Κυριακή 16 Ἰουνίου 2013 (Πατέρων Α’ Οἰκ. Συνόδου)

Μετά τή γιορτή τῆς Ἀναλήψεως, πού γιορτάσαμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἦταν ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι ἐξ ὁλοκλήρου στό Θεό. Μέ τή φωτεινή τους διδασκαλία, πού ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἐμπειρικῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ἔθρεψαν τό πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων. Μέ τούς κόπους τους καί τούς μόχθους καλλιέργησαν τό λαό καί μέ τά αἵματα καί τίς θυσίες τους γιγάντωσαν τό δένδρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτοί εἶναι οἱ μεγάλοι Πατέρες. «Πατέρες οὐρανόφρονες».

Ἀνάμεσα στούς ἁγίους Πατέρες ξεχωριστή θέση κατέχουν αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἀποτέλεσαν τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἕνα ἀπό τά ἔργα τους, πού παραμένει ἀθάνατο καί τό ἀκοῦνε καί θά τό ἀκοῦνε γιά αἰῶνες γενεές γενεῶν εἶναι τό πρῶτο μέρος τοῦ «Συμβόλου τῆς πίστεως», τοῦ γνωστοῦ μας «Πιστεύω...». Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι αὐτό πού τούς φώτισε, γιά νά τό συντάξουν, καί ἀποτελεῖ συνοπτική διακήρυξη τῆς πίστεώς μας.

Ἀφορμή γιά νά συγκληθεῖ  ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί  νά συνταχθεῖ τό «Πιστεύω...» ἔδωσε ὁ Ἄρειος. Δέν ἦταν τυχαῖο πρόσωπο ὁ Ἄρειος. Ἦταν ἄνθρωπος μορφωμένος. Γνώριζε φιλοσοφία. Ὅμως ὑπερηφανεύθηκε. Νόμισε ὅτι μέ τό μικρό του μυαλό θά λύσει τά μυστήρια τῆς θεότητος. Καί ἔπεσε ἔξω. Δίδασκε πράγματα πού σήμερα τά διδάσκουν καί οἱ χιλιαστές. Ἔλεγε: «Στέκομαι μέ θαυμασμό μπροστά στό Χριστό, ἀλλά ὑπῆρξε κάποια στιγμή στό ἄπειρο παρελθόν πού ὁ Χριστός δέν ὑπῆρχε». Ἀρνοῦνταν δηλαδή τήν αἰωνιότητα καί τήν ἀιδιότητα τοῦ Χριστοῦ καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἀρνοῦνταν τή θεότητά του. Ἀρνοῦνταν ὅτι ὁ Χριστός, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι Θεός. Καί ἐνῶ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό Εὐαγγέλιό του τό ἀναφέρει σαφῶς ὅτι «Θεός ἦν ὁ Λόγος», Θεός εἶναι ὁ Χριστός, καί μέσα στήν Ἁγία Γραφή εἶναι διάσπαρτη ἡ ἔννοια τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἄρειος στηριζόμενος στή λογική του δέν ἤθελε νά τό καταλάβει. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐμμονῆς του στή λανθασμένη διδασκαλία ἦταν ἡ ταραχή πού ἐπῆλθε στήν Ἐκκλησία καί στήν οἰκουμένη ὁλόκληρη.

Ὁ Ἄρειος εἶχε ἀποκτήσει ὁπαδούς μοναχούς, ἱερεῖς καί ἐπισκόπους. Ὁ Μέγας Κωνσταντίνος ὅταν εἶδε τήν ταραχή πού προκλήθηκε, συγκάλεσε τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, στή Μικρά Ἀσία. Ἐκεῖ συγκεντρώθηκαν οἱ 318 θεοφόροι Πατέρες, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν ὁ ἅγιος Σπυρίδων ἀπό τήν Κύπρο, ὁ ἅγιος Νικόλαος ἀπό τή Λυκία καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια. Παρόντες ἦταν ἀκόμη ἀσκητές πού ζοῦσαν μέσα σέ σπηλιές στήν ἔρημο, ὁμολογητές τῆς πίστεως πού τούς εἶχαν βασανίσει οἱ εἰδωλολάτρες, ἄνθρωποι πού εἶχαν δώσει τά πάντα γιά τό Θεό.

Ἐκεῖ παρευρισκόταν καί ὁ Ἄρειος. Μάταια οἱ ἅγιοι Πατέρες προσπαθοῦσαν νά τόν κάνουν νά καταλάβει τό λάθος του. Ἀγωνίσθηκαν μέ ἐπιχειρήματα, μέ τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μέ θαύματα ὅπως τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος μέ τό κεραμίδι μέ τό ὁποῖο ἀπέδειξε τήν τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ καί τή θεότητα τοῦ Κυρίου μας. Τίποτε δέν ἄλλαξε τή γνώμη τοῦ Ἀρείου. «Οὐ μέ πείσεις κἄν μέ πείσεις». Τότε οἱ ἅγιοι αὐτοί Πατέρες ἀποτύπωσαν τίς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, γνήσιες καί ἀνόθευτες στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας.

Ἀλλά ὁ διάβολος καί  στά χρόνια μας συνεχίζει τήν  καταραμένη δουλειά του καί ἀρχίζει  σιγά-σιγά νά ἀλλοιώνει τίς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Ὁ ἕνας λέει: − Μά ὑπάρχει Θεός; Ὁ ἄλλος λέει: −Ὑπάρχει ἁγία Τριάδα; Ὁ ἄλλος λέει: − Ὁ Χριστός πού ἦταν ἄνθρωπος ἦταν πράγματι καί Θεός; −Ποῦ γράφει ὅτι ἡ Παναγία μας ἦταν ἀειπάρθενος;

Σιγά – σιγά ἀλλάζουμε  τό «Πιστεύω...» καί σέ τί πιστεύουμε; Ἐγώ, λέει ὁ ἕνας, πιστεύω στό χρῆμα. Ἐγώ, λέει ὁ ἄλλος, πιστεύω στά γλέντια, στίς διασκεδάσεις. Ἐγώ πιστεύω στήν ἐπιστήμη. Ἐγώ πιστεύω στόν ἑαυτό μου, στήν ἐξυπνάδα μου, στή δύναμή μου. Ἀλλά, τί μποροῦν νά σοῦ κάνουν ὅλα αὐτά τά «πιστεύω» μπροστά στόν πόνο, στό θάνατο, ὅταν στό σπίτι σου ἔχεις ἕνα φέρετρο;

Ὑπάρχουν σήμερα στόν κόσμο χιλιάδες «πιστεύω». «Πιστεύω» ἁμαρτωλά, ἐγωιστικά, «πιστεύω» σαθρά, ὑλικά, σατανικά. Ἀπ’ ὅλα τά «πιστεύω» ἄς διαλέξουμε, ἀδελφοί μου, τό «Πιστεύω» τῶν Πατέρων μας. Ἄς τό κρατήσουμε σφιχτά, ἡρωικά. Καί ἐάν μέσα στό σπίτι μας ἤ στήν κοινωνία δέν πιστεύει κανένας, καί ἐάν ἔρθουν χρόνια πού θά μείνουμε μόνο ἐμεῖς, ἄς κρατήσουμε τό «Πιστεύω» τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Καί μέ τό «Πιστεύω...» στά  χείλη νά σφραγίσουμε τή ζωή μας. Τά τελευταῖα λόγια μας πάνω στή γῆ ἄς εἶναι αὐτά: «Πιστεύω, Κύριε». «Μνήσθητί μου ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλεία σου». Ἀμήν.