Κυριακή 5 Ἀπριλίου 2015 (Τῶν Βαΐων)

            «Ἰ­δού, ὁ Βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου» (Ἰ­ωαν. ι­β' 15)

            Κυ­ρι­α­κή τῶν Βαΐ­ων σή­με­ρα. Ἡ­μέ­ρα χα­ρᾶς καί ἱ­ε­ροῦ ἐν­θου­σι­α­σμοῦ! Ἀλλά καί ἡμέρα συγκρατημένου πόνου, διότι στό βάθος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος διακρίνουμε οἱ πι­στοί τόν Γολ­γο­θᾶ.

            Σάν σή­με­ρα ἀναρίθμητα πλή­θη Ἰ­ου­δαί­ων «ἔ­λα­βον τά βαΐ­α τῶν φοι­νί­κων καί ἐ­ξῆλ­θον εἰς ἀ­πά­ντη­σιν τοῦ Κυρίου Ἰ­η­σοῦ». Ξέσπασαν σέ ἀσυγκράτητο παραλήρημα ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ. Ἄλλοι ἔστρωναν «τά ἱμάτιά» τους «ἐν τῇ ὁδῷ». Ἄλλοι ἔκοβαν ἀπό τά δένδρα κλαδιά μέ πλούσιο φύλλωμα, καί τά ἔστρωναν στό δρόμο. Καί φώναζαν ὅλοι μυριόστομη ἰαχή: «Ὡσαν­νά, εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, βα­σι­λεύς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ». Ἀ­π᾿ ὅ­λους πι­ό πο­λύ χαίρονταν καί πα­νη­γύ­ρι­ζαν τά μι­κρά παι­διά, δι­ό­τι εἶ­χαν ἁγνά χείλη καί κα­θα­ρή καρ­δι­ά. Στό με­τα­ξύ ὁ Κύριος πλη­σί­α­ζε «κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».  Ἔ­τσι ἐ­πα­λη­θεύ­θη­κε ἡ προ­φη­τεί­α τοῦ προ­φή­του Ζα­χα­ρί­ου πού ἔ­λε­γε: «Μή φο­βοῦ, θύ­γα­τερ Σι­ών. Ἰ­δού ὁ βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».

            Ἄς ἐξετάσουμε, ὅμως, τί βα­σι­λεύς εἶ­ναι ὁ κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου, ποιά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ ἀποδίδει ἡ προφητεία τοῦ προφήτου Ζαχαρίου καί ἄν τόν ἔ­χου­με κι ἐ­μεῖς βα­σι­λέα μας!

             «Ἰ­δού, ὁ Βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».

            Οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι, μο­λο­νό­τι ὡς βα­σι­λέα ὑ­πο­δέ­χθη­καν τόν Κύριο, δέν κα­τανό­η­σαν τό πνευ­μα­τι­κό νό­η­μα τῆς θρι­αμ­βευ­τι­κῆς εἰ­σό­δου Του στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Οὔ­τε οἱ μα­θη­τές Του συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν πλή­ρως τί ἀ­κρι­βῶς ἐ­πρα­γμα­το­ποι­εῖ­το τήν ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη.   Ἐ­μεῖς ὅ­μως πού ζοῦ­με στήν ἐ­πο­χή τῆς Χά­ρι­τος γνω­ρί­ζου­με πο­λύ κα­λά ποι­ό εἶ­ναι τό βα­θύ­τε­ρο νό­η­μα τῆς ση­με­ρι­νῆς ἑορ­τῆς. Γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ὁ Βασιλεύς Χριστός δέν εἶναι ἐπίγειος βασιλιάς, ἀλλά Οὐράνιος. Ἀ­να­λαμ­βά­νει τήν Βα­σι­λεί­α Του «ἄ­νω­θεν», ἀ­πό τόν Οὐ­ρά­νι­ο Πα­τέ­ρα Του. Τό διεκήρυξε ὁ Ἴδιος στόν Πιλάτο: «Ἡ Βα­σι­λεί­α ἡ ἐμή οὐκ ἔ­στιν ἐκ τοῦ κό­σμου τού­του». Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν χα­ράσ­σε­ται ἀ­πό σύ­νο­ρα, δέν ἔ­χει ἡ­με­ρο­μη­νί­α λή­ξε­ως. «Καί τῆς βα­σι­λεί­ας αὐ­τοῦ οὐκ ἔ­σται τέ­λος». Ὁ Βα­σι­λεύς Χρι­στός δέν ἐ­πι­βάλ­λε­ται μέ τά ὅ­πλα, δέν καταπιέζει τούς λαούς, δέν ἐ­ξου­σι­ά­ζει τυ­ραν­νι­κά, ἀλ­λά κα­λεῖ ἐ­θε­λο­ντι­κά. «Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἀ­κο­λου­θεῖν». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν. Σ᾿ αὐτές κυριαρχεῖ καί βασιλεύει. «Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν», μᾶς λέει. Ὅ­ποι­οι τοῦ δίνουν τήν καρδιά τους μέ τήν ἐλεύθερη θέλησή τους, αὐ­τοί εἶναι ὑ­πή­κο­οι τῆς Βα­σι­λεί­ας Του.

             Ἡ ἐξαίρετη προφητεία τοῦ προφήτου Ζαχαρίου, ἡ ὁποία ἐλέχθη 550 καί πλέον ἔτη νωρίτερα ἀπό τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα, τοῦ ἀποδίδει μέ καταπληκτική ἐνάργεια τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Ἀναφέρει ὅτι ὁ Βασιλεύς Χριστός εἶναι «δίκαιος». Δέν κάνει διακρίσεις, δέν εἶναι προσωπολήπτης, ἀλλά ἀποδίδει σέ ὅλους τό δίκαιο.  Ὁ Βα­σι­λεύς Χρι­στός εἶναι ὁ «σώζων», «ὁ Θεός τῆς σωτηρίας» πού ἔχει τή δύναμη νά σώζει καί νά λυτρώνει τούς ὑπηκόους Του. Ἔρχεται νά κηρύξει «αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν», νά εὐεργετήσει τούς πάντας, νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, νά μᾶς ἀνοίξει καί πάλι τόν Παράδεισο. Ἑ­τοι­μά­ζει γι­ά τούς πιστούς πού ἀ­γα­ποῦν «τήν ἐπιφάνειαν τῆς δόξης αὐτοῦ» «Βα­σι­λεί­αν Οὐ­ρα­νῶν», πού εἶναι Βασιλεία ἀγάπης, Βασιλεία εἰρήνης, Βασιλεία ἐλευθερίας, δόξης καί μακαριότητος! Τέλος, ὁ Βα­σι­λεύς Χρι­στός εἶναι πρᾶος καί ταπεινός, ἁπλός καί καταδεκτικός πρός ὅλους. Βρίσκεται μακριά ἀπό κάθε κοσμική προβολή καί ἐπίδειξη. Δέν ἔχει τό ἀλαζονικό καί ὑπερήφανο πού ἔχουν οἱ βασιλεῖς τοῦ κόσμου τούτου. Τό διακριτικό γνώρισμά Του εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἑκούσια πτωχεία, ἡ ἁπλότητα! Γι­᾿ αὐτό εἰ­σέρ­χε­ται στά  Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα «κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου»! Γιατί θέ­λει νά κα­τα­στή­σει σέ ὅ­λους σαφές ὅ­τι ἡ Βα­σι­λεί­α Του εἶ­ναι θε­με­λι­ω­μέ­νη ἐ­πά­νω στήν τα­πεί­νω­ση.

               Στόν Βασιλέα Χριστό ἔδωσαν τήν καρδιά τους ὁ Λάζαρος καί οἱ ἀδελφές του, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία, ἡ ὁποία «ἔλαβε λύτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου καί ἤλειψε τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ», καί κατόπιν τούς σπόγγισε μέ τά μαλλιά της, δείχνοντας ἔτσι τόν ἀπεριόριστο σεβασμό της, τήν βαθύτατη εὐλάβειά της, τήν πλήρη καί τελεία ἀφοσίωσή της. Στόν Βασιλέα Χριστό ἔδωσε τήν καρδιά του ὁ ληστής πού  τοῦ εἶπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»! Στόν Βασιλέα Χριστό διά μέσου τῶν αἰώνων ἔδωσαν καί δίνουν τήν καρδιά τους μυριάδες, ἑκατομμύρια θεοφιλῶν ψυχῶν, πού θά βροντοφωνάξουν καί σήμερα μ᾿ ὅλη τή θέρμη τῆς ἀγάπης τους: «Ὡ­σαν­νά, εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου».

            Μόνο πού θά πρέπει τό «ὡ­σαν­νά» νά μήν τό λέμε μόνο μέ τά λόγια, ἀλλά καί μέ τή θεάρεστη ζωή μας. Νά χτυπάει ἡ καρδιά μας ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό, νά μήν μπορεῖ τίποτε νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἄν ἀγαποῦμε τόν κόσμο περισσότερο ἀπό τόν Χριστό, δέν ἔρχεται ὁ Βασιλεύς καί Κύριος νά στήσει τόν θρόνο Του στίς καρδιές μας. Ἄν ἀγαποῦμε τά χρήματα, τίς ἡδονές καί τήν ἐφήμερη δόξα περισσότερο ἀπό τόν Χριστό, οἱ καρδιές μας βρίσκονται κάτω ἀπό ἐχθρική κυριαρχία. Ἄν ἀφήνουμε τόν φθόνο, τά μίση καί τίς ἀντιπάθειες νά δηλητηριάζουν τήν ψυχή μας, δέν δουλεύουμε στόν Χριστό, ἀλλά σέ ἄλλον κύριο. Ἄν ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας σέ ὅλα αὐτά καί σέ ἄλλα παραπλήσια, ἀσφαλῶς θά βροῦμε ἐκδηλώσεις καί συμπεριφορά πού δέν ταιριάζουν στήν τιμητική ἰδιότητα νά εἴμαστε ὑπήκοοι τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.  Ἄν θέλουμε νά ἔχουμε Βασιλέα μας τόν Χριστό, καλούμαστε ὅλες αὐτές τίς παρεκκλίσεις νά τίς διορθώσουμε. Καί τό σπουδαιότερο ἀπ᾿ ὅλα, νά δώσουμε ὄχι ἕνα μέρος, ἀλλά ὁλόκληρη τήν καρδιά μας στόν Κύριο. Νά ἀγαποῦμε τόν ἅγιο Θεό «ἐν ὅλῃ καρδίᾳ, ψυχῇ καί διανοίᾳ»!

            «Ἰ­δού, ὁ Βα­σι­λεύς σου ἔρ­χε­ται κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου».

            Ἀ­δελ­φοί, τήν Μεγάλη Παρασκευή θά ἀ­τε­νί­σου­με στό μέ­σον τοῦ ἱ­ε­ροῦ να­οῦ τόν Βα­σι­λέ­α Χρι­στό Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νο. Ἡ σταυρική θυσία Του ἐπιβεβαιώνει τό βασιλικό ἀξίωμά Του. Οἱ Ἰουδαῖοι τόν ὑποδέχθηκαν στά Ἱεροσόλυμα κρατώντας στά χέρια τους τά βαΐ­α τῶν φοι­νί­κων. Ἐμεῖς ἄς τόν ὑποδεχθοῦμε ἀποβάλλοντας κάθε τι ἁμαρτωλό, μέ κα­θα­ρές καρ­δι­ές, μέ ἁγνά χείλη, μέ ἔνδυμα γάμου, ὡς Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, καί ἄς τοῦ ποῦμε μέ καιομένη καρδία: - Κύριε, θέλουμε νά εἴμαστε γιά πάντα δικοί Σου. Νά βασιλεύεις γιά πάντα στίς καρδιές μας. Νά εἶσαι θρονιασμένος στίς ψυχές μας, ὁ Βασιλεύς μας καί ὁ Θεός μας. Ἀμήν.