Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015 ( Τοῦ Ἀσώτου)

«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου, καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός Σου» (Λουκ. ιε' 21).

            Ὁ νεότερος υἱός τῆς Παραβολῆς ἦταν ἀρχοντόπουλο. Εἶχε τά πάντα στό σπίτι τοῦ Πατέρα. Ἀλλά δέν ἔκανε καλή χρήση τῆς ἐλευθερίας του, ζήτησε τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού τοῦ ἀνῆκε καί ἔφυγε σέ χώρα μακρινή. Ἐκεῖ τά ξόδεψε ὅλα στήν ἄσωτη ζωή! «Διεσκόρπισε τόν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ», «διέφθειρε τῆς ψυχῆς τήν εὐγένειαν»! Κι ἔφθασε σέ ἐσχάτη ἐξαθλίωση, ταλαιπωρήθηκε ἀφάνταστα, ἀναγκάστηκε νά γίνει χοιροβοσκός, ρακένδυτος καί κακοπαθημένος! Τήν αἰτία πού ἔφθασε σ’ αὐτό τό κατάντημα τήν ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος μέ τόση εἰλικρίνεια! Τά ἔπαθε ὅλα, γιατί ἁμάρτησε! Τώρα ὅμως ἔρχεται στόν ἑαυτό του, μετανοεῖ εἰλικρινῶς γιά τόν πρότερο βίο του, παίρνει τή μεγάλη ἀπόφαση, ἐπιστρέφει ταπεινωμένος στό πατρικό του σπίτι, πέφτει στά πόδια τοῦ πατέρα του καί ἐξομολογεῖται μέ συντριβή τό ἁμάρτημά του: - Πατέρα μου, ἁμάρτησα στόν Θεό καί σέ Σένα! Δέν εἶμαι πλέον ἄξιος νά ὀνομάζομαι παιδί σου! Μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοιά του γίνεται πάλι βασιλόπουλο, καί χαίρονται ὅλοι μαζί του στό πανηγύρι.

 Ἄς ἐξετάσουμε, λοιπόν,  ἀδελφοί, τί ἀγλαούς καρπούς ἀπολαμβάνει ὁ κάθε ἁμαρτωλός πού μετανοεῖ καί ἐξομολογεῖται μέ εἰλικρίνεια τίς ἁμαρτίες του στό φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως;

            «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου, καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός Σου».

Ὁ πρῶτος ἀγλαός καρπός τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως εἶναι τό θεῖο δῶρο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας.  Ὅσες κι ἄν εἶναι οἱ ἁμαρτίες πού διαπράξαμε, ὅλες τίς σβήνει ἡ Χάρη τοῦ Μυστηρίου. Ἐξερχόμαστε πεντακάθαροι ἀπό τό ἐξομολογητήρι, κι ἄς ἤμασταν οἱ χειρότεροι ἁμαρτωλοί, πρίν εἰσέλθουμε. Ὁ θεῖος Λυτρωτής μᾶς λούζει μέ τό ἀτίμητο αἷμα τῆς σταυρικῆς θυσίας Του. Μᾶς καθαρίζει ἀπό κάθε κηλίδα.

                        Ὁ ἱερός ψαλμωδός μακαρίζει τούς μετανοημένους ἁμαρτωλούς πού συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες τους καί ἐπουλώθηκαν οἱ πληγές καί τά τραύματά τους. «Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι»! Εἶναι ὄντως πανευτυχεῖς καί μακάριοι, διότι ἀπολαμβάνουν τή δωρεά τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους, πού εἶναι ἀνεκτίμητη δωρεά, ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπ' ὅλα τά ἀγαθά τοῦ κόσμου.

            Ὁ δεύτερος ἀγλαός καρπός τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως εἶναι τό θεῖο δῶρο τῆς εἰρήνης. Ὅταν κι ἐμεῖς, ὅπως ὁ ἄσωτος, παίρνουμε τή μεγάλη ἀπόφαση νά ἐπιστρέψουμε στήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα· ὅταν κι ἐμεῖς κατορθώνουμε, ἔστω μέ πάλη, νά φθάσουμε στό ἐξομολογητήρι, νά ἐξομολογηθοῦμε μέ συντριβή τά κρίματά μας στόν Πνευματικό, νά γονατίσουμε κάτω ἀπό τό πετραχήλι του καί νά ἀκούσουμε τή συγχωρητική εὐχή τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, διαπιστώνουμε ἀμέσως τήν ἀσύγκριτη διαφορά! Νιώθουμε τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς εἰρηνεύει! Ἐνῶ μέχρι πρίν ἀπό λίγο ἤμασταν ἀνήσυχοι καί ταραγμένοι, τώρα ἀπολαμβάνουμε «εἰρήνην καί πλῆθος εἰρήνης»! Ἀνακουφίζεται ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας! Ἠρεμοῦν τά τσακισμένα νεῦρα μας! Ἐπανέρχεται τό χαμόγελο στό πρόσωπό μας! Παράδεισος φυτρώνει στήν καρδιά μας! Ἐπιστρέφουμε ἀνάλαφροι στό σπίτι μας, χαρούμενοι, εὐδιάθετοι, ἀναπαυμένοι, μέ τή δοξολογία τοῦ Θεοῦ στά χείλη μας καί τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας!

            Κι ὄχι μόνο μέ τόν Θεό εἰρηνεύουμε, ἀλλά καί μέ τούς συνανθρώπους μας, καί μέ τά ἄλογα ζῶα, μέ τή δημιουργία ὁλόκληρη.Ἔρχονται καί συνάπτουν εἰρήνη μαζί μας ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, τά δημιουργήματα ὅλης τῆς κτίσεως, ἀκόμη καί τά ἄγρια θηρία, τά ὁποῖα ἀφοπλίζονται, ὅταν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐπισκιάζει!

 Ὁ τρίτος ἀγλαός καρπός τῆς ἱερᾶς Εξομολογήσεως εἶναι τό ὕψιστο δῶρο τῆς υἱοθεσίας. Ὁ φιλάνθρωπος Πατέρας καί Θεός μᾶς δωρίζει «ἄφθονον τόν πλοῦτον τῆς εὐεργεσίας»· μᾶς ἀποκαθιστᾷ πλήρως στή θέση τοῦ υἱοῦ. Μᾶς εἰσάγει στήν ἀρχοντική οἰκία Του, πού εἶναι «ἡ ἁγιωτάτη Ἐκκλησία» Του, ἡ «ταμιοῦχος τῆς θείας χάριτος», ἡ «πηγή τῶν θείων θησαυρισμάτων»! Μᾶς ἐνδύει μέ «τήν στολήν τήν πρώτην, τήν ἄνωθεν ὑφαντήν», πού εἶναι τό χάρισμα τῆς υἱοθεσίας. Μᾶς δωρίζει «δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας», πού εἶναι «ὁ ἀρραβών τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μᾶς εὐφραίνει μέ τόν «μόσχον τόν σιτευτόν» τοῦ Μυστικοῦ Του Δείπνου, τόν ὁποῖον ἡ Παρθένος Μαρία ἐγέννησεν. Μᾶς παραθέτει  «ξενίαν δεσποτικήν», στή ὁποία προσκαλεῖ καί ὅλους τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους, τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία καί τή στρατευομένη, γιά νά συνευφρανθοῦν μαζί μας καί νά συνεορτάσουν. Πόσο εὐγνώμονες ὀφείλουμε νά εἴμεθα πρός τόν Εὐεργέτη μας!

«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου, καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός Σου» .

Ἀδελφοί, ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί! Ὅλοι βιώνουμε τή δική μας μορφή ἀσωτίας. Λόγῳ τῆς μεγάλης ἀποστασίας, ἀντί νά πλησιάζουμε πιό κοντά στόν Θεό, ὅλο καί πιό πολύ ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν ἀγάπη Του. Ἀλλά τό μήνυμα πού λαμβάνουμε σήμερα εἶναι νά μοιάσουμε τόν ἄσωτο υἱό καί στή μετάνοιά του. Νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας, νά ἐπιστρέψουμε στό σπίτι τοῦ Πατέρα μας, νά ρίξουμε στά πόδια τοῦ Θεοῦ τήν ἀδυναμία μας καί νά Τοῦ ποῦμε μέ πόνο ψυχῆς καί συντριβή καρδίας: «Ἥμαρτον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν Σου, Ἀγαθέ· ἐσκόρπισα τόν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων Σου· ἀλλά δέξαί με μετανοοῦντα, Σωτήρ, καί σῶσόν με».