Κυριακή 26 Ὀκτωβρίου 2014 (ΣΤ΄Λουκᾶ)

Εἶναι οἰκτρό τό φαινόμενο ὁ ἄνθρωπος πού πλάστηκε "κατ' εἰκόνα Θεοῦ" καί μέ ὑψηλό προορισμό νά ἐπιτύχει τό "καθ' ὁμοίωσιν" νά ὑποδουλώνεται ψυχικά καί σωματικά στό "μισάνθρωπο" καί "ἀνθρωποκτόνο" διάβολο. Διότι εἶναι τύραννος ἀδυσώπητος πού βασανίζει ἀνελέητα τά θύματά του καί τά βυθίζει σέ ἀπύθμενα βάθη δυστυχίας. Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν φανερώνει πόσο τραγικός καί ἀξιοθρήνητος γίνεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἐξουσιάζεται ἀπό τόν δαίμονα, ἀλλά καί πόσο πανευτυχής αἰσθάνεται κάτω ἀπό τήν προστασία τοῦ Κυρίου μας.

             Ὁ θεῖος Διδάσκαλος καί οἱ μαθητές του διαπλέουν τή λίμνη Γεννησαρέτ καί φθάνουν στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐκεῖ συναντοῦν κάποιον δαιμονισμένο πού βασανίζεται χρόνια πολλά ἀπό πλῆθος δαιμονίων. Τά πονηρά πνεύματα τόν ἔκαναν ἀγνώριστο. Δέν μοιάζει τόσο ἄνθρωπος, ὅσο ἀνθρωπόμορφο θηρίο. Ροῦχα δέν φοράει, σέ σπίτι δέν μένει, ἀλλά στά μνήματα. Περιφέρεται ἄπλυτος, ἀκτένιστος, γυμνός...  Ἔχει ἄγρια ὄψη καί φοβερή ἐμφάνιση. Εἶναι ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς. Οἱ συγγενεῖς του τόν δένουν μέ ἁλυσίδες καί σιδερένια δεσμά, ἀλλά τά σπάζει καί φεύγει σέ ἔρημους τόπους. Ὄχι γιατί ὁ ἴδιος τό θέλει, ἀλλά διότι τόν σέρνουν μέ βία οἱ δαίμονες. Ἀλλά κι ἐκεῖ πού τόν πηγαίνουν δέν τόν ἀφήνουν ἥσυχο.Τόν τυραννοῦν ἀπάνθρωπα.

            Σέ τί φοβερή ἐξαθλίωση ὁδηγοῦνται τά θύματα τοῦ σατανᾶ! Πλάσματα ταλαιπωρημένα, ὑπάρξεις δυστυχισμένες! Στεροῦνται παντελῶς τήν ἐλευθερία τους, ἐφ’ ὅσον "ἐλαύνονται βιαίως ὑπό τοῦ δαίμονος". Δαπανοῦν ἀσώτως τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα, σκορπίζουν τόν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ, χάνουν τό αἴσθημα τῆς ντροπῆς καί κυκλοφοροῦν ἀναιδεῖς καί ἀναίσχυντοι.

            Φεύγουν ἀπό τό σπίτι τους, τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ πνευματική μητέρα μας. Δέν θέλουν νἄχουν  τόν Θεό Πατέρα, λιμοκτονοῦν στῆς ἐπιθυμίας τά μνήματα, τά καταγώγια τῆς διαφθορᾶς καί τῆς ἐξαχρειώσεως!

            Χάνουν τήν κοινωνικότητά τους. Γι' αὐτούς δέν ὑπάρχουν οὔτε γονεῖς, οὔτε ἀδέλφια, οὔτε φίλοι, οὔτε Πατρίδα.

            Τέλος διασπᾶται ἡ προσωπικότητά τους. Δέν μποροῦν νά μιλήσουν ἐλεύθερα, νά ἐνεργήσουν αὐτόνομα, νά συγκροτηθοῦν ὡς προσωπικότητες, γιατί ἔχουν πολλά δαιμόνια πού τούς ἐξουσιάζουν. 

          Ἀντίθετα, πόσο διαφορετικά ἐξελίσσονται τά πράγματα μέ τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας! Οἱ δαίμονες ἀφοπλίζονται, ἡ μανία τους κατευνάζεται, ἡ δαιμονική ἐπιρροή τους ἀτονεῖ! Τό ταλαίπωρο θῦμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἀνακουφίζεται. Πέφτει στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί τόν προσκυνεῖ λέγοντας: -Τί σχέση ὑπάρχει μεταξύ μας, Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Ὑψίστου; Ὁ δυστυχής εἶναι ἀκόμη αἰχμάλωτος, διότι μέ τή γλῶσσα του μιλάει ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος ταράσσεται ἀπό τήν παρουσία τοῦ Ὑψίστου! Ἀνησυχεῖ πού πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς καταδίκης του. Ἐκλιπαρεῖ ἀναβολή τῆς τιμωρίας. -Σέ παρακαλῶ μή μέ βασανίσεις. Ὁ Κύριος τόν ἀποκαλύπτει: - Ποιό εἶναι τό ὄνομά σου; -Λεγεών, ἀπαντᾶ ὁ δαιμονισμένος, γιατί τόν ἐξουσιάζουν πολλά δαιμόνια.

            Ἀλλά παρ' ὅλο πού εἶναι τόσο πολλοί οἱ δαίμονες, μπροστά στό Χριστό δέν αἰσθάνονται καθόλου ἄνετα. Τόν ἱκετεύουν μέ ἀγωνία νά μή διατάξει νά πᾶνε στά τρίσβαθα τοῦ Ἅδου, ἀλλά στήν ἀγέλη τῶν χοίρων πού βόσκουν στό βουνό. Τούς ἐπιτρέπει νά τό κάνουν. Ἀκολουθεῖ κάτι πολύ τρομερό. Οἱ χοῖροι μόλις δαιμονίζονται, ἀφηνιάζουν στό λεπτό, ὁρμοῦν ἀσυγκράτητοι στό γκρεμό καί πνίγονται στή λίμνη. Πανικόβλητοι οἱ βοσκοί τρέχουν νά τό γνωρίσουν στούς κυρίους τους. Ἔρχονται οἱ Γαδαρηνοί νά ἐπαληθεύσουν τά ὅσα ἄκουσαν. Ἀγέλη χοίρων δέν βρίσκουν. Βρίσκουν τόν ἄλλοτε δαιμονισμένο ὑγιαίνοντα, σεμνό, ντυμένο, σωφρονισμένο νά μαθητεύει "παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ". Αἰσθάνεται ἀσφαλής τώρα πού προστατεύεται ἀπό τόν ἰσχυρό βραχίονα τοῦ Παντοκράτορος. Ἀκούει ἥσυχος καί εἰρηνικός τόν Σωτήρα του. Θέλει νά τοῦ ἐκδηλώσει τήν ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη του.

            Οἱ Γαδαρηνοί κυριεύονται ἀπό φόβο καί παρακαλοῦν τόν Κύριο νά φύγει ἀπό τή χώρα τους. Ἀλλά ὁ πρώην δαιμονισμένος τόν παρακαλεῖ νά τοῦ ἐπιτρέψει νά μείνει γιά πάντα κοντά Του.  Ὅμως ὁ Κύριος τόν στέλνει στούς δικούς του λέγοντας: Πήγαινε στό σπίτι σου καί νά διηγεῖσαι ὅλα ὅσα σοῦ ἔκανε ὁ Θεός.

            Μᾶς ἐντυπωσιάζει ἡ καταπληκτική ἀλλαγή πού παρουσιάζει ὁ δαιμονισμένος μετά τή θεραπεία του. Βρίσκει τόν χαμένο ἑαυτό του, τήν ἐσωτερική ἀκεραιότητα καί ἑνότητά του, ἠρεμοῦν τά τσακισμένα νεῦρα του, εἰρηνεύει ἡ ταραγμένη συνείδησή του. Συγκροτεῖται ὡς προσωπικότητα, τακτοποιεῖται τό ἄτακτο ἐσωτερικό του.         Ἀλλά καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση παρουσιάζει ἀλλαγή. Σεμνό ντύσιμο, ἤρεμη ὄψη, ἁγνό βλέμμα, ἱλαρό πρόσωπο.Ἡ συμπεριφορά του σεμνή καί μετρημένη. Εὐγενής καί εὐπροσήγορος. Δέν ἀπωθεῖ τούς ἄλλους μέ τή διαγωγή του, ἀλλά τούς ἑλκύει μέ τήν ἀγάπη του. Εἶναι ἀληθινά κοινωνικός. Τόν κερδίζουν γιά πάντα ἡ οἰκογένειά του, οἱ γνωστοί καί οἱ φίλοι του, ἡ κοινωνία του. Βλέπει τούς γύρω του ὄχι πιά σάν ἐχθρούς, ἀλλά σάν ἀδελφούς. Δέν ζεῖ κλεισμένος στό ἄτομό του, ἀλλά ἀκούει τούς ζωντανούς παλμούς τῆς κοινωνίας. Ἐντάσσεται στό κοινωνικό σύνολο.

            Ἀδελφοί, ὅσο πιό μακρυά φεύγουμε τό Θεό, τόσο πιό δαιμονοκρατούμενη γίνεται ἡ κοινωνία μας. Ἀνησυχητικά φαινόμενα παρατηροῦνται στίς ἡμέρες μας. Παράξενο ντύσιμο, παράξενο κόψιμο μαλλιῶν, παράξενα σκουλαρίκια, γύμνια, ξεπεσμός, διάλυση οἰκογενειῶν, διαφθορά τοῦ δημόσιου βίου. Ὑπάρχει δυστυχία στίς ἡμέρες μας, ὄχι γιατί μᾶς ἔλειψαν τά ἀγαθά, ἀλλά διότι δίνουμε δικαιώματα στό διάβολο νά μᾶς ἐξουσιάζει. Ἐμεῖς ὡς πιστοί νά κάνουμε τό σταυρό μας καί νά παρακαλοῦμε τόν Ἅγιο Θεό νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή δουλεία τοῦ σατανᾶ. Καί νά εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι θά σημαδέψει εὐεργετικά τή ζωή μας· θά ἁγιάσει τήν ὕπαρξή μας· θά μᾶς χαριτώσει μέ τή Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος· θά μᾶς ἀναδείξει ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες καί θά δοξάζουμε τό ὑπερένδοξο καί ὑπερύμνητο  Ὄνομα Του στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.