Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου (Α’ ΛΟΥΚΑ)

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου (Α’ ΛΟΥΚΑ)

(Λουκ. ε’  1 - 11)

Ἀπό σήμερα, τελευταία Κυριακή τοῦ Σεπτεμβρίου, μέχρι σχεδόν τά Χριστούγεννα ἀναγινώσκονται στήν ἐκκλησία περικοπές ἀπό τό κατά Λουκὰν Εὐαγγέλιο. Σήμερα ἀκούσαμε τή θαυμαστή ἀλιεία καί τήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, πού ἦταν ψαράδες. Μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Κυρίου ἔπιασαν ἀνέλπιστα -μέρα μεσημέρι! – πρωτοφανές πλῆθος ψαριῶν. Τότε ὁ Πέτρος ἀντέδρασε μέ τρόπο παράδοξο. Ἔπεσε στά γόνατα τοῦ Κυρίου καί τοῦ εἶπε: « Ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμί, Κύριε»× βγές ἀπό τό πλοῖο μου, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, Κύριε. Ἀπροσδόκητη πράγματι στάση! Γι᾽ αὐτό ἀξίζει νά ἐπιμείνουμε καί νά δοῦμε τί σημαίνει αὐτός ὁ λόγος τοῦ Πέτρου, καί πῶς μπορεῖ νά ἐφαρμοσθεῖ στή δική μας ζωή.

Μόλις εἶδε τό θαῦμα ὁ Πέτρος, δέν εἶπε: «Σ᾽ εὐχαριστῶ, Κύριε. Νά ἔρχεσαι συχνά νά εὐλογεῖς τά δίχτυα μου, γιά νά πιάνω πολλά ψάρια καί νά μήν κοπιάζω μάταια». Οὔτε σκέφτηκε: «Ἐπειδή εἶμαι εὐσεβής, γι᾽ αυτό μέ ἀντάμειψε ὁ Θεός». Ἀλλά τί εἶπε; «Ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμί, Κύριε».

Διώχνει τόν Κύριο ὁ Πέτρος; Ὁπωσδήποτε ὄχι, ἐφόσον ἀμέσως μετά Τόν ἀκολουθεῖ γιά πάντα. Τό «ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ» πού λέει, σημαίνει: Δέν εἶμαι ἄξιος νά Σέ ἔχω στό πλοιάριό μου. Γιατί; «Ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμί, Κύριε». Διότι εἶμαι ἁμαρτωλός, δέν ἀξίζω εὐεργεσίες, ἀλλά τιμωρίες.

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Πέτρου δείχνει πολύ μεγάλη ἀρετή -νά ὁμολογεῖ κανείς τήν ἁμαρτωλότητά του τή στιγμή τῆς εὐτυχίας του! Νά συντρίβεται, ὅταν τόν εὐλογεῖ ὁ Θεός! Τά λόγια αὐτά εἶναι λόγια ἀνθρώπου πού ἔχει ζωντανή εὐσέβεια καί βαθειά συναίσθηση ἁμαρτωλότητας, πού ἀγαπᾶ καί εὐλαβεῖται τόν Θεό, πού πραγματικά ταπεινώθηκε ἀπέναντι στόν Θεό καί δέν ζεῖ πλέον γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά γιά Ἐκεῖνον. Φανερώνουν ἄνθρωπο πού ζεῖ τή μετάνοια, καί ἔχει ἀληθινή ταπείνωση καί αὐτογνωσία.

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Πέτρου ἀποτελεῖ φρόνημα καί ὅλων τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι σέ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ ταπεινώνονται πιό πολύ, ἀναγνωρίζουν σταθερά τή δική τους ἀναξιότητα ἀφενός, καί τό θαυμαστό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἀφετέρου× καί γι᾽ αὐτό γίνονται ἄξιοι ὅλο καί μεγαλύτερων εὐεργεσιῶν, κάτι ἀσφαλῶς πού ὀφείλουμε νά κάνουμε καί ἐμεῖς× ὅλοι μας× ὁ καθένας μας.

Πῶς λοιπόν μποροῦμε νά μιμηθοῦμε τόν ἀπόστολο Πέτρο; Νά νιώθουμε βαθιά κι ἐμεῖς καί νά λέμε: «Ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ...». Δέν εἶμαι ἄξιος τῶν εὐεργεσιῶν Σου. Εἶμαι ἁμαρτωλός! Πρωτίστως σέ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ νά προσπαθοῦμε νά εὐχαριστοῦμε ταπεινά τόν Θεό, νά ὁμολογοῦμε ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί δέν ἀξίζουμε τά δῶρα Του, τά ὁποῖα μᾶς δίνει, ἐπειδή εἶναι πολυεύσπλαχνος καί ἐλεήμων.

Τό σημαντικότερο ὅμως εἶναι νά ζοῦμε σωστά τή χριστιανική ζωή. Διότι ἡ χριστιανική ζωή δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά τηροῦμε  κάποια ἐξωτερικά καθήκοντα – νά ἀνάβουμε τό κερί μας στήν ἐκκλησία, νά κάνουμε καμιά ἐλεημοσύνη, νά λέμε τίς ἁμαρτίες μας στόν ἱερέα... – μέ ἀντάλλαγμα νά μᾶς προστατεύει ὁ Θεός.

Ἀληθινή χριστιανική ζωή δέν εἶναι νά θέλουμε τόν Θεό ὑπηρέτη τῆς ἐγωιστικῆς εὐτυχίας μας, ἀλλά πραγματικό Κύριο τῆς ζωῆς μας. Νά Τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας. Νά Τόν ἀγαπήσουμε. Νά ταπεινωθοῦμε ἀπέναντί Του κάνοντας ὑπακοή στό θέλημά Του, ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές Του, ὄχι ἐξωτερικά ἀλλά μέ συμμετοχή τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου.

Ἀληθινή χριστιανική ζωή εἶναι ἡ εἰλικρινής ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ ζωντανή γνωριμία μαζί Του× γνωριμία ἡ ὁποία συνεχῶς θά μᾶς ἐκπλήσσει καί θά μᾶς συγκλονίζει: θά γνωρίζουμε ὅλο καί περισσότερο τήν ἀγάπη καί τή μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ, καί τή δική μας ἁμαρτωλότητα. Ἄν ζοῦμε ἔτσι τή χριστιανική ζωή, τότε κάθε φορά πού θά νιώθουμε τήν εὐλογία καί ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, θά μπορούμε νά λέμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν ἀπόστολο Πέτρο, γεμάτοι εὐγνωμοσύνη καί συντριβή: «Ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμί, Κύριε».

Τά δίχτυα ἦταν κατάφορτα ἀπό ψάρια, πρώτη φορά τόσο πολλά. Ἄν τά πουλοῦσαν, θά εἲχαν  ἕνα πολύ καλό εἰσόδημα. Ὅμως οἱ ἁπλοί ψαράδες τῆς Γεννησαρέτ δέν ἔριξαν βλέμμα πλεονεξίας στά δίχτυα, ἀλλά μέ τά ἀνοιχτά μάτια τῆς καθαρῆς ψυχῆς τους ἀντιλήφθηκαν τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στήν καθημερινότητά τους. Καί αὐτό ἄλλαξε τή ζωή τους. Ἄς σταματήσουμε, λοιπόν, νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό γιά τά δῶρα πού μᾶς δίνει, καί ἄς προσπαθήσουμε νά γνωρίσουμε τόν ἴδιο τόν Θεό καί νά Τόν ἀγαπήσουμε. Ἄς γίνει ὁ Θεός τό μόνο ἀγαθό μας, ὄντως ὁ Κύριός μας, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής μας καί ἡ μόνη χαρά μας στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα.