Κυριακή 8 Νοεμβρίου (Z’ ΛΟΥΚΑ)

«Πεσών παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτόν εἰσελθεῖν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ ... ὁ δέ Ἰησοῦς ... ἦλθεν εἰς τήν οἰκίαν» (Λουκ.η' 41).

Ἀδελφοί, ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος ἦταν πολύ πονεμένος πατέρας. Ἡ δωδεκαετής μοναχοκόρη του βρισκόταν στά πρόθυρα τοῦ θανάτου. Καί ποῦ δέν πῆγε, γιά νά τή σώσει! Σέ πόσους γιατρούς ἔτρεξε! Ἀλλά ὁ θάνατος ἀνηλεής καί σκληρός ἐρχόταν ραγδαῖος. Σέ μιά ὕστατη προσπάθειά του νά τήν κρατήσει στή ζωή, πέφτει στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ ζητᾶ βοήθεια. Ὁ Κύριος ἀνταποκρίνεται στήν πρόσκληση τοῦ πονεμένου πατέρα. Πηγαίνει στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου καί ἀνασταίνει τή θυγατέρα του, ἡ ὁποία στό μεταξύ εἶχε πεθάνει. Ἔτσι μᾶς ἀφήνει ἐξαίρετο παράδειγμα νά συμπαριστάμεθα στούς θλιβομένους. Ἀπό τήν ἀδελφική συμπαράσταση στούς θλιβομένους προέρχεται διπλή ὠφέλεια. Ποιά εἶναι ἡ διπλή ὠφέλεια;

Παρεκάλει τόν Ἰησοῦν εἰσελθεῖν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ ... ὁ δέ Ἰησοῦς ... ἦλθεν εἰς τήν οἰκίαν».

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὅσο ἰσχυρός χαρακτήρας κι ἄν εἶναι, ὅσο ὑψηλή κοινωνική θέση κι ἄν κατέχει, μπροστά στή θλίψη, στήν ἀσθένεια καί στόν θάνατο αἰσθάνεται μικρός καί ἀδύναμος. Ὅταν βρίσκεται ὑπό τό κράτος μεγάλης θλίψεως, συντρίβεται καί παραλύει.

Οἱ πιστοί χριστιανοί καλούμαστε στίς περιπτώσεις αὐτές νά δείχνουμε ἀρχοντική τήν ἀγάπη μας στούς θλιβομένους. «Ἀγαθόν πορευθῆναι εἰς οἶκον πένθους», γράφει στή Σοφία Σειράχ. Εἶναι ὡραῖο πράγμα νά πραγματοποιοῦμε ἐπισκέψεις σέ οἰκογένειες πενθούντων. Βεβαίως στά σπίτια πού θά ἐπισκεπτόμαστε δέν θά κάνουμε ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Χριστός. Δέν θά ἀνασταίνουμε νεκρούς, οὔτε θά ἐπιθέτουμε τά χέρια μας ἐπάνω στούς ἀσθενεῖς γιά νά θεραπεύονται θαυματουργικά, ἀλλά θά ἐκδηλώνουμε τήν ἀδελφική συμπαράστασή μας. Ἴσως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά μήν ἔχουν ἀνάγκη ὑλικῆς βοήθειας. Ἔχουν ὅμως ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι ἀνάγκη ἠθικῆς συμπαραστάσεως. Περιμένουν νά τούς τηλεφωνήσουμε, νά τούς ἐπισκεφθοῦμε, νά ἐκδηλώσουμε αὐθόρμητη καί πηγαία τήν ἀγάπη μας, νά σηκώσουμε λίγο ἀπό τό βάρος πού σηκώνουν, σύμφωνα μέ τόν λόγο τῆς ἁγίας Γραφῆς: «Εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη» ( Α΄ Κορ. ιβ’ 26).

Μερικοί νομίζουν ὅτι οἱ ὑποχρεώσεις τους τελειώνουν μέ τά συλλυπητήρια πού θά ποῦν στούς πενθοῦντες καί μέ κάποιες ἄλλες ἐθιμοτυπικές συνήθειες πού δέν ἀνακουφίζουν οὐσιαστικά τούς θλιβομένους. Ἐνῶ ἄλλες ἁπλούστερες πράξεις ἀδελφικῆς συμπαραστάσεως, πού ἀποπνέουν τό ἄρωμα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, χύνουν βάλσαμο παρηγορίας στίς καρδιές καί ἀνακουφίζουν τούς πονεμένους συνανθρώπους μας.

Ὅταν ἐπισκεπτόμαστε οἰκογένειες πενθούντων, δέν χρειάζεται νά λέμε λόγια πολλά, διότι τά πολλά λόγια κουράζουν. Οὔτε ἄκριτοι καί ἀδιάκριτοι νά εἴμαστε, διότι ἡ ἀκρισία καί ἡ ἀδιακρισία πληγώνουν, ἀλλά νά τούς στηρίζουμε στήν πίστη· νά τούς ἐνθαρρύνουμε μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Νά ἐπαναλαμβάνουμε τούς θείους λόγους τοῦ Κυρίου μας «Μή κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλά καθεύδει».

Μέ τήν παρηγορία τῶν θλιβομένων δέν ὠφελοῦνται μόνο οἱ πονεμένοι ἄνθρωποι. Ὠφελούμαστε κι ἐμεῖς. Ὅταν ἐπισκεπτόμαστε ἀσθενεῖς, πενθοῦντες, ἐμπερίστατους, ὠφελούμαστε πρῶτα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀπό τήν ἐπίσκεψη πού κάνουμε. Διότι βλέπουμε ἐπάνω στά πράγματα τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων. Γνωρίζουμε ἀσθενεῖς πού ὑποφέρουν ἀπό ἀσθένειες πού τούς ἔχουν κάνει ἀγνώριστους. Γνωρίζουμε συνανθρώπους μας πού ἦταν ἀκμαῖοι καί σφριγηλοί καί τώρα δέν μποροῦν οὔτε νά περπατήσουν. Γνωρίζουμε ἀνθρώπους πού ἦταν κινητές βιβλιοθῆκες καί τώρα δέν θυμοῦνται οὔτε τό ὄνομά τους. Ἰδίως ὅταν βλέπουμε νέα παιδιά ἄρρωστα ἀπό ἀνίατες ἀσθένειες νά ἀφήνουν τήν τελευταία τους ἀναπνοή στό ἄνθος τῆς ἡλικίας τους, ἀναρρωτιόμαστε πόσο σύντομη εἶναι ἡ ζωή καί θυμόμαστε τό θεόπνευστο λόγο τῆς ἁγίας Γραφῆς «Ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει». Συνειδητοποιοῦμε ὅτι σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο εἴμαστε περαστικοί, πρόσκαιροι σάν τό χορτάρι, σάν τό ἄνθος, σάν τήν ἀτμίδα τοῦ καπνοῦ.

Ἐπίσης ὠφελούμαστε ἀπό τήν παρηγορία τῶν θλιβομένων, διότι μαθαίνουμε τήν ταπείνωση. Οἱ θλίψεις, οἱ ἀσθένειες, οἱ θάνατοι καί τά λυπηρά τῆς ζωῆς μᾶς βοηθοῦν νά ταπεινοφρονοῦμε. Χωρίς τίς θλίψεις θά εἴχαμε πιό σκληρή καρδιά καί πιό μεγάλη ὑπερηφάνεια. Μᾶς μαθαίνουν νά φιλοσοφοῦμε γιά τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων καί νά νοσταλγοῦμε τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία δέν ὑπάρχει πόνος, λύπη ἤ στεναγμός.

Ὠφελούμαστε ἀπό τήν παρηγορία τῶν θλιβομένων, διότι δείχνοντας ἀγάπη στό φτωχό, στόν ἀσθενῆ, στόν πονεμένο, δείχνουμε ἀγάπη στόν ἴδιο τόν Θεό καί νιώθουμε ἀληθινή χαρά καί ἀγαλλίαση. Διότι ἐφαρμόζουμε ἐμπράκτως τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἀποδεικνύουμε ἐπάνω στά πράγματα ὅτι ἡ πίστη μας δέν εἶναι μόνο λόγια, ἀλλά καί ἔργα.

 «Παρεκάλει τόν Ἰησοῦν εἰσελθεῖν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ... ὁ δέ Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τήν οἰκίαν».

Ἀδελφοί, ὁ σοφός Σολομών γράφει στό θεόπνευστο βιβλίο τοῦ Ἐκκλησιαστῆ: «Καρδία σοφῶν ἐν οἴκῳ πένθους καί καρδία ἀφρόνων ἐν οἴκῳ εὐφροσύνης». Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἐπισκέπτονται κατά προτεραιότητα ὄχι τά σπίτια πού ἔχουν γιορτές καί πανηγύρια, τραπέζια καί ποικίλες περιποιήσεις, ἀλλά τίς οἰκογένειες τῶν πενθούντων καί θλιβομένων. Ἀπό τίς ἐπισκέψεις αὐτές καί τούς θλιμμένους  στηρίζουν καί οἱ ἴδιοι ὠφελοῦνται. Μαθαίνουν νά γίνονται καί ἄγγελοι χαρᾶς καί υἱοί παρακλήσεως. Εἴθε κατά τό ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου μας νά καλλιεργοῦμε κι ἐμεῖς τό διπλό χάρισμα, δηλαδή νά γινόμαστε στούς συνανθρώπους μας καί «ἄγγελοι χαρᾶς» καί «υἱοί παρακλήσεως». Γένοιτο.