Κυριακή 27 Δεκεμβρίου (Μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν)

«Τεθνήκασιν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου» (Ματθ. β' 20).

Δέν ἔμεναν ἄγρυπνοι μόνον οἱ ἐχθροί τοῦ Θείου Βρέφους, προκειμένου νά τό ἐξοντώσουν. Ἀκοίμητος μαζί Του ἦταν καί ὅλος ὁ οὐράνιος πνευματικός κόσμος, γιά νά τό προστατεύει ἀπό κάθε κακό. Ὅταν λοιπόν ἐξέλιπε ὁ κίνδυνος καί ἐνῶ ὁ προστάτης τοῦ βρέφους δίκαιος 'Ιωσήφ βρισκόταν μέ τή Θεοτόκο καί τόν Ἰησοῦ στήν Αἴγυπτο, ἦλθε μήνυμα ἀπό τούς οὐρανούς νά ἐπιστρέψουν καί πάλι στήν Παλαιστίνη. Δέν ὑπάρχει πλέον οὐδείς φόβος. Ἔχουν πεθάνει ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἤθελαν νά θανατώσουν τό Παιδίον, εἶπε ὁ ἄγγελος στόν Ἰωσήφ. Ὁ λόγος αὐτός τοῦ ἀγγέλου περικλείει νόημα βαθύ καί μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά δοῦμε ποῦ καταλήγουν συνήθως οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἱστορία μᾶς λέει ὅτι ὅλοι αὐτοί πού στράφηκαν ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ἀντί νά ἐπιτύχουν τό σκοπό τους, εἶχαν τέλος τραγικότατο. Τί κι ἄν εἶχαν ξίφη καί ὅπλα καί στρατό στή διάθεσή τους; Τί κι ἄν ἔτρεμε ἡ γῆ στό πέρασμα τους; Ἀποδείχθηκαν τελικῶς ἀνίσχυροι καί ἀνίκανοι νά προκαλέσουν τό κακό πού ἐπιδίωκαν.

Ἀξιοσημείωτο μάλιστα εἶναι ὅτι ὁ θάνατος πολλῶν ἀπό αὐτούς ἦταν ἐξευτελιστικότατος. Ὁ Ἡρῴδης ἐπί παραδείγματι ἔφτασε στό σημεῖο νά φονεύσει καί υἱούς του, ἐπειδή φοβόταν συνωμοσία ἐκ μέρους τους. Ἐπιπλέον ἔπεσε στή δυσμένεια τοῦ αὐτοκράτορος Αὐγούστου καί πέθανε σύντομα «ἀθρήνητος καί μισούμενος παρά τοῦ λαοῦ». Ἀλλά καί τά τέλη πολλῶν διωκτῶν αὐτοκρατόρων τῆς Ρώμης δέν ἦταν καλύτερα. Ὁ γνωστός σέ ὅλους Νέρων αὐτοκτόνησε. Ὁ Ἀδριανός, πού ὕψωσε στή θέση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Γολγοθᾶ ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης καί στή θέση τοῦ Παναγίου Τάφου ἄγαλμα τοῦ Διός, πέθανε ἀπό βασανιστική ἀσθένεια. Ὅ Βαλεριανός, ἐπί τῆς ἐποχῆς  τοῦ ὁποίου μαρτύρησαν πλήθη Χριστιανῶν, ἐγδάρη ζωντανός ἀπό τούς Πέρσες. Ὅ Ἰουλιανός, πού θέλησε νά ἐπαναφέρει τήν εἰδωλολατρία, πέθανε στόν πόλεμο κραυγάζοντας «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε». Ὁ Διοκλητιανός, πού ἐπιχείρησε νά ἐξαλείψει ἀπό τή γῆ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, κατάντησε παράφρων. Ὁ Στάλιν, πού ἀντικατέστησε τή γιορτή τῶν Χριστουγέννων μέ τά δικά του γενέθλια, δέν εἶχε καλυτέρη κατάληξη. Ἡ προτομή του πετάχθηκε κυριολεκτικά ἀπό τό Μαυσωλεῖο τῆς Μόσχας καί μάλιστα ἀπό τούς πρώην ὑποτακτικούς του.

Αὐτή εἶναι ἡ πικρή γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ ἀλήθεια. Ἐξαφανίζονται κατά τρόπο ἐξευτελιστικότατο. Βρίσκει στόν κάθε ἐχθρό Του ἐφαρμογή ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Κυρίου, πού τόν εἶπε στό διώκτη Σαούλ ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς Δαμασκοῦ: «Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν». Δέν σέ συμφέρει, ἄνθρωπε, νά χτυπᾶς μέ γυμνό πόδι τά καρφιά. Ἐσύ ὁ ἴδιος πληγώνεσαι.

Τό πικρό αὐτό πάθημα τῶν κατά καιρούς ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ γίνεται σωτήριο μάθημα γιά ὅλους. Μάθημα καί δίδαγμα γιά τό παρόν καί τό μέλλον. Δίδαγμα προτρεπτικό σέ μετάνοια γιά καθέναν πού τίθεται ἀντιμέτωπος τοῦ Ἰησοῦ. Δίδαγμα τονωτικό καί ἐνθαρρυντικό γιά καθέναν πού πιστεύει σ’ Ἐκεῖνον. Μή λησμονεῖς, λέει τό δίδαγμα τοῦτο σέ κάθε σύγχρονο διώκτη, ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος. Τί κι ἄν εἶσαι  πανίσχυρος ἐξουσιαστής καί τύραννος καί μπορεῖς νά ἐμποδίζεις τούς ἀδελφούς μας νά λατρεύουν φανερά τό Χριστό; Τί κι ἄν ἔχεις τάλαντο λογοτεχνικό καί πέννα δυνατή καί γράφεις μυθιστορήματα καί ἔργα θεατρικά, μέ τά ὁποῖα βρίζεις τό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ; Τί καί ἄν ἔχεις κάποια εὐχέρεια καί ὑποτιμᾶς καί δέν ὑπολογίζεις τούς αἰωνίους νόμους τοῦ Κυρίου; Εἶσαι ἄνθρωπος. Ἄνθρωπος θνητός καί ἀδύνατος. Ἄνθρωπος πού σήμερα κινεῖς ἀπειλητικό το χέρι ἐναντίον πάντων καί αὔριο μεταφέρεσαι ἀπό ἄλλους στόν τάφο.

Ἐκεῖνος ὅμως τόν ὁποῖο πολεμᾶς εἶναι ὁ Θεός ὁ Παντοδύναμος. Εἶναι «τό Α καί τό Ω..., ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ». Εἶναι «ὁ βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί κύριος τῶν κυριευόντων». Κάθε ἀπόπειρά σου ἐναντίον Του θυμίζει σκουλίκι πού μέ δυσκολία σύρεται στή γῆ καί τολμᾶ νά ἀπειλήσει τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ ἀνά πᾶσα στιγμή νά τόν λιώσει κάτω ἀπό τό πέλμα του. Γι᾿αὐτό καί ὁ θεόπνευστος ψαλμῳδός καί βασιλεύς Δαβίδ λέει ὅτι ὁ Θεός «ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς», δηλαδή θά γελάσει περιφρονητικά μέ καθέναν πού θά ὑψώσει, τό ἀνάστημά του ἐναντίον Του. «Λῦσον» λοιπόν «τόν πόλεμον»,  συμβουλεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, γιά νά μή σοῦ διαλύσει ἐντελῶς «τήν δύναμιν».

Τό πάθημα, ὅμως, τῶν ἐχθρῶν τοῦ Κυρίου εἴπαμε ὅτι εἶναι δίδαγμα ὠφέλιμο καί γιά κάθε πιστό. Ἐφόσον συντρίβονται καί καταισχύνονται τελικά ὅσοι στρέφονται ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ, δέν δικαιολογεῖται καμία σκέψη δειλίας ἐκ μέρους ὅσων θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Του. Δέν χωρεῖ ἀνησυχία καί ἡττοπάθεια. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Εἶναι ὁ Νικητής. Θά ἔλθει ἡ εὐλογημένη ὥρα πού ὅλοι εἴτε ἀκουσίως εἴτε ἑκουσίως θά κλίνουν τόν αὐχένα καί θά «κάμψουν» τό «γόνυ» ἐνώπιόν Του.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί, πού χώρισε μέ τή Γέννησή Του τήν Ἱστορία σέ πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν, δέν εἶχε μόνο ἐχθρούς. Δέν συνάντησε μόνο λυσσαλέα ἐπίθεση ἀπό σατανοκίνητους ἀνθρώπους. Ἀπέκτησε καί φίλους θερμότατους. Εἶχε καί ἀνθρώπους πού Τόν ἀγάπησαν ὅσο τίποτε ἄλλο στόν κόσμο καί ἔδωσαν καί τή ζωή τους γιά Ἐκεῖνον. Καί ἐνῶ οἱ ἐχθροί Του ἐξαφανίστηκαν καί ἐξευτελίστηκαν, ἀντιθέτως οἱ φίλοι Του εὐφραίνονται αἰωνίως μαζί Του ἔνδοξοι στούς οὐρανούς. Σ᾿ αὐτούς ἄς θελήσουμε νά καταταγοῦμε καί ἐμεῖς, γιά νά μοιραζόμαστε μαζί Του καί τήν ἄφθαρτη δόξα τῆς νίκης Του.