Κυριακή Ἀπόκρεω (Κρίσεως)

Κυριακή Ἀπόκρεω (Κρίσεως)

(Ματθ. κε΄ 31-46) (10.3.2024)

-Δάσκαλε, βρῆκα μιά ἀπόδειξη ὅτι δέν ὑπάρχει κόλαση!

Αὐτό φώναζε θριαμβολογώντας ἕνας μαθητής τοῦ Βολταίρου, αὐτοῦ τοῦ πανέξυπνου ἀλλά καί βραχυκυκλωμένου στόν ἐγωϊσμό του φιλόσοφου. Ἐκεῖνος χωρίς καθόλου νά γοητευθεῖ τόν ρώτησε ἁπλά:

-Πόσο καιρό χρειάστηκες;

-Δύο μῆνες, ἀπάντησε... ὁ μαθητής του.

Καί τότε ὁ Βολταῖρος τόν προσγείωσε ἀνωμάλως:

-Εἶσαι εὐτυχής. Ἑξήντα χρόνια προσπαθῶ καί ἀκόμα δέν βεβαιώθηκα.

Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς λέει ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι κάποτε θ’ ἀναστηθοῦμε καί θά δοῦμε τόν Θεό ν’ ἀποδίδει τό δίκαιο τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς Κρίσεως. Ὁ κόσμος θά χωριστεῖ σέ δύο ὁμάδες, σέ πρόβατα καί ἐρίφια, ὅπως μᾶς λέει ὁ Κύριος.

Καί ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ σχέση μαζί Του δημιουργεῖται καί ὑπάρχει μόνον ἐάν μάθουμε καί ἐκδηλώνουμε Ἀγάπη.

Ἀγαπῶ σημαίνει θυσιάζω. Θυσία σημαίνει προσφορά καί κόπος. Προσφορά σημαίνει ἀπροϋπόθετο δόσιμο καί κόπος σημαίνει ἀγόγγυστη βοήθεια!

 «Πείνασα, λέει ὁ Κύριος πρός ὅσους ἔχουν ἀγάπη, καί μοῦ δώσατε νά φάγω, ἤμουν διψασμένος καί μέ ποτίσατε, ξένος ἤμουν καί μέ φιλοξενήσατε».

Νά, τά κριτήρια ἀγάπης μέ τά ὁποῖα θά μᾶς κρίνει ὁ Κύριος κατά τή Δευτέρα Παρουσία. Ἡ ὅλη διαδικασία τῆς Κρίσεως παρουσιάζεται πολλές φορές ὡς δικαστήριο, ὅμως δέν εἶναι.

Τί εἶναι; Καμίνι! Δηλαδή; «Ἔλεγχος» προσωπικῆς ποιότητος! Τά μέταλλα μπαίνοντας στή φωτιά «ἀποδεικνύουν» τή φύση τους. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ θά εἶναι ἔλεγχος ποιότητος τῶν δεδομένων μας.

Καί κόλαση εἶναι νά μήν μπορεῖς ν’ ἀγαπᾶς.

Οἱ ἄνθρωποι θέλοντας νά ὑπεκφύγουμε τόν κόπο τῆς ἀγάπης, αὐταπατώμαστε τραγουδώντας «ἐδῶ εἶναι ὁ παράδεισος κι ἡ κόλαση εἶναι ἐδῶ».

Ὁ Χριστός, ὅμως, μᾶς προσγειώνει καί μᾶς λέει ὅτι ἀπό τήν παρούσα ζωή ἀρχίζει ὁ παράδεισος καί ἡ κόλαση. Ὁλοκληρώνονται, βέβαια, στή μέλλουσα ζωή. Καί ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται ποῦ θά βρεθοῦμε!

Ὑπάρχει μιά ὄμορφη ἱστορία. Ἕνας ἄνθρωπος ζήτησε ἀπό τόν Χριστό νά τοῦ δείξει τήν κόλαση καί τόν παράδεισο. Τόν παράλαβε Ἄγγελος Κυρίου καί τόν πῆγε πρῶτα στήν κόλαση.

Ἐκεῖ, πολλοί ἄνθρωποι ἦταν γύρω ἀπό ἕνα σκεῦος μέ φαγητό, ἔχοντας ὁ καθένας τους ἕνα ἴσο μέ τό μέγεθός του κουτάλι καί προσπαθοῦσαν νά φᾶνε. Χτυποῦσε ὅμως ὁ ἕνας τό κουτάλι τοῦ ἄλλου καί ἡ τροφή ἔπεφτε κάτω! Ἔτσι, ἔμεναν νηστικοί!

Στή συνέχεια τόν πῆγε στόν Παράδεισο. Καί ἐκεῖ ὑπῆρχε ἴδιο σκεῦος καί ἴδιο κουτάλι. Ὅμως, ὁ καθένας, ἀντί νά προσπαθεῖ νά φάει ὁ ἴδιος ἀπό τό κουτάλι του, τάϊζε μέ αὐτό τόν ἀπέναντί του.

Αὐτή ἡ μικρή, ὄμορφη ἱστορία μᾶς δείχνει πῶς νά ζήσουμε μέ τόν τρόπο τοῦ Χριστοῦ: ἀγάπη καί φροντίδα γιά ὅλους.