Κυριακή 2 Αὐγούστου 2015 (Θ΄ Ματθαίου)

            «Ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι» (Ματθ. ιδ’ 22).

             Ἀδελφοί, μετά ἀπό τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων, πού χάρισαν ἕνα ἐκλεκτό δεῖπνο σέ πέντε χιλιάδες ἄνδρες ἐκτός ἀπό τίς γυναῖκες καί τά παιδιά τους, ὁ θεῖος Διδάσκαλος εἶπε στούς μαθητές Του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά περάσουν στήν ἀπέναντι πλευρά τῆς λίμνης. Κι «αὐτός ἀπολύσας τούς ὄχλους ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι».

             Ρωτάει ὁ ἱερός Χρυσόστομος γιατί ἀνέβηκε στό βουνό ὁ Κύριος νά προσευχηθεῖ; Καί ἀπαντᾶ· ἀνέβηκε, γιά νά μᾶς διδάξει νά ἐπιδιώκουμε στίς προσευχές μας τή γαλήνη καί τήν ἡσυχία. Ἀνέβαινε συχνά στό βουνό ὁ Κύριος, γιά νά βυθίζεται ἀπερίσπαστος στήν προσευχή καί νά συνομιλεῖ μέ τόν Οὐράνιο Πατέρα Του.

             Ἦλθε τό ἡλιοβασίλεμα, ἦλθε κατόπιν ἡ νύχτα, ἦλθε τό πρωΐ  καί τόν βρῆκε πάλι ἐπάνω στό βουνό νά προσεύχεται.  Καί νἄλεγε κανείς πώς ἦταν ξεκούραστος! Ὅλη τήν ἡμέρα δίδασκε στά πλήθη τῶν ἀνθρώπων, πού σάν διψασμένα ἐλάφια συγκεντρώθηκαν ἀπό διάφορες περιοχές καί «ἐξεκρέμαντο» ἀπό τά χείλη Του νά ἀκούσουν λόγον Θεοῦ. Καί ὅμως· λησμονεῖ τόν κόπο τῆς ἡμέρας καί ἀποσύρεται σέ ἥσυχο τόπο νά προσευχηθεῖ. Κι ὄχι ἁπλῶς νά προσευχηθεῖ, ἀλλά νά ἀγρυπνήσει προσευχόμενος.

            Ὤ ἐκεῖνες οἱ πύρινες νυκτερινές προσευχές τοῦ Κυρίου μας! Πού θά ἦταν ἀσφαλῶς αἶνος δοξολογίας καί εὐχαριστίας πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα Του, ἀλλά καί θερμή ἱκεσία γιά τό λαό τοῦ Θεοῦ πού ἔμοιαζε ἀπροστάτευτος καί ἐγκαταλελειμμένος, σάν τά πρόβατα πού ἔχασαν τόν ποιμένα τους. Ἀλλά καί γιά τούς μαθητές του πού κινδύνευαν νά καταποντισθοῦν στήν τρικυμισμένη λιμνοθάλασσα τῆς Γαλιλαίας προσευχόταν ὁ Κύριος. Ἀκόμη, μή μᾶς φανεῖ παράξενο, καί γιά μᾶς, τούς πιστούς ὅλων τῶν γενεῶν, πού ἀποτελοῦμε μέσα στούς αἰῶνες τήν Ἐκκλησία Του, προσευχόταν ὁ Κύριος! Γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους πού διά τοῦ κηρύγματός τους θά πίστευαν σέ Ἐκεῖνον. Ἀλλά καί τώρα πού βρίσκεται στά δεξιά τοῦ Πατρός ὡς αἰώνιος Ἀρχιερέας ἐξακολουθεῖ νά μεσιτεύει γιά ὅλους μας. Καί μάλιστα ἡ μεσιτεία Του, ὅπως σχολιάζουν οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές, δέν εἶναι μόνο γενική γιά ὅλους τούς πιστούς, ἀλλά καί εἰδική, ἀναφέρεται δηλαδή καί στίς ἀτομικές ἀνάγκες τοῦ καθενός μας.

             Αὐτή ἡ ἐξαίρετη εἰκόνα τοῦ προσευχόμενου Κυρίου μας νά μείνει χαραγμένη βαθιά στήν καρδιά μας. Νά τή φέρνουμε συχνά στή μνήμη μας! Νά ἐμπνεόμαστε ἀπό αὐτήν, γιά νά μιμούμαστε κι ἐμεῖς τό αἰώνιο πρότυπό μας, τόν Κύριο καί Θεό μας! Γιά νά ποθήσουμε νά εἴμαστε κι ἐμεῖς προσευχόμενοι ἄνθρωποι!

             Βεβαίως τό κεφάλαιο τῆς προσευχῆς εἶναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί οἱ φιλόθεες ψυχές τό σπουδάζουν σ᾿ ὅλη τους τή ζωή. Ἐμεῖς μέ ἀφορμή τήν εὐαγγελική περικοπή τρία πρακτικά νά κρατήσουμε σήμερα. Πρῶτον ὡς πρός τόν χῶρο τῆς προσευχῆς, ὅπως ὁ Κύριός μας, ἔτσι κι ἐμεῖς νά προτιμοῦμε ἥσυχους τόπους. Νά ἔχουμε τό «ταμιεῖον» μας, τό ἰδιαίτερο δωμάτιό μας. «Ταμιεῖον» εἶναι καί ὁ μυστικός θάλαμος τῆς ψυχῆς μας, πού μποροῦμε νά τόν χρησιμοποιοῦμε ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε· στό λεωφορεῖο, στήν ἀγορά, σέ πολυσύχναστους δρόμους, παντοῦ. Διότι ὁ Θεός μᾶς ἀκούει ὅπου κι ἄν εἴμαστε. Ἀρκεῖ νά συνηθίσουμε νά εἰσερχόμαστε στό «ταμιεῖον» μας, ἀφήνοντας πίσω μας τίς βιοτικές φροντίδες καί νά προσευχόμαστε στό Θεό μέ πόθο ψυχῆς καί συνοχή καρδίας.

            Δεύτερον, ὡς πρός τόν χρόνο τῆς προσευχῆς, ὅπως ὁ Κύριος ἀγρυπνοῦσε προσευχόμενος, ὅπως οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἦταν «τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες», ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος προσευχόταν «καθ᾿ ὑπερβολήν νύκτα καί ἡμέραν», ὅπως οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι προσεύχονται συχνότερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἀναπνέουν, ἔτσι κι ἐμεῖς νά μήν περιοριζόμαστε ἁπλῶς στό νά κάνουμε τό σταυρό μας, ἀλλά νά καλλιεργοῦμε τό χάρισμα τῆς προσευχῆς! Νά μήν ἀφήνουμε τήν ψυχή μας νηστική, ἀλλά νά τή χορταίνουμε μέ τήν προσευχή.

            Ὅ­σοι ἔνι­ω­σαν τή γλυ­κύ­τη­τα τῆς προσευχῆς «ἀ­δι­α­λεί­πτως» προ­σεύ­χο­νται. Ἡ σκέ­ψη τους στρέ­φε­ται δι­αρ­κῶς πρός τόν Κύ­ρι­ο. Νο­σταλ­γοῦν τήν πα­ρου­σί­α Του. Ζοῦν τήν προ­στα­σί­α Του. Ἀ­γα­ποῦν τή φι­λί­α Του. Ἐ­πι­δι­ώ­κουν τή συ­νο­μι­λί­α Του. Δι­α­πι­στώ­νουν ἐ­μπει­ρι­κά ὅ­τι ὁ χρό­νος πού δι­α­θέ­τουν γι­ά προ­σευ­χή δέν εἶ­ναι χα­μέ­νος χρό­νος, ἀλ­λά εἶ­ναι ὁ πο­λυ­τι­μό­τε­ρος χρό­νος τους. Βιώνουν πρωτόγνωρα βι­ώ­μα­τα, ἀ­πο­κτοῦν μο­να­δι­κές ἐ­μπει­ρί­ες. Προγεύονται τή γλυκύτητα τοῦ Παραδείσου· κα­θα­ρί­ζε­ται ἡ καρ­δι­ά τους· φω­τί­ζε­ται ὁ νοῦς τους· γα­λη­νεύ­ουν οἱ λο­γι­σμοί τους· γλυ­κύρ­ρο­α δά­κρυ­α ρέ­ουν ἀ­πό τούς ὀ­φθαλ­μούς τους· ζοῦν μέ­σα στήν πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­οῦ· αἰ­σθά­νο­νται νά τούς θω­πεύ­ει τό χά­δι τῆς πα­τρι­κῆς προ­στα­σί­ας Του.

            Τέλος, ὡς πρός τά θέματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν, ὅπως ὁ Κύριος ὅλο τό σωτηριῶδες ἔργο Του τό ἔκανε ἀντικείμενο προσευχῆς, ἔτσι κι ἐμεῖς ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς μας νά τίς ποτίζουμε μέ τήν προσευχή. Νά ἐμπιστευόμαστε τίς δυσκολίες μας, τούς ἱερούς πόθους μας, τή ζωή μας «ἅπασαν καί τήν ἐλπίδα» στόν Κύριο. Ὅσοι τό κάνουν αὐτό, βλέπουν τό θαυμαστό χέρι τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ νά κατευθύνει τή ζωή τους. Νά τούς ἀνοίγει δρόμο ἐκεῖ πού ὑπάρχουν ἀδιέξοδα. Νά τούς σκεπάζει μέ τό ἔλεος καί τήν κραταιά προστασία Του καί νά τούς εὐλογεῖ μέ τή Χάρη καί τή θεϊκή εὐλογία Του.

             Ἀδελφοί, ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἀναπνοή μας, τά νεῦρα τῆς ψυχῆς μας, τό παντοδύναμο ὅπλο μας. Ἡ ἐξαίρετη εἰκόνα τοῦ προσευχόμενου Κυρίου ἄς μᾶς ἐμπνέει στό ἱερό αὐτό ἀγώνισμα.