ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2014.

Π Α Υ Λ Ο Σ

          Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

          τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Χριστός Ἀνέστη.

          Αὐτές οἱ δύο λέξεις εἶναι τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων. Αὐτές οἱ δύο λέξεις εἶναι ἡ βάση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Αὐτές οἱ δύο λέξεις εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Χριστός Ἀνέστη ἐκραύγαζαν οἱ Ἅγιοι μάρτυρες ὅταν σφράγιζαν μέ τό αἷμα τους τήν μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό Χριστός Ἀνέστη εἶναι ἡ προσδοκία ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Ἄν γιά μία στιγμή περάσει ἀπό τό λογισμό μας ὅτι ὁ Κύριος δέν ἀναστήθηκε, τότε γκρεμίζεται ὅλη ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε τότε οὔτε οἱ νεκροί θά ἀναστηθοῦν καί τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἕνα ψεῦδος.  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σ’ αὐτό τό σημεῖο εἶναι κατηγορηματικός καί μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα μαρτυρεῖ ὅτι : «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Κορ. Α΄ 15, 20,21).

          Τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός πραγματικά ἀπέθανε καί ἀνέστη βεβαιώνεται περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο γεγονός στήν Ἱστορία. Τό βεβαιώνουν οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, πρῶτα μέ τίς ἀμφιβολίες τους καί ὕστερα μέ τή θυσία τους. Σέ κάποια στιγμή ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶπε :  «ὑπάγω ἁλιεύειν» καί οἱ ἄλλοι εἶπαν : «ἐρχόμεθα καί ἡμεῖς σύν σοί» (Ἰωάν. 21,3). Μέ τά λόγια αὐτά σάν νά ἤθελαν νά ποῦν :  Αὐτό ἦταν ὅλο, γελαστήκαμε, ἄς πᾶμε τώρα στίς δουλειές μας. Δέν ἦταν λοιπόν καθόλου πρόθυμοι οἱ μαθητές νά πιστέψουν πώς πραγματικά ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Πίστεψαν ἀφοῦ εἶδαν ζωντανό τόν Κύριο, ἀφοῦ ὁ Θωμᾶς τόν ψηλάφισε. Ἀφοῦ ἔμεινε ὁ Κύριος σαράντα ἡμέρες μαζί τους καί μέ πολλά τεκμήρια τούς ἔδειξε ὅτι ἦταν ζωντανός, καί μόνο τότε οἱ Ἀπόστολοι ἀναγκάστηκαν ἀπό τά γεγονότα νά πιστέψουν.

          Ἀγαπητοί, οὔτε πλάνη οὔτε ψέμα εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Οἱ Ἀπόστολοι θυσιάστηκαν καί πέθαναν δίνοντας τήν μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Τούς ἀκολούθησαν ἑκατομμύρια πιστῶν μέχρι τίς ἡμέρες μας, πιστοποιόντας μέ τήν ὁμολογία καί τό μαρτύριο τήν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως.   

          Ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τελειώνει μέ τό τροπάριο : «Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ γέγονε, ἄσωμεν τῷ Ἀναστάντι ἐκ τάφου  ...». Οἱ ἀκούοντες τόν ὕμνο ἑρμηνεύουν τό περιεχόμενό του ὡς ποιητική ἔκφραση θρησκευτικοῦ ἐνθουσιασμοῦ. Ἐλάχιστοι ἄνθρωποι τολμοῦν νά σκεφθοῦν ὅτι ὁ ὕμνος εἶναι ἀλήθεια, ἁπτή πραγματικότητα. Τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο, ἔχει πραγματοποιηθῆ. Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι γεγονός. Ἡ ἄπειρη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ νίκησε κάθε μορφή καί ἀντίσταση κακίας ἤ ἁμαρτίας πάνω στό σταυρό καί ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει σάν ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς Ἀγάπης καί τῆς Ἀγαθότητος.    

          Ἡ βεβαιότητα αὐτή, πώς ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ἔχει ὁριστικά συντελεσθεῖ μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὠθεῖ τούς πιστούς νά συγκεντρώνονται κάθε Κυριακή – ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως – καί νά γιορτάζουν τό γεγονός ὅτι ὁ κόσμος ἔχει σωθεῖ, ἔχει δηλαδή ἐξασφαλίσει ἀμετάκλητα τήν ἕνωσή του μέ τόν Δημιουργό του, χάριν τῆς ὁποίας καί ὑπάρχει. Ἡ εὐχαριστιακή αὐτή συγκέντρωση ὅσων ἀναγνωρίζουν τήν συγκλονιστική σημασία ἑνός τέτοιου γεγονότος, ὠνομάσθηκε Εὐχαριστία πρός ἔκφραση ἀπέραντης εὐγνωμοσύνης πρός τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, πού ὄχι μόνο ἔκτισε ἀλλά καί ἐξασφάλισε αἰώνια διάρκεια στά κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κτίσματά Του, ἑνώνοντάς τα ὅλα ἀνεξαρτήτως μέ τήν ἀναστημένη σάρκα Του.

          Δυστυχῶς ἡ ἀλήθεια αὐτή δέν διατηρήθηκε ἀλώβητη μέχρι τίς ἡμέρες μας. Ἀτομοκρατικές ἀντιλήψεις εἰσχώρησαν ἀνάμεσα στούς χριστιανούς καί τούς ἔφεραν στό σημεῖο νά πιστέψουν πώς τάχα ὁ Χριστός δέν εἶναι «ὁ αἵρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ἀλλά μόνον τῶν καλῶν καί μετανοούντων ἀτόμων.   

          Ἔτσι ἔπαψε σιγά – σιγά ἡ Ἐκκλησία νά ἐνδιαφέρει καί νά ἀφορᾶ τόν κόσμο. Στά μάτια τῶν πολλῶν ἔγινε ἰδιωτική ὑπόθεση τῶν ἐκλεκτῶν. Βέβαια ἡ πρόθεση τοῦ Θεοῦ δέν ἄλλαξε. Μπορεῖ καί σήμερα νά τήν ἀνακαλύψει ὁ καθένας. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἀνακαλύπτουμε ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος τοῦ πλανήτη μας εἶναι ἀδελφός. Δέν ὑπάρχουν ξένοι, ἐχθροί. Ὅλα αὐτά πραγματώνονται – ἀποκαλύπτονται μέσα στήν Ἐκκλησία.

          Σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων ὀνομάζεται Καθολική ἡ Ἐκκλησία, γιατί ἁπλώνεται σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, ἀπό τή μιά ὡς τήν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς ̇ γιατί διδάσκει καί ὀρθόδοξα καί ἀσταμάτητα ὅλα τά δόγματα πού πρέπει νά γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι, γιά τά ὁρατά καί τά ἀόρατα πράγματα, γιά τά ἐπουράνια καί τά ἐπίγεια.      

          Ἐπειδή ἐπιδιώκει νά ὁδηγήσει στήν εὐσέβεια ὁλόκληρο τό γένος τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή καί τούς ἄρχοντες καί τούς ἀρχομένους, καί τούς μορφωμένους καί τούς ἁπλοϊκούς.

          Ἐπειδή γιατρεύει πέρα γιά πέρα καί θεραπεύει ὅλα τά εἴδη τῶν ἁμαρτιῶν πού γίνονται μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα, καθώς ἐπίσης καί γιατί μέσα σ’ αὐτή ἀποκτάει κανείς κάθε εἶδος τῆς λεγόμενης ἀρετῆς πού φαίνεται καί στά ἔργα καί στά λόγια καί στά διάφορα πνευματικά χαρίσματα.

          Ἐκκλησία ἀκόμη ὀνομάζεται σύμφωνα μέ τήν κύρια σημασία τῆς λέξεως, γιατί καλεῖ ὅλους καί τούς μαζεύει.

          Ὁ ἀείμνηστος διδάσκαλος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης εὔστοχα παρατηρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν στέλνει κανέναν εἰς τόν παράδεισον ἤ εἰς τήν κόλασιν, ἀλλά προετοιμάζει τούς πιστούς διά τήν θέαν τοῦ Χριστοῦ ἐν δόξῃ τήν ὁποίαν θά ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν κολασμένον τόσον, ὅσον καί τούς ἁγίους. Θέλει τήν θεραπείαν ὅλων, ἀλλά ὅλοι δέν δέχονται τήν θεραπείαν, πού Αὐτός προσφέρει.

          Κατά τήν μεγάλη αὐτή ἑορτή, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά λάβουμε «πεῖραν» δηλαδή γνῶσιν καί γεῦσιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ σωτήρια γνώση θά μᾶς ὁδηγήση στήν ἀποδοχή τῆς θεραπείας γιατί ὅπως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει  : «Οὐ γάρ τό νοσεῖν οὕτω χαλεπόν, ὡς τόν νοσοῦντα μηδέ θεραπεύεσθαι βούλεται».    

          Ὁ Χριστός ἀδελφοί, νίκησε τόν θάνατο, γιατί νίκησε τήν ἁμαρτία, πού εἶναι τό κεντρί τοῦ θανάτου  (Α΄ Κορ. 15, 56). Ὁ Κύριος ἀναστήθηκε ἀπό τόν τάφο, γιατί μέ τό Σῶμα Του ἦταν ἑνωμένη ἡ θεότητα. Καί μεῖς θά νικήσουμε τόν πνευματικό θάνατο μέ τά θεῖα μέσα, τά ὁποῖα μᾶς χάρισε ὁ Χριστός καί διαθέτει ἡ Ἐκκλησία. Μέ τήν προσευχή, μέ τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τήν θεία μετάληψι τῶν ἀχράντων μυστηρίων.

          Αὐτή εἶναι ἡ νέα ζωή ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας : «ἄλλη βιοτή τῆς αἰωνίου ἀπαρχῆς». Ἔτσι ἀναστημένοι «νεκροί ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ἀλλά ζωντανοί γιά τόν Θεό» (Ρωμ. 6, 11) θά βλέπουμε καθαρώτερα τό ἀπαστράπτον πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας καί θά γευόμαστε τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεώς Του. ΑΜΗΝ. 

Μετά τῶν Πασχαλίων Πατρικῶν ἡμῶν εὐχῶν

καί ἀρχιερατικῶν εὐλογιῶν διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον

εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ