Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014 (Μετά τήν Ὕψωσιν)

«Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μαρκ. η' 36).

            Ἀδελφοί, μία συγκλονιστική ἐρώτηση μᾶς ἀπευθύνει ὁ Κύριος. Μᾶς λέει: - Σέ τί θά ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐάν κερδίσει τόν κόσμο ὅλο καί χάσει τήν ψυχή του; Πρόκειται γιά μιά ἀλήθεια πού ἔχει καθολική ἰσχύ γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους καί ἀπό τήν ἐφαρμογή τῆς ὁποίας ἐξαρτᾶται ἡ ἐπιτυχία μας τόσο στήν παροῦσα ζωή, ὅσο καί στήν αἰωνιότητα. Συγχρόνως πρόκειται γιά ἀλήθεια πού εὔκολα τή λησμονοῦμε οἱ ἄνθρωποι, μέ ἀποτέλεσμα νά κινδυνεύουμε τόν ἔσχατο κίνδυνο· νά κερδίσουμε τόν κόσμο ὅλο καί νά χάσουμε τήν ψυχή μας.

            Γιατί, δυστυχῶς, λυπηρό ἀκόμη καί νά τό λέμε, ἀσχολούμαστε μέ χίλια δυό πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καί δέν νοιαζόμαστε καθόλου γιά τήν ψυχή μας. Μερικές φορές μάλιστα τή θεωροῦμε κατώτερη ἀπό τίς ἐπιδιώξεις τοῦ κόσμου τούτου. Καί ἐργαζόμαστε σάν νά μήν ὑπάρχει ἤ καί εἰς βάρος της. Καί ὅλα αὐτά, γιατί δέν κατανοήσαμε τό βαθύτερο νόημα τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας· «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;»

 Γιατί, ὅμως, εἶναι ἀνυπολόγιστη ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας;

             Ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀνυπολόγιστη κυρίως διότι ἔχει θεία προέλευση. Εἶναι ἐξαίρετο δημιούργημα τοῦ εὐλογητοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ Δημιουργός ἔπλασε τό ἀνθρώπινο σῶμα, «ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς». Αὐτό τό ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ  δημιούργησε τήν ψυχή μας.

            Εἶναι, λοιπόν, ἡ ψυχή μας δημιούργημα τῆς ἐπενέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πλασθήκαμε «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Εἴμαστε προικισμένοι μέ θεῖα καί ἔξοχα χαρίσματα∙ τό λογικό, τή σκέψη, τήν ὁμιλία, τήν ἐλευθερία, τό δημιουργικό, τά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν στά ζῶα, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι τά ζῶα δέν ἔχουν ψυχή.

            Δεύτερον, ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς εἶναι ἀνεκτίμητη, διότι ἡ ψυχή μας εἶναι ἀθάνατη. Δέν πρόκειται ποτέ νά πεθάνει. Κι ὅταν τό σῶμα μας πεθάνει, ἡ ψυχή μας θά ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ γιά πάντα. Θά σκέπτεται, θά αἰσθάνεται, θά ἀγαπᾶ ὅπως καί πρῶτα, ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν. Ὁ θάνατος ποτέ δέν θά ἀγγίσει τήν ψυχή μας.

            Νά θυμηθοῦμε τόν πλούσιο καί τόν Λάζαρο. Μετά τήν ἐκδημία τους τά σώματά τους χωρίστηκαν ἀπό τίς ψυχές τους καί ἐτάφησαν. Ἀλλά οἱ ψυχές καί τῶν δύο ζοῦσαν. Ἡ ψυχή τοῦ Λαζάρου βρισκόταν στούς κόλπους τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ καί εὐφραινόταν. Ἡ ψυχή τοῦ πλουσίου βρισκόταν στή φυλακή τοῦ Ἅδη καί βασανιζόταν. Διαφορετική ἦταν ἡ πνευματική κατάσταση τῆς μιᾶς ψυχῆς καί διαφορετική τῆς ἄλλης. Ἀλλά καί οἱ δυό ψυχές ζοῦσαν κι ἀντιλαμβάνονταν τά πάντα.

            Τρίτον, ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς εἶναι ἀνεκτίμητη, διότι ἡ ψυχή μας εἶναι μοναδική καί ἀναντικατάστατη. Τό αὐτοκίνητό μας, τό σπίτι μας, τά ἔπιπλά μας μποροῦμε νά τά ἀντικαταστήσουμε μέ ἄλλα καινούργια πού θά ἀγοράσουμε. Τήν ψυχή μας ὄχι. Διάφορα ὄργανα τοῦ σώματός μας μέ ἐπιτυχεῖς ἐγχειρήσεις, μεταμοσχεύσεις, μποροῦμε νά τά ἀντικαταστήσουμε. Τήν ψυχή μας ποτέ. Τρόφιμα καί ὅ,τι ἄλλο μποροῦμε νά τά ἀγοράσουμε. Ψυχή δέν μποροῦμε νά ἀγοράσουμε, ὅσα χρήματα κι ἄν διαθέτουμε. Ἄν ὑπῆρχε δυνατότητα νά κοστολογήσουμε τήν κινητή καί ἀκίνητη περιουσία ὅλου τοῦ κόσμου, νά ὑπολογίσουμε τή χρηματική της ἀξία καί νά διαθέσουμε τό ἀστρονομικό αὐτό χρηματικό ποσό, γιά νά ἀγοράσουμε μία ψυχή, δέν θά μπορούσαμε νά τήν ἀγοράσουμε. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς βεβαιώνει ρητῶς ὅτι ὅσο ἀξίζει μιά ψυχή, δέν ἀξίζει ὁ κόσμος ὅλος. Δέν ὑπάρχει κανένα ὑλικό ἀντάλλαγμα πού νά ἰσοφαρίζει τήν ἀξία ἔστω καί μιᾶς ψυχῆς. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀξία της.

            Τέλος ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς εἶναι ἀνεκτίμητη, διότι γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Τό τίμιο Αἷμα τοῦ θείου Λυτρωτοῦ ἔρρευσε ἐπάνω στόν Σταυρό ὑπέρ τῶν ψυχῶν μας. Τό γεγονός ὅτι δέν μποροῦσαν νά σώσουν τήν ψυχή μας οὔτε τά ὑλικά ἀγαθά, οὔτε οἱ ἄνθρωποι, οὔτε οἱ ἄγγελοι, ἀλλά χρειάστηκε νά θυσιασθεῖ γιά χάρη μας ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, προσδίδει στίς ψυχές μας ἀπροσμέτρητη ἀξία.

           Σχολιάζουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἀκόμη καί ἕνας ἄνθρωπος ἄν ζοῦσε ἐπάνω στόν Πλανήτη μας, καί γι᾿ αὐτόν τόν ἕνα ἄνθρωπο θά ἐρχόταν ὁ Χριστός στή γῆ. Κι ἄν ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀποδεικνυόταν ἀχάριστος καί ἀνέβαζε τόν Εὐεργέτη του ἐπάνω στόν Σταυρό, τήν ὥρα πού θά τόν σταύρωνε, θά ἔτρεχε ἐπάνω του τό Τίμιο Αἷμα τοῦ θείου Λυτρωτοῦ καί θά τόν ἔσωζε.

            «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μαρκ. η' 36).

            Ἀδελφοί, εἶναι ἀνεκτίμητη ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας, διότι ἔχει θεία προέλευση, διότι εἶναι ἀθάνατη, διότι εἶναι ἀναντικατάστατη καί διότι χρειάστηκε νά θυσιασθεῖ γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.

            Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μέ τήν ἁπλότητα πού τόν διέκρινε ἔλεγε στά φλογερά του κηρύγματα: «Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο νά προσέχετε νά μή σᾶς τά πάρουν». Δέν μποροῦμε νά παίζουμε μέ τή σωτηρία μας. Ὅταν ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, ταπεινώνεται καί θυσιάζεται γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, δικαιολογούμαστε νά παραμένουμε ἐμεῖς ἀδρανεῖς καί ἀσυγκίνητοι; Ὅταν ἡ ἀθάνατη ψυχή μας εἶναι «τό κινδυνευόμενον», δικαιολογούμαστε νά θέτουμε σέ κίνδυνο τή σωτηρία μας;

Ἄς  προσέχουμε λοιπόν νά μή χάσουμε τήν ψυχή μας, ἀλλά νά τήν κερδίσουμε.  Ἄς ἐπιμελούμαστε τόν ἁγιασμό μας γιά νά προαγόμαστε στήν ἀρετή καί στήν τελειότητα. Ἄς φιλοτιμούμαστε νά εὐαρεστοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας. Γιά νά ζοῦμε αἰώνια κοντά στόν Χριστό, μαζί μέ τήν Παναγία, μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί ὅλους τούς ἁγίους, καί νά ἀπολαμβάνουμε τά ἀσύγκριτα ἀγαθά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.  Ἀμήν.