Κυριακή 15 Νοεμβρίου (Η΄ ΛΟΥΚΑ)

«Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως». (Λουκ. ι' 37).

Ἀδελφοί, ἡ προτροπή αὐτή, τήν ὁποία ὁ Κύριος ἔκανε στό νομικό πού ἤθελε νά τόν πειράξει, εἶναι προτροπή πού ἀπευθύνεται καί πρός τόν καθένα μας. Κάνε καί σύ, μᾶς λέει, τό ἴδιο μέ ἐκεῖνο πού ἔκανε ὁ καλός Σαμαρείτης. Δεῖξε τήν ἴδια ἀγάπη πού ἔδειξε αὐτός. Διότι αὐτή εἶναι ἡ τέλεια ἔκφραση τῆς ἀγάπης πού ζητεῖ ὁ Θεός. Μέ αὐτή τήν ἀγάπη τηρεῖται κατά τόν ἄριστο τρόπο ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν». Ἔτσι μπορεῖ νά εἶναι κανείς πραγματικά χριστιανός, ὅταν ἐνεργεῖ «ὁμοίως» πρός τό Σαμαρείτη. Πῶς, ὅμως, ἐνεργοῦμε «ὁμοίως» πρός τό Σαμαρείτη; Ἀσφαλῶς ὅταν δείχνουμε εἰλικρινῆ ἀγάπη στούς συνανθρώπους μας καί ὅταν αὐτό τό κάνουμε μέ θυσίες.

«Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως».

Ὁ Χριστιανός πού ἔχει τή χριστιανική ἀγάπη, δέν τήν περιορίζει σέ ὁρισμένα πρόσωπα. Δέν τήν ἀφήνει νά ἐκδηλωθεῖ μόνο πρός τούς συγγενεῖς ἤ τούς συμπατριῶτες ἤ τούς φίλους καί τούς γνωστούς. Δέν ἐξετάζει πρόσωπα καί γνωριμίες, γιά νά ἐκδήλωσει τήν ἀγάπη του. Ἀλλά τήν προσφέρει ἀνεξαιρέτως σέ ὅλους. Σέ κάθε ἄνθρωπο πού βρίσκεται σέ ἀνάγκη καί χρειάζεται τή βοήθειά του. Μπορεῖ νά τοῦ εἶναι ἄγνωστος. Νά εἶναι ἀπό ἄλλο ἔθνος, ἀπό ἄλλη φυλή. Μπορεῖ νά εἶναι ἀπό κράτος ἐχθρικό. Νά ἀνήκει σέ ἰδεολογία διαφορετική. Νά εἶναι ἄπιστος καί ἄθεος. Νά εἶναι ἀκόμη πολέμιος τῆς πίστεως ἤ καί προσωπικός ἐχθρός. Τίποτε ἀπό αὐτά δέν ἀνακόπτει τήν χριστιανική ἀγάπη, τήν ὅμοια πρός ἐκείνη τοῦ Σαμαρείτου. Ἐφόσον ὁ ἄλλος ἄνθρωπος πάσχει καί χρειάζεται τή βοήθειά μας, οἱ χριστιανοί ἔχουμε χρέος νά τοῦ τήν προσφέρουμε, χωρίς νά ἐξετάσουμε τίποτε ἐκείνη τήν ὥρα. Λέει ὡραῖα ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «...ἄν ἴδῃς τινά κακῶς πάσχοντα, μηδέν περιεργάζου λοιπόν· ἔχει τό δικαίωμα τῆς βοηθείας τό κακῶς παθεῖν αὐτόν». Γι᾿ αὐτό καί προσθέτει ὁ ἱερός Πατήρ: «Μαθαίνουμε ἀπό τήν παραβολήν αὐτή ἐξ ἴσου νά φροντίζουμε γιά ὅλους. Ὄχι μόνο γιά τούς οἰκείους τῆς πίστεως, και νά ἀμελοῦμε  γιά τούς ἀλλοτρίους». Ὁ πόνος τοῦ ἄλλου ἀνθρωπου, αὐτός πρέπει νά κινεῖ τήν εὐσπλαχνία μας καί τή συμπάθειά μας καί αὐτές νά μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης μας. Ὅπως ἔκανε ὁ Σαμαρείτης πρός τόν ἄγνωστό του καί ἐχθρό του Ἰουδαῖο. Ὅπως τό ἔκαναν πάντοτε οἱ χριστιανοί. Στήν κηδεία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου παρακολουθοῦσαν καί ἔκλαιαν καί πλήθη Ἑβραίων καί εἰδωλολατρῶν, διότι ὁ ἅγιος Πατήρ καί πρός αὐτούς εἶχε δείξει πλούσια τήν ἀγάπη του. Καί στά χρόνια τοῦ πολέμου πόσες φορές δέν ἔδειξαν οἱ στρατιῶτες μας καί ὁ λαός μας τήν ἀγάπη τους σέ τραυματίες ἤ αἰχμάλωτους Ἰταλούς; Καί πόσους Ἑβραίους δέν ἔσωσε στήν κατοχή ἡ Ἐκκλησία μας ἀπό τά νύχια τῶν Γερμανῶν; Καί πόσοι ἄλλοι πιστοί χριστιανοί δέν στάθηκαν μέ ἀληθινά ἀδελφική ἀγάπη σέ προσωπικούς τους ἐχθρούς, πού τούς εἶχαν βλάψει, ὅταν αὐτοί βρέθηκαν σέ ἀνάγκη;

 Τό δεύτερο στοιχεῖο τῆς ἀγάπης, πού μᾶς κάνει ὅμοιους μέ τό Σαμαρείτη, εἶναι ὅτι ἡ προσφερόμενη σέ ὅλους ἀγάπη τοῦ χριστιανοῦ δέν ὑπολογίζει θυσίες καί κόπους καί δαπάνες, προκειμένου νά βοηθήσει αὐτόν πού ἔχει ἀνάγκη. Ἀλλ᾿ εἶναι προσφορά πού γίνεται ὁλόψυχα καί διαρκεῖ μέχρις ὅτου βοηθηθεῖ οὐσιαστικά καί ἀποτελεσματικά αὐτός πού πάσχει, ἔστω καί ἄν αὐτό στοιχίσει σ᾿ ἐκεῖνον πού προσφέρει τήν ἀγάπη. Ὁ Χριστιανός δέν ὑπολογίζει τόν κόπο ἤ τό χρῆμα του ἤ τόν χρόνο του ἤ τήν ἄνεσή του. Οἱ χριστιανοί τῆς Κορίνθου πρόσφεραν γιά τούς φτωχούς ἀδελφούς τους τῆς Ἱερουσαλήμ «κατά δύναμιν καί ὑπέρ δύναμιν», χωρίς κανείς νά τούς ἀναγκάσει νά τό κάνουν. Καί μέ θερμές παρακλήσεις παρακαλοῦσαν τόν ἀπόστολο Παῦλο νά τούς ἐπιτρέψει νά μετάσχουν καί αὐτοί στή διακονία ἐκείνη, μολονότι οἱ ἴδιοι ἦταν φτωχοί. Ὁ  ἀπόστολος Παῦλος γιά νά τούς δείξει τήν ἀγάπη του, ἦταν πρόθυμος ὄχι μόνο νά δαπανήσει χρήματα, ἀλλά καί ὁ ἴδιος νά δαπανηθεῖ ἐξολοκλήρου. Νά δώσει καί αὐτήν τή ζωή  του. Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό ἴδιο πνεῦμα έξέφραζε, ὅταν ἔλεγε στούς ἀκροατές του: «Ἀγάπη σημαίνει θυσία, ἄφθονο αἴσθημα καί γενναιοψυχία. Καί σᾶς ρωτάω ποιός ἀπό σᾶς διέθεσε γιά τούς φτωχούς τή μισή περιουσία του ἤ τουλάχιστον τό ἕνα πέμπτο ἤ ἐπιτέλους τό ἕνα δέκατο; Τέτοια φιλανθρωπία ζητῶ νά ἐξασκήσετε».

Καί κίνδυνο ἀκόμη ἐάν δημιουργεῖ ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης, ὁ χριστιανός δέν τόν ὑπολογίζει. Ὅπως ὁ καλός Σαμαρείτης δέν ὑπολόγισε τόν κίνδυνο νά περιπέσει καί αὐτός στούς ληστές μέ τήν καθυστέρησή του γιά τήν περιποίηση τοῦ τραυματία. Ἀλλά καί πόσοι Ἕλληνες δέν διακινδύνευσαν τή ζωή τους, ὅταν ἀπό ἀγάπη, κατά τόν πόλεμο, ἔκρυβαν Ἄγγλους καί Αὐστραλούς, καί Ἰταλούς ἀκόμη, ἀπό τούς Γερμανούς;

Ὅλα αὐτά στηρίζονται στό παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος ἀπό ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους, πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὄχι μόνο πέρασε ὅλη Του τή ζωή εὐεργετώντας καί μή ὑπολογίζοντας κόπους καί μόχθους καί θυσίες χάριν αὐτῶν πού εἶχαν ἀνάγκη, ἀλλά καί τή ζωή Του θυσίασε στό Σταυρό χάριν τῆς σωτηρίας μας καί τῆς εὐτυχίας μας. Αὐτός εἶναι ὁ καλός Σαμαρείτης, πού ἐνσάρκωσε τήν τέλεια μέχρι θανάτου ἀγάπη. Γι᾿ αὐτό καί μᾶς καλεῖ σέ μίμηση καί ἔχει ἀπαίτηση ἀπό μᾶς τήν ἴδια ἀγάπη νά δείχνουμε. Καί νά πορευόμαστε κι ἐμεῖς σ᾿ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς μας «ὁμοίως» πρός Ἐκεῖνον.

«Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως».

Ἀδελφοί, εἶναι μεγάλο καί δύσκολο τό ἄθλημα τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. Ὅμως ἔχουμε χρέος νά τό ἀγωνιστοῦμε κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς μας. Διότι αὐτό εἶναι πού θά μᾶς ἐξασφαλίσει τό στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας. Ὅταν ἀγαποῦμε ὅλους καί θυσιαζόμαστε γιά ὅλους.