Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται στά γεγονότα μετά τήν προσκύνηση τῶν Μάγων.  Οἱ Μάγοι ἦρθαν ἀπό τήν Ἀνατολή καί προσκύνησαν τό Παιδίον Ἰησοῦ, τόν τεχθέντα Βασιλιά. Τοῦ πρόσφεραν χρυσό,  λιβάνι,  σμύρνα. Καί τώρα ἀναχωροῦν γεμάτοι χαρά καί εὐτυχία γιά τή δωρεά πού τούς ἔκανε ὁ Θεός νά δοῦν τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου. Μόλις ὅμως ἀναχωροῦν, ἀρχίζουν γιά τό Ἅγιο Βρέφος οἱ περιπέτειες τῆς ζωῆς. «Σήκω, πάρε τό παιδί καί τήν μητέρα του καί φύγε στήν Αἴγυπτο…γιατί ὁ  Ἡρώδης  πρόκειται νά ἀναζητήσει τό παιδί καί νά τό θανατώσει», παραγγέλλει ὁ ἄγγελος στόν Ἰωσήφ. Καί ἐκεῖνος μέσα στήν νύχτα, σηκώνεται καί παίρνει τό δρόμο τῆς προσφυγιᾶς, ποιός ξέρει γιά πόσο χρόνο!...Ἔτσι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν πρῶτο καιρό τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του γνωρίζει τή θλίψη, τή φτώχεια, τήν ξενιτειά, τόν κατατρεγμό ἀπό τό μαχαίρι τοῦ Ἡρώδη.

Ἄς μή παραξενευόμαστε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ὅταν μᾶς βρίσκουν θλίψεις καί κατατρεγμοί. Ἄν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, βρέφος ἀκόμη, τούς δοκίμασε, γιατί νά μήν ὑπάρχουν καί γιά μᾶς; Ἡ παροῦσα ζωή ἔτσι εἶναι. Συνυφασμένη μέ δεινά καί πόνους καί δυσχέρειες, πού ἔρχονται χωρίς νά μᾶς ρωτήσουν. Ἄς δοξάζουμε τόν Κύριο, διότι μᾶς ἔχει χαρίσει τό παράδειγμα τοῦ θείου Βρέφους. Καί ἄς στρέφουμε τά βλέμματά μας σ᾽ Ἐκεῖνο, ὅταν ἀντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Θά παίρνουμε τότε πολλή ἐνίσχυση καί παρηγοριά. Γιατί γνώρισε Ἐκεῖνος τί θά πεῖ πόνος καί θλίψη καί τώρα μᾶς συμπαθεῖ καί στέλνει τή χάρη Του, γιά νά μᾶς βοηθήσει.

Ἄγγελος Κυρίου φανερώνεται στόν Ἰωσήφ, γιά νά τοῦ πεῖ ὅτι πρέπει νά φύγει στήν Αἴγυπτο, ἀλλά καί γιά νά τοῦ ἀναγγείλει ὅτι πρέπει νά ἐπιστρέψει. Ἄγγελοι φάνηκαν καί στούς ποιμένες τή νύχτα τῆς Γεννήσεως. Ἄγγελοι παρουσιάζονται νά Τόν ὑπηρετοῦν στήν ἔρημο μετά τούς πειρασμούς τοῦ σατανᾶ. Ἄγγελος ἔρχεται κατόπιν στή Γεσθημανῆ νά ἐνισχύσει τόν Κύριον στήν ἀγωνία Του. Εἶναι οἱ ὑπηρέτες Του, οἱ διάκονοί Του.

Δέν πρέπει ὅμως νά λησμονοῦμε κι ἐμεῖς ποτέ ὅτι ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ ἔχει  δώσει στόν καθένα μας τόν ἄγγελό του. Φύλακα καί προστάτη καί ὁδηγό. Τόν ἄγγελό μας, πού μᾶς παραστέκεται συνεχῶς καί μᾶς προφυλάσσει ἀπό κινδύνους καί πειρασμούς. Πού μᾶς καθοδηγεῖ στό καλό καί μᾶς ἐνισχύει στούς ἀγῶνες καί τίς θλίψεις μας. Πού χαίρεται, ὅταν ζοῦμε θεάρεστα καί ἰδιαίτερα ὅταν μετανοῦμε. Πού παίρνει τίς προσευχές μας καί τίς ἀνεβάζει στό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν ἀκόμη, πού θά παραλάβει τήν ψυχή μας κατά τό θάνατό μας καί θά τήν ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια στούς ἄγνωστους σέ μᾶς κόσμους τοῦ οὐρανοῦ, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.

Πόση χαρά καί εὐγνωμοσύνη πρός τό Θεό πρέπει νά ἔχουμε οἱ Χριστιανοί καί γιά τή δωρεά Του αὐτή! Καί πόσο πρέπει νά αἰσθανόμαστε ἀσφαλεῖς καί εἰρηνικοί! Ὅ,τι καί ἄν μᾶς συμβεῖ, ἔχουμε ἀγγελική φρουρά πού μᾶς παραστέκει! Τό μόνο πού χρειάζεται εἶναι νά μή διώχνουμε τόν ἄγγελό μας καί τούς ἀγγέλους ἀπό κοντά μας μέ τίς ἁμαρτίες μας. Ἀντίθετα, μέ τή χριστιανική μας ζωή νά τούς κρατοῦμε πάντοτε κοντά μας.

Ἀλλά ὁ Ἡρώδης ὅταν κατάλαβε ὅτι οἱ μάγοι δέν τόν εἰδοποίησαν καί φοβούμενος μήπως χάσει τή βασιλεία ἀπό τόν νεογέννητο Βασιλέα, θύμωσε φοβερά καί προσπάθησε  νά θανατώσει ὅλα τά παιδιά μέχρι δύο ἐτῶν σέ  ὅλη τήν περιφέρεια τῆς Βηθλεέμ. Καί πραγματοποιήθηκε ἔτσι ἡ προσφητεία τοῦ Ἱερεμία, ὅτι «θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς». Ἡ Ραχήλ, ἡ σύζυγος τοῦ Ἰακώβ, πού ἦταν θαμμένη ἐκεῖ, παρουσιάζεται ὡς ἐκπρόσωπος ὅλων τῶν μητέρων τῆς Βηθλεέμ καί κλαίει ἀπαρηγόρητα γιά τό φόνο τῶν παιδιῶν. Καί τί φυσικότερο νά κλαίει ἡ μάνα γιά τό δολοφονημένο παιδί της;

Σήμερα, ὅμως, ἀδελφοί μου, ὑπάρχουν μητέρες πού ὄχι μόνο δέν κλαῖνε ἀλλά μέ καρδιά σάν τοῦ Ἡρώδη σκοτώνουν οἱ ἴδιες τά νήπιά τους. Γίνονται οἱ ἴδιες δολοφόνοι τῶν παιδιῶν τους. Γιατί τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκτρώσεις, στίς ὁποῖες προβαίνουν, δυστυχῶς, τόσες καί τόσες Ἑλληνίδες μητέρες παρά φόνος μελετημένος; Καί μέ τί ἄλλο εἶναι γεμάτες οἱ καρδιές τῶν μητέρων αὐτῶν παρά μέ σκληρότητα Ἡρώδου; Ἴσως δέ καί μέ μεγαλύτερη ἀπό ἐκείνη, ἀφοῦ γιά τόν Ἡρώδη τά νήπια τῆς Βηθλεέμ ἦταν τελείως ξένα. Ἔχουν οἱ μητέρες αὐτές καί τούς στρατιῶτες τους, γιά νά ἐπιτύχουν τό ἔγκλημά τους. Τούς πατέρες τῶν νηπίων τους καί τούς γιατρούς, οἱ ὁποῖοι σφάζουν τά σύγχρονα ἀνυπεράσπιστα νήπια. Τί μεγάλο ἔγκλημα! Πόσο πρέπει νά κλαῖμε ὅλοι, προπαντός οἱ μητέρες πού ἐγκληματοῦν, οἱ ὁποῖες ἄν δέν μετανοήσουν εἰλικρινά θά γευθοῦν τή φοβερή τιμωρία τοῦ Θεοῦ.

Καί τελειώνει ἡ εὐαγγελική περικοπή μέ τή φράση «Ναζωραῖος κληθήσεται». Ἔτσι ἦταν γνωστός ὁ Κύριός μας. Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος. Καί ἡ προσφώνηση αὐτή δέν ἦταν καθόλου τιμητική. Διότι οἱ κάτοικοι τῆς Ναζαρέτ φημίζονταν γιά τήν κακία τους. Καί "Ναζωραῖος" σήμαινε πάντα τόν κακό ἤ ἁμαρτωλό ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτό καί ὅποιος ὀνομαζόταν ἔτσι, προκαλοῦσε τήν περιφρόνηση. Καί γιά αὐτό τό λόγο τό ἔγραψαν καί πάνω στό σταυρό τοῦ Κυρίου μας:  «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων».

Ὁ Κύριός μας, ὅμως, πῆρε καί τόν περιφρονητικό αὐτό τίτλο, διότι ὑπῆρξε βαθύτατα ταπεινός. Καί γνώριζε ὅτι δέν ἔχει σημασία τό πῶς θά μᾶς χαρακτηρίσουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά τό ποιοί εἴμαστε στήν πραγματικότητα. Καί ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ Ἅγιος τῶν ἁγίων. Ὁ Ἀναμάρτητος. Γι᾽αὐτό καί ἔγινε λατρευτός ὁ Ναζωραῑος ἀπό δισεκατομμύρια πιστῶν, οἱ ὁποῖοι τό θεωροῦν καύχημα νά ἀκολουθοῦν τό Ναζωραῖο καί νά εἶναι οἱ μαθητές Του. Εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ μεγάλη νά εἴμαστε καί μεῖς πιστοί τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγαποῦμε Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον. Ὅσο κι ἄν Τόν περιφρονοῦν καί σήμερα τόν Ἰησοῦ, ἐμεῖς ἄς μένουμε ἀφοσιωμένοι κοντά Του. Ἄς ξεκινήσουμε τήν καινούργια χρονιά μέ ἀπόφαση νά γίνουμε ἀκόμη περισσότερο δικοί Του. Ἀμήν.