Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου (Α΄ ΛΟΥΚΑ)

«Καί καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τούς ὄχλους» (Λουκ ε' 3).

             Ἀδελφοί, ἐξαίρετη εἰδυλλιακή σκηνή παρουσιάζει τό ἱερό εὐαγγέλιο. Πλήθη ἀνθρώπων καταλαμβάνουν διάφορες θέσεις στήν παραλία τῆς λίμνης Γεννησαρέτ καί ὁ θεῖος Διδάσκαλος τούς μιλάει μέσα ἀπό τή λίμνη χρησιμοποιώντας ὡς ἄμβωνά Του ἕνα πλοιάριο. Τό πλοῖο τοῦ Σίμωνος Πέτρου ἐνῶ ἄλλοτε γέμιζε μέ δίχτυα καί ψάρια, τώρα λαμπρύνεται ἀπό τήν παρουσία Ἐκείνου, πού εἶναι ὁ ΙΧΘΥΣ. Ἰησοῦς Χριστός Θεοῦ Υἱός Σωτήρ.

            «Καί καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τούς ὄχλους».

            Τό θεῖο κήρυγμα ἦταν διαρκές μέλημα τοῦ Κυρίου μας. Συνείχετο ἀπό αὐτό. Δέν ἤθελε νά ἀφήσει καμιά πόλι, κανένα χωριό, καμιά γωνιά τῆς Παλαιστίνης, χωρίς νά κηρύξει καί σ᾿ αὐτήν.  Στά τρία περίπου χρόνια τῆς δημοσίας δράσεώς Του «περιῆγε τάς πόλεις καί τάς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καί κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας». Κήρυττε στίς πολυάνθρωπες πόλεις, στά χωριά, στό ναό τοῦ Σολομῶντος, στίς συναγωγές, στίς ἀκρογιαλιές, στίς βουνοπλαγιές, στήν ἔρημο. Στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία Του χρησιμοποίησε ὡς ἄμβωνά του ἕνα βραχάκι. Στήν παραλίμνια ὁμιλία Του ἕνα πλοιάριο. Στήν Καπερναούμ  μιά οἰκία. Γιά νά σώσει τή Σαμαρείτιδα χρησιμοποίησε ὡς ἄμβωνά Του τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Γιά νά σώσει τό Ζακχαῖο χρησιμοποίησε τό δρόμο. Γιά νά παραδώσει στούς μαθητές Του τή διαθήκη Του τό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ.

            Κήρυττε παντοῦ καί πάντοτε. Ἐνώπιον χιλιάδων ἀνθρώπων, ἀλλά καί σέ μιά ψυχή πού εὐφραινόταν νά ἀκούει τό θεῖο λόγο Του. Κήρυττε κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας, ἀλλά καί κατά τή διάρκεια τῆς νύχτας, ὅποτε χρειαζόταν. Νά θυμηθοῦμε τή νυκτερινή συνομιλία Του μέ τό Νικόδημο. Διέθετε τόσο πολύ χρόνο γιά τό θεῖο κήρυγμα, πού δέν εὐκαιροῦσε οὔτε νά φάει.  Ἤ μᾶλλον τροφή πού τόν ἔτρεφε ἦταν τό ἔργο Του. «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν, ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον». Ποθοῦσε νά τελειώσει τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐράνιος Πατέρας Του. Ἀπευθυνόταν σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους, κανέναν δέν ἀπεστρεφόταν, μέ ὅλους ἀναστρεφόταν καί τούς χάριζε ἀπ᾿ τόν ἀκένωτο πλοῦτο τῆς καρδιᾶς Του τά δῶρα τῆς θείας ἀγάπης Του.

            Δίδασκε μέ κῦρος καί αὐθεντία. Δίδασκε μέ σαφήνεια, μέ χάρη καί φυσικότητα, μέ πειστικότητα. Δίδασκε μέ παραβολές, μέ εἰκόνες πού τίς ἔπαιρνε μέσ᾿ ἀπό τή φύση ἤ ἀπό τό χῶρο τῆς ἐργασίας τῶν ἀκροατῶν Του. Δίδασκε ἀνεπιτήδευτα, ἁπλά, διδασκαλία εὐκολομνημόνευτη, μέ λέξεις καταληπτές, γιά νά θυμοῦνται οἱ ἀκροατές Του τό κήρυγμα.

            Ἀλλά κυρίως εἵλκυε σάν μαγνήτης τούς ἀνθρώπους κοντά Του, διότι κήρυττε λόγους χάριτος καί ἀληθείας, λόγους πού εἶχαν πνεῦμα καί μετέδιδαν ζωή. «Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ, πνεῦμά ἐστι καί ζωή ἐστι». Γι᾿ αὐτό συνέρρεαν νά τόν ἀκούσουν πλήθη ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι «ἐξεκρέμαντο» ἀπό τά χείλη Του νά μήν τούς ξεφύγει καμιά λέξη. «Ἐθαύμαζον ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ».

          Ἐμεῖς ἄραγε ἀναγνωρίζουμε τόν Κύριο ὡς μοναδικό καί ἀνυπέρβλητο Διδάσκαλο τῆς Ἀνθρωπότητος; Τρέχουμε σάν διψασμένα ἐλάφια «ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» νά ἀκούσουμε λόγο Θεοῦ ἤ μήπως τόν συνηθίσαμε καί δέν μᾶς κάνει ἐντύπωση; Μελετοῦμε τό ἱερό εὐαγγέλιο ἤ μήπως προφασιζόμαστε ὅτι ἔχουμε πολλές δουλειές καί δέν τόν πιάνουμε οὔτε στά χέρια μας;

            Ἐάν δέν ἔχουμε ψηλά στήν καρδιά μας τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν ἀδικοῦμε. Διότι δέν εἶναι ἀνθρώπινος λόγος. Εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ Λόγου, προσφορά τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἄρτος πνευματικός πού μᾶς χορταίνει· «τό ζῶν ὕδωρ» πού μᾶς εὐφραίνει. Εἶναι «ρήματα ζωῆς αἰωνίου», πού μᾶς χαρίζουν «ζωήν καί περισσόν ζωῆς». Δέν ἔχει σημασία, ἄν ἐκφωνεῖται ἀπό ταπεινούς καί ἄσημους ἱεροκήρυκες. Σημασία ἔχει ὅτι εἶναι λόγος Θεοῦ. Καί ὡς λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει πολύ μεγάλη δύναμη. Ἀπόδειξη ὅτι ὁρισμένοι ἄνθρωποι ἕνα μόνο κήρυγμα ἄκουσαν σέ κάποια εὐκαιρία τῆς ζωῆς τους καί ἄλλαξαν 180 μοῖρες τόν τρόπο ζωῆς, μετανόησαν εἰλικρινά καί σώθηκαν.

            Ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμαστε νά ἀγαπήσουμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Νά τόν δεχόμαστε στήν καρδιά μας, ὅπως δέχεται ἡ ἀγαθή γῆ τό σιτάρι, γιά νά καρποφορήσουμε «καρπόν ἑκατονταπλασίονα». Νά μελετοῦμε καί μόνοι μας τό ἱερό εὐαγγέλιο καί ἄλλα χριστιανικά βιβλία καί περιοδικά. Νά στέλνουμε τά παιδιά μας στό κατηχητικό σχολεῖο. Μόνο νά προσέχουμε αὐτά πού ἀκοῦμε καί διαβάζουμε νά εἶναι ὀρθόδοξα. Ὅπου, ὅμως, ἀκούγεται ἀκραιφνές ὀρθόδοξο κήρυγμα, νά τό δεχόμαστε χωρίς καμιά ἐπιφύλαξη. Καί θά βλέπουμε ἐπάνω στά πράγματα πώς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ χαρίζει θεία παράκληση, ψυχική ἄνεση καί πλατυσμό σ᾿ ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν καί τόν ἐφαρμόζουν. «Εἰρήνη πολλή τοῖς ἀγαπῶσι τόν νόμον σου».

            «Καί καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τούς ὄχλους».

            Ἀδελφοί, τό μεγαλύτερο κατόρθωμα τοῦ διαβόλου εἶναι νά μᾶς κρατάει μακριά ἀπό τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάβολος φοβᾶται αὐτούς πού μελετοῦν τό εὐαγγέλιο καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά μᾶς ἀποξενώσει ἀπό αὐτό. Ἐμεῖς, ὅμως, νά μήν τοῦ δίνουμε τέτοια χαρά, ἀλλά νά ἐμβαθύνουμε στά «ὑπέρ μέλι καί κηρίον γλυκύτερα λόγια τοῦ Θεοῦ» καί νά ἐπαναλαμβάνουμε τούς λόγους τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ: «Τό εὐαγγέλιον προσκυνοῦμεν καί περιπτυσσόμεθα καί καταφιλοῦμεν, καί ὀφθαλμοῖς καί χείλεσι καί καρδίᾳ ἀσπαζόμεθα». Τό θεῖο λόγο Του νά ἔχουμε πυξίδα στή ζωή μας, μέχρι νά φθάσουμε ἀσφαλῶς στό ἀπάνεμο λιμάνι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.