Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014 (Τοῦ ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου)

Σήμερα ἑορτάζουμε τή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου. Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στήν κλήση τοῦ Ἀποστόλου. Ὁ Ματθαῖος, προτοῦ τόν καλέσει ὁ Κύριος, ἦταν τελώνης. Ἐνῶ καθόταν στό τραπέζι πού εἰσέπραττε τούς φόρους, τόν βρῆκε ὁ Χριστός. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ τελῶνες ἐθεωροῦντο τήν ἐποχή ἐκείνη ἄδικοι, πλεονέκτες, ἅρπαγες, σκληροί καί ἐντελῶς ξένοι πρός τήν εὐσέβεια καί τό Θεό. Μέ μιά λέξη ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι. Νά, ὅμως, τώρα ὁ Κύριος πλησιάζει τόν τελώνη Ματθαῖο καί τόν προσκαλεῖ νά τόν ἀκολουθήσει καί νά γίνει μαθητής του. Καί πράγματι ὁ τελώνης Ματθαῖος ἔγινε μαθητής τοῦ Χριστοῦ καί Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής!

Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί , εἶναι παντοδύναμη. Τούς ἁμαρτωλούς πού ἔχουν ἀγαθή διάθεση τούς μεταβάλλει σέ ἁγίους. Τούς βυθισμένους στήν ἀνομία τούς κάνει καθαρούς καί ἁγνούς. Τούς σκληρούς καί ἀγροίκους τούς μετατρέπει σέ ἀρνάκια. Παράδειγμα λαμπρό ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ματθαῖος ἀλλά καί τόσοι ἄλλοι ἁμαρτωλοί στά Εὐαγγέλια καί στή Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μέχρι καί σήμερα πού μεταβλήθηκαν καί ἔγιναν ἀγνώριστοι, ὅταν δέχθηκαν τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἀκολούθησαν τό Χριστό. Νά μήν ἀπελπιζόμαστε γιά κανέναν ἁμαρτωλό. Καί νά μή λέμε ποτέ: "αὐτός δέν ἀλλάζει…δέν διορθώνεται. Γιά αὐτόν δέν ὑπάρχει σωτηρία". Ἀλλά νά προσευχόμαστε στόν Κύριό μας νά στείλει τή Χάρη του στήν ψυχή καί τότε τό θαῦμα τῆς ἀλλαγῆς θά γίνει. Διότι κανένας ἁμαρτωλός δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τή Θεία Χάρη.

Στήν προτροπή τοῦ Κυρίου μας νά ἀκολουθήσει ὁ Ματθαῖος τό Χριστό ἡ καρδιά του ξεκολλᾶ ἀπό τό χρῆμα καί τήν ἁρπαγή, στά ὁποῖα ὡς τότε ἦταν κολλημένη. Τά ἐγκαταλείπει καί προσκολλᾶται μέ ὅλες της τίς δυνάμεις στόν Κύριο. Γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Αἰσθάνεται ὅτι τώρα βρῆκε τόν ἑαυτό του. Νιώθει πανευτυχής. Καταλαβαίνει ὅτι ἡ κλήση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅ,τι μεγαλύτερο καί ἱερότερο μποροῦσε νά ὀνειρευτεῖ. Καί γιά νά ἐκφράσει τί αἰσθάνεται στήν καρδιά του ὁ Ματθαῖος, κάνει στό σπίτι του μεγάλη ὑποδοχή στό Χριστό καί προσκαλεῖ πλῆθος συναδέλφων του καί παραθέτει μεγάλο τραπέζι.

Καλεῖ, λοιπόν, ὁ Ματθαῖος στό σπίτι του τελῶνες καί ἁμαρτωλούς, γιά νά τιμήσει τό Χριστό. Πρῶτον, γιατί αὐτούς ἤξερε, αὐτοί ἦταν οἱ γνωστοί καί οἱ φίλοι του. Δεύτερον, γιά κάτι πολύ σπουδαῖο. Θέλει νά τούς ἐξηγήσει τήν ἀλλαγή του, γιατί ἐγκατέλειψε τό τελώνιο καί νά τούς δείξει ὅτι πηγή σωτηρίας καί εὐτυχίας καί γιά αὐτούς εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ πρόσκληση αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἱεραποστολική πράξη τοῦ νέου μαθητοῦ. Καί πόσο εἶναι διδακτική! Μετανοήσαμε καί ἐμεῖς;  Ἀλλάξαμε ζωή καί γνωρίσαμε τό Χριστό Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας; Πρέπει νά τό ποῦμε. Νά τό διακηρύξουμε. Νά καλέσουμε τούς συγγενεῖς μας, τούς γνωστούς καί τούς φίλους μας νά γνωρίσουν  κι αὐτοί τό Χριστό. Νά τούς ποῦμε ὅτι κοντά στό Χριστό εἶναι ἡ ζωή τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐτυχίας, ἡ ἀληθινή ζωή. Καί εἶναι γεγονός ὅτι ὅσοι ἀληθινά μετανοοῦν καί ἐπιστρέφουν ἀπό τή ζωή τῆς ἁμαρτίας στό Χριστό, αὐτοί αὐθόρμητα μιμοῦνται τόν Ἅγιο Εὐαγγελιστή Ματθαῖο. Τό αἰσθάνονται σάν στοιχειῶδες καθῆκον.

Ἐκεῖ, στό σπίτι τοῦ Ματθαίου, κάθεται ὁ Χριστός στό τραπέζι μεταξύ τῶν προσκεκλημένων. Εἶναι τελῶνες καί ἁμαρτωλοί ὅλοι αὐτοί, ὅπως εἴπαμε. Καί Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Ἅγιος, ὁ Καθαρός, ὁ Ἁναμάρτητος. Καί ὅμως τούς καταδέχεται τόσο πολύ, ὥστε οἱ Φαρισαῖοι διαμαρτύρονται: "Γιατί μέ τούς τελῶνες καί τούς ἁμαρτωλούς τρώει ὁ δάσκαλός σας;"  ρωτᾶνε τούς μαθητές.

Ὤ, ἄς ἀκουσθεῖ αὐτή ἡ πραγματικότητα ὅσο τό δυνατόν μακρύτερα. Ἀπ᾽ὅσο τό δυνατόν περισσότερες ψυχές. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι πολύ συγκαταβατικός πρός τούς ἁμαρτωλούς. Γι' αὐτούς ἦλθε. Γιά νά τούς σώσει, ἔγινε ἄνθρωπος. Γιά τή σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν σταυρώθηκε. "Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν" διακηρύσσει ἐκεῖ στό δεῖπνο τοῦ Ματθαίου, ἐνώπιον ὅλων.

Ὅσο ἁμαρτωλοί κι ἄν εἴμαστε, ἐφόσον μετανοοῦμε ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς σώζει. Ὅ,τι κι ἄν κάναμε, Ἐκεῖνος τό συγχωρεῖ.  Ὅσο βαθειά κι ἄν ἔχουμε πέσει, Ἐκεῖνος σκύβει νά μᾶς σηκώσει καί νά μᾶς πάρει κοντά του. Εἶναι μεγάλη ἡ χαρά του, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί μετανοοῦμε καί τρέχουμε κοντά του νά ζητήσουμε ἔλεος, συγχώρεση, συγκατάβαση. Γιά αὐτό ὅσο ἁμαρτωλοί κι ἄν εἴμαστε, νά μή φοβόμαστε. Ὅταν μετανοήσουμε, ὁ Κύριός μας θά μᾶς δεχθεῖ, θά σβήσει τίς ἁμαρτίες μας καί θά μᾶς σώσει. Ὅπως ἔκανε μέ τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο, μέ τόν Ζακχαῖο, μέ τήν πόρνη, μέ τόν ληστή. Μέ ὅλους ἐκείνους πού ἔφυγαν ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἔτρεξαν μετανοημένοι κοντά του, στήν ἀγάπη του καί στήν συγκατάβασή του.

Καί ἕνα τελευταῖο ἀδελφοί μου. “Ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν”, λέει ὁ Χριστός στούς Φαρισαίους. Εἶναι μιά ἀλήθεια τήν ὁποία καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί πρέπει νά μάθουμε καί νά ἐφαρμόζουμε στή ζωή μας. Καί ἀπό μᾶς θέλει ὁ Θεός πρωτίστως καί κυρίως ἔλεος, συμπάθεια, εὐσπλαχνία, ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους μας, καί μετά ὅλες τίς ἄλλες ὑποχρεώσεις μας. Ὅσες προσευχές κι ἄν κάνουμε, ὅσο τακτικά κι ἄν πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία, ὅσες νηστεῖες κι ἄν τηροῦμε, ὅσες ἐλεημοσύνες κι ἄν σκορπίζουμε, ἄν μέσα ἡ καρδιά μας μένει σκληρή, χωρίς συμπάθεια, χωρίς ἀγάπη πρός τόν ἁμαρτωλό, δέν κάνουμε τίποτα. Ὁ Θεός θέλει πρῶτα τή συμπάθεια, τήν ἀγάπη στήν ψυχή μας καί μετά ὅλα τά ἄλλα. Ἄν δέν ὑπάρχει ἔλεος οἱ θυσίες μας δέν γίνονται δεκτές ἀπό τό Θεό. Ἄς προσέχουμε, λοιπόν, ἀδελφοί νά εἴμαστε μέ συμπάθεια καί ἀγάπη πρός ὅλους τούς ἁμαρτωλούς, μισώντας τήν ἁμαρτία καί ἀγαπώντας τούς ἀνθρώπους.