ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΑΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

Π Α Υ Λ Ο Σ

          Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

          τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

          Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,

          Ὁ ἀνθρώπινος λόγος ἀδυνατεῖ νά ἐξυμνήσει τά μεγαλεῖα τῆς ἐμψύχου κιβωτοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ὁποίας σήμερα ἑορτάζουμε τήν πάνσεπτη κοίμηση καί μετάσταση στά ἐπουράνια σκηνώματα.

          Μπροστά στό μεγάλο μυστήριο τῆς Θεοτόκου καί τά πλέον εὔλαλα χείλη σιγοῦν ἀδυνατώντας νά ἐξυμνήσουν τά μεγαλεῖα της. Ἡ κοίμησις τῆς Παναγίας πού ἑορτάζουμε σήμερα, εἶναι ἑορτή χαρμόσυνη, ἑορτή ἀθανασίας. Ἐάν ὁ Κύριος δέν εὐδοκοῦσε νά πάρῃ σάρκα ἀπό τό ἱερό σκήνωμα πού εἶναι ξαπλωμένο στή νεκρική κλίνη, τί θλῖψι ἀλήθεια θά εἴχαμε οἱ ἄνθρωποι, καταδικασμένοι, χωρίς ἑλπίδα στή φθορά καί στόν θάνατο ! 

          Ἡ σωτηρία πού χαρίστηκε στόν κόσμο συντελέσθηκε μέ τή συνεργασία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. «Αἱ ρήσεις τῶν Προφητῶν καί τά αἰνίγματα» δέν εἶναι πλέον γιά μᾶς τοῦ χριστιανούς αἰνίγματα, ἀλλά χειροπιαστά μυστήρια τῆς πίστεώς μας πού τελεσιουργήθηκαν ἀπό τήν Ἀειπάρθενο κόρη.

          Γι’ αὐτό ὅλη ἡ κτίσις σήμερα ἀγάλλεται, ὁρατά καί ἀόρατα, ἔμψυχα καί ἄψυχα, ἀφοῦ ὁ θάνατος ἔγινε ζωή, νικημένος ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς.  

          Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει τά ἑξῆς γιά τήν Παναγία μας  : «Ὅθεν, ὅποιος ἐγγίζει εἰς τά ἀγγεῖα, ὁποῦ ἔχουσι τό μύρον, παίρνει εἰς τόν ἑαυτόν του τήν εὐωδίαν, καί ὅποιος πλησιάζει εἰς μίαν μεγάλην πυρκαϊάν δέν ἠμπορεῖ παρά νά λαμβάνῃ ἀπό τήν θερμότητά της, ἔτσι καί πολύ περισσότερον, κάθε ἐνδεής ὁποῦ νά ἔχῃ χρείαν καί νά πλησιάσῃ μέ ταπείνωσιν καί πίστιν εἰς τό οὐράνιον μύρον καί εἰς τό πῦρ τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐσπλαγχνίας, ὁποῦ πάντοτε εὐωδιάζει καί πάντοτε ἀνάπτει εἰς τό στῆθος τῆς Παρθένου ̇ ἐξάπαντος θέλει λάβῃ βοηθείας, εὐεργεσίας καί χάριτας, τόσον περισσοτέρας, ὅσον περισσότερον συνεχῶς καί μέ ὅσον μεγαλυτέραν πίστιν καί θάρρος πλησιάσῃ».

          Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό χάραγμα καί τό σκῆπτρον τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί ἐνῶ «γυναῖκες λέγονται ἄπειροι καί ἀνθρωποτόκοι ἀμέτρητοι καί παρθένοι μύριαι πλεῖσται καί Μαρίαι εἰσι», γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κυρίως καί ἀληθῶς, «μόνον καί ἰδιώτατον καί κυριώτατον καί σημαντικώτατόν ἐστι τῇ ἁγίᾳ ἀχράντῳ καί ἀειδόξῳ Παρθένῳ ὄνομα τό Θεοτόκος» (Λεοντίου Βυζαντίου, Κατά Νεστοριανῶν). 

          Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐξυμνώντας τά μεγαλεῖα τῆς Θεοτόκου γράφει : «Πραγματικά, ἄν ἡ εὐγνώμων γυναῖκα πού ἀναφέρεται στό εὐαγγέλιο, μόλις ἄκουσε γιά λίγο τούς σωτηριώδεις λόγους τοῦ Κυρίου, ἀπέδωσε τόν μακαρισμό καί τήν εὐχαριστία στή Μητέρα Αὐτοῦ, ὑψώνοντας τή φωνή της ἀπό τόν ὄχλο καί λέγοντας πρός τόν Χριστό : “μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας”, (Λουκ. 11,27), ἐμεῖς πού ἔχουμε κοντά μας γραμμένα ὅλα τά λόγια, ἀλλά καί τά θαύματα καί τά παθήματα καί τήν δι’ αὐτῶν ἔγερση τῆς φύσεώς μας ἀπό τούς νεκρούς καί ἀνάληψή της ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, καί τήν δι’ αὐτῶν ἐπηγγελμένη σ’ ἐμᾶς ἀθάνατη ζωή καί ἀμετάτρεπτη σωτηρία, πῶς δέ θ’ ἀνυμνήσουμε καί μακαρίσουμε ἀδιαλείπτως τή Μητέρα τοῦ χορηγοῦ τῆς σωτηρίας, τοῦ δοτῆρος τῆς ζωῆς ;».

          Ἐφόσον ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔγινε, τό ἔμψυχον παλάτιον τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀφοῦ ἔγινε ἡ κλίμακα πού μᾶς ἀνεβάζει στόν οὐρανό, ἑπόμενο εἶναι καί ὁ θάνατός της νά γίνει «πορθμεῖον πρός ἀθανασίαν».

          Γι’ αὐτό σήμερα δέν ἑορτάζουμε τήν κοίμηση μόνο τῆς Θεοτόκου ἀλλά καί τήν ἔνδοξη μετάστασή της. Πιστεύουμε ὅτι ὁ τάφος δέν μποροῦσε νά κρατήσει στό σκοτεινό του θάλαμο τό πανακήρατο σῶμα, τήν ἔμψυχη κιβωτό τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Πέθανε ἡ Παναγία μας, διότι ὡς κτιστό δημιούργημα, ἔπρεπε νά πληρώσῃ τό κοινό πανανθρώπινο χρέος πού εἶναι ὁ θάνατος. Μετετέθη ὅμως, διότι ἡ μετάσταση ἦταν σημεῖο τοῦ ἀφθάρτου θαύματος, κατακλείδα τῶν χαρίτων τῆς Ὑπερευλογημένης Μητρός τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἑρμηνεύοντας τό μυστήριο αὐτό γράφει  :  «Ἔπρεπε ὅπως τό χρυσάφι, ν’ ἀποβάλῃ τή γήινη καί θαμπή παχύτητα τῆς θνητότητας καί σάν μέσα ἀπό τό χωνευτῆρι τοῦ θανάτου ν’ ἀναστηθῇ ἡ σάρκα τῆς Παρθένου ἀπό τό μνῆμα ἄφθαρτη καί καθαρή, ἀκτινοβολώντας ἀπό τό φῶς τῆς ἀφθαρσίας. Σήμερα λαμβάνει ἡ Θεοτόκος ἀρχή τῆς δεύτερης ὑπάρξεώς της, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀνάσταση ἀπό Αὐτόν πού τῆς ἔδωσε τήν ἀρχή τῆς προηγούμενης ὑπάρξεως, τῆς σωματικῆς» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Γ΄ Λόγος εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου).

          Αὐτή τήν ἀλήθεια τονίζει καί ὁ ἱερός Κοσμᾶς ὁ μελωδός σέ ἕνα ἀπό τά τροπάρια τῆς πρώτης ὠδῆς τοῦ κανόνα τῆς παρούσας ἑορτῆς : «Διό
θνήσκουσα, σύν τῷ Υἱῷ ἐγείρῃ διαιωνίζουσα».

          Ἐάν μεταξύ τῆς στρατευομένης καί τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας ὑπάρχει σύνδεσμος καί κοινωνία, πολύ περισσότερο ὑπάρχει ὁ σύνδεσμος αὐτός μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἡ ὁποία σκεπάζει ὁλόκληρο τόν κόσμο μέ τήν μητρική της στοργή. Μᾶς παρακολουθεῖ ὡς στοργική μητέρα, ἡ ὁποία γνωρίζει πολύ καλά τί εἶναι ἀνθρώπινος πόνος, γι’ αὐτό γίνεται ἡ παρηγορία στίς θλίψεις καί βοηθός στίς ποικίλες ἀνάγκες μας.

          Ὀρφανοί πού στερηθήκατε τούς γονεῖς σας, ἄρρωστοι, θλιμμένοι, ἁμαρτωλοί μή λυπᾶσθε ̇ ἔχετε μητέρα, τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή σᾶς φροντίζει στήν ξενητειά, σᾶς τρέφει στή φτώχεια, ἰατρεύει τά πάθη παρηγορεῖ τούς θλιμμένους, μεσιτεύει γιά τή συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν σας.  

          Σήμερα ὅλη ἡ Ἑλλάδα ὑμνολογεῖ τό καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Σῶζε, ἀεί, Θεοτόκε, τήν πτωχή μας χώρα πού ἀγαπᾶ τό ἅγιο πρόσωπό Σου περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε στόν κόσμο. 

          Γιά σένα ἔκτισε περίλαμπρους ναούς καί ταπεινά ἐρημοκκλήσια στίς πολιτεῖες, στά βουνά, στούς κάμπους, στίς ἀκρογιαλιές κ’ ἔβαλε μέσα ὡς πολύτιμο θησαυρό τήν Ἁγία εἰκόνα Σου.

          Οἱ ναοί Σου μοσχοβολοῦν τή χάρη Σου. Τά εἰκονίσματά Σου θαυματουργοῦν, τό περιβόλι Σου, τό Ἅγιον Ὅρος βλαστάνει Ἁγίους. Ἀπό τή χάρη Σου παρηγορούμεθα, τά πτωχά μας σπίτια γίνονται παλάτια. Σύ εἶσαι τό καύχημά μας, ἡ παρηγορία μας, ἡ ἑλπίδα μας, ἡ φοβερά μας προστασία.

          Ἀδελφοί μου,

          Ἄς προστρέχουμε πρός Αὐτήν μέ πίστη ὅτι ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου μεσιτεύει στόν Υἱό της γιά τή σωτηρία μας ἐπειδή ἐμεῖς δέν ἔχουμε παρρησία στόν Θεό γιά τά πολλά μας ἁμαρτήματα ἐνῶ ἡ δική της μεσιτεία πολλά ἰσχύει πρός εὐμένειαν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. 

          Ἄς τιμήσουμε, ἰδιαίτερα σήμερα, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὡς κυρίως καί ἀληθῶς μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἐπικαλούμενοι τίς ἱκεσίες καί πρεσβεῖες της. Ἔτσι θά τήν ἔχουμε βοηθό μας στόν παρόντα βίο ἀλλά καί κατά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου μας ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο μεσίτρια, ὥστε νά ἀναδειχθοῦμε κληρονόμοι τῆς ἀπορρήτου δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

          Ἀπό τό ἱερό παλλάδιο τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους τήν Ἱερά καί σεβασμία Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή τῆς Παναγίας τῆς Εἰκοσιφοινίσσης, ἀπονέμω πρός ὅλους σας τήν ἀρχιερατική μου εὐχή καί εὐλογία, εὐχόμενος ἔτη πολλά καί εὐλογημένα ὑπό τήν σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. ΑΜΗΝ.    

  Διάπυρος πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ