Κυριακή 29 Μαρτίου 2015 (Ε΄ Νηστειῶν)

Ἀ­δελ­φοί, γι­ά τε­λευ­ταί­α φο­ρά ἀ­νε­βαί­νει ὁ Κύ­ρι­ος στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Πη­γαί­νει νά σταυ­ρω­θεῖ. Στό δρό­μο ἐ­ξη­γεῖ στούς μα­θη­τές Του ὅ­λα ὅ­σα πρό­κει­ται νά συμ­βοῦν. «Ἤρ­ξα­το αὐ­τοῖς λέ­γειν τά μέλ­λο­ντα αὐ­τῷ συμ­βαί­νειν». Τά προ­λέ­γει μέ τό­ση σα­φή­νει­α καί μέ θαυ­μα­στές λε­πτο­μέ­ρει­ες, πού ἀ­πο­δει­κνύ­ουν γι­ά μι­ά ἀ­κό­μη φο­ρά τή Θε­ό­τη­τά Του, τήν παγ­γ­νω­σί­α Του. «Ἰδού ἀ­να­βαί­νο­μεν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα καί ὁ Υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που» θά πα­ρα­δο­θεῖ στούς ἀρ­χι­ε­ρεῖς καί τούς γραμ­μα­τεῖς, οἱ ὁ­ποῖ­οι θά μέ κα­τα­δι­κά­σουν σέ θά­να­το καί θά μέ πα­ρα­δώ­σουν στούς ἐ­θνι­κούς στρα­τι­ῶ­τες τῆς Ρώ­μης. Στίς λί­γες αὐ­τές λέ­ξεις πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται ἡ προ­δο­σί­α τοῦ Ἰ­ού­δα, ἡ σύλ­λη­ψη τοῦ Κυ­ρί­ου μας στόν κῆ­πο τῆς Γεθ­ση­μα­νῆ, ἡ νυ­κτε­ρι­νή ἀ­νά­κρι­σή Του ἀ­πό τόν Ἄν­να, ἡ πα­ρά­νο­μη δί­κη Του ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Καϊ­ά­φα καί τοῦ Ἰ­ου­δαϊ­κοῦ Συ­νε­δρί­ου καί ἡ πα­ρά­δο­σή Του στόν Πι­λά­το.

            Στή συ­νέ­χει­α τούς προ­λέ­γει τί πρό­κει­ται νά πά­θει στά χέ­ρι­α τῶν Ρω­μαί­ων στρα­τι­ω­τῶν. «Ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καί μαστιγώσουσιν αὐτόν καί ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν». Θά μέ ἐ­μπαί­ξουν, θά μέ μα­στι­γώ­σουν, θά μέ φτύ­σουν στό πρό­σω­πο καί θά μέ φο­νεύ­σουν. Ἐ­δῶ ἔ­χου­με τόν δη­μό­σι­ο δι­α­συρ­μό καί ἐ­ξευ­τε­λι­σμό. Τούς ὀ­νει­δι­σμούς, τούς ἐ­μπτυ­σμούς, τά ρα­πί­σμα­τα, , τήν πορ­φύ­ρα, τόν κά­λα­μο, τόν ἀ­κάν­θι­νο στέ­φα­νο, τήν ἐ­πώ­δυ­νη σταύ­ρω­ση. Ἀλ­λά προ­σθέ­τει ὁ θεῖ­ος Δι­δά­σκα­λος καί τή με­γά­λη πα­ρη­γο­ρί­α τῶν μα­θη­τῶν. «Καί τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ ἀ­να­στή­σε­ται». Θά συμ­βοῦν ὅ­λα αὐ­τά πού σᾶς λέ­γω, ἀλ­λά τήν τρί­τη ἡ­μέ­ρα θά ἀ­να­στη­θῶ.

            Γνώ­ρι­ζε ὁ Κύ­ρι­ος ὅ­λα Του τά πα­θή­μα­τα, πο­λύ πρίν ἔλ­θουν αὐ­τά. Προ­ε­γνώ­ρι­ζε ὅ­τι ἀ­νέ­βαι­νε γι­ά τε­λευ­ταί­α φο­ρά στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα νά ὑ­πο­μεί­νει τόν πι­ό ἐ­πώ­δυ­νο καί ἐ­πονεί­δι­στο  θά­να­το. Πα­ρ᾿ ὅ­λα αὐ­τά, βά­δι­ζε πρός τόν θά­να­το μέ ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα.

            Γι­α­τί ἄραγε; Τί ἦ­ταν ἐ­κεῖ­νο, πού τόν ἔ­κα­νε νά προ­χω­ρεῖ ἀ­λύ­γι­στος πρός τήν ὑ­πέρ­τα­τη θυ­σί­α;  Ἦ­ταν ἡ ἄ­πει­ρη ἀ­γά­πη Του πρός ἐ­μᾶς τούς ἀν­θρώ­πους. Γνώ­ρι­ζε ὁ Κύριος ὅ­τι, ἐ­άν δέν προ­σέ­φε­ρε τόν ἑ­αυ­τό Του ἐ­ξι­λα­στή­ρι­α θυ­σί­α ἐ­πά­νω στό σταυ­ρό, οἱ ἁ­μαρ­τί­ες μας θά πα­ρέ­με­ναν· ἡ ἐ­χθρό­τη­τά μας πρός τόν Θε­ό θά δι­ε­τη­ρεῖτο· ὁ θά­να­τος θά ­βα­σί­λευ­ε· ὁ Πα­ρά­δει­σος θά ἔ­με­νε γι­ά πά­ντα κλει­στός καί ἡ πο­θη­τή σω­τη­ρί­α γι­ά τούς ἀν­θρώ­πους δέν θά ἐρ­χό­ταν πο­τέ.

            Ἀλ­λά  Ἐ­κεῖ­νος μᾶς ἀ­γα­ποῦ­σε μ᾿ ὅ­λη τή δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης Του καί ἤ­θε­λε νά μᾶς σώ­σει. Ἐ­πι­θυ­μοῦ­σε νά μᾶς λυ­τρώ­σει ἀ­πό τήν ἁ­μαρ­τί­α καί τόν θά­να­το. Πο­θοῦ­σε νά μᾶς ἀ­νοί­ξει καί πά­λι τόν Πα­ρά­δει­σο καί νά μᾶς χα­ρί­σει τήν αἰ­ώ­νι­α ζω­ή. Γι­᾿ αὐ­τό προ­χω­ροῦσε στα­θε­ρά πρός τό ἑ­κού­σι­ο πά­θος Του. Ἡ ἀ­γά­πη Του ἦταν ἰ­σχυ­ρό­τε­ρη ἀ­πό τόν πό­νο Του.

            Πό­σο πο­λύ πρέ­πει νά μᾶς συ­νέ­χει ἡ Ἀγάπη τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου! Νά τόν εὐ­χα­ρι­στοῦ­με μέ­σ᾿ ἀ­πό τά βά­θη τῆς καρ­δι­ᾶς μας! Νά τόν ἀ­γα­ποῦ­με μ᾿ ὅ­λη τή θέρμη τῆς ψυ­χῆς μας! Νά τόν εὐ­γνω­μο­νοῦ­με γι­ά τήν ὑ­πέρ­τα­τη θυ­σί­α Του! Κι ὅ­ταν σέ λί­γες ἡ­μέ­ρες θά ἀρ­χί­σουν νά χτυ­ποῦν πέν­θι­μα οἱ κα­μπά­νες τῆς Με­γά­λης Ἑ­βδο­μά­δος, νά πα­ρα­κο­λου­θοῦ­με ἀ­νελ­λι­πῶς τίς ἀ­κο­λου­θί­ες τῶν ἁ­γί­ων Πα­θῶν. Νά προ­σευ­χό­μαστε θερ­μό­τε­ρα! Νά με­τα­νο­οῦ­με βα­θύ­τε­ρα! Νά μαθητεύουμε στό ἑκούσιο Πά­θος τοῦ Κυ­ρί­ου μας καί νά παίρ­νου­με μεγάλες ἀ­πο­φά­σεις νά εἶ­ναι ἡ ζω­ή μας ζω­ή ἀ­φο­σι­ώ­σε­ως καί ἀ­γά­πης πρός Αὐ­τόν πού τό­σο πο­λύ μᾶς ἀ­γά­πη­σε.

            Ἀλ­λ᾿ ἐ­νῶ ὁ Κύ­ρι­ος συ­νεί­χε­το ἀ­πό τό ἑ­κούσιο Πά­θος Του, ὁ Ἰ­ά­κω­βος καί ὁ Ἰ­ωάν­νης τόν πλη­σι­ά­ζουν καί κάτι θέλουν νά τοῦ ζητήσουν: -Διδάσκαλε, τοῦ λένε, θέ­λου­με, ὅ­ταν θά καθήσεις στόν θρό­νο τῆς δό­ξης Σου, νά κα­θόμαστε κι ἐμεῖς ὁ ἕ­νας δε­ξι­ά Σου κι ὁ ἄλ­λος ἀ­ρι­στε­ρά Σου.

            Μᾶς κα­τα­πλήσ­σει τό γε­γο­νός ὅ­τι, ἐ­νῶ ὁ θεῖ­ος Δι­δά­σκα­λος τούς μι­λοῦσε­ γι­ά σταυ­ρό καί πα­θή­μα­τα, αὐ­τοί ­σκέ­πτο­νταν δό­ξες καί με­γα­λεῖ­α. Ἐ­νῶ τούς ­μι­λοῦσε γι­ά ταπεινώσεις καί μαρ­τύ­ρι­ο, αὐ­τοί ζητοῦσαν πρω­το­κα­θε­δρί­ες. Ὁ Κύ­ρι­ος τούς λέει: - Δέν ξέ­ρε­τε τί ζη­τᾶ­τε. Ἐ­γώ πη­γαί­νω νά πι­ῶ τό πι­κρό πο­τή­ρι­ο τοῦ σταυ­ροῦ. Μπο­ρεῖ­τε νά κά­νε­τε κι ἐ­σεῖς τό ἴ­δι­ο; «Δυ­νά­με­θα» ἀ­πο­κρί­νο­νται οἱ δύ­ο ἀ­δελ­φοί. Τό­τε ὁ Κύ­ρι­ος τούς ξα­να­λέ­ει. -Τό πο­τή­ρι­ο τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου, τό ὁ­ποῖ­ο σέ λί­γο πι­ῶ, θά τό πι­ῆ­τε κι ἐ­σεῖς. Καί τό βά­πτι­σμα στή θά­λασ­σα τῶν πα­θη­μά­των τό ὁ­ποῖ­ο σέ λί­γο θά βα­πτι­σθῶ, θά τό ὑ­πο­στῆτε κι ἐ­σεῖς. Δι­ό­τι ὡς μα­θη­τές μου θά διωχθῆ­τε καί θά κακοπαθήσετε. Ἀλ­λά τό νά κα­θή­σε­τε ὁ ἕ­νας δε­ξι­ά μου κι ὁ ἄλ­λος ἀ­ρι­στε­ρά μου δέν ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πό ἐ­μέ­να νά σᾶς τό δώ­σω, ἀλ­λά θά δο­θεῖ ἀ­πό τόν Οὐ­ρά­νι­ο Πα­τέ­ρα μου γι­ά ὅ­ποι­ους ἔ­χει ἑ­τοι­μα­σθεῖ.

            Ἀ­κού­ο­ντας αὐ­τή τή στι­χο­μυ­θί­α οἱ ὑ­πό­λοι­ποι μα­θη­τές ἀ­γα­νάκτησαν ἐ­να­ντί­ον τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καί τοῦ Ἰ­ωάν­νου. Τό­τε ὁ Κύ­ρι­ος τούς ­μά­ζε­ψε ὅ­λους κο­ντά Του καί τούς εἶπε τά ἑ­ξῆς βα­ρυ­σή­μα­ντα λό­γι­α: -Οἱ ἄρ­χο­ντες καί οἱ με­γά­λοι τῶν ἐ­θνῶν φέ­ρο­νται σκλη­ρά καί τυ­ραν­νι­κά στούς λα­ούς πού ἐ­ξου­σι­ά­ζουν, σάν νά εἶ­ναι κτῆ­μα καί δοῦ­λοι τους. Ἀλλά δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά κά­νε­τε κι ἐ­σεῖς τό ἴ­δι­ο. Ὅ­ποι­ος ἀ­πό σᾶς θέ­λει νά εἶ­ναι με­γά­λος, πρέ­πει νά εἶ­ναι δι­ά­κο­νος τῶν ἄλ­λων. Καί ὅ­ποι­ος θέ­λει νά εἶναι πρῶτος, ὀ­φεί­λει νά εἶ­ναι ὑ­πη­ρέ­της τῶν ὑ­πο­λοί­πων. Δι­ό­τι καί ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που δέν ἦλ­θε νά δι­α­κο­νη­θεῖ, ἀλ­λά νά δι­α­κο­νή­σει καί νά δώ­σει τήν ψυ­χή Του «λύ­τρον ἀ­ντί πολ­λῶν».

            Αὐ­τή εἶ­ναι ἡ ἐ­ξαί­ρε­τη δι­δα­χή τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου σ᾿ ὅ­λο τό με­γα­λεῖ­ο της. Οἱ μα­θη­τές τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­χου­με κα­θῆ­κον νά μι­μού­μαστε τό αἰ­ώ­νι­ο πρό­τυ­πό μας, τόν Κύ­ρι­ο καί Θε­ό μας, καί νά εἴ­μαστε τα­πει­νοί καί ἐ­ξυ­πη­ρε­τι­κοί πρός τούς συ­ναν­θρώ­πους μας.  Ὄ­χι κο­σμι­κά με­γα­λεῖ­α καί πρω­το­κα­θε­δρί­ες.  Ὄ­χι σάν τόν κισ­σό νά ἀ­ναρ­ρι­χό­μαστε σέ βά­ρος τῶν ἄλ­λων μέ πα­ρα­γκω­νι­σμούς καί ἀ­δι­κί­ες· μέ πο­λι­τι­κά μέ­σα καί δω­ρο­δο­κί­ες· πα­τώντας ἐ­πί πτω­μά­των. Ἀλ­λά νά μά­θου­με νά εἴ­μα­στε δι­ά­κο­νοι καί ὑ­πη­ρέ­τες τῶν ἄλ­λων. Νά ἔ­χου­με τήν καλή δι­ά­θε­ση νά πο­νέ­σου­με, νά στε­ρη­θοῦ­με, νά κου­ρα­σθοῦ­με χά­ριν τῶν ἄλ­λων.

            Στή Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ δέν θά β­ρί­σκο­νται ὅ­σοι ἐ­πι­ζη­τοῦν τήν πρώ­τη θέ­ση, ἀλ­λ᾿ ὅ­σοι γί­νο­νται χί­λι­α κομ­μά­τι­α ἀ­πό ἀ­γά­πη γι­ά τούς ἄλ­λους. Αὐ­τοί πού κά­θε μέ­ρα θυ­σι­ά­ζο­νται γι­ά τό κα­λό τῶν συ­ναν­θρώ­πων τους· αὐ­τοί πού σκύ­βουν τα­πει­νά καί πλένουν τά πό­δι­α τῶν ἀ­δελ­φῶν τους. Αὐ­τούς θά ὑ­πη­ρε­τή­σει ὁ Κύ­ρι­ος. «Πε­ρι­ζώ­σε­ται καί ἀ­να­κλι­νεῖ αὐ­τούς, καί πα­ρελ­θών δι­α­κο­νή­σει αὐ­τοῖς».

            Ἀ­δελ­φοί, στήν ἐ­πο­χή μας «οἱ πά­ντες τά ἑ­αυ­τῶν ζη­τοῦ­σι». Οἱ χρι­στι­α­νοί ὅ­μως ἔ­χου­με κα­θῆ­κον νά βα­δί­ζου­με στά ἴ­χνη τοῦ Κυ­ρί­ου μας· στήν ὁ­δό τῆς προ­σφο­ρᾶς καί τῆς θυ­σί­ας, τῆς ἀ­γά­πης καί τῆς δι­α­κο­νί­ας. Αὐ­τό εἶ­ναι τό γνή­σι­ο πνεῦ­μα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Γέ­νοι­το.