Κυριακή 26 Ἀπριλίου 2015 (Τῶν Μυροφόρων)

           «Ἠ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα, ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λεί­ψω­σι τόν Ἰ­η­σοῦν»(Μάρ­κ ι­στ' 1).

            Ἀδελφοί, ἡ ση­με­ρι­νή Κυ­ρι­α­κή ὀ­νο­μά­ζε­ται Κυ­ρι­α­κή τῶν Μυ­ρο­φό­ρων, ἀν­δρῶν καί γυ­ναι­κῶν, πού ἀ­ξι­ώ­θη­καν τῆς ὑ­ψί­στης τι­μῆς νά στα­θοῦν «πα­ρά τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Ἰ­η­σοῦ», νά ἐκ­δη­λώ­σουν ποι­κι­λο­τρό­πως τήν ἀ­φο­σί­ω­ση καί τήν ἀ­γά­πη τους πρός τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νο, ἀλ­λά καί νά σπεύ­σουν «λί­αν πρω­ΐ τῆς μι­ᾶς τῶν Σαβ­βά­των» κρα­τώντας στίς ἀ­γκα­λι­ές τους τά ἀ­λα­βά­στρι­να ἀγ­γεῖ­α μέ τά πο­λύ­τι­μα μύ­ρα τους, γι­ά νά ἀ­λεί­ψουν τό σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ.

            Πρό­κει­ται γι­ά ἐ­κλε­κτές ψυ­χές, σεμνές, ἡ­ρω­ϊ­κές καί ἀν­δρεῖ­ες, πού ἀ­γα­ποῦ­σαν μέ πό­θο τόν Κύ­ρι­ο καί πού δέν ἐν­νο­οῦ­σαν νά ἀ­πο­μα­κρυν­θοῦν οὔ­τε ἀ­πό τόν σταυ­ρό οὔ­τε ἀ­πό τό μνη­μεῖ­ο, ἀ­κό­μη καί ὅ­ταν ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι μα­θη­τές εἶ­χαν ἀ­μπα­ρω­θεῖ στό ὑπε­ρῶ­ο τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ «δι­ά τόν φό­βον τῶν Ἰ­ου­δαί­ων».

            Ἄς ­ἐξετάσουμε, λοιπόν, πῶς οἱ μυ­ρο­φό­ρες ψυ­χές ἐ­ξε­δή­λω­σαν τήν ἀφοσίωση καί τήν ἀ­γά­πη τους πρός τόν Κύ­ρι­ο καί ποιό εἶναι τό δικό μας καθῆκον.

             «Ἠ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα, ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λεί­ψω­σι τόν Ἰ­η­σοῦν».

            Πρῶ­τος ὁ εὐ­σχή­μων βου­λευ­τής «Ἰ­ω­σήφ ὁ ἀ­πό Ἀ­ρι­μα­θαί­ας», «ὁ ἀ­γα­θός καί δί­και­ος ἀ­νήρ», μό­λις πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε τό ἀ­πό­γευ­μα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ὅ­τι ὁ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νος πα­ρέ­δω­σε τό πνεῦ­μα Του, πα­ρό­λο πού ὑ­πῆρ­χε ἀ­τμό­σφαι­ρα φό­βου καί τρό­μου, «τολ­μή­σας εἰ­σῆλ­θε πρός Πι­λά­τον καί ᾐ­τή­σα­το τό σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ». Τόν πα­ρα­κά­λε­σε λέ­γο­ντας: «Δός μοι τοῦ­τον τόν ξέ­νον, τόν ἐκ βρέ­φους ὡς ξέ­νον ξε­νω­θέ­ντα ἐν κό­σμῳ!  Δός μοι τοῦ­τον τόν ξέ­νον, ὅ­στις οἶ­δε ξε­νί­ζειν τούς πτω­χούς τε καί ξέ­νους»! Ὁ Πι­λά­τος, ἀ­φοῦ πρῶ­τα βε­βαι­ώ­θη­κε ἀ­πό τόν Κε­ντυ­ρί­ω­να ὅ­τι «ἀ­πέ­θα­νεν ὁ Ἰ­η­σοῦς», «ἐ­δω­ρή­σα­το τό σῶ­μα τῷ Ἰ­ω­σήφ».

            Πλάι στόν Ἰ­ω­σήφ προ­σε­τέ­θη καί ὁ Νι­κό­δη­μος, ὁ νυ­κτε­ρι­νός μα­θη­τής, κρα­τώ­ντας στά χέ­ρι­α του «μῖ­γμα σμύρ­νης καί ἀ­λό­ης ὡς λύ­τρας ἑ­κα­τόν», πο­λύ­τι­μα ἀ­ρώ­μα­τα πε­ρί­που 32 κι­λά, καί ἀ­νη­φό­ρη­σαν οἱ δυό τους στόν τό­πο τῆς ὑ­πέρ­τα­της θυ­σί­ας. Μέ τί ἱ­ε­ρο­πρέ­πει­α ­τέ­λε­σαν τό ὕ­στα­το χρέ­ος τῆς ἱ­ε­ρᾶς ἀ­πο­κα­θη­λώ­σε­ως καί τα­φῆς τοῦ Κυ­ρί­ου μας! Μέ τί εὐ­λά­βει­α ἔ­στη­σαν τή σκά­λα στό σταυ­ρό! Μέ τί συ­γκρα­τη­μέ­νο, εὐ­συ­μπά­θη­το θρῆ­νο ἀ­γκά­λι­α­σαν καί ἀ­σπά­στη­καν τό πα­να­κή­ρα­το σῶ­μα τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου! Μέ τί συ­νο­χή καρ­δί­ας τό ἀπο­κα­θή­λω­σαν, τό ἄ­λει­ψαν μέ ἀ­ρώ­μα­τα καί τό τύ­λι­ξαν μέ ἐ­πι­δέ­σμους, ὅ­πως ἦ­ταν συνή­θει­α στούς Ἰ­ου­δαί­ους νά ἐ­ντα­φι­ά­ζουν τούς νε­κρούς! Μέ τί συ­στο­λή τό σκέ­πα­σαν μέ κα­θα­ρά σιν­δόνα, πού τήν ἀ­γό­ρα­σαν γι­᾿ αὐ­τό τόν σκο­πό! Μέ πό­ση τι­μή τό με­τέ­φε­ραν στόν πε­ρι­ποι­η­μέ­νο κῆ­πο τοῦ Ἰ­ω­σήφ! Μέ τί πό­θο τοῦ ἔ­ψαλ­αν τούς ἐ­ξό­διους ὕ­μνους! Μέ πό­σα δά­κρυ­α τό ἐ­ντα­φί­α­σαν σέ λα­ξευ­τό μνη­μεῖ­ο «ἐν ᾧ οὐ­δέ­πω οὐ­δείς ἐ­τέ­θη»!

            Ἐπίσης στήν ἱ­ε­ρά ἀ­πο­κα­θή­λω­ση καί τα­φή τοῦ Κυ­ρί­ου μας βοήθησαν ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ωάν­νης, καί οἱ Μυ­ρο­φό­ρες γυναῖκες, ἡ Πα­να­γί­α Μη­τέ­ρα Του, ἡ συν­νυ­φά­δα της Μα­ρί­α ἡ τοῦ Κλω­πᾶ, ἡ εὐ­γνώ­μων μα­θή­τρι­α Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νή, ἡ Ἰωάννα τοῦ Χουζᾶ καί ἡ εὐ­σε­βής Σα­λώ­μη, μη­τέ­ρα τοῦ εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ἰ­ωάν­νου. Μέ θλίψη με­γά­λη, ὀ­δύ­νη ψυ­χῆς καί σπα­ρα­γμό καρ­δί­ας «ἐ­θε­ώ­ρουν ποῦ τί­θε­ται» καί ἔ­χυ­ναν δά­κρυ­α καυ­τά γι­ά τόν ἀ­γα­πη­μέ­νο τους Κύ­ρι­ο. Μό­νο τό Σάβ­βα­τον «ἡ­σύ­χα­σαν δι­ά τήν ἑ­ορ­τήν» καί «δι­α­γε­νο­μέ­νου τοῦ Σαβ­βά­του», κα­τά τό ἡ­λι­ο­βα­σί­λεμ­α δη­λα­δή, ἔ­τρε­ξαν μέ σπου­δή νά ἀ­γο­ρά­σουν πο­λύ­τι­μα ἀ­ρώ­μα­τα, «ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λεί­ψω­σι τόν Ἰ­η­σοῦν».

            Εἶ­ναι ζή­τη­μα ἄν κοι­μή­θη­καν ἐ­κείνη τή νύ­κτα. Πρίν κα­λά κα­λά ξη­με­ρώ­σει, βρί­σκο­νταν κι­ό­λας στό δρό­μο. Μέ­σα ἡ καρ­δι­ά τους πή­γαι­νε νά σπά­σει. Σάν μη­τέ­ρες καί ἀ­δελ­φές! Ἡ στορ­γή τους με­γά­λη κι ἀ­πέ­ρα­ντη ὅ­σο κι ἡ πλά­ση. Ὁ πό­θος ὁ βα­θύς πού φλό­γι­ζε τίς καρ­δι­ές τους, τίς ἔ­κα­μνε νά μήν ὑ­πο­λο­γί­ζουν οὔ­τε κιν­δύ­νους οὔ­τε Ρω­μαί­ους κα­τα­κτη­τές οὔ­τε μα­νί­α τῶν Ἰ­ου­δαί­ων οὔ­τε ποι­ός θά τίς βο­η­θοῦ­σε νά ἀ­πο­κυ­λί­σουν τόν λί­θον τοῦ μνη­μεί­ου.  Ἔ­τρε­χαν μ᾿ ὅ­σο μπο­ροῦ­σαν τα­χύ­τε­ρο βῆ­μα, νά ρά­νουν τόν τά­φο μέ πο­λύ­τι­μα μύ­ρα! Ἔσπευδαν μ᾿ ὅ­σο μπο­ροῦ­σαν ἰ­σχυ­ρό­τε­ρο πό­θο,  νά κλαύ­σουν καί νά τι­μή­σουν τόν πε­φι­λη­μέ­νο νε­κρό τους!

            Ψυ­χές μυ­ρο­φό­ρες, μορ­φές ἁγνές, ἱ­ε­ρές καί σε­βά­σμι­ες, πού ἀ­ξι­ώ­θη­καν πρῶ­τες αὐ­τές νά ἀ­κού­σουν ἀ­πό τό στό­μα τοῦ ἀρ­χαγ­γέ­λου ὅ­τι ἠ­γέρ­θη ὁ Κύ­ρι­ος! Πρῶ­τες αὐ­τές εἶ­δαν τόν τά­φο ἀ­δει­α­νό! Πρῶ­τες αὐ­τές εἶ­δαν τόν ἀ­να­στά­ντα Κύ­ρι­ο! Πρῶ­τες αὐ­τές ἄ­κου­σαν τή γλυ­κυ­τά­τη φω­νή του· χαί­ρε­τε! Πρῶ­τες αὐ­τές ἔ­γι­ναν εὐ­αγ­γε­λί­στρι­ες τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως, «ἀ­πό­στο­λοι τῶν Ἀ­πο­στό­λων καί εὐ­αγ­γε­λι­σταί τῶν Εὐ­αγ­γε­λι­στῶν»!

              Τίς μα­κα­ρί­ζου­με καί τίς κα­λο­τυ­χί­ζου­με, πού ἀ­ξι­ώ­θη­καν τῆς ὑ­ψί­στης τι­μῆς νά προ­σφέ­ρουν στόν Σω­τῆ­ρα Χρι­στό τά μύ­ρα τῆς ἀ­γά­πης τους. Ἀλ­λά αὐ­τό μπο­ροῦ­με νά τό κά­μνου­με κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα. Ἀρ­κεῖ νά βρί­σκου­με ἁ­πλούς τρό­πους, μέ τούς ὁ­ποί­ους θά ἐκ­δη­λώ­νου­με τήν ἀφοσίωση καί τήν ἀ­γά­πη μας πρός τόν Κύ­ρι­ο. Μπο­ροῦ­με νά ὀρ­θρί­ζου­με ὄρ­θρου βα­θέ­ος στόν ἱ­ε­ρό να­ό καί ἀ­ντί μύ­ρου νά προ­σφέ­ρου­με στόν Δε­σπό­τη Χρι­στό τόν ὕ­μνο τῆς εὐχαριστίας μας!

Ἐπίσης μπο­ροῦ­με νά προσφέρουμε στόν Χριστό δά­κρυ­α κα­τα­νύ­ξε­ως, με­τα­νοί­ας καί ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως! Μπο­ροῦ­με νά προ­σφέ­ρου­με τό δί­λε­πτό μας γι­ά τήν ἁ­γι­ο­γρά­φη­ση τοῦ ἱ­ε­ροῦ να­οῦ ἤ γι­ά τήν ἐ­νί­σχυ­ση ἑ­νός φι­λαν­θρω­πι­κοῦ ἱ­δρύ­μα­τος! Μπο­ροῦ­με νά πε­ρι­ποι­ού­με­θα ἀ­σθε­νεῖς καί κα­τά­κοι­τους, ἀ­νή­μπο­ρους καί ἐ­μπε­ρί­στα­τους συναν­θρώ­πους μας, σάν νά τό κά­νου­με στόν Ἴ­δι­ο τόν Κύ­ρι­ο! Μποροῦμε νά στεκόμαστε πλάι στούς ἀ­δι­κη­μέ­νους, νά ἐνισχύουμε τούς πονεμέ­νους, νά παρηγοροῦμε τούς θλιμμένους!  Μπο­ροῦ­με νά συμ­φι­λι­ώ­νου­με αὐτούς πού δέν μιλιοῦνται μεταξύ τους, νά εἰ­ρη­νεύ­ου­με τίς τα­ρα­γμέ­νες οἰ­κο­γέ­νει­ες, νά στη­ρί­ζου­με τούς νέ­ους μας στόν ἅ­γι­ο φό­βο τοῦ Θε­οῦ! Μποροῦμε νά κο­πι­ά­ζου­με στόν ἀ­γρό τῆς ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς, γι­ά νά τρέ­χει ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ καί νά δο­ξά­ζε­ται, νά διακονοῦμε στά ἔρ­γα τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀγάπης. Μπο­ροῦ­με νά προ­σφέ­ρου­με στόν ἅγιο Θε­ό ἀκόμη καί τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας, γιά νά μᾶς ἐλεεῖ κατά τό μέγα ἔλεός Του καί νά μᾶς σώζει.

            «Ἠ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα, ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λεί­ψω­σι τόν Ἰ­η­σοῦν».

            Ἀδελ­φοί, ἄς πα­ρα­κα­λέ­σου­με θερ­μά τόν Κύριό μας, ὅ­πως ἀ­ξί­ω­σε τή σε­πτή ὁ­μή­γυ­ρη τῶν Μυ­ρο­φό­ρων ἀν­δρῶν καί γυ­ναι­κῶν νά τοῦ προ­σφέ­ρουν τά μύ­ρα τῆς ἀ­γά­πης τους, ἔτσι νά μᾶς ἀ­ξι­ώ­νει κι ἐ­μᾶς νά τοῦ προ­σφέ­ρου­με ὅ,τι κα­λύ­τε­ρο ἔ­χου­με, σάν εὐ­ω­δι­α­στό καί πο­λύ­τι­μο μύ­ρο. Ἀ­μήν.