Κυριακή 18 Ὀκτωβρίου (Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ)

«Ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις»  (Λουκ. ι’ 21)

            Τά λόγια αὐτά λέχθηκαν ἀπό τόν Κύριο γιά τούς Ἀποστόλους Του, ἕνας ἀπό τούς ὁποίους εἶναι καί ὁ  ἑορταζόμενος σήμερα ἅγιος Λουκᾶς. Μέ τή σημερινή ἑορτή ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία  προβάλλει  ἐνώπιόν μας πρός μίμηση τόν «Ἅγιο Μαθητή καί Ἐργάτη τοῦ Σωτῆρος», τόν «συνεργάτη καί συνέκδημο τοῦ Παύλου», τό «σοφό Εὐαγγελιστή καί συγγραφέα τῶν πραχθέντων ἔργων τῆς Χάριτος». Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς λάμπει σάν ἄλλο ἄστρο φωτεινό στό πνευματικό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί μᾶς δείχνει τό δρόμο πού πρέπει νά βαδίσουμε  ὅλοι μας, ἐάν  θέλουμε νά εὐαρεστήσουμε στόν Κύριο. Γίνεται πρότυπό μας. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια θά δοῦμε στη συνέχεια.

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Λουκᾶς μᾶς παραδειγματίζει πρῶτα μέ τήν ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης του. Εἶχε τήν ἀρετή πού εἶναι ἡ ρίζα καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Στήν περίπτωσή του βρῆκαν πλήρη ἐφαρμογή τά λόγια τοῦ Κυρίου, πού προτάξαμε. Τόν ἔκρινε ὁ Καρδιογνώστης ἄξιο γιά νά τοῦ ἀποκαλύψει τά μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, διότι θεωροῦσε τόν ἑαυτό του σάν νήπιο πνευματικά. Δέν ὑπερηφανευόταν γιά τίς ἰατρικές του γνώσεις. Ἔτρεφε ταπεινή ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του, γι᾽αὐτό καί ἔγινε μαθητής τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἄφησε ἀνοιχτή καί ἐλεύθερη τήν καρδιά του σάν ἀθῶο καί ἄδολο νήπιο, γιά νά διαποτιστεῖ μέ τά νάματα τῆς θείας διδασκαλίας καί νά γεμίσει μέ τή θεία Χάρη, ἡ ὁποία δίδεται μόνο στούς ταπεινούς(Ἰακ. δ´ 6).

            Ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου φαίνεται ἐπίσης καί ἀπό τό ὅτι δέν προέβαλε ποτέ τόν ἑαυτό του. Ἐνῶ ἀξιώθηκε νά γίνει ὁ συγγραφέας δύο θεόπνευστων καί αἰώνιων βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοῦ τρίτου  δηλαδή Εὐαγγελίου καί τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἐνῶ ἀναφέρει γεγονότα καί περιστατικά τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου πού τά ἄκουσε ἀπ᾽εὐθείας ἀπό τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ περιέσωσε διδασκαλίες καί παραβολές τοῦ Ἰησοῦ πού δέν ὑπάρχουν  σέ  ἄλλα Εὐαγγέλια, ἐν τούτοις δέν κάνει οὔτε ἕναν ὑπαινιγμό γιά τό ἄτομό του. Ἀπέφυγε συστηματικά τήν περιαυτολογία. Ἀκόμη καί τότε πού περιγράφει περιστατικά τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Παύλου στά ὁποῖα ἦταν καί ὁ ἴδιος παρών, μιλάει κατά τρόπο γενικό καί ἀόριστο (Πραξ.  κ´ 5-6, κα´ 1-8, κζ´ 1-8).

            Τί σπουδαῖο, πράγματι, μάθημα γιά ὅλους μας! Ἀλλά καί τί ἔλεγχος γιά ὅσους θέλουν νά ἐπιδεικνύονται, νά θεωροῦνται σπουδαῖοι καί νά μιλοῦν οἱ ἄλλοι γιά τήν ἀξία τους. Ἔλεγχος καί μάθημα σωτήριο, πού μόνο ἄν τό μάθουμε ἔμπρακτα  καί καλά, θά ἀνοίγει καί γιά μᾶς ὁ οὐρανός γιά νά μᾶς ἀποκαλύπτει τά μυστικά του. Μόνο, δηλαδή, ἄν μιμηθοῦμε τήν ταπείνωση τοῦ ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ, θά ἔχουμε  καί ἐμεῖς μερίδα «καί κλῆρον ἐν τοῖς ἡγιασμένοις» (Πράξ. κστ´18).

            Ἀλλά ὁ ἅγιος ἀπόστολος Λουκᾶς γίνεται πρότυπό μας καί μέ τό ἔμπρακτο ἐνδιαφέρον του γιά τούς ἄλλους. Ἔδειχνε τό ἐνδιαφέρον του αὐτό καί σάν «ἰατρός» καί σάν «συνεργός» τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος καί τόν ὀνομάζει «ἀγαπητόν» (Κολασ. δ´14, Φιλήμ. 24). Δέν κλείστηκε στό ἄτομό του ὁ ἅγιος Λουκᾶς. Δέν περιορίστηκε στό ὅτι γνώρισε ὁ ἴδιος τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἀρκέσθηκε στό ὅτι θά μποροῦσε πιθανόν νά ζήσει μία ἤρεμη καί ἄνετη ἴσως ζωή στήν πατρίδα του, ἐάν ἀπέφευγε νά προκαλεῖ μέ τή χριστιανική του ἰδιότητα καί δράση τούς εἰδωλολάτρες ἤ τούς Ἰουδαίους. Τίποτε ἀπό αὐτά. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς δέν ἦταν ἄνθρωπος τῶν ἡμίμετρων. Ἄφησε καί πατρίδα καί συγγενεῖς καί ἀφιερώθηκε στό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν συνανθρώπων του. Ταλαιπωρήθηκε καί ὑπέφερε μαζί μέ τόν ἅγιο Παῦλο στίς ἀποστολικές περιοδεῖες καί κινδύνευσε ἕως θανάτου, προκειμένου νά συντελέσει καί αὐτός στό νά μεταλαμπαδευτεῖ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ και σέ ἄλλες ψυχές. Ἔφτασε μετά ἀπό περιπετειῶδες θαλάσσιον ταξίδι μέχρι τή Ρώμη καί τελικά, σύμφωνα πρός τήν Παράδοση, ἐργάστηκε στή Βοιωτία καί Ἀχαΐα, ὅπου πιθανόν καί παρέδωσε τό πνεῦμα του.

            Ἐάν καί τίποτε ἄλλο δέν εἶχε κάνει ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς, μόνο τό ἐνδιαφέρον του ἀπό ἰατρικῆς πλευρᾶς γιά τόν ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν, τό θεῖο Παῦλο, πού ὑπέφερε ἀπό τό φοβερό «σκόλοπα» (Β´Κορ. ιβ´ 7) θά ἦταν ἀρκετό γιά νά τοῦ χαρίσει τή δόξα καί ἀθανασία. Πόσες φορές πράγματι ἀνακούφισε τό μεγάλο ἀγωνιστή τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς φρικτούς πόνους του! Παρέμενε πιστός σύντροφός του σέ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές του. Αὐτό πού ἔγραψε μέ κάποιο παράπονο ὁ ἅγιος Παῦλος ἀπό τή φυλακή τῆς Ρώμης πρός τό μαθητή του Τιμόθεο, ὅτι «μόνος» ὁ Λουκᾶς ἦταν μαζί του, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ὅλοι τόν εἶχαν ἐγκαταλείψει, ἀποτελεῖ αἰώνιο καί ἀσύγκριτο ἐγκώμιο γιά τόν ἅγιο ἰατρό τῆς Ἀντιόχειας (Β´ Τιμ. δ´ 11). Εἶναι ἔπαινος θεῖος γιά τόν ἄνθρωπο πού διέθεσε τίς γνώσεις καί τίς δυνάμεις του στήν ὑπηρεσία τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ.

            Πόσα, ἀλήθεια, λέει ἡ ἁγία αὐτή δραστηριότητα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί σ’ἐμᾶς! Πόσους ἐλέγχει γιά την ἀδιαφορία τους ἔναντι τῶν ἄλλων, γιά τή φιλαυτία τους καί τόν περιορισμό στόν ἑαυτόν τους καί γιά τή φυγοπονία τους, τήν ὁποίαν μάλιστα μερικοί δέν διστάζουν νά τήν ὑποστηρίζουν καί νά τήν ἔχουν καί φιλοσοφίαν τους! Πόσους ἐπίσης παραδειγματίζει καί ἐμπνέει μέ τήν μέχρι αὐτοθυσίας προσφορά του στό ἱερό ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ!

            Ἡ ζωή «τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ», ἀγαπητοί, ἦταν ἄριστος συνδυασμός πνευματικότητας καί δραστηριότητας. Ἦταν ἄνθρωπος πού πρόσεχε πολύ τήν ψυχική του καλλιέργεια, ἀλλά ἐνδιεφερόταν συγχρόνως πολύ καί γιά τούς ἄλλους. Οὔτε τήν ψυχή του παραμελοῦσε, οὔτε τήν ἱεραποστολή ἐγκατέλειπε. Ἀγωνίστηκε καί στούς δύο τομεῖς καί πέτυχε καί στόν ἕνα καί στόν ἄλλο. Ἄς παρακαλοῦμε λοιπόν τόν ἅγιο «Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ καί μύστη τῶν ἀπορρήτων» νά πρεσβεύει καί ὑπέρ ἡμῶν, ὥστε μιμούμενοι τό παράδειγμά του νά δώσουμε οὐσιαστικό νόημα στή ζωή μας, καί νά κερδίσουμε τή σωτηρία μας.