Κυριακή 25 Αὐγούστου 2013 (Θ΄ Ματθαίου)

"Εὐθέως δέ  ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τήν χεῖρα  ἐπελάβετο αὐτοῦ καί λέγει  αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας ; " (Ματθ. ιδ΄, 31)

Μετά τό θαῦμα τοῦ  χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, ὁ Κύριός μας ἀνάγκασε τούς μαθητές του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά περάσουν στό ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδος, γιά νά μήν παρασυρθοῦν ἀπό τόν ἐνθουσιασμό τοῦ κόσμου. Ὁ ἴδιος, ἀφοῦ διέλυσε τά πλήθη, ἀνέβηκε στό βουνό, γιά νά προσευχηθεῖ μόνος του.

Οἱ μαθητές ταξίδευαν μέ τό πλοῖο τους στήν ἤρεμη θάλασσα. Ἐνῶ, ὅμως, βρίσκονταν στή μέση τῆς θάλασσας, ἄρχισε νά φυσάει δυνατός ἄνεμος. Ἡ θάλασσα ταράχτηκε. Ἄγρια κύματα σηκώθηκαν. Ὅλη τή νύχτα οἱ μαθητές πάλευαν μέ τά κύματα. Πλησίαζε ἡ ὥρα νά διαλυθεῖ τό σκοτάδι, ὅταν φάνηκε νά περπατάει κάποιος πάνω στά  ἀγριεμένα κύματα. Φαινόταν σάν φάντασμα. Τρόμαξαν οἱ μαθητές. Καί πῶς νά μήν τρομάξουν ; Εἶναι δυνατόν νά περπατάει ἄνθρωπος πάνω στά κύματα ; Ἀπό τό φόβο τους ἄρχισαν νά φωνάζουν. Τότε ἄκουσαν μιά φωνή πού τούς ἔλεγε : "Ἔχετε θάρρος, μή φοβᾶστε, ἐγώ εἶμαι". Ἦταν ὁ Χριστός!

Ὁ Πέτρος, γιά νά βεβαιωθεῑ ὅτι ἦταν πράγματι ὁ Χριστός, φώναξε: "Κύριε, ἄν εἶσαι ἐσύ, διάταξε νά περπατήσω κι ἐγώ πάνω στή θάλασσα καί νά ἔλθω κοντά σου". Κι ὁ Κύριος τό ἐπέτρεψε. Κατέβηκε ἀμέσως ἀπό τό πλοῖο ὁ Πέτρος καί ἄρχισε νά περπατάει πάνω στά κύματα, γιά νά πλησιάσει στό Χριστό. Ὅσο τόν πλησίαζε, τόν ἔβλεπε καθαρότερα καί ἡ καρδιά του γέμιζε ἀπό χαρά καί ἀγαλλίαση. Σέ μιά στιγμή ὅμως ἔριξε μιά ματιά γύρω του καί βλέποντας τή θάλασσα ἀγριεμένη φοβήθηκε. Ἐκείνη ἀκριβῶς τή στιγμή ἔνιωσε πώς τά πόδια του δέν πατοῦν ὅπως πρῶτα πάνω στά κύματα. Ἔνιωσε πώς ἄρχισε νά βυθίζεται! Ἡ θάλασσα ἦταν ἕτοιμη νά τόν καταπιεῖ! Τρόμαξε πολύ ὁ Πέτρος κι ἄρχισε νά φωνάζει: "Κύριε, σῶσε με". Καί ὁ Χριστός ἅπλωσε  τό χέρι του, ἔπιασε τόν Πέτρο καί τοῦ εἶπε: " Ὀλιγόπιστε, γιατί δείλιασες; " Σέ λίγο ὁ Χριστός μαζί μέ τόν Πέτρο ἔφτασαν στό πλοῖο. Μά μόλις πάτησε τό πόδι του στό πλοῖο ὁ Χριστός, ὁ ἄνεμος σταμάτησε! Ὅλοι ὅσοι ἦταν μέσα στό πλοῖο γέμισαν θαυμασμό! Καί ἦρθαν καί προσκύνησαν τόν Κύριο λέγοντας : "Ἀληθινά εἶσαι Υἱός τοῦ Θεοῦ".

Ὀλιγόπιστο χαρακτήρισε  ὁ Κύριός μας τόν Πέτρο. Γιατί, ἐνῶ περπατοῦσε πάνω στή θάλασσα καί πλησίαζε τό Χριστό, ξαφνικά ἄρχισε νά φοβᾶται βλέποντας τά ἀγριεμένα κύματα. Ὅσο  κοίταζε τό Χριστό, ἦταν ἀσφαλής. Ὅταν ἄφησε τό βλέμμα του ἀπό τό Χριστό καί ἄρχισε νά κοιτάζει τά κύματα, τρόμαξε καί παρά λίγο νά πνιγεῖ στά βαθειά νερά τῆς λίμνης. Δίκαια ὁ Χριστός τόν χαρακτήρισε ὀλιγόπιστο.

Ἀλλά αὐτό πού ἔπαθε  ὁ Πέτρος, ἀδελφοί μου, κινδυνεύουμε νά πάθουμε ὅλοι μας. Γιατί κι ἐμεῖς ταξιδεύουμε μέσα σέ μιά ἀγριεμένη θάλασσα. Σέ μιά θάλασσα πού σηκώνει πελώρια καί ἄγρια κύματα. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Μιά ἀγριεμένη θάλασσα. Πόσες θλίψεις, πόσα βάσανα, πόσα μαρτύρια δέν ἔχει ! Αὐτά σάν ἄγρια κύματα χτυποῦν τόν ἄνθρωπο καί τόν ζαλίζουν. Καί χάνει τήν πίστη του ὁ ἄνθρωπος, χάνει τό θάρρος του, καί σάν τόν Πέτρο κινδυνεύει νά πνιγεῖ μέσα στά μαῦρα κύματα τῆς ἀπελπισίας.

Νά μετρήσουμε τίς θλίψεις, τά βάσανα, τά μαρτύρια τῶν ἀνθρώπων; Ὁ ἕνας θέλει νά δουλέψει, μά δέ βρίσκει δουλειά. Τοῦ ἄλλου δέν πηγαίνουν καλά οἱ δουλειές καί στενοχωριέται. Ὁ τρίτος ἀρρωσταίνει καί βρίσκεται μόνος του στό νοσοκομεῖο. Ὁ τέταρτος ἔκανε γάμο, ἀλλά τί γάμο ; Ὁ σύντροφός του καθημερινά τόν πληγώνει μέ τά λόγια καί τή συμπεριφορά του. Ὁ πέμπτος ἔχει παιδιά δύσκολα κι ἀνάποδα. Ὁ ἕκτος ἔχει παιδιά ἀτακτοποίητα. Ὁ ἕβδομος ὑποπτεύεται ὅτι ὁ σύντροφός του τόν ἀπατᾶ. Ὁ ὄγδοος ἔχασε ὅσα κέρδισε δουλεύοντας ἐπί χρόνια πολλά στά ξένα. Τά ἔφαγαν οἱ συγγενεῖς του. Τοῦ ἔνατου πέθαναν ὅλοι οἱ συγγενεῖς καί ἔμεινε μόνος στόν κόσμο καί δέν ἔχει κανέναν νά τόν κοιτάξει. Ὁ δέκατος εἶναι στή φυλακή, γιατί ἄνθρωποι ἄδικοι τόν ἔσυραν στά δικαστήρια καί τόν κατηγόρησαν δίνοντας ψεύτικο ὄρκο… Ὅσες θλίψεις κι ἄν ἀριθμήσουμε, άδελφοί μου δεν ἔχουν τελειωμό.

Καί τί κάνουμε σ᾿ὅλες αὐτές  τίς θλίψεις;  Πῶς τίς ἀντιμετωπίζουμε; Συνήθως μοιάζουμε μέ τόν Πέτρο. Ἀντί νά ἔχουμε τό βλέμμα μας στραμμένο συνεχῶς στό Χριστό, ἀντί νά ἀτενίζουμε διαρκῶς τό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας καί  νά ἀντλοῦμε θάρρος καί δύναμη καί τόλμη, ἐμεῖς παίρνουμε τά μάτια μας ἀπό τό Χριστό κι ἀρχίζουμε νά καταποντιζόμαστε μέσα στή φουρτουνιασμένη ζωή μας. Ὁ Χριστός μας ὅμως, ἀδελφοί μου, εἶναι γεμάτος στοργή καί ἀγάπη καί δέν μᾶς ἀφήνει νά παλεύουμε μόνοι μας. Δέν μᾶς ἀφήνει νά χαθοῦμε. Μέ χίλιους δυό τρόπους μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς ἐνισχύει. Ἁπλώνει καί σ’ἐμᾶς τό παντοδύναμο χέρι του, ὅπως τό ἅπλωσε στόν Πέτρο καί μᾶς σώζει τήν τελευταία στιγμή ἀπό τούς κινδύνους. Λέει καί σέ ἐμᾶς ὁ Χριστός τό λόγο πού εἶπε στον Πέτρο:

«Ὀλιγόπιστε, γιατί δείλιασες;»