Κυριακή 18 Αὐγούστου 2013 (Η΄ Ματθαίου)

"Καί ἐξελθών ὁ Ἰησοῦς εἶδε πολύν ὄχλον, καί εὐσπλαγχνίσθη ἐπ' αὐτοῖς"                                   

                (Ματθ. ιδ΄, 14)

Σέ μιά πόλη τοῦ Βορείου Ἰσραήλ, στήν Τιβεριάδα, ἔγινε κάποτε ἕνα ἔγκλημα. Τό διέπραξε ὁ βασιλιάς Ἡρώδης. Ἦταν κακοῦργος καί διεφθαρμένος βασιλιάς ὁ Ἡρώδης. Ἄφησε τή νόμιμη γυναίκα του καί πῆρε γιά γυναίκα του τή γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του, μέ τήν ὁποία συζοῦσε παράνομα. Ἡ ζωή του ἦταν ἀδιάντροπη καί δέν λογάριαζε κανέναν. Ὅλοι τόν φοβοῦνταν. Ἕνας μόνο τόλμησε νά τόν ἐλέγξει. Ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Ὀργίστηκε, ὅμως, ὁ βασιλιάς μέ τόν Ἰωάννη  καί τόν ἔκλεισε σέ μιά ἀπαίσια φυλακή. Ἀλλά καί μέσα ἀπό τή φυλακή ἡ φωνή τοῦ ἁγίου Ἰωάννη ἐνοχλοῦσε τό βασιλιά, ὁ ὁποῖος τελικά τόν ἀποκεφάλισε, γιατί τό ζητοῦσε ἡ παράνομη γυναίκα του.

Ὕστερα ἀπό  τό θάνατο τοῦ Ἰωάννου ὁ πονεμένος καί δυστυχισμένος λαός ἔχασε τήν παρηγοριά καί τό στήριγμά του. Ποῦ νά στραφεῖ; Οἱ ἄρχοντές του, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, οἱ μορφωμένες καί ἀνώτερες τάξεις τῆς κοινωνίας  δυστυχῶς εἶχαν ἀπογοητεύσει τό λαό, γιατί φρόντιζαν μόνο γιά τά ἀτομικά τους συμφέροντα. Φρόντιζαν νά ζοῦν αὐτοί καλά, νά ἔχουν τιμές καί ἀξιώματα καί γιά τό λαό δέν ἔδειχναν κανένα ἐνδιαφέρον. Κοντά τους ὁ λαός γινόταν πιό φτωχός καί πιό δυστυχισμένος. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶχαν στά χείλη τους τό Θεό ἀλλά στήν καρδιά τους τό διάβολο. Ἀπό τέτοιους σκληρούς καί ἀσεβεῖς ἄρχοντες ἦταν ἀπογοητευμένος ὁ λαός. Ἡ μόνη ἐλπίδα του ἦταν ὁ Χριστός.

Καί ὁ Χριστός, μᾶς λέει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, μόλις ἄκουσε γιά τήν ἀποκεφάλιση τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, πῆρε τούς μαθητές του καί πῆγε στήν ἔρημο, γιά νά τούς ἐνισχύσει. Ὁ Χριστός στήν ἔρημο! Καί ὁ πολύς λαός, πού ἔχασε ἀπό κοντά του τό Χριστό ἀνησύχησε. Δέν μποροῦσε νά ζήσει χωρίς τό Χριστό, χωρίς τήν ἐλπίδα του καί τήν παρηγοριά του. Γι' αὐτό ξεσηκώθηκε. Ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά ἄφησαν τά σπίτια τους καί τίς δουλειές τους καί ξεκίνησαν νά βροῦν τό Χριστό.

Ἀλλά καί ὁ Χριστός ὅταν εἶδε τό λαό αὐτό, συγκινήθηκε. «Εὐσπλαγχνίσθη ἐπ' αὐτοῖς», μᾶς εἶπε τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Τόν πόνεσε τό λαό, τόν συμπάθησε. Γιατί ἦταν ἕνας λαός ἐγκαταλελειμμένος. Ἦταν ἕνα κοπάδι χωρίς τσομπάνο. Λύκοι αἱμοβόροι, σκληροί καί διεφθαρμένοι οἱ ἄρχοντές του, σάν τόν Ἡρώδη, ἦταν ἕτοιμοι νά τόν κατασπαράξουν. Ὁ Χριστός, ὅμως, σπλαχνίστηκε τό λαό αὐτό. Ἀλλά ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν αἴσθημα ξερό καί ἄκαρπο. Δέν ἦταν σάν τήν εὐσπλαχνία κάποιων ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ὅταν δοῦν ἕναν ἄνθρωπο δυστυχισμένο δείχνουν ὅτι τόν λυποῦνται, τοῦ λένε μερικά παρηγορητικά λόγια, χύνουν λίγα δάκρυα καί δέν τοῦ προσφέρουν τίποτε ἄλλο. Ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μόνη πού ἀξίζει νά ὀνομάζεται πραγματική εὐσπλαχνία. Εἶναι εὐσπλαχνία πού ἀκούει τόν πόνο ὅλων τῶν ἀνθρώπων, πού τούς ἀγκαλιάζει ὅλους καί δέν ἀφήνει κανέναν ἔξω ἀπό τό ἐνδιαφέρον της. Εὐσπλαχνία ὁλοκληρωτική. Εὐσπλαχνία πού δέν κοιτάζει νά δώσει μόνο ψωμί στούς πεινασμένους καί νά θεραπεύσει τούς ἀρρώστους. Εὐσπλαχνία πού κοιτάζει πρῶτα τίς ψυχές. Καί οἱ ψυχές τῶν χιλιάδων αὐτῶν ἀνθρώπων, πού ἦρθαν ἐκείνη τήν ἡμέρα νά τόν συναντήσουν, πεινοῦσαν καί διψοῦσαν νά ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Τόν λόγο του πού σάν πεντακάθαρο νερό ἔτρεχε ἀπό τό στόμα του. Ἄκουγαν οἱ ἄνθρωποι μέ τέτοια ὄρεξη καί συγκίνηση τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ὥστε λησμόνησαν τή σωματική τους πεῖνα καί δίψα. Τόν ἄκουγαν ὧρες ὁλόκληρες καί, ἐνῶ πλησίαζε ὁ ἥλιος νά βασιλέψει, κανένας δέν ἔδειχνε διάθεση νά φύγει. Ὁ λαός αὐτός προτιμοῦσε νά ζεῖ στήν ἔρημο μέ τό Χριστό παρά στήν πόλη χωρίς Χριστό. Ὁ Χριστός ἔφτανε γιά ὅλα, καί γιά τό σῶμα καί γιά τήν ψυχή. Κοντά στό Χριστό δέ μένει κανένας πεινασμένος, κανένας δυστυχισμένος!

Ἄν ἐρχόταν καί πάλι ὁ Χριστός στόν κόσμο πόσο θά μᾶς παρηγοροῦσε! Πόσο θά μᾶς στήριζε! Πόσο τόν χρειαζόμαστε τό Χριστό! Εἶναι πολλοί καί σήμερα οἱ πονεμένοι καί οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι. Ἕνας κόσμος ὁλόκληρος ἀπογοητευμένος ἀπό ὅλους καί ἀπό ὅλα. Ἕνας κόσμος πού ζεῖ στήν κόλαση τῶν σύγχρονων πόλεων καί πού εὐχαρίστως θά πήγαινε στήν ἔρημο, γιά νά συναντήσει τό Χριστό. Ἀλλά ὁ Χριστός ἄφησε ἐδῶ στόν κόσμο ἀνθρώπους, γιά νά συνεχίσουν τό ἔργο του. Εἶναι οἱ ἱερεῖς καί οἱ Ἀρχιερεῖς. Εἶναι, ὅμως, καί πολλοί ἄλλοι, ἄνδρες καί γυναῖκες πού πιστεύουν στό ὄνομά του καί καλοῦνται νά τόν μιμηθοῦν. Καλοῦνται νά συναισθανθοῦν ὅλο τόν πόνο τοῦ συνανθρώπου τους, τό σωματικό καί τόν ψυχικό.

Ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ἀδελφοί μου, καλούμαστε νά εἴμαστε γεμάτοι ἀπό εὐσπλαχνία καί ἀγάπη καί ὄχι ἀδιάφοροι καί ψυχροί. Γιά νά ἔχει καί στόν καθένα μας ἐφαρμογή ὁ λόγος πού ἀκούσαμε γιά τό Χριστό στό σημερινό Εὐαγγέλιο: «καί εὐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς». Εὔσπλαχνοι, λοιπόν, κι ἐμεῖς, ὅπως ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.