Κυριακή 1 Νοεμβρίου (Ε' ΛΟΥΚΑ)

«Νῦν ὧδε παρακαλεῖται» (Λουκ. ιστ' 25)

Ἀδελφοί, ὁ Λάζαρος, ὁ πτωχός, ὁ ἐγκαταλελειμμένος, ὁ πεινασμένος, ὁ ἀσθενής "παρακαλεῖται" τώρα, λέει τό  κείμενο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Τέλειωσαν οἱ θλίψεις καί τά βάσανά του. Ἄφησε τόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τῆς προσωρινότητος καί πέρασε στόν κόσμο τῆς ζωῆς καί τῆς ἀφθαρσίας. Ἐκεῖ πλέον χαίρεται καί ἀπολαμβάνει ὅσα ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ δίκαιοι στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ποιά εἶναι ἡ «παράκληση» τῶν δικαίων στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί πῶς ἐπιτυγχάνεται;

Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ χρησιμοποίησε τή λέξη "παρακαλεῖται", γιά νά μᾶς δώσει μία εἰκόνα τῆς μακαρίας καταστάσεως στήν ὁποία βρέθηκε μετά θάνατον ὁ πτωχός Λάζαρος. Ἀλλά ὑπάρχει ἀνθρώπινη γλώσσα πού νά μπορεῖ νά περιγράψει τήν ἀπερίγραπτη μακαριότητα τῶν δικαίων στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν; Ὑπάρχει ἀνθρώπινος λόγος πού νά μπορεῖ νά ἐκφράσει ὅσα δέν ἐκφράζονται μέ λόγια; Ὁ περιορισμένος ἀνθρώπινος λόγος ὅσα σχήματα καί νά χρησιμοποιήσει, δέν θά μπορέσει νά περιγράψει "ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν". Οὔτε κἄν συγκρίσεις θά μπορέσει νά κάνει. Διότι καμία χαρά τῆς παρούσας ζωῆς δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τή χαρά καί τήν εὐδαιμονία τοῦ Παραδείσου. Ἐδῶ ὅλα εἶναι παροδικά καί πρόσκαιρα! Πολύ συχνά σκιάζονται ἀπό τόν πόνο, ἀπό τίς ἀσθένειες, ἀπό τό θάνατο. Ἐκεῖ δέν θά ὑπάρχει τίποτε πού νά σκιάζει τή χαρά μας, οὔτε πόνος, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμός, οὔτε θάνατος, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος! Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι Βασιλεία ἀγάπης, εἰρήνης,  ἀνεκλάλητης χαρᾶς καί μακαριότητας!

Ἐκεῖ θά ἱκανοποιηθοῦν ὅλες οἱ ἐφέσεις τῆς ψυχῆς μας· ἡ καθαρότατη γνώση, ἡ ὕψιστη δόξα,  ὁ χορτασμός τῆς ζωῆς τῆς μακαρίας καί αἰωνίου! Ἐκεῖ θά εἶναι ἡ τελεία κοινωνία τῆς ἀγάπης! Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ θά ζοῦν μέ θαυμαστή καί ἀδιάσπαστη ἑνότητα. Θά εἶναι ἐνδεδυμένοι μέ τό λαμπρό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας! Θά συναγάλλονται μέ τούς ἀγγέλους, μέ τήν Κυρία Θεοτόκο καί τόν Τίμιο Πρόδρομο! Θά εἶναι ὅμοιοι μέ τό Θεό! Θά ἀπολαμβάνουν τήν θέα τοῦ ἀρρήτου κάλλους τοῦ θείου προσώπου τοῦ Κυρίου μας καί θά ἀντανακλοῦν σάν κάτοπτρα στιλπνά καί καθαρά τήν ἀπαστράπτουσα δόξα Του!

"Τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός αὐτῶν". Θά λάμπουν σάν τόν ἥλιο! Θά ἐμβαθύνουν ὅλο καί περισσότερο στόν ὠκεανό τῆς ἄπειρης τελειότητας τοῦ Θεοῦ, θά ἐκπλήσσονται ἀπό τά συνεχῶς ἀποκαλυπτόμενα θαυμάσιά Του καί θά ξεσποῦν σέ ἀκατάπαυστη δοξολογία τῆς ἁγίας  Τριάδος!

Αὐτή εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού ἔχει ἑτοιμαστεῖ πρό καταβολῆς κόσμου γιά ὅλους μας! Αὐτή εἶναι ἡ ἁγία, ἡ Ἄνω Ἱερουσαλήμ, πρός τήν ὁποία πορεύεται ἡ ἐπί γῆς στρατευομένη ἐκκλησία μέσα ἀπό τήν ἔρημη καί ἄβατη καί ἄνυδρη γῆ τῆς παρούσας ζωῆς.

Ποιός εἶναι, ὅμως, ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

Ὁ  ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς μίλησε γιά τό δρόμο αὐτό καί μᾶς εἶπε ὅτι εἶναι "στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν". Μᾶς εἶπε ὅτι ἡ ζωή μας ἐπάνω στή γῆ δέν εἶναι ζωή ἀνέσεων καί ἀπολαύσεων, ἀλλ' εἶναι ζωή ἀγῶνος καί κόπου. Μᾶς ζήτησε νά ζοῦμε μέ αὐταπάρνηση καί νά Τόν ἀκολουθοῦμε σηκώνοντας σταυρό!

Ἄν μελετήσουμε τούς βίους τῶν ἁγίων, θά συμπεράνουμε ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἅγιοι ἀγωνίστηκαν σκληρά στή ζωή. Γνώρισαν θλίψεις, δοκίμασαν πειρασμούς, ἔτρεξαν στό στάδιο τῶν ἀρετῶν ὡς ἀθλητές καί κατόπιν ἔλαβαν τό στεφάνι τῆς νίκης. Πολλοί ὑπέμειναν ἀκόμη καί μαρτύρια!

Ἀπό τέτοιο καμίνι δοκιμασιῶν πέρασε καί ὁ πτωχός Λάζαρος. Ὑπέμεινε καρτερικά τήν φτώχεια του, τήν πείνα, τίς στερήσεις, τούς πόνους, τίς πληγές, τήν ἐγκατάλειψη τῶν συγγενῶν καί φίλων του, τήν ἀδιαφορία τοῦ Πλουσίου! Καί ὅλα αὐτά γιά χρόνια πολλά, μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς Του. Χωρίς νά γογγύσει κατά τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἀνεβεῖ παράπονο στά χείλη του. Κι αὐτός πού ἦταν πεταμένος στόν πυλώνα τοῦ Πλουσίου, ἀγνοημένος ἀπ' τούς ἀνθρώπους, λησμονημένος ἀπ' τούς πολλούς, ἔφτασε μέ συνοδεία ἀγγέλων νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ δρόμος, λοιπόν, πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό δέν εἶναι εὐρύχωρος καί ἄνετος. Περνᾶ μέσα ἀπό πολλές θλίψεις. "Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν". Βαδίζουμε πολεμώντας "πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου". Εἴμαστε ὄχι θεατές στίς κερκίδες, ἀλλά παλαιστές στό στάδιο καί παλεύουμε μέ τόν ἀντίδικο διάβολο. Χρειάζεται, λοιπόν, νά ἱδρώσουμε λιγάκι, γιά νά στεφανωθοῦμε μέ τό στεφάνι τῆς νίκης.

Δυστυχῶς, ὅμως, στήν ὑλόφρονα καί εὐδαίμονα ἐποχή μας θέλουμε νά μποῦμε στόν Παράδεισο, ἀλλά χωρίς νά κοπιάσουμε καθόλου! Ἔτσι μιμούμαστε ὄχι τόν Λάζαρο, ἀλλά τόν Πλούσιο, πού τελικά τά ἔχασε ὅλα.

Ἀδελφοί, ἡ σημερινή παραβολή τοῦ Πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου παραμερίζει γιά λίγο τό παραπέτασμα πού χωρίζει τά παρόντα ἀπό τά μέλλοντα καί μᾶς ἐπιτρέπει νά δοῦμε τόν πτωχό Λάζαρο μέσα στή δόξα καί τή χαρά τοῦ Παραδείσου. Ἀσφαλῶς ζηλεύουμε τή θέση του! Ἀλλά νά μή λησμονοῦμε ὅτι τήν κέρδισε, ἀφοῦ πρῶτα πέρασε ἀπό καμίνι θλίψεων. Πρῶτα ἔδωσε ἐξετάσεις στό σχολεῖο τῆς ζωῆς καί μετά ἔφθασε μέ συνοδεία ἀγγέλων νά παρακαλεῖται στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ.

Γι' αὐτό κι ἐμεῖς, ἄν θέλουμε νά ἀπολαμβάνουμε τά ἄρρητα κάλλη τοῦ Παραδείσου, ἄς βαδίζουμε τή στενή καί τεθλιμμένη ὁδό πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό· ἄς ἀγωνιζόμαστε μέ φιλότιμο τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως καί ἄς ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας στό Θεό, γιά νά βροῦμε ἔλεος κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἀμήν.