Κυριακή 8 Μαρτίου 2015 (Β΄ Νηστειῶν)

             Ἀδελφοί, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς ὁμιλεῖ γιά τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ Παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ.

             Ὁ θεῖος Διδάσκαλος στήν ἀρχή τῆς δημοσίας δράσεώς του εἰσῆλθε σέ μία οἰκία τῆς πόλεως Καπερναούμ, γιά νά κηρύξει τόν θεῖο λόγο, καί συνέρρευσαν νά τόν ἀκούσουν πλήθη ἀνθρώπων. Γέμισαν ἀσφυκτικά ὅλα τά δωμάτια καί οἱ διάδρομοι μέχρι ἔξω στό δρόμο.

            Στήν ἴδια πόλη βρισκόταν καθηλωμένος στό κρεβάτι τοῦ πόνου ἕνας παράλυτος. Ἀλλά πῶς θά ἐρχόταν στόν Χριστό, γιά νά γιατρευτεῖ; Προθυμοποιήθηκαν νά τόν βοηθήσουν τέσσερις καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τόν σήκωσαν μαζί μέ τό κρεβάτι καί τόν ἔφεραν στό σπίτι ὅπου ἦταν ὁ Κύριος. Ὅταν, ὅμως, ἔφθασαν ἐκεῖ, ὑπῆρχε τόσο μεγάλος συνωστισμός, πού ἦταν ἀδύνατον νά πλησιάσουν. Ἀλλά δέν ἀπογοητεύθηκαν. Ἀπό τόν πόθο πού εἶχαν νά ἀποτελειώσουν τό καλό πού ξεκίνησαν νά κάνουν, βρῆκαν μία πρωτότυπη λύση πού συγκινεῖ καί τίς πιό σκληρές καρδιές. Τοποθέτησαν μιά σκάλα ἔξω ἀπό τό σπίτι, ἀνέβηκαν ἐπάνω στή σκεπή, ἀφήρεσαν τίς πλάκες καί κατέβασαν μέ σχοινιά τόν Παράλυτο μπροστά στόν Χριστό.

            Τά ὀνόματα τῶν τεσσάρων αὐτῶν ἀνδρῶν μᾶς εἶναι ἄγνωστα. Ἀλλ᾿ ἡ σπουδαία πράξη πού ἔκαναν γράφτηκε στό ἱερό εὐαγγέλιο «εἰς αἰώνιον μνημόσυνόν τους». Ὅλοι θαυμάζουμε τούς ἄγνωστους εὐεργέτες τοῦ Παραλυτικοῦ· τούς σπλαχνικούς ὑπηρέτες τοῦ πόνου· τούς πρόθυμους ἀχθοφόρους τῆς ἀγάπης· αὐτούς πού γιά τό καλό ἕνωσαν ἀδελφωμένοι τίς δυνάμεις τους· αὐτούς πού κι ἄν δέν μποροῦσαν νά κάνουν καλά τόν ἀσθενῆ, σκέφτηκαν νά τόν φέρουν στόν Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, γιά νά τόν θεραπεύσει.

            Τό φωτεινό παράδειγμά τους μᾶς διδάσκει νά δείχνουμε στούς πονεμένους συνανθρώπους μας ἀγάπη καί καλοσύνη! Νά εἴμαστε συμπαθεῖς ἀπέναντί τους! Νά καθόμαστε στό πλάι τους. Νά τούς προσφέρουμε λίγο νεράκι, γιά νά δροσισθοῦν· τό φάρμακό τους, γιά νά γιατρευθοῦν! Νά τούς λέμε λόγους παρηγορητικούς· νά καλοῦμε τόν ἱερέα, γιά νά ἐξομολογηθοῦν καί νά κοινωνήσουν· νά ἑτοιμάζουμε τά ἀπαραίτητα, γιά νά τελεσθεῖ τό ἅγιο Εὐχέλαιο ὑπέρ ὑγείας τῶν ἀσθενούντων! Ἐπίσης, ὑπάρχουν τόσες χῆρες, τόσα ὀρφανά πού ζητοῦν τή βοήθειά μας· τά τίμια γηρατειά πού ζητοῦν τό στήριγμά μας· οἱ πτωχοί πού ζητοῦν τόν ὀβολό μας· οἱ λυπημένοι τῆς ζωῆς πού ζητοῦν τή συμπόνια μας· οἱ πληγωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία πού ζητοῦν συγχώρηση.

            Χαρά στούς πιστούς χριστιανούς πού ἀνταποκρίνονται σ᾿ αὐτές τίς ποικίλες ἀνάγκες! Χαρά τους ὅσοι καταλαβαίνουν τόν πόνο τοῦ διπλανοῦ τους, τό δράμα τοῦ γείτονά τους, τό πρόβλημα τοῦ συγχωριανοῦ τους! Χαρά τους ὅσοι προσφέρουν τόν κόπο τους, τόν χρόνο τους, τά χρήματά τους, τό αὐτοκίνητό τους, τήν ἀνάπαυσή τους, γιά νά «τρέχῃ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί νά δοξάζεται»! Αὐτή εἶναι χαρά ἀληθινή. Εἶναι ἀγάπη στόν ἴδιο τόν Θεό!

            Τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως τήν ἐπιφανῆ καί μεγάλη θά ἀκούσουν τή γλυκιά φωνή τοῦ ἀγωνοθέτου Κυρίου μας: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». «Ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθέ με». Θά τούς ἐπαινέσει καί θά τούς ἀνταμείψει ὁ Κύριος, ὅπως ἀντάμειψε τούς τέσσερις ἀχθοφόρους τῆς ἀγάπης!

             Ἀκούσαμε στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὅτι ὁ θεῖος Διδάσκαλος, ὅταν εἶδε τήν πηγαία ἀγάπη τους, εἶπε στόν παραλυτικό: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ἐξαιτίας τῶν ὁποίων εἶσαι παράλυτος. Ἐκεῖ μπροστά Του κάθονταν καί μερικοί ἀπό τούς Γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι μόλις τόν ἄκουσαν νά λέει αὐτά τά λόγια, εἶπαν ἀπό μέσα τους: -Ποιός εἶναι αὐτός πού μιλάει ἔτσι; Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες παρά μόνον ὁ Θεός;

            Ὁ καρδιογνώστης Κύριος κατάλαβε τί σκέπτονταν καί τούς εἶπε: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν»; Τί εἶναι εὐκολότερο; Νά πῶ στόν Παραλυτικό· εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου;  Ἤ νά τοῦ πῶ· σήκω, πάρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου; Ἐσεῖς νομίζετε ὅτι εἶναι δυσκολότερο τό δεύτερο. Γιά νά μάθετε ὅμως ὅτι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες, θά τόν θεραπεύσω καί σωματικά. Τοῦ ἀπευθύνει ἀμέσως παντοκρατορικό πρόσταγμα: «Σοί λέγω, ἔγειρε καί ἆρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου».Ἀμέσως ὁ ἀσθενής σηκώθηκε ὄρθιος, στάθηκε στά πόδια του, φορτώθηκε στόν ὦμο του τό κρεβάτι του καί βγῆκε ἀπό τό σπίτι ὑγιέστατος. Κατάπληκτα τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων παραμέριζαν νά περάσει καί ἔλεγαν μέ θαυμασμό: «Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν».

            Ἔτσι ὁ Κύριος ἀπέδειξε ὅτι ἔχει τήν ἐξουσία νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Διότι εἶναι Θεός ἀληθινός, γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί καλοσύνη.           Γι᾿αὐτό πρίν ἀναληφθεῖ στούς Οὐρανούς, συνέστησε τό φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, γιά νά λαμβάνουμε καί οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅταν προσερχόμαστε στό ἁγιότατο μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καί ἐξομολογούμαστε μέ εἰλικρίνεια τά κρίματά μας στόν Πνευματικό, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες μας· νιώθουμε ἕνα βάρος νά φεύγει ἀπό πάνω μας· γαληνεύει τό ἐσωτερικό μας· πλημμυρίζει ἡ καρδιά μας ἀπό ἄρρητη χαρά καί ἀγαλλίαση. Τό μόνο πού μᾶς ζητεῖ ὁ Κύριος εἶναι νά ποῦμε τό ἥμαρτον. Τότε «δι­α­νοί­γει ἀ­γκά­λας πα­τρι­κάς» καί μᾶς δέχεται κοντά Του.

            Ἀδελφοί, διανύουμε τήν ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού εἶναι περίοδος συντριβῆς, μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Τί φυσικότερο νά μετανοήσουμε εἰλικρινά γιά τίς ἁμαρτίες μας, νά ἐξομολογηθοῦμε τά κρίματά μας! Θά ἀκούσουμε ἀπό τά χείλη τοῦ Πνευματικοῦ τήν συγχωρητική εὐχή: «Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει σε λελυμένον καί συγκεχωρημένον δι᾿ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι».  Θά γίνει καί γιά μᾶς αὐτό τό πανηγύρι νά βγοῦμε πεντακάθαροι ἀπ᾿ τό ἐξομολογητήρι. Ἄν μάλιστα ἔχουμε εὐλογία ἀπό τόν Πνευματικό καί νά κοινωνήσουμε, θά πανηγυρίσουμε ἀκόμη περισσότερο. Θά ἀξιωθοῦμε νά γιορτάσουμε Ἀνάσταση μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό στήν καρδιά μας! Γένοιτο.