Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Δ΄ Νηστειῶν)

«Ὦ γε­νε­ά ἄ­πι­στος, ἕ­ως πό­τε πρός ὑ­μᾶς ἔ­σο­μαι;  ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑμῶν; »(Μάρκ. θ΄19).

            Ἀ­δελ­φοί, πά­ρα πο­λύ δί­και­ο εἶ­ναι τό πα­ρά­πο­νο τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Δι­ό­τι ἡ γε­νε­ά ἐ­κεί­νη τῶν Ἰ­ου­δαί­ων εἶ­χε ­δεῖ τό­σα θαύ­μα­τά Του, εἶ­χε ἀ­πο­λαύ­σει τό­σες εὐ­ερ­γε­σί­ες Του, εἶ­χε ἀ­κού­σει τό­σες ὑ­ψη­λές δι­δα­σκα­λί­ες Του. Καί ὅ­μως!  Ἔ­με­νε ἄ­πι­στη, σκλη­ρή καί ἀ­με­τα­νό­η­τη! Ἀλ­λά μή­πως καί στήν ἐ­πο­χή μας ἐ­πα­να­λαμ­βά­νο­νται τά ἴ­δι­α καί χει­ρό­τε­ρα; Ἄ­ραγε ἀ­να­παύ­ε­ται ὁ Κύ­ρι­ος ἀ­πό τά ὅ­σα βλέ­πει νά συμ­βαί­νουν ἐ­πά­νω στόν πλα­νή­τη μας;  Ἤ μή­πως εἶ­ναι δι­και­ό­τα­το νά  ἐ­πα­να­λά­βει γι­ά δεύ­τε­ρη φο­ρά τό ἴ­δι­ο πα­ρά­πο­νο;  Ὅ­σο κι ἄν θέ­λου­με νά ἐ­λα­φρύ­νου­με τή θέ­ση μας, τά γε­γο­νό­τα βο­οῦν ὅ­τι δεί­χνου­με τέ­τοι­α ἀ­νάρ­μο­στη συ­μπε­ρι­φο­ρά πού θά ἔ­πρε­πε νά εἶ­χε ἤ­δη ξε­σπά­σει ἡ δίκαιη ὀρ­γή Του. Ἀλ­λά ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς ἀ­νέ­χε­ται μέ ἀ­νο­χή με­γά­λη. Θά ἐμ­βα­θύ­νου­με, λοιπόν, σή­με­ρα, ὅ­σο μᾶς εἶ­ναι δυ­να­τόν, στό μέ­γα κε­φά­λαι­ο τῆς ἀ­νο­χῆς καί μακροθυμίας τοῦ Κυ­ρί­ου μας.

            « Ὦ γε­νε­ά ἄ­πι­στος, ἕ­ως πό­τε πρός ὑ­μᾶς ἔ­σο­μαι; ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑμῶν; »

            Ὑ­πάρ­χει ἄ­ραγε ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι καί σή­με­ρα μᾶς ἀ­νέ­χε­ται ὁ Κύ­ρι­ος; Τί βλέ­πει στήν κοι­νω­νί­α μας, ἀδελφοί, ὁ Θε­ός; Βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού σέ­βο­νται τόν νό­μο Του καί τά προ­στά­γμα­τά Του;  Ἤ μή­πως βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού ἔχουν ἀποστατήσει ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του; Βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού ζοῦν ζω­ή κα­θα­ρό­τη­τος καί ἁ­γι­α­σμοῦ;  Ἤ μή­πως βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού κυ­λί­ο­νται στόν βοῦρ­κο; Βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού ζοῦν μέ αὐ­το­κυ­ρι­αρ­χί­α καί ἐ­γκρά­τει­α;  Ἤ μή­πως βλέ­πει ἀν­θρώ­πους πού εἶναι ὑποδουλωμένοι στά πά­θη τους; Βλέ­πει βελ­τί­ω­ση καί πρό­ο­δο πνευ­μα­τι­κή;  Ἤ μή­πως βλέ­πει φθο­ρά καί ἐ­ξα­θλί­ω­ση;

             Δυ­στυ­χῶς, συμ­βαί­νει τό δεύ­τε­ρο. «Τό μυ­στή­ρι­ον τῆς ἀ­νο­μί­ας ἐ­νερ­γεῖ­ται ἤ­δη». Ἡ ἁ­μαρ­τί­α ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται, ξα­πλώνεται σι­γά - σι­γά  καί δη­λη­τη­ρι­ά­ζει τή ζω­ή μας. Τό κοσμικό πνεῦμα μᾶς ἔχει ὅλους ἐπηρεάσει.  Ὅπως τό προλέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ­ἔχουμε γί­νει φί­λαυ­τοι, φι­λάρ­γυ­ροι, ὑ­πε­ρή­φα­νοι, βλά­σφη­μοι, ἀ­χά­ρι­στοι, ἀ­νε­λε­ή­μο­νες, φι­λή­δο­νοι μᾶλ­λον πα­ρά φι­λό­θε­οι, ἔ­χου­με μόρ­φω­ση εὐ­σε­βεί­ας, ἀλ­λά δέν εἴ­μαστε πρα­γμα­τι­κά εὐ­σε­βεῖς.

            Ἡ ἀ­πα­ρά­δε­κτη αὐ­τή κα­τά­στα­ση δέν μπο­ρεῖ νά συνεχίζεται ἐπ’ ἄπειρον. Ἐ­άν τήν ἀ­πο­δο­κι­μά­ζει κά­θε λο­γι­κός ἄν­θρω­πος, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τήν ἀ­πο­στρέ­φε­ται ὁ ἅγι­ος Θε­ός. Ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­ναι τό χει­ρό­τε­ρο κα­κό καί ἡ δι­και­ο­σύ­νη τοῦ Θε­οῦ ζη­τεῖ τήν τι­μω­ρί­α της. Ζητεῖ τήν πάταξη τοῦ κακοῦ τό συντομότερο. Μπο­ροῦ­με ὅ­μως νά φα­ντα­σθοῦ­με τί θά γι­νό­ταν, ἄν με­τά ἀ­πό κά­θε πα­ρά­βα­ση ἔ­πε­φτε σάν κε­ραυ­νός ἡ τι­μω­ρί­α; Θά μπο­ροῦ­σε ἄ­ραγε κα­νείς νά στα­θεῖ;

            Ἐ­δῶ ἀ­νοί­γε­ται μπρο­στά μας τό μέ­γα κε­φά­λαι­ο τῆς ἀ­νο­χῆς καί μα­κρο­θυ­μί­ας τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­πει­δή μᾶς ἀ­γα­πᾶ ὁ Κύ­ρι­ος, γι­' αὐ­τό δέν στέλ­νει ἀ­μέ­σως τήν τι­μω­ρί­α. Γι­' αὐ­τό δέν πα­τάσ­σει σκλη­ρά τό κα­κό, ὅ­πως θά ἦ­ταν δί­και­ο νά τό κά­νει.  Ὁ Κύ­ρι­ος, ὅταν ἦλ­θε στή γῆ μας, προ­τί­μη­σε ἀ­ντί νά τι­μω­ρή­σει τούς ἐ­νό­χους, νά τι­μω­ρη­θεῖ ὁ  Ἴ­δι­ος γι­ά χά­ρη μας· ἀντί νά κα­τα­δι­κά­σει τούς ἁ­μαρ­τω­λούς, νά κα­τα­δι­κα­σθεῖ ὁ Ἴ­δι­ος γι­ά χά­ρη μας. Ὑ­πέ­μει­νε ὅ­λες τίς ἐκ­δη­λώ­σεις τῆς ἀ­πο­δο­κι­μα­σί­ας, τίς βλα­σφη­μί­ες, τούς ὀ­νει­δι­σμούς, τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τόν ἀ­πε­ρί­γρα­πτο πό­νο καί τῆς γυμνώσεώς Του τή ντροπή. Κα­τά­πλη­κτοι τό βρά­δυ τῆς Με­γά­λης Πέ­μπτης ἀ­να­φω­νοῦ­με με­τά ἀ­πό κά­θε ἱ­ε­ρό εὐ­αγ­γέ­λι­ο: «Δό­ξα τῇ μα­κρο­θυ­μί­ᾳ Σου, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι».

            Ἀ­λή­θει­α, πῶς τά ἀ­νέ­χθη­κε ὅ­λα αὐ­τά! Ἀλ­λά καί πῶς ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νά μᾶς ἀ­νέ­χε­ται! Δι­ό­τι ἐ­μεῖς καί με­τά τή σταυ­ρι­κή θυ­σί­α Του ἐξακολουθοῦμε νά ἁ­μαρ­τά­νου­με. Τό πράγμα εἶ­ναι πο­λύ λυ­πη­ρό, δι­ό­τι με­τά Χρι­στόν ἡ ἁ­μαρ­τί­α ἐ­πι­τε­λεῖ­ται ὄ­χι πλέον ἀ­πό εἰ­δω­λολά­τρες πού δέν ἄ­κου­σαν τί­πο­τε πε­ρί Θε­οῦ, ἀλ­λά ἀ­πό ὀρ­θοδό­ξους χρι­στι­α­νούς, βα­πτι­σμέ­νους καί μυ­ρω­μέ­νους, οἱ ὁποῖοι παραβαίνουμε ἀσύστολα τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί λυ­ποῦ­με τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γι­ο.

            Τό ὅ­τι μᾶς ἀ­νέ­χε­ται ὁ Κύ­ρι­ος δέν ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ ἀ­νο­χή Του θά πα­ρέ­χε­ται ἐ­π' ἄ­πει­ρον.  Μᾶς ἀνέχεται, γιά νά φέρει ὡς ἀγαθό ἀποτέλεσμα τή μετάνοιά μας. Λέ­ει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ὅτι «ἡ μα­κρο­θυ­μί­α τοῦ Θε­οῦ εἰς με­τά­νοι­άν σε ἄ­γει». Τήν ἴ­δι­α ἔν­νοι­α το­νί­ζει καί ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, ὁ ὁποῖ­ος λέ­ει ὅ­τι «μα­κρο­θυ­μεῖ εἰς ἡ­μᾶς (ὁ Θε­ός), μή βου­λό­με­νος τι­νάς ἀ­πο­λέ­σθαι, ἀλ­λά πά­ντας εἰς με­τά­νοι­αν χω­ρῆ­σαι». Μα­κρο­θυ­μεῖ ὁ Θεός, γιατί δέν θέ­λει κάποιοι νά χαθοῦν, ἀλλά θέλει, ἄν εἶ­ναι δυ­να­τόν, ὅλοι νά μετανοήσουμε.  Θέλει ὅλοι νά σω­θοῦ­με.

            Ὀ­φεί­λου­με νά προ­σέ­ξου­με τά  λό­για αὐτά καί νά πάρουμε ἀ­πό­φα­ση δι­ορ­θώ­σε­ως. Δέν μποροῦμε νά παίζουμε μέ τή φωτιά. Πρέπει νά στα­μα­τή­σου­με νά ἁ­μαρ­τά­νου­με. Ἰδίως τώρα πού πλησιάζει τό Πάσχα, νά μετανοήσουμε εἰλικρινά γιά τίς ἁμαρτίες μας, καί νά κα­θα­ρί­σου­με τήν ψυ­χή μας στό φι­λάν­θρω­πο μυ­στή­ρι­ο τῆς ἱ­ε­ρᾶς Ἐξο­μο­λο­γή­σε­ως. Ὁ ἅγιος Θεός ἄν βλέπει ὅτι ὑπάρχει στήν καρδιά μας διάθεση μετανοίας, μακροθυμεῖ σ' ἐμᾶς, παρατείνει τό ἔλεός Του, μᾶς δίνει καί ἄλλες εὐκαιρίες νά μετανοήσουμε. Ἄν, ὅμως, βλέπει ὅτι δέν ἔχουμε καμιά διάθεση νά μετανοήσουμε, τότε θά λειτουργήσει καί ἡ δικαιοσύνη του.

            « Ὦ γε­νε­ά ἄ­πι­στος, ἕ­ως πό­τε πρός ὑ­μᾶς ἔ­σο­μαι; ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑμῶν; »

            Ἀ­δελ­φοί, καλούμαστε σήμερα νά ἀκούσουμε τή φωνή Του. Νά μήν τήν παρατρέξουμε, οὔτε νά τήν περιφρονήσουμε, οὔτε πολύ περισσότερο νά ἐκλάβουμε ὡς ἀδυναμία τό ὅτι μᾶς ἀνέχεται περιμένοντας τή μετάνοιά μας. Ἀλλά νά ἀνταποκριθοῦμε στή μακροθυμία Του, καί μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοιά μας νά ἑλκύσουμε τό μέγα ἔλεός Του.  Εἴθε νά πνεύσει ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, νά μαλακώσουν οἱ καρδιές μας, νά κλάψουμε κι ἐμεῖς, ὅπως ὁ Πέτρος, τίς ἁμαρτίες μας, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά προσκυνήσουμε τά ἅγια Πάθη καί τήν τριήμερη Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτοῦ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Γένοιτο.