Κυριακή 19 Ὀκτωβρίου 2014 (Γ΄Λουκᾶ)

                Ἀδελφοί, τό νά μείνει μιά μητέρα χήρα καί ἀπροστάτευτη, εἶναι ὁπωσδήποτε δοκιμασία μεγάλη. Ἀλλά ἄν ἔχει ἔστω καί ἕνα παιδί νά ἀνοίγει τό σπίτι της καί νά εἶναι στήριγμα στά γηρατειά της, ἡ θλίψη της κάπως μετριάζεται. Ἐάν ὅμως ἀκολουθήσει καί δεύτερος θάνατος καί τῆς ἁρπάξει βιαίως τόν μονάκριβο γυιό της, τότε ἡ θλίψη της γίνεται ἀπαρηγόρητη καί δάκρυα ἀσταμάτητα τρέχουν ἀπό τά μάτια της.

               Τέτοιο διπλό πένθος ἀντιμετώπισαν ὁ Κύριος καί οἱ μαθητές του μπαίνοντας στήν πόλη Ναΐν. Ἀνταμώθηκαν μέ τήν πομπή μιᾶς κηδείας. Ἀλλά τί κηδεία ἦταν αὐτή! Ἐξόχως συγκινητική. Νά ραγίζουν καρδιές. Μιά δύστυχη χήρα μάνα ἔκλαιε ἀπαρηγόρητη πίσω ἀπό τό φέρετρο τοῦ παιδιοῦ της καί κόσμος πολύς ἀκολουθοῦσε τήν πομπή συμμετέχοντας στό βαρύτατο πένθος της. Ὅταν συναντήθηκαν οἱ δυό συνοδεῖες, ὁ Κύριος σπλαχνίστηκε τήν πονεμένη μητέρα καί τῆς εἶπε: -Μήν κλαῖς. Θά ἀναστηθεῖ τό παιδί σου.

            Ἔτσι μᾶς ἄφησε ἐξαίρετο παράδειγμα νά παρηγοροῦμε τούς πενθοῦντες. Νά μήν τούς ἀφήνουμε μόνους σέ τέτοιες δύσκολες ὧρες, ἀλλά νά τούς συμπαραστεκόμαστε ποικιλοτρόπως. Εἶναι εὐλογημένη ἡ συνήθεια πού ἔχουν οἱ χριστιανοί νά ἐπισκέπτονται ἀπό τό βράδυ τήν οἰκογένεια πού πενθεῖ, νά συλλυποῦνται τούς συγγενεῖς, νά ἀγρυπνοῦν μαζί τους καί νά διαβάζουν τό ψαλτήρι. Μεγάλη παρηγοριά δίνει ἡ συμμετοχή μας στή νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἡ παρουσία μας στήν ἀκολουθία αὐτή δέν εἶναι καθῆκον τυπικό, ἀλλ' οὐσιαστικό, διότι τιμοῦμε τόν ἀπελθόντα καί προσευχόμαστε ὑπέρ ἀναπαύσεώς του, ἀλλά καί γιατί ἐνισχύουμε τούς πενθοῦντες νά ὑπομείνουν εὐκολότερα τό βάρος τῆς θλίψεως. Εἶναι προτιμότερο νά μείνει πίσω ἡ δική μας δουλειά, παρά νά ἀφήσουμε τούς πενθοῦντες χωρίς στήριγμα.

            Ἐπίσης μποροῦμε νά βοηθοῦμε τούς πενθοῦντες μέ τήν προσευχή μας παρακαλώντας νά χύσει ὁ Ἅγιος Θεός βάλσαμο παρηγοριᾶς στίς πονεμένες καρδιές τους καί νά τούς χαρίσει τή θεία παράκληση. Μποροῦμε νά τούς ἀπευθύνουμε καί λόγους παρηγοριᾶς. Μόνο νά προσέχουμε, τά λόγια πού τούς λέμε νά εἶναι λίγα καί καλά.  Ὅσα πρέπει καί τότε πού πρέπει. Νά μήν τούς κουράζουμε μέ τήν πολυλογία μας, οὔτε νά τούς πληγώνουμε μέ τήν ἀκρισία μας, ἀλλά νά τούς δίνουμε κουράγιο καί ἐλπίδα.

            Ἐάν ὑπάρχουν θάνατοι πού ἀφήνουν πίσω τους δυσεπίλυτα οἰκονομικά προβλήματα, μποροῦμε καί οἰκονομικῶς νά συμπαριστάμεθα, ἰδίως ὅταν ξεκληρίζονται καί οἱ δύο γονεῖς καί μένουν πίσω παιδιά ὀρφανά.

            Κυρίως καλούμαστε νά στηρίζουμε τούς πενθοῦντες μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Νά τούς λέμε ὅτι ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο· ὅτι ὁ θάνατος τώρα εἶναι ὕπνος γλυκός. Ἀκόμη νά τούς λέμε ὅτι θά ἀκολουθήσει καί ἡ δική μας ἀνάσταση, πού θά μᾶς φέρει στό νέο κόσμο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Νά τούς λέμε ὅτι οἱ πενθοῦντες μόνο κοντά στό Χριστό μποροῦν νά βρίσκουν γαλήνη καί ἀνάπαυση, διότι μόνον ὁ Ἅγιος Θεός μπορεῖ νά παρηγορεῖ τίς πονεμένες ψυχές.

             Πράγματι, καί μόνο μέ τήν παρουσία τοῦ θείου Διδασκάλου ἄλλαξε τό βαρύτατο κλίμα πού εἶχε δημιουργηθεῖ. Ὁ Κύριος μέ τή θεϊκή Του δύναμη σταμάτησε τή διαδικασία τοῦ θανάτου. Πλησίασε καί ἀκούμπησε τή σορό καί εἶπε στό νεκρό παλληκάρι: "Νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι". Τό παντοκρατορικό πρόσταγμά Του ἔφερε ἀπίστευτο ἀποτέλεσμα. Ξύπνησε σάν ἀπό ὕπνο ὁ νεανίσκος, ἀνασηκώθηκε καί ἄρχισε νά μιλάει. Τότε ὁ Κύριος τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί τόν παρέδωσε ὑγιέστατο στή μητέρα του. Τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων ἔμειναν κατάπληκτα ἀπό τήν πρωτοφανῆ νεκρανάσταση καί δόξαζαν τόν Ἅγιο Θεό λέγοντας ὅτι "προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν καί ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ".

            Μποροῦμε νά φανταστοῦμε τί ἀπερίγραπτη χαρά δοκίμασε ἡ δύστυχη μάνα, ὅταν ἀντίκρυσε τό νεκρό μοναχοπαίδι της ἀναστημένο; Μποροῦμε νά συλλογιστοῦμε πόση ἀγαλλίαση αἰσθάνθηκε, ὅταν ὁ Κύριος τῆς τόν παρέδωσε ὑγιέστατο; Θά μποροῦσε νά τόν κρατήσει γιά πάντα κοντά Του. Διότι μετά τόν θάνατο ἔπαυσε πλέον νά ἀνήκει στή μητέρα του.  Ὅμως ὁ Κύριος, τόν ξανάδωσε στήν πονεμένη μητέρα, γιά νά εἶναι στήριγμα στά γηρατειά της, προστασία καί χαρά της.

            Ἔτσι γίνεται πάντα. Κάθε παιδί πού γεννιέται εἶναι δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Θεός χαρίζει παιδιά στούς καλούς γονεῖς.  Ἄν μάλιστα συμβαίνει τά παιδιά αὐτά νά ἔχουν γονεῖς φτωχούς, πονεμένους καί βασανισμένους, γίνονται ὁ πιό ἀκριβός θησαυρός καί ἡ πιό μεγάλη χαρά τῶν γονέων τους∙ οἱ ἄγγελοι τῆς οἰκογενείας τους, τό καμάρι τοῦ σπιτιοῦ τους. Ἄς εἶναι φτωχοί οἱ γονεῖς. Τούς φθάνει πού ἔχουν καλά παιδιά. Πλέουν σέ πελάγη εὐτυχίας καί μακαριότητος καί φεύγουν ἀναπαυμένοι ἀπό τήν παροῦσα ζωή μέ τή δοξολογία τοῦ Θεοῦ στά χείλη τους καί μέ τίς καλύτερες εὐχές γιά τά παιδιά τους.

            Ἀντίθετα, ὅσοι γονεῖς δέν θέλουν παιδιά ἤ καί τά λίγα πού ἔχουν δέν τά βοηθοῦν νά εἶναι στό δρόμο τοῦ Θεοῦ, δοκιμάζουν πικρία στή ζωή τους.

            Ἀδελφοί, νά προσευχόμαστε στόν Ἅγιο Θεό νά ἐνισχύει τούς πενθοῦντες καί νά τούς παρηγορεῖ, ὅπως παρηγόρησε τή χήρα τῆς Ναΐν. Νά προσευχόμαστε στόν Ἅγιο Θεό νά δίνει στήν κοινωνία μας καλούς γονεῖς, πού θά χαίρονται νά ἔχουν πολλά καί καλά παιδιά, πού θά εἶναι τό καύχημα καί ἡ χαρά τῶν γονέων τους. Μόνον ἐάν διατηρηθεῖ ὑγιές τό κύτταρο τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας, θά ζήσει ὁ τόπος μας, θά μεγαλουργήσει ἡ Πατρίδα μας καί θά δοξάζεται τό ὑπερένδοξο καί ὑπερύμνητο  Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.