Κυριακή 23 Αὐγούστου 2015 (ΙΒ΄ Ματθαίου)

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε νοσταλγοί τοῦ χαμένου Παραδείσου. Κυνηγοί τῆς χαρᾶς καί ζητιάνοι τῆς εὐτυχίας πού χάσαμε. Ἐπιθυμοῦμε βαθύτατα ν᾿ ἀνοίξουν οἱ πύλες καί νά ξαναμποῦμε στόν Παράδεισο, γιά νά ἀπολαύσουμε τήν ἀνέκφραστη μακαριότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Αὐτόν τόν πανανθρώπινο πόθο ἐκφράζει καί ὁ πλούσιος ἄρχων τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Πλησιάζει τόν Κύριο μέ λαχτάρα νά πληροφορηθεῖ τί πρέπει νά κάνει, γιά νά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή. Καί τοῦ ἀπευθύνει ἕνα ἐρώτημα κατ’ ἐξοχήν θεάρεστο καί ἰδιαιτέρως ἀξιοπρόσεκτο. «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Μᾶς ἐντυπωσιάζει ἡ πνευματική ἀναζήτησή του καί ἐκτιμοῦμε τήν εἰλικρίνεια τῶν αἰσθημάτων του. Ἄλλωστε καί ὁ θεῖος Διδάσκαλος μέ πολύ ἐνδιαφέρον τόν ἄκουσε, «ἐμβλέψας αὐτόν ἠγάπησεν αὐτόν», τόν εἶδε μέ πολλή συμπάθεια. Διότι ἐπρόκειτο γιά εὐσεβῆ νέο πού φλεγόταν ἀπό τόν πόθο τῆς αἰωνιότητας.

Καί νά σκεφθεῖ κανεί ὅτι ὁ νέος αὐτός κατεῖχε σπουδαία κοινωνική θέση, ἀφοῦ ἦταν ἄρχων τῆς συναγωγῆς καί ὅτι ἦταν πάμπλουτος, ἀφοῦ εἶχε κτήματα πολλά. Κατά κόσμον ἐθεωρεῖτο ἐπιτυχημένος. Καί ὅμως! Οὔτε τά θέλγητρα τῆς νεότητας τόν παραπλανοῦν, οὔτε τοῦ ἀξιώματος ἡ δόξα τόν θαμπώνει, οὔτε οἱ σειρῆνες τοῦ πλούτου τόν μεθύουν. Αἰσθάνεται ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά δέν μποροῦν νά σβήσουν τή δίψα τῆς ψυχῆς του. Κι ἀναζητεῖ ἐκεῖνο πού θά γεμίσει ἀληθινά καί θά χαροποιήσει τήν καρδιά του καί θά δώσει νόημα στή ζωή του. Γι᾿ αὐτό ἐκδηλώνεται τόσο αὐθόρμητα καί μάλιστα μπροστά σέ τόσα πλήθη ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτό ταπεινώνεται καί μέ πνεῦμα μαθητείας ρωτάει τί πρέπει νά κάνει.

Ἐμεῖς ἆραγε καλλιεργοῦμε τόν πόθο τῆς αἰώνιας ζωῆς;  Ἡ θύμησή της θερμαίνει τό ἐσωτερικό μας; Ἡ γλυκύτητά της δονεῖ τήν ὕπαρξή μας;  Διψᾶ ἡ ψυχή μας τόν Κύριο καί τόν ἀναζητεῖ ἡμέρα καί νύκτα;  Ἤ εἴμαστε ἕνας κόσμος πού δέν προσδοκᾶ, ἕνας κόσμος πού δέν περιμένει;  Διότι γιά μᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἕνας ἀπό τούς σκοπούς, ἀλλά  ὁ πρώτιστος σκοπός, ὁ ἀσύγκριτος πλοῦτος, ὁ οὐράνιος θησαυρός μας.

 Οἱ πρῶτοι χριστιανοί πόσο πολύ καλλιεργοῦσαν τήν προσδοκία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου μας! Πόσο ἰσχυρά ποθοῦσαν νά ἑνωθοῦν μέ τόν Κύριο τῆς δόξης! «Ὁ Κύριος ἐγγύς» ἔλεγαν καί ξανάλεγαν. Ἡ βαθυτάτη ἐπιθυμία τους· «ἀμήν· ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» ἔγινε προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ὑπογραμμίζει τόσο ἐκφραστικά τό θερμό φίλτρο τῆς ἀγάπης τους. Ἀλλά καί ὅλες οἱ θεοφιλεῖς ψυχές τόν Κύριο ἐνθυμοῦνται πάντοτε. Τό ὄνομά Του εἶναι τό πιό γλυκό καί πολυπόθητο. Ἡ ψυχή τους ἑλκύεται ἀδιάκοπα πρός τά ἄνω.

Ἀλλά γιά νά οὐρανοδρομήσει ἡ ψυχή καί νά προγευθεῖ τήν αἴσθηση τῆς αἰώνιας ζωῆς, πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἀποκολληθεῖ ἀπό τά γήινα. Διαφορετικά ὁ πόθος του θά παραμένει ἀνεκπλήρωτος καί οἱ ἐφέσεις τῆς ψυχῆς του ἀνικανοποίητες.

Αὐτό, δυστυχῶς, ἔπαθε ὁ πλούσιος ἄρχων τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἦταν σφιχτοδεμένος, χωρίς ἴσως νά τό ἔχει πλήρως συνειδητοποιήσει, μ᾿ ἕναν δεσμό, πού τόν κρατοῦσε αἰχμάλωτο στή γῆ. Τοῦ τόν φανέρωσε ἁπλά ὁ Κύριος:      -Θέλεις νά κερδίσεις τήν αἰώνια ζωή; Τήρησε τίς ἐντολές. Δηλαδή, «μή μοιχεύσῃς, μή φονεύσῃς, μήν κλέψῃς, μή ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου». -Αὐτά τά ἔχω φυλάξει ἀπό μικρό παιδί, ἀπαντᾶ ὁ νέος. -Τά φύλαξες, ἀλλά σοῦ λείπει κάτι ἀκόμη. Ὑπάρχει ἕνας δεσμός, ἡ φιλαργυρία, πού σέ ἀκινητοποιεῖ καί δέν σ᾿ ἀφήνει νά πετάξεις. Μπορεῖς, ὅμως, ἄν θέλεις, νά τόν κόψεις. Ἀρκεῖ νά μετατρέψεις μέ τήν ἀγάπη τούς ἐπίγειους θησαυρούς σου σέ οὐράνιους καί νά μέ ἀκολουθήσεις. Γι᾿ αὐτό «πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ καί δεῦρο ἀκολούθει μοι».

Ἀλλά, τί κρίμα! Ὁ νέος ἀντί νά ἐκμεταλλευτεῖ τήν εὐκαιρία πού τοῦ παρουσίασε ὁ Κύριος, «περίλυπος ἐγένετο». Ἔφυγε μέ τό κεφάλι σκυμμένο. Χάθηκε μέσα στούς πολλούς κι ἔμεινε ἄγνωστος. Δέν μάθαμε οὔτε τό ὄνομά του. Κι αὐτό, γιατί δέν μπόρεσε νά σπάσει τόν ἕνα, τόν μοιραῖο δεσμό, τήν ἀγάπη τοῦ πλούτου πού ἔγινε βρόγχος στό λαιμό του καί τον ἔπνιξε.

Δύσκολο, εἶπε στή συνέχεια ὁ Κύριος, πολύ δύσκολο εἶναι νά μποῦν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ οἱ πλούσιοι, πού ἡ καρδιά τους εἶναι κολλημένη στά χρήματα. Εὐκολότερο εἶναι νά περάσει μιά καμήλα ἀπό τή μικρή τρύπα πού ἀνοίγει ἡ βελόνα στό πανί, παρά ἕνας πλούσιος νά εἰσέλθει στόν Παράδεισο. Καί στήν ἐρώτηση τῶν ἀκροατῶν του: - Ποιός μπορεῖ νά σωθεῖ, ἀπάντησε: «Τά ἀδύνατα παρ᾿ ἀνθρώποις, δυνατά ἐστι παρά τῷ Θεῷ». Τούς καλοδιάθετους πού ἀγωνίζονται νά ἀποδεσμευτοῦν ἀπό τά δεσμά τοῦ πλούτου ἔχει τόν τρόπο ὁ Θεός νά τούς ἐλευθερώνει καί νά τούς σώζει.

Πόσες φορές κι ἐμεῖς μένουμε καρφωμένοι στά χαμηλά, γιατί εἴμαστε ὑποδουλωμένοι σέ κάποιο πάθος! Κι ἐνῶ τά φτερά μας εἶναι φτιαγμένα γιά τά πλάτη τοῦ οὐρανοῦ, λιμνάζουμε στό τέλμα. Ἄλλος εἶναι δεμένος ἀπό τά βασανιστικά δεσμά τῆς φιλοχρηματίας. Ἄλλος ἀπό τίς βαριές ἁλυσίδες τῆς σαρκολατρίας. Ἄλλος ἀπό τίς χειροπέδες τῆς ὑψηλοφροσύνης. Μᾶς παγιδεύουν διάφορα πάθη.         

 Ἀδελφοί, ἄν ὁ σημερινός πλούσιος ἄφησε ἀνεκμετάλλευτη τήν εὐκαιρία πού τοῦ παρουσίασε ὁ Κύριος, ἐμεῖς μποροῦμε κάλλιστα νά τήν ἁρπάξουμε. Νά σπάσουμε κάθε δεσμό μέ τήν ἁμαρτία. Νά συντρίψουμε μέ τή χάρη τῶν μυστηρίων κάθε τι πού μᾶς ἐμποδίζει νά ἀνεβοῦμε ψηλά. Γιά νά ἀπολαμβάνουμε αἰώνια τη χαρά τοῦ Κυρίου μας, τή χαρά τῆς αἰώνιας ζωῆς.  Γένοιτο.