Κυριακή 19 Ἀπριλίου 2015 (Τοῦ Θωμᾶ)

«Μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός» (Ἰωάν. κ' 27).

            Ἀδελφοί, ἡ σημερινή Κυριακή ὀνομάζεται Κυριακή τοῦ Θωμᾶ ἤ Κυριακή τοῦ Ἀντίπασχα.  Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς ἀπουσίαζε ἀπό τό Ὑπερῷο τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅταν ἔγινε ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστάντος στούς μαθητές. Κατόπιν οἱ ἄλλοι μαθητές τοῦ ἔλεγαν ὅτι εἶδαν τόν Ἀναστάντα, κι αὐτός δυσκολευόταν νά τό πιστέψει.  Ἤθελε νά τόν δεῖ μέ τά ἴδια του τά μάτια, νά βάλει τά δάκτυλά του στούς τύπους τῶν ἥλων τοῦ Ἀναστάντος, νά ψηλαφήσει μέ τήν παλάμη του τήν λογχευθεῖσα πλευρά Του, γιά νά σιγουρευθεῖ ἀπόλυτα, καί μετά νά πιστέψει.

            Γι' αὐτήν τήν ἀρχική δυσπιστία του πολλοί τόν ἀποκαλοῦν ἄπιστο Θωμᾶ. Εἶναι ὅμως φανερό ὅτι τόν παρεξηγοῦν, διότι ὄχι μόνο ὁ Θωμᾶς, ἀλλά ὅλοι οἱ μαθητές καί ὅλες οἱ μαθήτριες τοῦ Χριστοῦ ἀρχικῶς ἦσαν δύσπιστοι στήν Ἀνάσταση. Ἐνῶ ρητῶς τούς εἶχε πεῖ ὁ Χριστός· «μετά τό ἐγερθῆναί με προάξω  ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν», κανείς δέν τόν περίμενε ἐκεῖ. Μετά τήν Ἀνάστασή Του τούς ἔστειλε καί δεύτερο μήνυμα, «ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τήν Γαλιλαίαν». Ἀλλά καί πάλι κανείς δέν ἀνταποκρίθηκε. Τό πρωΐ τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων οἱ Μυροφόρες γυναῖκες πήγαιναν στό μνημεῖο ὄχι γιά νά συναντήσουν τόν Ἀναστάντα, ἀλλά γιά νά τελέσουν τά νεκρικά ἔθιμα πρός τόν πεφιλημένο νεκρό τους. Γιά τήν Ἀνάσταση οὔτε σκέψη. Βεβαίως χάρηκαν, ὅταν εἶδαν τόν Ἀναστάντα, καί ἔτρεξαν νά τό ποῦν στούς μαθητές, ἀλλά ἐκεῖνοι τίς ἄκουσαν μέ δυσπιστία. «Ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεί λῆρος τά ρήματα αὐτῶν καί ἠπίστουν αὐταῖς». Ἀλλά καί οἱ δύο μαθητές πού ἐπορεύοντο πρός Ἐμμαούς, παρ’ ὅλο πού πληροφορήθηκαν τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως ἀπό τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς, ἐξακολουθοῦσαν νά εἶναι σκυθρωποί καί λυπημένοι, πού σημαίνει ὅτι εἶχαν δυσπιστία πρός τήν Ἀνάσταση.

            Ἐπίσης, δέν ζητοῦσε μόνον ὁ Θωμᾶς νά ψηλαφήσει τόν Κύριο, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι μαθητές ζητοῦσαν παρόμοιες ἀποδείξεις. Ὅταν πρωτοεῖδαν τόν Ἀναστάντα, τόν πέρασαν γιά φάντασμα. «Ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν». Τόσο πού γιά νά τούς πείσει ὁ Χριστός ὅτι δέν εἶναι φάντασμα, τούς ζήτησε νά τοῦ δώσουν κάτι νά φάει λέγοντας: «Τό πνεῦμα σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει, καθώς ἐμέ θεωρεῖτε ἔχοντα».

            Αὐτή ἡ ἀρχική δυσπιστία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν τοῦ Χριστοῦ πρός τήν Ἀνάσταση ἦταν ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας γιά τή γενική θεμελίωση καί προκοπή τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν μιά καλή ἀπιστία, γιά νά ἐνισχυθεῖ ἡ δική μας πίστη. Μέ τήν καλή ἀπιστία του ὁ Θωμᾶς σταθεροποίησε τή δική μας πίστη. Διότι, ἄν ἦταν παρών στήν πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστάντος, δέν θά εἶχε ἀμφιβολία γιά τήν Ἀνάσταση καί δέν θά ζητοῦσε νά τόν δεῖ καί νά τόν ψηλαφήσει. Κι ἄν δέν ὁμολογοῦσε τόν Χριστό Κύριο καί Θεό του, δέν θά μαθαίναμε ἐμεῖς νά τόν δοξολογοῦμε μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο.

            Ἀκόμη, μέ τήν καλή ἀπιστία του ὁ Θωμᾶς βοηθεῖ τούς ὀλιγοπίστους ὅλων τῶν γενεῶν νά ἐρευνοῦν καλόπιστα, νά βεβαιώνονται πλήρως γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνονται κατόπιν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του.

            Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν φοβᾶται τήν ἔρευνα. Ἀπόδειξη ὅτι «μεθ᾿ ἡμέρας ὀκτώ», σάν σήμερα δηλαδή, ἐμφανίζεται πάλι ὁ Ἀναστάς Κύριος στούς μαθητές Του, παρόντος καί τοῦ Θωμᾶ, «καί λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν». Κατόπιν ἀπευθύνεται προσωπικά στό Θωμᾶ καί τοῦ λέει: Γνωρίζω ὅσα εἶπες στούς ἀδελφούς σου καί ξαναῆλθα, γιά νά βεβαιωθεῖς πλήρως γιά τήν ἀνάστασή μου. «Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου, καί φέρε τήν χεῖρά σου καί καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός».

            Ριγοῦμε οἱ Χριστιανοί, ὅταν ἀναλογιζόμαστε αὐτή τή σκηνή. Ὕστερα ἀπό τέτοιες ἀδιάσειστες μαρτυρίες δικαιολογοῦνται νά ὑπάρχουν ἄπιστοι; Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου· «μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός» ὑπαινίσσεται ὅτι μποροῦν νά ὑπάρχουν καί πιστοί καί ἄπιστοι. Διότι δέν καταργεῖται τό αὐτεξούσιό μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά παίρνει τίς ἀποφάσεις του. Ἡ ἱστορία βεβαιώνει ὅτι στό διάβα τῶν αἰώνων ὑπῆρξαν καί πιστοί καί ἄπιστοι. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος πίστεψε στήν ἀνάσταση, ὁ Νίτσε ὄχι. Μόνο πού ἡ αἰτία τῆς ἀπιστίας τῶν τελευταίων δέν ὀφείλεται στήν ἔλλειψη ἀποδείξεων. Κάποια προσωπικά ἐμπόδια τούς κρατοῦν στήν ἀντίπερα ὄχθη. Ἡ παχυλή ἄγνοιά τους, ὁ ὑπερτροφικός ἐγωϊσμός τους, ἡ ἀγάπη τους πρός τά χρήματα καί πρός τήν ἐφήμερη δόξα, τό σαρκικό φρόνημά τους, καί πιό πολύ ἡ ἀπρόσεκτη ζωή τους.

              Ὅσοι ὅμως εἶναι καλόγνωμοι, δέχονται τόν Ἀναστάντα καί γίνονται κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως.  Ὅπως ὁ Θωμᾶς, τοῦ ὁποίου ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως εἶναι ἀδιάσειστη ἀπόδειξη τῆς Θεότητος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ μετέπειτα ζωή του ὑπῆρξε συνεχής ὁμολογία πίστεως. Κήρυξε τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως στούς Πάρθους, στούς Μήδους, στούς Πέρσες καί στούς Ἰνδούς. Στίς Ἰνδίες ἀξιώθηκε νά χύσει ἀκόμη καί τό αἷμα του γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Λογχίστηκε ἀπό ὁμάδα στρατιωτῶν καί τιμᾶται ὡς ἱδρυτής καί προστάτης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἰνδιῶν.

            Πόσο  ὡραῖο εἶναι νά εἴμαστε κι ἐμεῖς υἱοί Ἀναστάσεως, νά περιπατοῦμε «ἐν καινότητι ζωῆς», νά δίνουμε μαρτυρία γιά τό Χριστό μέ τό λόγο μας, μέ τή ζωή μας καί μέ τό παράδειγμά μας!

            «Μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός»

            Ἀδελφοί, πέρασαν δύο καί πλέον χιλιάδες χρόνια μετά Χριστόν. Σήμερα ποιός τολμᾶ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι λείπουν ἀποδείξεις γιά τήν Ἀνάσταση; Ἀποδείξεις ὑπάρχουν ἀμέτρητες. Ἀπόστολοι λείπουν πού θά κηρύττουν σ' ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς τό τρισχαρούμενο μήνυμα. Ὅσοι δεχόμαστε τόν Χριστό Σωτήρα καί Λυτρωτή μας καλούμαστε νά γινόμαστε μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ «πρός πάντας ἀνθρώπους», καλούμαστε νά γινόμαστε ἡ σάλπιγγα τοῦ Χριστοῦ, πού θά σαλπίζει στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης τόν νικητήριο παιάνα τῆς Ἀναστάσεως·  Χριστός ἀνέστη, ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος!