Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014 (Τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου)

" Ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη" (Ἰωάν. α' 40).

            Ὑπάρχουν στή ζωή μας στιγμές καί ὧρες ἀλησμόνητες. Στιγμές πού συνδέονται μέ κάποιο βίωμα ἰσχυρό, μέ κάποιο γεγονός σημαδιακό. Τέτοια στιγμή καί ὥρα γιά τόν ἅγιο Ἀνδρέα τόν Πρωτόκλητο ὑπῆρξε ἀναμφιβόλως ἡ στιγμή πού πρωτογνώρισε τόν Σωτήρα Χριστό. Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, πού ἦταν κι αὐτός παρών, διασώζει τό περιστατικό. Θυμᾶται καί τί ὥρα ἦταν. " Ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη". Ὥρα σημαδιακή!

            "Ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη" .

            Ὁ Ἀνδρέας ἦταν γιός τοῦ Ἰωνᾶ καί ἀδελφός τοῦ Σίμωνος Πέτρου. Ἐργάζονταν καί οἱ δυό τους ὡς ψαράδες στή λίμνη τῆς Τιβεριάδος. Εἶχαν καί συνεταίρους τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Ἡ ζωή τους εἶχε σταθερό προγραμματισμό ἐργασίας. Τό πλοῖο, τά δίχτυα, τά ψάρια, τήν μεταξύ τους συνεργασία καί τή συνεργασία μέ τούς πελάτες τους. Μία ζωή ἁπλῆ ὅσο ἡ ἐργασία τους. Μία ζωή μέ βάθος ὅσο τῆς λίμνης πού ψάρευαν.

            Ἀλλ' ὁ Ἀνδρέας εἶχε καί πνευματικά ἐνδιαφέροντα. Περίμενε μέ λαχτάρα τόν ἀναμενόμενο Μεσσία. Γι' αὐτό ἀκολούθησε ἀπό τούς πρώτους τόν Τίμιο Πρόδρομο, πού δίδασκε στά πλήθη τῶν ἀνθρώπων ὅτι ἔρχεται πίσω ἀπό μένα "ὁ ἰσχυρότερός μου", τοῦ ὁποίου δέν εἶμαι ἄξιος νά λύσω οὔτε τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων του.

            Μία ἡμέρα ὁ Ἀνδρέας μαζί μέ τόν Ἰωάννη ἄκουγαν τό κήρυγμα τῆς μετανοίας τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Κάποια στιγμή  εἶδαν τόν Προφήτη νά τινάσσεται θαμπωμένος καί νά δείχνει μέ τόν δάκτυλό του τόν Μεσσία λέγοντας: " Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου". Μόλις τούς ἔδειξε τόν ἀμνό τοῦ Θεοῦ, καί οἱ δύο μαθηταί σκίρτησαν ἀπό ἀγαλλίαση, καί ἀκολούθησαν χωρίς χρονοτριβή τόν θεῖο Διδάσκαλο. Ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐρχόταν στή ζωή τους.

            Καθώς ἀκολουθοῦσαν συνεσταλμένοι τόν Χριστό, ὁ Κύριος γυρίζει τό βλέμμα του καί τούς κοιτάζει κατάματα. Τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐνέργεια ἐπαναλαμβάνει ὁ Κύριος πρός κάθε θεοφιλή ψυχή, ὅταν διακρίνει ὅτι εἰλικρινά τόν ζητοῦμε καί πραγματικά τόν ποθοῦμε. Στρέφει τό βλέμμα του καί μᾶς κοιτάζει κατάματα. Ἀνοίγει συζήτηση μαζί μας, προτοῦ ἐμεῖς νά τόν ρωτήσουμε.  Ἔρχεται στή ζωή μας καί μένει μαζί μας. Ὀνομάζεται Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει "εἶναι μαζί μας ὁ Θεός". Πολύ κοντά μας, μέσ' στήν καρδιά μας. Ἐνεργεῖ μέσα στήν ἱστορία, σώζει μέσα στήν Ἐκκλησία καί λυτρώνει τόν ἄνθρωπο.

            Κοιτάζει κατάματα τόν Ἀνδρέα καί τόν Ἰωάννη καί τούς ρωτᾶ: -Τί ζητεῖτε;  Αὐτοί τοῦ ἀπαντοῦν: -Διδάσκαλε, ποῦ μένεις; Εἶναι σάν νά τοῦ λένε: -Διδάσκαλε, Ἐσένα ζητοῦμε καί θέλουμε νά μάθουμε, ποῦ μένεις. Ὁ Κύριος ἐκπληρώνει τό αἴτημα τῆς καρδιᾶς τους: -Ἐλᾶτε μαζί μου, τούς λέει, καί θά δεῖτε ποῦ μένω. Ἦλθαν καί εἶδαν ποῦ μένει καί ἔμειναν κοντά Του ὅλη τήν ὑπόλοιπη ἡμέρα.

            Τό γεγονός αὐτό εἶχε πάρα πολύ μεγάλη σπουδαιότητα τόσο γιά τόν Πρωτόκλητο Ἀνδρέα ὅσο καί γιά τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη. Τό θυμοῦνταν μέ λεπτομέρειες σ' ὅλη τή μετέπειτα ζωή τους. Θυμοῦνταν πόσο ἔμειναν κοντά στό Διδάσκαλο.  Ἔμειναν δύο περίπου ὧρες, ὅλο σχεδόν τό ἀπόγευμα, μέχρι τή δύση τοῦ ἡλίου. Θυμοῦνταν καί τί ὥρα ἦταν, ὅταν πραγματοποιήθηκε ἡ συνάντηση. " Ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη".  Ἦταν ἡ δεκάτη ὥρα ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου. Δηλαδή, τέσσερις περίπου τό ἀπόγευμα. Αὐτή ἡ δεκάτη ὥρα ἦταν γιά τόν ἀπόστολο Ἀνδρέα ἡ καλύτερη ὥρα τῆς ζωῆς του.  Ἦταν ἡ στιγμή πού συνδέθηκε μέ τόν Χριστό καί ἔγινε στό ἑξῆς πιστός ἀκόλουθος καί ἐκλεκτός ἀπόστολός Του.

            Ἀλλά καί ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τή δική του ἀλησμόνητη στιγμή καί ὥρα. Ὁρισμένοι θεωροῦν ὡραιότερη στιγμή καί ὥρα τῆς ζωῆς τους τήν ἡμέρα τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς τους ἤ τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων τους. Ἄλλοι θεωροῦν ὡραιότερη στιγμή καί ὥρα τῆς ζωῆς τους τήν ἡμέρα τοῦ γάμου τους ἤ τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας τους.

            Δέν πρέπει, ὅμως, νά λησμονοῦμε ὅτι ὑπάρχει γιά τόν καθένα μας καί ἡ δεκάτη ὥρα. Εἶναι ἡ ὥρα τῆς προσωπικῆς γνωριμίας μας μέ τόν Σωτήρα Χριστό. Πρίν ἀπό τήν ὥρα αὐτή μπορεῖ νά ζούσαμε βιολογικά, ἀλλά δέν ζούσαμε "ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ". Μετά ἀπό τήν ὥρα αὐτή ὁ κάθε ἀναγεννημένος χριστιανός μπορεῖ νά ἐπαναλαμβάνει τούς λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου: "Δέν ζῶ πλέον ἐγώ. Ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός." Οἱ παλιές κακές συνήθειες δέν μᾶς ἐκφράζουν πλέον. Ὅλα ἔγιναν καινούργια. Γινόμαστε καινούργιοι ἄνθρωποι, καινούργιοι στίς σκέψεις, στίς ἀποφάσεις καί στή ζωή.

            Ἔγραψε φωτισμένα ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἅγιορείτης: "Ἀξίζει ἡ στιγμή αὐτή τοῦ καιροῦ ὅσο ἀξίζει ὅλος ὁ καιρός. Διότι μία ψυχή, ὅπου ἐστερήθη τόν Θεόν διά τήν ἁμαρτίαν, εἰς μίαν καί μόνην στιγμήν τοῦ καιροῦ ἠμπορεῖ νά τόν κερδήσῃ".

              Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ὡς μοναδικό ἰατρεῖο ψυχῶν ἔχει νά διηγεῖται πλεῖστα ὅσα συγκινητικότατα παραδείγματα ἀνθρώπων πού γνώρισαν τόν Χριστό καί ἄλλαξαν ἐντελῶς τρόπο ζωῆς. Διηγεῖται γιά τόν ληστή πού μέ τή μενάνοια πού ἐξεδήλωσε ἐπάνω στό σταυρό ἔγινε πρῶτος πολίτης τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Διηγεῖται γιά τόν διώκτη Σαῦλο πού πολεμοῦσε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά στό δρόμο τῆς Δαμασκοῦ μετεστράφη ὁριστικά καί ἀπό διώκτης ἔγινε ὁ μεγάλος ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος. Διηγεῖται γιά τή ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία πού ζοῦσε ζωή ἁμαρτωλή, ἀλλά μόλις ἦλθε ἡ ὥρα τῆς χάριτος ἔγινε πρότυπο μετανοίας. Διηγεῖται γιά μυριάδες ἄλλες ψυχές πού ζοῦσαν ὅπως ζοῦσαν, ἀλλά μόλις ἦρθε ἡ ὥρα τῆς μεταστροφῆς, ἡ δεκάτη ὥρα τῆς ζωῆς τους, μίσησαν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἔγιναν φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

             "Ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη".

            Ἀδελφοί, ἡ ἀλησμόνητη στιγμή τῆς προσωπικῆς γνωριμίας τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα μέ τόν Σωτήρα Χριστό ἔρχεται νά θυμίσει στόν καθένα μας τήν δεκάτη ὥρα τῆς ζωῆς μας.  Ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι ὅπως ὁ Ἅγιος Θεός πῆρε τόν Δαβίδ ἀπ' τά κοπάδια τοῦ πατέρα του καί τόν ἔκανε βασιλιά καί προφήτη· ὅπως πῆρε τόν Ἀνδρέα ἀπό τό ψαροκάικο καί τόν ἔκανε ἐκλεκτό ἀπόστολό Του, ἔτσι μᾶς πῆρε κι ἐμᾶς ἀπό τή ἀσημότητα καί μᾶς ἔκανε "συμπολίτες τῶν ἁγίων καί οἰκείους τοῦ Θεοῦ". Νά τόν εὐχαριστήσουμε ἐκ βαθέων γι'αὐτό. Νά ἐκτιμήσουμε τήν ὑψηλή καί ἁγία κλήση πού μᾶς κάνει καί νά πάρουμε μεγάλες ἀποφάσεις νά ζοῦμε στό ἑξῆς ὅπως Ἐκεῖνος θέλει· ζωή χάριτος καί εὐσεβείας, ζωή ἀφοσιώσεως καί ἀγάπης πρός Αὐτόν πού τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε. Γένοιτο.