Κυριακή 23 Ἰουνίου 2013 ( Πεντηκοστῆς )

"Σχίσμα οὖν  ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο  δι᾿  αὐτόν" ( Ἰωάν. ζ΄, 43 )

Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες  γιορτές τῶν Ἑβραίων ἦταν καί ἡ γιορτή τῆς Σκηνοπηγίας. Σ᾿ αὐτή τήν γιορτή οἱ Ἑβραῖοι θυμοῦνταν ἕνα θαυμαστό γεγονός τῆς ἱστορίας τοῦ ἔθνους τους. Θυμοῦνταν ὅτι, ὅταν ὁ Θεός τούς λυπήθηκε καί τούς ἔβγαλε ἀπό τή σκλαβιά πού ζοῦσαν κάτω ἀπό τό ζυγό τῶν Αἰγυπτίων, μέχρι νά ἐγκατασταθοῦν στήν ἀγαπημένη τους πατρίδα, πέρασαν δύσκολες μέρες. Νερό δέν ὑπῆρχε. Σπίτια καί μόνιμες κατοικίες δέν εἶχαν. Περνοῦσαν ἀπό ἔρημα μέρη καί ἐχθρικές χῶρες, καί ἀντιμετώπιζαν διάφορες δυσκολίες καί ἐμπόδια. Σ᾿ αὐτό τό μακρινό τους ταξίδι τό χέρι τοῦ Θεοῦ δέν σταμάτησε νά τούς προστατεύει. Ὅ,τι τούς χρειαζόταν τούς τό ἔδινε. Καί νερό ἄφθονο τούς ἔδωσε, καί ἐκλεκτή τροφή, τό μάνα. Ἔπρεπε νά εἶναι εὐγνώμονες στό Θεό.

Ἀλλά, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι εὔκολα ξεχνοῦν τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό ὁρίστηκαν οἱ γιορτές. Οἱ γιορτές σκοπό ἔχουν νά μᾶς φέρνουν στή μνήμη ἐξαιρετικά γεγονότα, μεγάλες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Καί ἡ γιορτή τῆς Σκηνοπηγίας τούς θύμιζε τίς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στούς προγόνους τους. Ἔστηναν λοιπόν σκηνές, τίς στόλιζαν μέ κλαδιά καί ζοῦσαν κάτω ἀπό τίς σκηνές ὀκτώ μέρες, γιά νά ζωντανέψουν στή μνήμη τους τή ζωή τῶν προγόνων τους.

Ἡ τελευταία μέρα ἦταν ἡ  πιό ἐπίσημη. Σάλπιζαν οἱ σάλπιγγες, συγκεντρωνόταν ὅλος ὁ λαός, ἔσφαζαν ζῶα καί πρόσφεραν θυσίες στό ναό. Αὐτή τήν τελευταία μέρα βρέθηκε ὁ Χριστός μας ἀνάμεσα στίς χιλιάδες τῶν Ἑβραίων. Καί παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τό νερό μέ τό ὁποῑο ὁ ἀρχιερέας ράντιζε τό λαό φώναξε δυνατά καί εἶπε: − Ὅποιος διψᾶ ἄς ἔλθει σέ μένα νά τοῦ σβήσω τή δίψα. Ἀλήθεια! Πουθενά ἀλλοῦ ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σβήσει τή δίψα πού αἰσθάνεται ἡ ψυχή γιά τήν ἀλήθεια, τή δικαιοσύνη, τήν ἀγάπη, γιά ὅ,τι μεγάλο καί ὑψηλό. Μόνο κοντά στό Χριστό ὑπάρχει ἡ ἱκανοποίηση καί ἡ ἀνάπαυση τοῦ ἀνθρώπου.

Τά λόγια αὐτά τά ἄκουσαν  χιλιάδες ἄνθρωποι. Τά παραδέχθηκαν ὅμως ὅλοι ; Ὄχι . Ἄλλοι ἔλεγαν: −Αὐτός στ᾿ ἀλήθεια εἶναι προφήτης!  Ἄλλοι ἔλεγαν: −Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός! Ἄλλοι δέν τόν παραδέχονταν καί προσπαθοῦσαν νά μειώσουν καί νά σβήσουν τήν ἐντύπωση πού εἶχε δημιουργήσει ὁ Χριστός στίς ψυχές. Ὁ κόσμος διαιρέθηκε.  Φωνές ἀκούγονταν. Φιλονεικία μεγάλη γινόταν. Μερικοί μάλιστα ἤθελαν νά τόν συλλάβουν καί νά τόν θανατώσουν. Τόσο πολύ τούς ἐνοχλοῦσε ἡ ἀλήθεια. Ἀλλά δέν τόλμησαν νά τό κάνουν. Οὔτε οἱ ὑπηρέτες πού στάλθηκαν ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς καί τούς Φαρισαίους, γιά νά τόν πιάσουν, δέν τόλμησαν νά ἐκτελέσουν τήν ἐντολή τους. −Γιατί δέν τόν φέρατε δεμένο; Ρώτησαν οἱ ἀρχιερεῖς. −Τέτοια διδασκαλία σάν τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ δέν ἀκούσαμε ποτέ, ἀπάντησαν οἱ ὑπηρέτες. Οἱ ὑπηρέτες πίστεψαν, οἱ ἄρχοντες δέν πίστεψαν.

Ἔτσι, μέ ἀφορμή τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ σχηματίζονται δύο παρατάξεις. Ἡ μία εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού πιστεύουν στό Χριστό. Τόν ἀκοῦνε καί ἀγωνίζονται νά ἐφαρμόσουν στή ζωή τους τή θεία του διδασκαλία. Ἡ ἄλλη παράταξη εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού δέν πιστεύουν στό Χριστό. Αὐτοί προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο νά κάνουν τά ἀντίθετα ἀπ᾿ ὅ,τι ἐκεῖνος προστάζει. Καί ἐπειδή ὁ σατανᾶς κυριαρχεῖ στίς ψυχές τους,  γι᾿ αὐτό μισοῦν τό Χριστό. Τόν βρίζουν, τόν βλασφημοῦν, κι ἄν βρισκόταν μπροστά τους, χωρίς ἀμφιβολία θά τόν ἔπιαναν, θά τόν ἔδεναν, θά τόν φυλάκιζαν καί θά τόν ξανασταύρωναν.

Αὐτή ἡ διαίρεση πού  ἄρχισε ἀπό τήν ἐποχή τοῦ  Χριστοῦ, ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει  μέχρι σήμερα. Τό Εὐαγγέλιο, ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ, διχάζει τούς ἀνθρώπους. Ἄλλοι εὐχαριστιοῦνται, κι ἄλλοι πικραίνονται. Ἄλλοι θαυμάζουν, κι ἄλλοι βρίζουν. Καί ὅσο περνοῦν τά χρόνια, καί ἡ κακία καί ἡ διαφθορά αὐξάνονται, τόσο αὐξάνεται καί ἡ παράταξη τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἄνδρες καί γυναῖκες, νέοι καί νέες, καί μικρά παιδιά ἀκόμα τόσο πολύ ἔχουν δηλητηριασθεῖ ἀπό τίς κατηγορίες πού ἀκοῦνε γιά τό Xριστό καί γιά τήν Ἐκκλησία του, ὥστε δέν θέλουν κἄν νά ἀναφέρεται τό ὄνομά του.

Δύο παρατάξεις!  Ἐσύ, ἀγαπητέ, πού ἀκοῦς τά λόγια αὐτά, σέ ποιά κατηγορία ἀνήκεις; Εἶσαι φίλος ἤ ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ; Ἕνα ἀπό τά δύο θά εἶσαι. Ἤ πιστός ἤ ἄπιστος.

Εἴθε ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος πού γιορτάζουμε σήμερα νά μᾶς φωτίζει νά ἀνήκουμε στήν ἁγία παράταξη τῶν πιστῶν, καί μέ πίστη εἰλικρινή νά ὁμολογοῦμε καί ἐμεῖς: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος».