Κυριακή 9 Αὐγούστου 2015 (Ι΄ Ματθαίου)

«Ὤ γε­νε­ά ἄ­πι­στος καί διεστραμμένη! ἕ­ως πό­τε ἔ­σο­μαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑ­μῶν; » (Ματθ. ιζ’ 17).

            Ἀ­δελ­φοί, πά­ρα πο­λύ δί­και­ο εἶ­ναι τό πα­ρά­πο­νο τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Δι­ό­τι ἡ γε­νε­ά ἐ­κεί­νη τῶν Ἰ­ου­δαί­ων εἶ­χε ­δεῖ τό­σα θαύ­μα­τά Του, εἶ­χε ἀ­πο­λαύ­σει τό­σες εὐ­ερ­γε­σί­ες Του, εἶ­χε ἀ­κού­σει τό­σες ὑ­ψη­λές δι­δα­σκα­λί­ες Του. Καί ὅ­μως! Ἔ­με­νε ἄ­πι­στη, σκλη­ρή καί ἀ­με­τα­νό­η­τη! Ἀλ­λά μή­πως καί στήν ἐ­πο­χή μας ἐ­πα­να­λαμ­βά­νο­νται τά ἴ­δι­α καί χει­ρό­τε­ρα; Ἆ­ραγε ἀ­να­παύ­ε­ται ὁ Κύ­ρι­ος ἀ­πό ὅ­σα βλέ­πει νά συμ­βαί­νουν ἐ­πά­νω στόν πλα­νή­τη μας;  Ὅ­σο κι ἄν θέ­λου­με νά ἐ­λα­φρύ­νου­με τή θέ­ση μας, τά γε­γο­νό­τα βο­οῦν ὅ­τι δεί­χνου­με τέ­τοι­α ἀ­νάρ­μο­στη συ­μπε­ρι­φο­ρά, πού θά ἔ­πρε­πε νά εἶ­χε ἤ­δη ξε­σπά­σει ἡ δίκαιη ὀρ­γή Του. Ἀλ­λά ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς ἀ­νέ­χε­ται μέ ἀ­νο­χή με­γά­λη.

«Ὤ γε­νε­ά ἄ­πι­στος καί διεστραμμένη! ἕ­ως πό­τε ἔ­σο­μαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑ­μῶν;».

            Ὑ­πάρ­χει ἆ­ραγε ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι καί σή­με­ρα μᾶς ἀ­νέ­χε­ται ὁ Κύ­ρι­ος; Τί βλέ­πει στήν κοι­νω­νί­α μας, ἀδελφοί, ὁ Θε­ός; Βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού σέ­βο­νται τόν νό­μο Του καί τά προ­στά­γμα­τά Του ἤ ἀν­θρώ­πους πού ἔχουν ἀποστατήσει ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του; Βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού ζοῦν ζω­ή κα­θα­ρό­τη­τος καί ἁ­γι­α­σμοῦ ἤ   πού κυ­λί­ο­νται στό βοῦρ­κο. Ἀν­θρώ­πους πού ζοῦν μέ αὐ­το­κυ­ρι­αρ­χί­α καί ἐ­γκρά­τει­α ἤ ἀν­θρώ­πους πού εἶναι ὑποδουλωμένοι στά πά­θη τους; Βλέ­πει  πρό­ο­δο πνευ­μα­τι­κή ἤ φθο­ρά καί ἐ­ξα­θλί­ω­ση;

             Δυ­στυ­χῶς συμ­βαί­νει τό δεύ­τε­ρο. Ἡ ἁ­μαρ­τί­α ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται, ξα­πλώνεται σι­γά-σι­γά καί δη­λη­τη­ρι­ά­ζει τή ζω­ή μας. Τό κοσμικό πνεῦμα μᾶς ἔχει ὅλους ἐπηρεάσει. Ὅπως τό προλέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ­ἔχουμε γί­νει φί­λαυ­τοι, φι­λάρ­γυ­ροι, ὑ­πε­ρή­φα­νοι, βλά­σφη­μοι, ἀ­χά­ρι­στοι, ἀ­νε­λε­ή­μο­νες, φι­λή­δο­νοι μᾶλ­λον πα­ρά φι­λό­θε­οι, ἔ­χου­με μόρ­φω­ση εὐ­σε­βεί­ας, ἀλ­λά δέν εἴ­μαστε πρα­γμα­τι­κά εὐ­σε­βεῖς.

            Ἡ ἀ­πα­ρά­δε­κτη αὐ­τή κα­τά­στα­ση δέν μπο­ρεῖ νά συνεχίζεται ἐπ’ ἄπειρον. Ἐ­άν τήν ἀ­πο­δο­κι­μά­ζει κά­θε λο­γι­κός ἄν­θρω­πος, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τήν ἀ­πο­στρέ­φε­ται ὁ ἅγι­ος Θε­ός. Ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­ναι τό χει­ρό­τε­ρο κα­κό καί ἡ δι­και­ο­σύ­νη τοῦ Θε­οῦ ζη­τᾶ τήν τι­μω­ρί­α της. Ζητᾶ τήν πάταξη τοῦ κακοῦ τό συντομότερο. Μπο­ροῦ­με ὅ­μως νά φα­ντα­σθοῦ­με τί θά γι­νό­ταν, ἄν με­τά ἀ­πό κά­θε πα­ρά­βα­ση ἔ­πε­φτε σάν κε­ραυ­νός ἡ τι­μω­ρί­α; Θά μπο­ροῦ­σε ἆ­ραγε κα­νείς νά στα­θεῖ;

            Ἐ­δῶ ἀ­νοί­γε­ται μπρο­στά μας τό μέ­γα κε­φά­λαι­ο τῆς ἀ­νο­χῆς καί μα­κρο­θυ­μί­ας τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­πει­δή μᾶς ἀ­γα­πᾶ ὁ Κύ­ρι­ος, γι­' αὐ­τό δέν στέλ­νει ἀ­μέ­σως τήν τι­μω­ρί­α. Γι­' αὐ­τό δέν πα­τάσ­σει σκλη­ρά τό κα­κό, ὅ­πως θά ἦ­ταν δί­και­ο νά τό κά­νει.  Ὁ Κύ­ρι­ος ὅταν ἦλ­θε στή γῆ μας, προ­τί­μη­σε ἀ­ντί νά τι­μω­ρή­σει τούς ἐ­νό­χους, νά τι­μω­ρη­θεῖ ὁ  ἴδι­ος γι­ά χά­ρη μας· ἀντί νά κα­τα­δι­κά­σει τούς ἁ­μαρ­τω­λούς, νά κα­τα­δι­κα­στεῖ ὁ ἴ­δι­ος γι­ά χά­ρη μας. Ὑ­πέ­μει­νε ὅ­λες τίς ἐκ­δη­λώ­σεις τῆς ἀ­πο­δο­κι­μα­σί­ας, τίς βλα­σφη­μί­ες, τούς ὀ­νει­δι­σμούς καί τά οὐ­ά, τοῦ  τόν ἀ­πε­ρί­γρα­πτο πό­νο μαρ­τυ­ρί­ου.

            Ἀ­λή­θει­α, πῶς τά ἀ­νέ­χθη­κε ὅ­λα αὐ­τά! Ἀλ­λά καί πῶς ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νά μᾶς ἀ­νέ­χε­ται! Δι­ό­τι ἐ­μεῖς καί με­τά τή σταυ­ρι­κή θυ­σί­α Του ἐξακολουθοῦμε νά ἁ­μαρ­τά­νου­με. Τό πράγμα εἶ­ναι πο­λύ λυ­πη­ρό, δι­ό­τι με­τά Χρι­στόν ἡ ἁ­μαρ­τί­α ἐ­πι­τε­λεῖ­ται ὄ­χι πλέον ἀ­πό εἰ­δω­λολά­τρες πού δέν ἄ­κου­σαν τί­πο­τε πε­ρί Θε­οῦ, ἀλ­λά ἀ­πό ὀρ­θοδό­ξους χρι­στι­α­νούς, βα­πτι­σμέ­νους καί μυ­ρω­μέ­νους.

            Ἑ­πο­μέ­νως εἴ­μαστε ἀ­δι­και­ο­λό­γη­τοι γι­ά τή σκλη­ροκαρδία μας. Ἰ­σχύ­ουν καί γι­ά μᾶς οἱ λό­γοι τοῦ Κυ­ρί­ου μας: -Ἐ­άν δέν ἐρ­χό­μουν στόν κό­σμο καί δέν σᾶς ἔ­λε­γα τί πρέ­πει νά κά­νε­τε, δέν θά εἴ­χα­τε ἁ­μαρ­τί­α. Ἐ­άν δέν ἐ­πι­τε­λοῦ­σα θαύ­μα­τα με­γά­λα, πού κα­νείς ἄλ­λος δέν τά ἔ­κα­νε, γι­ά νά φα­νε­ρω­θεῖ ἡ δύ­να­μή μου καί νά πι­στέ­ψε­τε, δέν θά εἴ­χα­τε ἁ­μαρ­τί­α. «Νῦν δέ πρό­φα­σιν οὐκ ἔ­χε­τε πε­ρί τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν ὑ­μῶν». Τώ­ρα δέν ἔχετε καμιά δι­και­ο­λο­γία πού ἐ­ξα­κο­λουθεῖτε νά ἁ­μαρ­τά­νε­τε.      Τό ὅ­τι μᾶς ἀ­νέ­χε­ται ὁ Κύ­ρι­ος, αὐ­τό δέν ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ ἀ­νο­χή Του θά πα­ρέ­χε­ται ἐ­π' ἄ­πει­ρον.  Ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ ἔ­χει τό σκο­πό της. Σκοπός της  εἶναι ἡ μετάνοιά μας, μᾶς λέ­ει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. Τήν ἴ­δι­α ἔν­νοι­α το­νί­ζει καί ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, ὁ ὁποῖ­ος λέ­ει ὅ­τι μα­κρο­θυ­μεῖ ὁ Θεός, γιατί θέ­λει, ἄν εἶ­ναι δυ­να­τόν, ὅλοι νά μετανοήσουμε.  Θέλει, ἄν εἶ­ναι δυ­να­τόν, ὅλοι νά σω­θοῦ­με.

            Ὀ­φεί­λου­με νά προ­σέ­ξου­με τούς λό­γους τῶν Πρω­το­κο­ρυ­φαί­ων. Δέν μποροῦμε νά παίζουμε μέ τή φωτιά. Πρέπει νά στα­μα­τή­σου­με νά ἁ­μαρ­τά­νου­με. Ὁ ἅγιος Θεός ἄν βλέπει ὅτι ὑπάρχει στήν καρδιά μας διάθεση μετανοίας, μακροθυμεῖ, παρατείνει τό ἔλεός Του, μᾶς δίνει καί ἄλλες εὐκαιρίες νά μετανοήσουμε. Ἄν ὅμως βλέπει ὅτι γίναμε σάρκες, ὅτι δέν ἔχουμε καμιά διάθεση νά μετανοήσουμε, τότε δέν λειτουργεῖ μόνο ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ. Τότε θά λειτουργήσει καί ἡ δικαιοσύνη του. Γι’ αὐτό λέει ὁ Κύριος: - Ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι;

Ὤ γε­νε­ά ἄ­πι­στος καί διεστραμμένη! ἕ­ως πό­τε ἔ­σο­μαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑ­μῶν; »

            Ἀ­δελ­φοί, στήν ἐ­πο­χή μας εἴμαστε ὅλοι βι­α­στι­κοί καί ἀνυπόμονοι. Δέν ἔ­χου­με ὑπομονή νά πε­ρι­μέ­νου­με, οὔ­τε μα­κρο­θυ­μί­α νά ἀ­νε­χό­μαστε. Ἀ­κό­μη καί οἱ γο­νεῖς πού δι­α­κρί­νο­νται γι­ά τό φυ­σι­κό φίλ­τρο τῆς ἀ­γά­πης τους, ὅ­ταν δι­α­πι­στώ­νουν σοβαρές πα­ρε­κτρο­πές τῶν παι­δι­ῶν τους, ὑ­ψώ­νουν αὐ­στη­ρή τή φω­νή τους καί χρη­σι­μο­ποι­οῦν τήν παι­δαγ­ωγι­κή ρά­βδο τους. Μό­νο ὁ ἅγι­ος Θε­ός, ἐ­πει­δή μᾶς ἀ­γα­πᾶ ἀ­π' ὅ­λους πι­ό πο­λύ - κι ἀ­π' τούς γο­νεῖς μας πε­ρισ­σό­τε­ρο - μᾶς ἀ­νέ­χε­ται ἀ­κό­μη καί στίς πα­ρε­κτρο­πές μας. Μᾶς δί­νει πί­στω­ση χρό­νου νά με­τα­νο­ή­σου­με.  Ἕ­ως πό­τε ὅ­μως;

            Καλούμαστε σήμερα νά ἀκούσουμε τή φωνή Του. Νά μήν τήν παρατρέξουμε, οὔτε νά τήν περιφρονήσουμε, οὔτε, πολύ περισσότερο, νά ἐκλάβουμε ὡς ἀδυναμία τό ὅτι μᾶς ἀνέχεται περιμένοντας τή μετάνοιά μας. Ἀλλά νά ἀνταποκριθοῦμε στή μακροθυμία Του καί μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοιά μας νά ἑλκύσουμε τό μέγα ἔλεός Του.