Κυριακή 3 Μαΐου 2015 (Παραλύτου)

«Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τό ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τήν κο­λυμ­βή­θραν» (Ἰ­ω. ε­' 7).

            Ἀ­δελ­φοί, κά­τω ἀ­πό τίς στο­ές τῆς κο­λυμ­βή­θρας Βη­θεσ­δά βρι­σκό­ταν κα­θη­λω­μέ­νος στό κρεβ­ά­τι τοῦ πό­νου ἕ­νας πα­ρά­λυ­τος τριάντα ὀκτώ ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νι­α.  Σ᾿ ὅλο αὐτό τό μακρό χρονικό διάστημα δέν βρέ­θη­κε κα­νείς νά τοῦ συ­μπα­ρα­στα­θεῖ, γιά νά τόν βοηθήσει νά πέσει πρῶτος στήν κολυμβήθρα. Γι­' αὐ­τό καί στήν ἐ­ρώ­τη­ση πού τοῦ ἔ­κα­νε ὁ Κύ­ρι­ος «Θέ­λεις ὑ­γι­ής γε­νέ­σθαι;» ἐ­ξέ­φρα­σε τό δί­και­ο πα­ρά­πο­νο: «Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τό ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τήν κο­λυμ­βή­θραν».  Ἄλ­λοι προ­λα­βαί­νουν καί θε­ρα­πεύ­ο­νται κι ἐ­γώ μέ­νω μό­νο μέ τήν προσ­δο­κί­α.

            Νο­μί­ζει κα­νείς πώς ὁ Πα­ρά­λυ­τος ­μι­λάει σάν ἀντιπρόσωπος τῆς σύγ­χρο­νης κοι­νω­νί­ας μας, ἡ ὁποία μοιάζει σάν μι­ά ἀ­πέ­ρα­ντη προ­βα­τι­κή κο­λυμ­βή­θρα καί συ­γκε­ντρώ­νει κά­τω ἀ­πό τίς στο­ές της ἀ­να­ρί­θμη­το πλῆ­θος σω­μα­τι­κῶς καί ψυ­χι­κῶς ἀ­σθε­νού­ντων, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­να­ζη­τοῦν νο­σταλ­γι­κά κά­ποι­ον ἄν­θρω­πο νά τούς βο­η­θή­σει. Ὅ­λοι μέ τόν δι­κό του τρό­πο ὁ κα­θέ­νας μας δι­α­τυ­πώ­νου­με τό ἴ­δι­ο πα­ρά­πο­νο:   « Ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω». Δέν ἔ­χω ἕ­ναν ἄν­θρω­πο νά μοῦ συμπαρασταθεῖ, νά μέ κα­τα­λά­βει, νά χα­ρεῖ, νά κλά­ψει, νά πο­νέ­σει μα­ζί μου.

            Τό με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα τοῦ και­ροῦ μας εἶ­ναι ἡ μο­να­ξι­ά. Οἱ εἰ­δι­κοί πού τό με­λε­τοῦν, θε­ω­ροῦν τή μο­να­ξι­ά σάν ἕ­να ἀ­πό τά πι­ό καυ­τά κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα.

            Χω­ρίς νά ἀ­γνο­οῦ­με ὅ­τι μί­α ἀπό τίς βα­σι­κές αἰ­τί­ες τοῦ κοι­νω­νι­κοῦ αὐ­τοῦ προ­βλή­μα­τος εἶ­ναι ἡ κυ­ρι­αρ­χί­α τῆς μη­χα­νῆς, πού μᾶς συ­νή­θι­σε νά κά­νου­με πι­ό πο­λύ πα­ρέ­α μέ τόν ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὑ­πο­λο­γι­στή μας, μέ τό κι­νη­τό τη­λέ­φω­νό μας, μέ τήν τη­λε­ό­ρα­ση καί τά λοι­πά ὀ­πτι­κο­α­κου­στι­κά μέ­σα, μέ τό αὐ­το­κί­νη­τό μας, πα­ρά μέ τόν συ­νάν­θρω­πό μας, ὑ­πο­γραμ­μί­ζου­με ὅ­τι ἡ κυ­ρι­ότε­ρη αἰ­τί­α τῆς μο­να­ξι­ᾶς εἶ­ναι ἡ φι­λαυ­τί­α μας.  Ὅ­λα τά ἐν­δι­α­φέ­ρο­ντά μας στρέ­φο­νται γύ­ρω ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό μας.  Ἔ­παυ­σε ἡ καρ­δι­ά μας νά χτυ­πά­ει ἀ­πό ἀ­γά­πη πρός τόν συ­νάν­θρω­πο. Σάν τόν ἄ­φρο­να πλού­σι­ο τῆς πα­ρα­βο­λῆς «εὐ­φραι­νό­με­θα κα­θ' ἡ­μέ­ραν λα­μπρῶς» καί δέν θέ­λου­με νά ξέ­ρου­με, ἄν ὑ­πάρ­χουν στόν πυ­λώ­να μας Λά­ζα­ροι πού ὑ­πο­φέ­ρουν.  Ἡ δι­κή μας ἡ­συ­χί­α νά μή χα­λά­σει καί οἱ ἄλ­λοι ἄς κά­νουν ὅ,τι θέ­λουν.

            Πρά­γμα­τι ἐ­κεῖ­νο πού λεί­πει ἀ­πό τή ση­με­ρι­νή κοι­νω­νί­α μας εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος. Ὁ ἄν­θρω­πος πού θά ἔ­χει ἐ­πά­νω του ἀν­θρω­πι­ά , ὁ ἄν­θρω­πος πού θά ἔ­χει μέ­σα του Χρι­στό· ὁ πνευ­μα­τέμ­φο­ρος καί πνευ­μα­το­κί­νη­τος. Ὁ ἄν­θρω­πος πού θά σκύ­βει ἐ­πά­νω μας μέ χα­μό­γε­λο, μέ στορ­γή, μέ ἐν­δι­α­φέ­ρον, μέ ἄ­δο­λη ἀ­γά­πη. Ὁ ἄν­θρω­πος πού θά κά­νει τά προ­βλή­μα­τά μας δι­κά του προ­βλή­μα­τα καί θά μᾶς συ­μπα­ρί­στα­ται ὡς ἀ­δελ­φός. Τέ­τοι­ους ἀν­θρώ­πους ἀ­γά­πης καί διακονί­ας δέν συ­να­ντοῦ­με συ­χνά στήν κοι­νω­νί­α μας. Ὁ κυ­νι­κός φι­λό­σο­φος τῆς ἀρ­χαι­ό­τη­τος Δι­ο­γέ­νης βά­δι­ζε κα­τα­με­σή­με­ρο στούς πο­λυ­σύ­χνα­στους δρό­μους τῶν Ἀ­θη­νῶν, κρα­τώντας στό χέ­ρι του ἀ­ναμ­μέ­νο φα­νό. Κι ὅ­ταν οἱ ἄλ­λοι τόν ­ρω­τοῦ­σαν τί ψά­χνει νά βρεῖ, τούς ἀ­πα­ντοῦ­σε «ἄν­θρω­πον ζη­τῶ».

            Γι­ά νά λυ­θεῖ τό δυ­σε­πί­λυ­το αὐ­τό πρό­βλη­μα, δέν φθά­νει νά ἐπιρρίπτουμε στούς ἄλ­λους τίς εὐθύνες. Τό πρό­βλη­μα τό δη­μι­ουρ­γοῦ­με ὅ­λοι μα­ζί, ἐ­πει­δή κοι­τά­ζου­με μό­νο τόν ἑ­αυ­τό μας. Ἐ­φό­σον δι­α­πι­στώ­νου­με ὅ­τι κά­ποι­ος ἀδελφός ἔ­χει με­γά­λη ἀ­νά­γκη βο­η­θεί­ας, ἀξίζει νά ἀλ­λά­ζου­με τό πρό­γραμ­μά μας, νά δι­α­θέ­του­με τόν χρό­νο μας, τά χρή­μα­τά μας, τόν κό­πο μας, τό τά­λα­ντό μας καί νά τοῦ δεί­χνου­με ἀ­γά­πη καί κα­λο­σύ­νη. Κά­θε πρά­ξη ἀ­γά­πης εἶ­ναι καί ἕ­να χτύ­πη­μα κα­τά τοῦ ἀ­το­μι­σμοῦ καί τῆς φι­λαυ­τί­ας μας. Ἐξάλλου ὅ,τι κά­νου­με, δέν τό κά­νου­με γι­ά τούς ἀν­θρώ­πους, ἀλ­λά γι­ά τό Θε­ό.

            Ἀλ­λά καί μί­α ἀ­κό­μη προ­έ­κτα­ση νά δώ­σου­με στό θέ­μα μας. Οἱ ἄν­θρω­ποι σή­με­ρα δέν ἔ­χου­με μό­νο οἰ­κο­νο­μι­κά, οἰ­κο­γε­νει­α­κά ἤ ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα. Κυ­ρί­ως ἔ­χου­με πνευ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα, ἐξαι­τί­ας τῶν πολ­λῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας. Ἡ ἁ­μαρ­τί­α, ὅμως,εἶ­ναι μιά μορ­φή πα­ρα­λυ­σί­ας πού χρει­ά­ζε­ται ἐ­πει­γό­ντως θε­ρα­πεί­α. Κι ὅ­πως γι­ά τίς σω­μα­τι­κές ἀ­σθέ­νει­ές μας βρίσκουμε ἕ­ναν κα­λό γι­α­τρό, ἔ­τσι καί γι­ά τίς ψυ­χι­κές ἀ­σθέ­νει­ές μας πρέπει νά βροῦμε ἕναν καλό πνευ­μα­τι­κό Πατέρα, στόν ὁποῖο θά ἐξομολογούμαστε τά κρίματά μας, θά ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας, θά ἐμπιστευόμαστε τά προβλήματά μας καί θά βρίσκου­με τή γιατρειά μας.  Ἀλλιῶς μοι­ά­ζου­με σάν πλοῖ­ο ἀ­κυ­βέρ­νη­το. Μοιάζουμε σάν φθι­νο­πω­ρι­νά φύλ­λα, πού μέ τό πρῶ­το φύ­ση­μα τοῦ ἀ­νέ­μου εἴμαστε ἕ­τοι­μοι νά σω­ρι­α­στοῦμε κα­τά γῆς. Δι­ό­τι ὅ­σοι δέν ἔ­χουν πνευ­μα­τι­κή κα­θο­δή­γη­ση, πέ­φτουν σάν τά φύλ­λα.

             «Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τό ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τήν κο­λυμ­βή­θραν».

               Ἀ­δελ­φοί, στά δύσκολα χρόνια μας οἱ ὑ­λι­κές ἀ­νά­γκες εἶ­ναι πολ­λές καί οἱ πνευ­μα­τι­κές ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρες. Γι­' αὐ­τό λέ­ει ὁ Κύ­ρι­ος ὅ­τι ὁ θε­ρι­σμός εἶ­ναι πο­λύς καί οἱ ἐρ­γά­τες λί­γοι, ἀλ­λά προ­σθέ­τει: «Δε­ήθητε τοῦ Κυ­ρίου τοῦ θε­ρι­σμοῦ, ὅ­πως ἐκ­βά­λῃ ἐρ­γά­τας εἰς τόν θε­ρι­σμόν αὐ­τοῦ». Ἀ­κό­μη μᾶς κα­λεῖ κα­τά τό μέ­τρον τοῦ δυ­να­τοῦ νά γι­νό­μαστε κι ἐ­μεῖς ἐρ­γά­τες τοῦ κα­λοῦ, γι­ά νά μήν ἀ­κού­γε­ται ἀ­πό τά χείλη κα­νε­νός ἀν­θρώ­που τό δίκαιο πα­ρά­πο­νο «ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω». Νά γινόμαστε κα­λοί Σα­μα­ρεῖτες πού θά σκύ­βουμε μέ ἀ­γά­πη ἐπάνω στούς πλη­γωμένους συνανθρώπους μας, θά περιποιούμαστε τίς πληγές τους καί θά μα­λα­κώ­νουμε τόν πό­νο τους, γιά νά δο­ξά­ζε­ται καί ἀπό μᾶς τό ὑ­πε­ρέν­δο­ξο καί ὑ­πε­ρύ­μνη­το ὄ­νο­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μας στούς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.