Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου (ΙΓ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου (ΙΓ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

(Ματθ. κα’  33 - 42)

Κακοί γεωργοί στόν Ἀμπελῶν τοῦ Κυρίου εἶναι ἐκεῖνοι, πού δέν ἐργάζονται γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τό καλό τοῦ λαοῦ του, ἀλλά γιά τόν ἑαυτό τους καί τά ἐπίγεια συμφέροντά τους. Αὐτοί πού δέν πιστεύουν  σέ θεία κλήση καί ἀποστολή, ἀλλά σάν βιοποριστικό ἐπάγγελμα ἀσκοῦν τό θεῖο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκολουθοῦν σέ ὅλα κοσμική πορεία καί ζωή. Τί τούς χάρισε ὁ Θεός καί τί τοῦ ἀνταποδίδουν αὐτοί! Καί γιά νά κατακρίνει αὐτήν τήν κακία καί διαγωγή εἶπε Ὁ Κύριος σ᾽ αὐτούς τήν φοβερή τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου παραβολή.

Ἕνας μεγάλος καί σοβαρός κτηματίας καί νοικοκύρης, λέγει ὁ Χριστός στήν παραβολή του, εἶχε μεγάλο ἁμπέλι καί θέλησε νά τό καλλιεργήσει καί νά τό ἀσφαλίσει. Ἔλαβε, λοιπόν, ἐξαιρετική φροντίδα γι᾽ αὐτό. Πρώτα πρώτα ἔβαλε γύρω ἀπό αὐτό φράκτη, γιά νά ἐμποδίζονται ἄνθρωποι καί ζώα νά μπαίνουν ἀπ᾽ ἔξω σ᾽αὐτό καί νά τό καταπατοῦν. Ἔπειτα ἔφτιαξε μέσα σ᾽ αὐτό στέρνα γιά νά πατοῦν τά σταφύλια καί νά βγαίνει τό κρασί. Κατόπιν ἔχτισε πύργο, γιά νά μένουν μέσα σ᾽ αὐτό ἄνετα οἱ φύλακες καί ἐργάτες καί νά καλλιεργοῦν μέ προθυμία τό ἀμπέλι του. Καί, τέλος, δείχνοντας ἐκτίμηση καί ἀξία στούς ἐργάτες τους αὐτούς, τούς τό ἐμπιστεύτηκε σά νά ἦταν δικό τους τό ἀμπέλι καί αὐτός ἀναχώρησε σέ χώρα μακρινή. Ὕστερα ἀπό πολύ χρόνο στόν καιρό τῆς σοδειᾶς, ἔστειλε στούς ἐργάτες καί γεωργούς τοῦ ἀμπελῶνα του, τούς δούλους του, γιά νά παραλάβουν τούς καρπούς τοῦ κτήματός του. Ἀλλά οἱ γεωργοί αὐτοί ἔπιασαν τούς δούλους αὐτούς, τούς ἀπεσταλμένους τοῦ κυρίου τους, καί ἄλλους μέν ἀπό αὐτούς τούς ἔδειραν, ἄλλους τούς θανάτωσαν καί ἄλλους τούς λιθοβόλησαν. Τόση κακουργία ἔδειξαν. Ἔπειτα ἀπό λίγο ξανάστειλε ἄλλους δούλους ὁ νοικοκύρης τοῦ ἀμπελιοῦ, πιό πολλούς ἀπό τούς πρώτους. Μά οἱ κακοί γεωργοί καί σ᾽ αὐτούς ἔκαναν τά ἴδια. Τί να κάνει λοιπόν; Στό τέλος ἔστειλε καί τόν μονάκριβο Υἱό του, μέ τή σκέψη, πώς θά ντραποῦν πιά τό γιό τοῦ Κυρίου τους καί θά δώσουν τούς καρπούς πού ὀφείλουν. Ἀλλά αὐτοί, ὅταν εἶδαν τόν υἱό τοῦ ἀφεντικοῦ τους νά ἔρχεται πρός αὐτούς, εἶπαν μεταξύ τους. «Αὐτός εἶναι ὁ κληρονόμος τοῦ κτήματος, ἐλάτε νά τόν θανατώσουμε καί αὐτόν. Καί θά μείνει πιά δικό μας τό ἀμπέλι καί θά μποροῦμε νά τό ἐκμεταλλευόμαστε ὅπως θέλουμε». Αὐτό εἶπαν καί αὐτό ἔκαναν οἱ ἀθεόφοβοι καί ἀδιάντροποι καί κακοί γεωργοί. Τόν ἔπιασαν τόν Υἱό τοῦ Κυρίου τους, τόν ἔβγαλαν ἔξω ἀπό τό ἀμπέλι καί τόν θανάτωσαν!

Αὐτή ἦταν ἡ παραβολή πού εἶπε ὁ Κύριος στούς ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, στούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, καί θέλησε νά τούς πεῖ μέ αὐτήν πώς αὐτή ἦταν οἱ κακοί γεωργοί τοῦ ἀμπελιοῦ τοῦ Θεοῦ πού ἦταν ὁ ἰσραηλιτικός λαός καί ἡ ἁγία του θρησκεία. Καί τούς ἔλεγε ἀκόμα μέ τήν παραβολή: «Οἱ πρόγονοί σας, κακοί γεωργοί κι αὐτοί πρίν ἀπό ἐσᾶς, δολοφόνησαν τούς προφῆτες πού ἔστελνε ὁ Θεός, γιά νά καλλιεργήσουν τήν πίστη καί εὐσέβεια στό λαό. Ἐσεῖς πηγαίνετε νά κάνετε τό χειρότερο ἀπό ὅλα, τό μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων, νά σταυρώσετε Ἐμένα, πού δέν εἶμαι ἁπλῶς ἕνας προφήτης, ἀλλά ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὁ Κύριος τῶν προφητῶν. Προσέξτε, λοιπόν. Προσέξτε πού βαδίζετε. Προσέξτε καί μή προχωρεῖτε στό μεγάλο, στό ἀνήκουστο ἔγκλημα, ἀλλά μετανοῆστε καί ἀποδῶστε καρπούς στό Θεό, τήν πίστη σας, τήν μετάνοιά σας, τήν ἀναγνώριση καί προσκύνηση τοῦ ἀπεσταλμένου Υἱοῦ του.»

Αὐτά τούς εἶπε ὁ Κύριος καί τούς ἔθεσε τό φοβερό ἐρώτημα: «Δέ μοῦ λέτε, ὅταν γυρίσει πίσω ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνα τί θά τούς κάνει αὐτούς τούς φονιάδες γεωργούς;». Καί οἱ Φαρισαίοι ἀπάντησαν: «Τούς κακούς μέ κακό θάνατο θά τούς θανατώσει, καί τό ἀμπέλι του θά τό δώσει σέ ἄλλους γεωργούς, τίμιους ἀνθρώπους καί καλούς, οἱ ὁποίοι, ὅταν ἔρθει ὁ καιρός τῆς καρποφορίας θά ἀποδώσουν τούς καρπούς καί δέν θά τούς κατακρατοῦν». Τότε τούς λέει ὁ Χριστός: «Ναί, αὐτό θά κάνει ἐκεῖνος. Ἀλλά ἐσεῖς πού προχωρεῖτε τώρα στό μεγάλο ἔγκλημα νά μέ φονεύσετε, ἐμένα τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχετε διαβάσει ποτέ στίς Ἁγίες Γραφές τόν λόγο πού λέει× λίθον πού τόν περιφρόνησαν καί τόν πέταξαν μακριά ἀπό τήν οἰκοδομή οἱ οἰκοδόμοι, αὐτός ὁ λίθος μέ παράδοξο τρόπο ἔγινε ἀγκωνάρι καί κεφαλή ὅλης τῆς οἰκοδομῆς; Αὐτός ὁ λίθος εἶμαι ἐγώ ὁ Χριστός, πού ἐσεῖς μέ περιφρονεῖτε καί μέ καταδιώκετε. Καί αὐτό τό θαῦμα τό ἔκανε ὁ Θεός καί γιά αὐτό προκαλεῖ τό θαυμασμό ὅλου τοῦ κόσμου. Μή προχωρεῖτε, λοιπόν, στό ἔγκλημα. Μετανοῆστε, πιστέψτε, γιά νά σωθεῖτε.»

Φοβερό τό θέμα καί τό τέλος τῆς παραβολῆς αὐτῆς, τό ὀρθό καί δίκαιο συμπέρασμά της. Οἱ γεωργοί τοῦ ἀμπελῶνα τοῦ Θεοῦ, ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς καί θεολόγοι νά καταντοῦν ἄπιστοι καί ἀρνητές, νά γίνονται ἐχθροί καί πολέμιοι τοῦ Θεοῦ καί νά τιμωροῦνται ἔπειτα δίκαια μέ τήν πιό φριχτή τιμωρία. Ἀλλά καί καθένας ἀπό ἐμᾶς τούς κοινούς Χριστιανούς, ἕνας πατέρας καί μία μητέρα, ἕνας διδάσκαλος, ἕνας προϊστάμενος πού δέν φροντίζει νά δώσει καλή ἀγωγή καί νά κατευθύνει στό δρόμο τοῦ Θεοῦ τά παιδιά του ἤ τούς μαθητές τους ἤ τους ὑφισταμένους του, κακός γεωργός εἶναι κι αὐτός. Τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός ψυχές πρός καλλιέργεια ἀγαθή καί πλούσια πνευματική καρποφορία καί αὐτός ἔδειξε ἀσυγχώρηση ἀδιαφορία. Τί φοβερή εὐθύνη πού φέρει! Ὤ, Κύριε, Κύριε. Δίνε μας συναίσθηση τῶν εὐθυνῶν μας καί κάνε μας ὅλους καλούς γεωργούς τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν μας.