Κυριακή 26 Ἰουλίου 2015 (Η΄ Ματθαίου)

«Λαβών τούς πέντε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν εὐλόγησε» (Ματθ. ιδ΄ 19).

Ἀδελφοί, ἀκούσαμε στό ἱερό ἀνάγνωσμα τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὅτι ὁ Κύριος σπλαχνίστηκε τά κουρασμένα πλήθη τῶν ἀνθρώπων καί ἱκανοποίησε ὅλες τίς ἀνάγκες τους. Τούς προσέφερε τήν πνευματική τροφή τοῦ θείου λόγου, θεράπευσε τούς ἀσθενεῖς τους, ἀλλά προνόησε καί γιά τήν ὑλική τροφή τους. Πῆρε στά χέρια Του τά πέντε ψωμιά καί τά δύο ψάρια, σήκωσε τά μάτια Του στόν οὐρανό, ἀπευθύνθηκε στόν Οὐράνιο Πατέρα Του, τόν εὐχαρίστησε καί τόν παρακάλεσε νά εὐλογήσει καί νά πολλαπλασιάσει τά τρόφιμα.

Ρωτάει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: - Γιατί τό ἔκανε αὐτό ἀφοῦ ἦταν ἰσότιμος μέ τόν Πατέρα καί μποροῦσε ὁ ἴδιος νά πολλαπλασιάσει τά τρόφιμα; Καί ἀπαντᾶ ὅτι τό ἔκανε «παιδεύων ἡμᾶς (γιατί ἤθελε νά μᾶς διδάξει) μή πρότερον ἅπτεσθαι τραπέζης (νά μήν ἀρχίζουμε τό φαγητό μας), ἕως ἄν εὐχαριστήσωμεν τῷ τήν τροφήν ἡμῖν ταύτην παρέχοντι» (ἄν δέν εὐχαριστήσουμε προηγουμένως τόν ἅγιο Θεό, πού μᾶς χαρίζει τά ἀγαθά Του).

Δυστυχῶς, στίς ἡμέρες μας πολλοί ἄνθρωποι ἀρχίζουν τό φαγητό τους χωρίς νά κάνουν τήν προσευχή τους στό Θεό ἤ σηκώνονται ἀπό τό τραπέζι χωρίς νά κάνουν τήν προσευχή τῆς εὐχαριστίας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν ἐνεργοῦν πάντοτε ἀπό κακή προαίρεση. Τίς πιό πολλές φορές τό κάνουν ἀπό ἄγνοια. Διότι δέν γνωρίζουν τή βαθύτερη σημασία πού ἔχει ἡ προσευχή τῆς τραπέζης. Θά ἐξετάσουμε, λοιπον, σήμερα γιατί πρέπει νά προσευχόμαστε πρίν καί μετά ἀπό τό φαγητό μας.

 «Λαβών τούς πέντε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν εὐλόγησε».

             Πρωτίστως ὀφείλουμε νά προσευχόμαστε, γιά νά εὐχαριστήσουμε τόν ἅγιο Θεό πού εἶναι ὁ χορηγός παντός ἀγαθοῦ. Ὅλα τά ἀγαθά πού ὑπάρχουν στή διάθεσή μας «αὐτός εἶπε καί ἐγεννήθησαν, αὐτός ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν». Αὐτός κανονίζει τίς ἐποχές τοῦ χρόνου, γιά νά δημιουργηθοῦν κατάλληλες συνθῆκες γιά καρποφορία. Πολλοί ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ καρποφορία τῆς γῆς ὀφείλεται στό καλό ὄργωμα τοῦ χωραφιοῦ, στά λιπάσματα, στό πότισμα, στό κλάδεμα καί τίς λοιπές περιποιήσεις μας. Κι αὐτά χρειάζονται, ἀλλά ἐκεῖνος πού εὐλογεῖ, γιά νά πολλαπλασιασθοῦν, εἶναι «ὁ αὐξάνων Θεός». Ἄν δέν εὐλογοῦσε ὁ ἅγιος Θεός, ἡ γῆ θά ἦταν ἄγονη, ὅπως ἄγονη εἶναι ἡ σελήνη καί τόσα ἄστρα. Ὀφείλουμε λοιπόν νά τόν εὐχαριστοῦμε πού μᾶς χαρίζει ἁπλόχερα τά ἀγαθά Του.

            Δεύτερον, ὀφείλουμε νά προσευχόμαστε στό τραπέζι, διότι βρίσκουμε γεμάτο τό πιάτο μας, ἐνῶ στήν ἐποχή μας, ἰδίως τώρα μέ τήν κρίση, ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι πού τό στεροῦνται. Τό ὅτι ἔχουμε κάθε ἡμέρα φαγητό μας μερικοί τό ἀποδίδουν στή δεξιοτεχνία τους, στό μισθό τους, στίς καταθέσεις πού ἔχουν στίς τράπεζες. Ἄν ὅμως δέν εὐλογοῦσε ὁ ἅγιος Θεός, καί περιουσία νά εἶχε κανείς πάλι θά πεινοῦσε. Διότι καί οἱ σοδιές καταστρέφονται ἀπό τήν ξηρασία, ἀπό τόν πάγο καί τό χαλάζι. Καί ἀνθρώπινα λάθη γίνονται, μέ τά ὁποῖα μολύνονται τά νερά καί ἡ ἀτμόσφαιρα καί δέν ἐπιτρέπεται νά ἀγγίξουμε τίς τροφές, διότι εἶναι μολυσμένες. Νά κάνουμε λοιπόν τήν προσευχή μας στό προνοητή Θεό, πού μᾶς χαρίζει «τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον»!

            Τρίτον, ὀφείλουμε νά προσευχόμαστε, γιά νά εὐχαριστήσουμε τόν ἅγιο Θεό πού φροντίζει βεβαίως γιά ὅλη τή Δημιουργία, ἀλλά κυρίως φροντίζει γιά τούς πιστούς Του, γιά τά ἀφοσιωμένα παιδιά Του. Γράφει στό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν: «Οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχήν δικαίαν» (Παροιμ. ι΄ 3). Δέν θά ἀφήσει τόν εὐσεβή ἄνθρωπο νά πεθάνει ἀπό τήν πείνα.

            Ἐπίσης ἐπιβάλλεται προσευχόμαστε πρίν καθίσουμε στό τραπέζι, γιά νά μᾶς ὠφελήσουν οἱ τροφές πού θά φᾶμε. Στήν ἐποχή μας μέ τόσα πού γίνονται μπορεῖ κανείς ἀντί νά ὠφεληθεῖ ἀπό τήν τροφή νά δηλητηριασθεῖ. Ἐμεῖς παρακαλοῦμε ἡ τροφή πού θά φᾶμε νά μᾶς ἐνισχύσει, νά μᾶς δυναμώσει, νά διατηρήσει θαλερή τήν ὑγεία μας.

Κι ἀκόμη προσευχόμαστε πρίν καθίσουμε στό τραπέζι, γιά νά εὐλογήσει καί νά πληθύνει ὁ ἅγιος Θεός τά παρατιθέμενα. Κάθε τι πού τό εὐλογεῖ ὁ Θεός, αὐξάνεται καί πληθύνεται, πολλαπλασιάζεται καί περισσεύει, ὅπως πολλαπλασιάστηκαν οἱ πέντε ἄρτοι καί οἱ δύο ἰχθύες στό χορτασμό τῶν πεντακισχιλίων. Ἔφαγαν πέντε χιλιάδες ἄνδρες, οἱ γυναῖκες τους, τά παιδιά τους καί περίσσεψαν δώδεκα κοφίνια γεμάτα μέ τρόφιμα.

            Ἀλλά κυρίως προσευχόμαστε πρίν καθίσουμε στό τραπέζι, γιά νά ἁγιάσει ὁ Θεός τήν τροφή μας. Καί πῶς ἁγιάζεται; «Διά λόγου Θεοῦ καί ἐντεύξεως». Ἁγιάζεται μέ τήν προσευχή. Ἄς εἶναι ὑλικές οἱ τροφές, ἐφόσον ἁγιάζονται μέ τήν προσευχή, μετέχουν ἱερότητος. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά πετοῦμε τά περισσεύματα στό καλάθι τῶν ἀχρήστων, ἀλλά νά τά μαζεύουμε «ἵνα μή τι ἀπόληται». Ἀκόμη σημαίνει ὅτι ἐφόσον καλοῦμε τόν Κύριο νά ἁγιάσει τό τραπέζι μας, φροντίζουμε νά εἶναι παρόντα ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογενείας, ὄχι σάν τό ξενοδοχεῖο πού τρώει ὁ καθένας ὅποτε θέλει. Φροντίζουμε τό τραπέζι μας νά εἶναι λιτό ἤ ἔστω πλουσιότερο, γιορτινό, ἀλλά ὄχι τραπέζι ἐπιδείξεως, κραιπάλης καί μέθης. Φροντίζουμε καί τά λόγια πού θά ποῦμε τήν ὥρα τῆς τραπέζης νά εἶναι «ἅλατι ἠρτυμένα», λόγια ὠφέλιμα, γιά νά δοξάζεται ὁ ἅγιος Θεός καί νά ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τῆς Γραφῆς «εἴτε οὖν ἐσθίετε, εἴτε πίνετε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε».

            Οἱ πρῶτοι χριστιανοί μ᾿ αὐτό τό πνεῦμα προσεύχονταν στό τραπέζι. Ὁ ἀρχαῖος ἀπολογητής Τερτυλλιανός γράφει στήν ἀπολογία του: «Δέν καθόμαστε στό τραπέζι, ἄν δέν κάνουμε τήν προσευχή μας. Τρῶμε ὅσο ἡ πεῖνα ἀπαιτεῖ. Πίνουμε ὅσο ἡ ἐγκράτεια ἐπιτρέπει. Κατασιγάζουμε τήν πείνα μας ὡς ἄνθρωποι πού θυμοῦνται ὅτι καί τή νύκτα ἀκόμη ὀφείλουν νά λατρεύουν τόν ἅγιο Θεό.

 «Λαβών τούς πέντε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν εὐλόγησε».

Ἀδελφοί, ζοῦμε σέ ἐποχή ἀποστασίας, πού ὅλες οἱ καλές συνήθειες ἐγκαταλείπονται. Γι᾿ αὐτό διαλύονται οἱ οἰκογένειες ἡ μιά κατόπιν τῆς ἄλλης. Οἱ χριστιανικές οἰκογένειες νά κρατήσουμε τήν προσευχή πρίν καί μετά ἀπό τό τραπέζι. Γιά νά ἔρχεται ἀνάμεσά μας ὁ Χριστός, νά μᾶς εὐλογεῖ, νά μᾶς ἁγιάζει, νά σφυρηλατεῖ δεσμούς ἑνότητος μεταξύ τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας, νά ἀξιώνει τούς καλούς γονεῖς νά χαίρονται τά παιδιά τους καί νά τά ἀνατρέφουν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».