ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2015

Π Α Υ Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας

πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐλογημένους χριστιανούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εὐχήν καί εὐλογίαν.

    Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

««... μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν καθώς καί τά λοιπά ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοός αὐτῶν, ἐσκοτισμένοι τῇ διανοίᾳ, ὄντες ἀπηλλοτριωμένοι ττῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ διά τήν ἄγνοιαν τήν οὖσαν ἐν αὐτοῖς διά τήν πώρωσιν τῆς καρδίας αὐτῶν ...» (Ἐφεσίους 4, 17-18).

    Ἡ πρώτη τοῦ πολιτικοῦ ἔτους εἶναι ἕνα μεταίχμιο ἀνάμεσα στό χθές πού ζήσαμε καί στό ἄγνωστο αὔριο πού ἔρχεται. Τά συναισθήματα τῆς πρωτοχρονιᾶς στέκονται πάνω σέ δύο αἰχμές πού μᾶς πληγώνουν. Στήν ἀπογοήτευση γιά τό ὅτι οἱ δώδεκα μῆνες πού πέρασαν μᾶς πλήγωσαν ἀνεπανόρθωτα καί στό φόβο γιά ὅσα πρόκειται νά ἔλθουν.

    «Αἰώνας τοῦ φόβου» χαρακτηρίσθηκε ὁ αἰώνας μας. Πολύμορφος φόβος διατρέχει τόν πλανήτη μας. Φοβᾶται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος. Οἱ φόβοι αὐτοί, δικαιολογημένοι ἤ ἀδικαιολόγητοι, ὑπερβολικοί ἤ ὄχι, δέν εἶναι εὐκαταφρόνητοι. Ἐπηρεάζουν καί διαμορφώνουν τή ζωή μας, καθορίζουν τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, προκαλοῦν ψυχικά τραύματα.

    Θάλασσα ταραγμένη ἡ ἐποχή μας, μέ δυνατούς ἀνέμους καί μέ πελώρια κύματα ἕτοιμα νά μᾶς πνίξουν. Παντοῦ σκοτάδι. Ἀναστατωμένος ὁ κόσμος, ἀδικημένος, πληγωμένος, προδομένος, ἀγανακτισμένος. Ἡ ἀπογοήτευση χαραγμένη στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων.

    Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐξόριστος, γράφει στά πνευματικά του παιδιά τά ἑξῆς  : « ... Δέν ἀπογοητεύομαι σκεπτόμενος τόν κυβερνήτη αὐτοῦ τοῦ σύμπαντος, ὁ ὁ­­­­­­ποῖος δέν κατανικᾶ τήν τρικυμία μέ τήν τέχνη, ἀλλά διαλύει τήν ταραχή μ’ ἕ­­­να νεῦμα. Μήν ἀ­­­­­­πελπίζεσθε, ἕνα εἶναι τό φοβερό, ἕνας ὁ πειρασμός, ἡ ἁμαρτία μό­­νον. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι μύθος. Ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά, εἶναι πράγματι πρόσκαιρα καί φθαρτά, συμβαίνουν στό φθαρτό σῶμα καί δέν παραβλάπτουν τήν ψυχή». (Πρός Ὀλυμπιάδα ἐπιστ. 7΄, ΕΠΕ 37, 366).

    Ἡ ἡμέρα αὐτή μᾶς καλεῖ νά ἐπαγρυπνήσουμε στά ἐπερχόμενα. Νά σταθοῦμε ὄρθιοι. Νά κρατήσουμε μόνο ἕνα φόβο μέσα μας, τό φόβο τοῦ Θεοῦ. Τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στήν προσπάθεια αὐτή εἶναι ἡ σκληροκαρδία, πού σημαίνει καρδιά ἄδεια ἀπό ἀγάπη στόν Θεό, γεμάτη ὅμως φόβο γιά κάθετί πού μπορεῖ νά θλίψει τό σῶμα. Ἡ σκληρόκαρδη ὕπαρξη εἶναι σκοτωμένη, πωρωμένη ὡς πρός τήν πνευματική ζωή λόγῳ τῆς ἀποξένωσης ἀπό τόν Ζῶντα Θεό.

    Ἀποξενωμένος ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή ζωή τοῦ Θεοῦ, μαραίνεται καί πεθαίνει σάν ἕνα μέλος τοῦ σώματος πού ἀποκόπτεται ἀπό αὐτό. Ἔτσι εἶναι οἱ σύγχρονοι εἰδωλολάτρες, οἱ ἄθεοι καί οἱ κατ’ ὄνομα μόνον χριστιανοί.

    Ἐμεῖς πρέπει πρωτίστως νά ἀσφαλίσουμε τήν ψυχή μας ὡς τόν πολυτιμότερο θησαυρό, τόν ὁποῖο ἄν χάσουμε μία φορά, τόν χάσαμε γιά πάντα. Ὁ πιστός γνωρίζει ὅτι πίσω ἀπό τόν χρόνο καί πάνω ἀπό τόν χρόνο ἀγρυπνεῖ ὁ ἄχρονος Θεός,  «... ὁ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος ...» (Πραξ. 1,7).

    Ὁ κόσμος, ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει νόημα καί σκοπό. Ποτέ ὁ Θεός δέν τόν ἐγκαταλείπει. Πάντα στέλνει Ἁγίους πού τόν στηρίζουν. Ἐνισχύουν τούς ἀνθρώπους καί τούς παρηγοροῦν. Γίνονται προφῆτες πού ἀντιστέκονται στό πνεῦμα τοῦ κόσμου, τῆς φθορᾶς καί τοῦ μίσους. Μᾶς καλοῦν σέ πνευματική ἀφύπνιση, σέ ἐγρήγορση, σέ ἀντίσταση στό κακό. Ὁ Θεός ἐξαφανίζει τά σχέδια καί τά ἔργα τοῦ διαβόλου καί τῶν ἐργατῶν του. «Μείζων ἐστί ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». Γι’ αὐτό, «ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς» (Ρωμ. 8, 37). Ἡ πνευματική ἀντίσταση σκορπίζει τά νέφη καί δίνει δύναμη καί ἐλπίδα. Γιατί ὁ Χριστός ἐνίκησε τό κακό καί τόν θάνατο. Καί ἡ πίστη σ’ Αὐτόν νικᾶ τόν κόσμο. «Αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. 5, 4).

    Ἔτσι γιά τόν πιστό ὁ χρόνος γίνεται χρέος. Μᾶς προσφέρεται γιά νά τόν μετατρέψουμε σέ ἀξία ἄχρονη, αἰώνια. Δέν ἔχει σχέση μέ τό χρῆμα, οὔτε μέ ὅσα αὐτό ἐξουσιάζει. Μᾶς δίνεται ἀπό τόν Θεό ὡς χρέος γιά νά ὁδεύσουμε πρός Ἐκεῖνον. Ὁ πιστός βλέπει τό χρόνο ὄχι ὡς ἕνα ἀπροσδιόριστο πρᾶγμα παραδομένο στήν ἀνθρώπινη αὐθαιρεσία ἀλλ’ ὡς ἕνα χρηστικό ἐργαλεῖο στά χέρια του.

    Πορευόμαστε λοιπόν πρός ἕνα προορισμό μέ τή δυνατότητα ἐκλογῆς γιά τήν πορεία πού θά ἀκολουθήσουμε. Ἐάν στήν πορεία μας αὐτή πάρουμε σοβαρά τό λόγο τῆς Καινῆς Διαθήκης πού λέει: «... ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ, ὁ δέ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα ...» (Α΄ Ἰωάν. 2,17), τότε ναί. Ἔχουμε πυξίδα γιά τό ταξίδι μας καί τόν προορισμό μας.

    Ὁ κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος κτίσθηκαν μέσα στό χρόνο, λειτουργοῦν μέσα στό χρόνο, ἀλλά μέ προορισμό ὑπέρχρονο. Ὁ ἄχρονος καί αἰώνιος Θεός εἶναι ἔξω ἀπό τούς περιορισμούς τοῦ χωροχρόνου, ὅμως γεμίζει μέ τήν πανταχοῦ παρουσία Του τή δημιουργία καί τό χρόνο. Ὁ Θεός μετατρέπει τό χρόνο σέ καιρό δηλαδή σέ εὐκαιρία σωτηρίας γιά τόν ἄνθρωπο.  

    Ἔτσι μποροῦμε ὄχι μόνο τή καθημερινότητά μας νά καλυτερεύσουμε ἀλλά καί νά νοιώσουμε ὅτι τό αἰώνιο μέλλον μας κτίζεται μέ τά ψίχουλά της. Ἀκόμη καί τό ξεραμένο ξύλο ὅταν ποτιστεῖ μέ τό ζωογόνο νερό τοῦ Χριστοῦ, ζωντανεύει, πρασινίζει, ὅπως ὁ ἄνυδρος εἰδωλολατρικός κόσμος πού ἀνέζησε διά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πόσο μᾶλλον αὐτό μπορεῖ νά γίνει μέ τούς μετανοημένους χριστιανούς. 

    Γι’ αὐτό ἄς δοῦμε τούς ἑαυτούς μας. Ἄς ἀναρωτιόμαστε καθημερινά ἐάν εἴμαστε σκοτισμένοι, ἄν ἔχουμε ἀποξενωθεῖ ἀπό τήν κατά Θεόν ζωή, ἐξαιτίας τῆς ματαιοδοξίας μας. Ὁ χρόνος μας κάποια στιγμή θά τελειώσει. Γι’ αὐτό ἡ στάση μας ἀπέναντι στό χρόνο πρέπει νά ἐκδηλώνεται ὡς προσευχή καί ὡς εὐχαριστία.     «... Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε ἐν παντί εὐχαριστεῖτε ...» (Α΄ Θεσ. 5, 17).

    Ἀγαπητοί μου ἄς γρηγορήσουμε πάνω στίς εὐθύνες μας, ἐπικαλούμενοι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων γιά τόν καινούργιο χρόνο. ΑΜΗΝ. 

Διάπυρος εὐχέτης πάντων ὑμῶν πρός Κύριον.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ