Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015 (Τῆς Κρίσεως)

Ἀδελφοί, ἡμέρα ἐπιφανῆ καί μεγάλη μᾶς περιγράφει σήμερα τό ἱερό εὐαγγέλιο. Ἡμέρα ἀγωνίας καί τρόμου γιά τούς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς. Ἀλλά καί ἡμέρα δικαιοσύνης, χαρᾶς καί εὐφροσύνης γιά τούς πιστούς πού ἀγωνίζονται μέ πόθο. Μᾶς περιγράφει τή Δευτέρα Παρουσίατοῦ Κυρίου. Μᾶς λέει ὅτι θά ξανάρθει ὁ Ἀναστάς καί ἀναληφθείς Κύριος μέ ὅλη τή θεϊκή Του δόξα καί μεγαλοπρέπεια. Θά ἔλθει «ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ». Θά συνοδεύεται ἀπό τά ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀγγέλων.Τότε ὁ δίκαιος Κριτής θά καθήσει ἐπάνω σ᾿ ἕναν θρόνο ἔνδοξο καί λαμπρό, γιά νά κρίνει τήν Οἰκουμένη. Θά σαλπίσουν οἱ σάλπιγγες τῆς Δευτέρας παρουσίας, κι ἀμέσως θά σεισθοῦν τά θεμέλια τῆς γῆς «καί οἱ νεκροί ἐκ τῶν μνημάτων ἐξαναστήσονται, καί ἡλικία μία πάντες γενήσονται». Θά λάβουμε ὅλοι τά ἀναστημένα σώματά μας καί θά ἁρπαγοῦμε «εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου». Βασιλεῖς καί στρατιῶτες, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, πλούσιοι καί φτωχοί, δίκαιοι καί ἁμαρτωλοί, ἄνδρες καί γυναῖκες θά συναχθοῦμε μπροστά στόν ἔνδοξο θρόνο τοῦ δικαίου Κριτοῦ. Κανείς δέν θά ἀπουσιάζει! 

            Ἔπειτα ὁ δίκαιος Κριτής θά χωρίσει τούς καλούς ἀπό τούς κακούς. Καί θά βάλει τά πρόβατα στά δεξιά Του καί τά ἐρίφια ἀριστερά Του. Δεξιά Του θά βάλει τούς ταπεινούς καί ἄκακους ἀνθρώπους πού μέ τή σπλαχνική καρδιά τους δείχνουν ἀγάπη στούς συνανθρώπους τους. Ἀριστερά Του θά βάλει τούς ὑπερήφανους καί ἄσπλαχνους ἀνθρώπους.

Κατόπιν θά ἀκολουθήσει ἡ δίκαιη κρίση στό μεγαλύτερο δικαστήριο ὅλων τῶν αἰώνων, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θά παρασταθοῦμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα μέχρι καί τό τελευταῖο νήπιο, γιά νά δώσουμε λόγο τῶν πράξεών μας. Τότε «βίβλοι ἀνοίγονται καί πράξεις ἐλέγχονται καί τά κρυπτά τοῦ σκότους δημοσιεύονται»! Τήν ὥρα τῆς κρίσεως δέν θά μποροῦμε νά διορθώσουμε τό παραμικρό ἀπό τά πεπραγμένα τῆς ζωῆς μας. Οὔτε θά βρίσκουμε δικαιολογία γιά τά ἀνεξομολόγητα ἁμαρτήματά μας. Οὔτε θά διαθέτουμε συνήγορο καί ὑπεράσπιση, ἀλλά θά εἴμαστε «ὡς γυμνοί καί ὡς κατάκριτοι»! Θά ἀφεθοῦμε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί θά περιμένουμε τή δίκαιη ἀπόφαση!

            Αὐτή ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας μαρτυρεῖται τόσο ξεκάθαρα στήν ἁγία Γραφή! Ἀλλά καί οἱ πιστοί τήν ὁμολογοῦμε τόσο πανηγυρικά κάθε φορά πού ἀπαγγέλλουμε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί πόσο πολύ καλλιεργοῦσαν τή γλυκειά προσδοκία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου μας! Ἡ βαθύτατη ἐπιθυμία τους «Ἀμήν, ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» ἔγινε προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀποδίδει τόσο ἐκφραστικά τό θερμό φίλτρο τῆς ἀγάπης τους. Ἀλλά κι ἐμεῖς δέν πρέπει νά ὑστερήσουμε! Νά περιμένουμε τόν Κύριο τῆς δόξης καί πρίν ἔρθει τό τέλος, νά προετοιμαζόμαστε. Νά ἀποστρεφόμαστε τή δυσώδη ἁμαρτία. Νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά ἐργαζόμαστε τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Διότι μέ κριτήριο τήν ἀγάπη θά μᾶς κρίνει ὁ Κύριος, ὅπως μᾶς λέει ἡ συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.

            Ὁ δίκαιος Κριτής θά αἰτιολογήσει τήν ἀπόφασή Του. Πρῶτα θά ἀπευθυνθεῖ πρός αὐτούς πού θά βρίσκονται δεξιά Του καί θά τούς πεῖ: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Σᾶς ἀνήκει, γιατί φανήκατε σπλαχνικοί σέ κάθε δύσκολη περίστασή μου. Πείνασα καί μοῦ δώσατε ψωμί νά φάω. Δίψασα καί μοῦ δώσατε νερό νά πιῶ. Ἤμουν ξένος καί μέ φιλοξενήσατε· γυμνός καί μοῦ δώσατε ροῦχα νά φορέσω. Ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφθήκατε. Στή φυλακή ἤμουν καί ἤλθατε νά μέ δεῖτε.

            Τότε οἱ δίκαιοι θά τόν ρωτήσουν μέ ἔκπληξη: -Κύριε, πότε σέ εἴδαμε πεινασμένο καί σέ θρέψαμε ἤ διψασμένο καί σοῦ δώσαμε νερό νά πιεῖς; Πότε σέ εἴδαμε ξένο καί σέ φιλοξενήσαμε ἤ γυμνό καί σοῦ δώσαμε ροῦχα νά φορέσεις; Πότε σέ εἴδαμε ἀσθενῆ ἤ φυλακισμένο καί ἤλθαμε νά σέ ἐπισκεφθοῦμε; Ὁ δίκαιος Κριτής θά τούς ἀπαντήσει: - Ἐφόσον ἡ καρδιά σας ἀπό ἀγάπη πρός ἐμένα ἔκανε τέτοιες ἐξυπηρετήσεις στά φτωχά ἀδέλφια μου, τά ἄσημα καί πολύ μικρά, ἦταν σάν νά τό κάνατε σέ μένα τόν ἴδιο.

            Ἔπειτα θά στραφεῖ καί πρός ἐκείνους πού θά βρίσκονται ἀριστερά Του καί θά τούς πεῖ: «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Διότι πείνασα καί δέν μοῦ δώσατε ψωμί νά φάω. Δίψασα κι ἕνα ποτήρι νερό δέν μοῦ προσφέρατε. Ἤμουν ξένος, γυμνός, ἀσθενής, φυλακισμένος καί δέν μοῦ συμπαρασταθήκατε.

            Ἐκεῖνοι θά θελήσουν νά δικαιολογηθοῦν καί θά τοῦ ποῦν: - Κύριε, πότε σέ εἴδαμε σέ τέτοια κατάσταση καί δέν σέ ὑπηρετήσαμε; Καί θά λάβουν τήν ἀπάντηση: Ἐφόσον «οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε». Μετά τήν ἀπόφαση τοῦ δικαίου Κριτοῦ «ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον».

            Γίνεται φανερό ὅτι τό μέτρο μέ τό ὁποῖο θά μᾶς κρίνει ὁ δίκαιος Κριτής θά εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη πού δείχνουμε στούς συνανθρώπους μας. Ὅσοι ἄνθρωποι στή ζωή αὐτή δέν μοιράζονται ἔχθρες, ἀλλ᾿ ἀγάπη, ὅσοι μοιράζονται τό λιτό φαγητό τους μέ τόν πεινασμένο,  προσφέρουν «ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος» στόν διψασμένο,  φιλοξενοῦν τόν ξένο, περιμαζεύουν τόν ἄστεγο, ντύνουν τόν γυμνό, περιποιοῦνται τόν ἀσθενῆ, παρηγοροῦν τόν θλιμμένο, ἐπισκέπτονται τόν φυλακισμένο · ὅσοι προσφέρουν στόν πόνο τήν παρηγοριά, στή μοναξιά τή συντροφιά, στήν ἀπελπισία τήν ἐλπίδα, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δείχνουν ἀγάπη στόν ἴδιο τόν Θεό. Θά τούς ἀκολουθήσουν τά ἔργα τῆς ἀγάπης πού ἐργάζονταν σ᾿ ὅλη τους τή ζωή. Ἀντίθετα, ὅσοι φεύγουν μακριά ἀπό τόν «καλόν Ποιμένα», μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί ζοῦν ὅπως τούς ἀρέσει, χωρίς καθήκοντα, χωρίς ὑποχρεώσεις, χωρίς σεβασμό, χωρίς ἀγάπη, χωρίς κόπους, χωρίς θυσίες, ἀλλά κοιτάζουν μόνο τόν ἑαυτό τους καί τήν καλοπέρασή τους, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μόνοι τους κλείνουν τήν πόρτα τοῦ Παραδείσου. Θά βρεθοῦν ἀναπόφευκτα μέ τούς κολασμένους.

            Ἀδελφοί, ἀσφαλῶς ὅλοι ποθοῦμε νά μή βρεθοῦμε μαζί μέ τούς κολασμένους, ἀλλά νά βρεθοῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιά νά τό ἐπιτύχουμε αὐτό, ἄς βαδίζουμε μέ συνέπεια τήν ὁδό τοῦ ἁγιασμοῦ καί ἄς ἐργαζόμαστε τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Ἄν ἔτσι πορευόμαστε, ἄς ἔχουμε τήν ἐλπίδα ὅτι θά βροῦμε ἔλεος κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως καί θά ἀκούσουμε τή γλυκειά φωνή τοῦ ἀγωνοθέτου Κυρίου μας: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Ἀμήν.