Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014 (Α΄Λουκᾶ)

Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον» (Λουκ. ε' 5).

            Ἀδελφοί, ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἦταν ἔμπειρος ψαρᾶς καί γνώριζε πολύ καλά ὅτι δέν πιάνονται ψάρια καταμεσήμερο. Ὅταν ὅμως ὁ Χριστός τοῦ εἶπε νά ρίξει τά δίχτυα στή θάλασσα, ἐκεῖνος ἔκανε ὑπακοή στά λόγια Του καί τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε,  ὅλη τή νύχτα  κοπιάσαμε ρίχνοντας τά δίχτυα καί δέν πιάσαμε τίποτε. Ἀφοῦ ὅμως τό διατάζεις ἐσύ, θά ρίξω τό δίχτυ».

            Ἡ ὑπακοή του στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ ἔφερε τή θαυμαστή ἁλιεία. Ἔρριξε τά δίχτυα στή θάλασσα καί «συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ». Ἦταν τόσο βαρύ τό δίχτυ πού δέν μποροῦσαν νά τό τραβήξουν δύο ἄτομα. Ὁ Πέτρος φώναξε καί τούς συνεταίρους του νά βοηθήσουν καί ἔβγαλαν τόσο μεγάλη ψαριά πού ἔμειναν ἔκθαμβοι. Τά πλοιάριά τους κινδύνευαν νά βυθισθοῦν ἀπό τό πολύ βάρος τῶν ψαριῶν. Αὐτά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἀποστόλου Πέτρου.

Ἐμεῖς, ἀδελφοί, πρέπει νά κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό; Ποιές εἶναι οἱ ὠφέλειες πού προέρχονται ἀπό τήν ὑπακοή;

             «Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον» (Λουκ. ε' 5).

            Ὀφείλουμε κι ἐμεῖς νά κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό, γιατί εἶναι ὁ Πλάστης καί Θεός μας! Ἐάν ἐμεῖς τά δημιουργήματα δέν κάνουμε ὑπακοή στόν Δημιουργό μας, σέ ποιόν θά κάνουμε ὑπακοή; Στό διάβολο πού μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν Παράδεισο;

            Ὀφείλουμε νά κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό, γιατί εἶναι αὐτός πού μᾶς φροντίζει! Προνοεῖ γιά ὅλες τίς ἀνάγκες μας, τίς ὑλικές καί τίς πνευματικές.  Αὐτός πού φροντίζει γιά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πολύ περισσότερο φροντίζει γιά τόν κάθε ἄνθρωπο χωριστά, πού τόν δημιούργησε μέ τά θεϊκά χέρια Του καί τόν ἀνασταίνει μέ τό Αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του.

            Ὀφείλουμε νά κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό, γιατί εἶναι ὁ Παντογνώστης! Γνωρίζει καλύτερα ἀπό μᾶς ποιό εἶναι τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Ἡ δική μας γνώση καί ἀντίληψη εἶναι περιορισμένη. Δέν τά γνωρίζουμε ὅλα. Ὁ Κύριος ὡς Παντογνώστης γνωρίζει τί πρέπει νά μᾶς δώσει καί πότε νά μᾶς τό δώσει.

            Ὀφείλουμε νά κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό, γιατί εἶναι ὁ ἀλάνθαστος Κριτής! Ἡ δική μας κρίση πολλές φορές ἀποδεικνύεται ἐσφαλμένη. Ζητοῦμε καί πράγματα, πού δέν εἶναι γιά τό καλό μας. Πολλοί στηρίζονται στήν τετράγωνη λογική τους, ἀλλά πέφτουν ἔξω, ὅπως θά ἔπεφτε ἔξω καί ὁ Πέτρος, ἄν στηριζόταν στή λογική του, κι ἄς ἦταν ψαρᾶς ἐμπειρότατος. Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ, ὅμως, εἶναι πάντοτε ἀλάνθαστη.

            Ὀφείλουμε νά κάνουμε ὑπακοή στόν Θεό, διότι εἶναι ὁ Πατέρας μας! Μᾶς ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπ' ὅ,τι ἐμεῖς ἀγαποῦμε τόν ἑαυτό μας.  Ἀκόμη καί ὅταν ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό σπίτι τοῦ Πατέρα, ἐξακολουθεῖ νά μᾶς ἀγαπᾶ καί περιμένει τήν ἐπιστροφή μας. Κι ὅταν ἐπιστρέφουμε μετανοημένοι, ἀνοίγει διάπλατα τήν πατρική του ἀγκαλιά καί μᾶς δέχεται πάλι κοντά Του.

            Τέλος, ὀφείλουμε νά κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό, διότι εἶναι ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής μας! Θυσιάστηκε γιά τή σωτηρία μας. Ἔχυσε τό τίμιο αἷμα Του γιά χάρη μας ἐπάνω στό Σταυρό. Μᾶς καλεῖ «εἰς τήν βασιλείαν Του τήν ἐπουράνιον».

            Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους ἔχουμε καθῆκον εὐγνωμοσύνης νά ὑπακοῦμε στόν Εὐεργέτη μας· νά πειθαρχοῦμε στό νόμο Του καί στά προστάγματά Του· νά ἀνταποκρινόμαστε στό κάλεσμα τῆς θείας ἀγάπης Του.

            Βεβαίως ἡ ὑπακοή στόν Χριστό τότε εἶναι ἐπαινετή, ὅταν γίνεται μέ τήν ἐλεύθερη θέλησή μας. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι δέν κάνουμε πάντοτε καλή χρήση τῆς ἐλευθερίας μας. Πολύ συχνά ἐπιλέγουμε τήν αὐτονόμηση, τήν παρακοή, τήν ἀνταρσία, τήν ἀποστασία! Ἀντί νά πορευόμαστε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πορευόμαστε σύμφωνα μέ τά ἁμαρτωλά μας θελήματα. Ἀντί νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό εὐαγγέλιο, ἀθετοῦμε τίς ὑποσχέσεις μας καί γινόμαστε παραβάτες τῶν θείων ἐντολῶν Του. Διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας τόν Θεό καί στερούμαστε τίς εὐλογίες Του.

             Ὅσοι ὅμως κάνουν ὑπακοή στόν Χριστό, ὅπως ἔκανε ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἀπολαμβάνουν πλῆθος εὐλογιῶν! Ἡ ὑπακοή μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τό καταραμένο «ἐγώ» καί μᾶς ὁδηγεῖ στό ξέφωτο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Καταργεῖ τόν αὐταρχισμό καί ἐγκαινιάζει τήν θεϊκή παρουσία στή ζωή μας. Διώχνει τόν ἐγωϊσμό καί φέρνει τήν ταπείνωση. Πράγματι, «ὅπου ὑπακοή, ἐκεῖ ταπείνωση· ὅπου ταπείνωση, ἐκεῖ Χάρις· ὅπου Χάρις, ἐκεῖ εὐλογία· ὅπου εὐλογία, ἐκεῖ σωτηρία· ὅπου σωτηρία, ἐκεῖ Θεός· ὅπου Θεός, οὐδεμία ἀνάγκη». Ἡ ὑπακοή κάνει εὐκολότερο τόν ἀγώνα μας, θάβει τά θελήματά μας, ἁγιάζει τά ἔργα μας. Ἡ ὑπακοή μᾶς ἐλευθερώνει κι ἀπό τά πάθη, μᾶς χαρίζει ἐσωτερική ἀνάπαυση στήν παροῦσα ζωή καί τόν γλυκύτατο Παράδεισο στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. Λέει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεολόγος ὅτι τούς πιστούς πού κάνουν ὑπακοή στόν Χριστό τούς θαυμάζουν οἱ ἄγγελοι. Γιατί ἐργάζονται ἔργο θεϊκό καί ἐξομοιώνονται μέ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ πού ἔκανε ὑπακοή στόν Πατέρα Του μέχρι θανάτου, καί μάλιστα σταυρικοῦ.

           «Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον» (Λουκ. ε' 5).

            Ἀδελφοί, τό μήνυμα πού λαμβάνουμε ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή εἶναι νά κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό· νά βαδίζουμε τήν εὐθεία ὁδό τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ· νά πορευόμαστε σύμφωνα μέ τό ἅγιο θέλημά Του. Νά λέμε: «Λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου». Ἄς εἴμαστε, λοιπόν, τέκνα ὑπακοῆς, γιά νά ἀκούσουμε μιά μέρα τή γλυκύτατη φωνή τοῦ Κυρίου νά μᾶς λέει: "Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου..." Σᾶς ἀνήκει τό ὁλοφώτεινο στεφάνι τῆς δόξας, τό φωτοστέφανο τῆς εὐλογημένης καί μακαρίας ὑπακοῆς. Ἀμήν.