Κυριακή 26 Μαΐου 2013 (Τοῦ Παραλύτου)

«Ἄγγελος γάρ κατά καιρόν κατέβαινε ἐν τῇ κολυμβήθρα...ὁ οὖν πρῶτος ἐμβάς...ὑγιής ἐγίνετο» ( Ἰωάν. ε΄, 4 )

Ὑπῆρχε στήν ἄκρη τῆς ἀρχαίας πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, μᾶς λέει ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, μιά δεξαμενή πού ὀνομαζόταν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά. Στή δεξαμενή αὐτή γινόταν κάτι θαυμαστό. Κατά διαστήματα καί σέ χρόνο πού κανείς δέν γνώριζε, ἄγγελος Κυρίου τάραζε τό νερό της. Ἄν τή στιγμή ἐκείνη ἔπεφτε μέσα στό νερό ἕνας ἄρρωστος, γινόταν ἀμέσως καλά. Κάθε φορά πού ὁ ἄγγελος τάραζε τό νερό, θεραπευόταν μόνο αὐτός πού ἔπεφτε πρῶτος στό νερό. Γιά νά μπορέσει νά θεραπευθεῖ κάποιος ἄλλος, ἔπρεπε νά ξανάρθει ὁ ἄγγελος καί νά ταράξει τό νερό.

Γύρω ἀπό  αὐτή τήν θαυματουργική κολυμβήθρα μαζεύονταν πολλοί ἄρρωστοι, τυφλοί, κουφοί, παράλυτοι, μαζί μέ τούς συγγενεῖς τους. Ἀνάμεσα σ’αὐτούς ὑπῆρχε ἕνας παράλυτος πού γιά τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν καθηλωμένος  στό κρεβάτι του. Κάποιοι τόν εἶχαν φέρει στήν κολυμβήθρα καί τόν ἄφησαν ἐκεῖ μόνο του. Παράλυτος, ὅμως, καθώς ἦταν, δέν μποροῦσε νά τρέξει, ὥστε νά προλάβει νά πέσει πρῶτος στό νερό, ὅταν τό τάραζε ὁ ἄγγελος. Ἄλλοι, πού εἶχαν ἔρθει μετά ἀπό αὐτόν, ἔπεφταν πρῶτοι καί θεραπεύονταν.

 Ὅμως, ὁ παράλυτος αὐτός δέν ἀπελπιζόταν. Οὔτε ἔχανε τήν ὑπομονή του.Εἶχε ἀξιοθαύμαστη ὑπομονή, πού πολλά μπορεῖ νά μᾶς διδάξει. Ἐμεῖς  ζητᾶμε ἀπό τό Θεό κάτι καί θέλουμε νά μᾶς τό δώσει ἀμέσως. Διαφορετικά, γογγύζουμε. Ἀντίθετα, ὁ παράλυτος τοῦ Εὐαγγελίου τριάντα ὀκτώ χρόνια περίμενε, καί ὅμως δέν γόγγυζε, δέν βλασφημοῦσε τό Θεό, δέν καταριόταν τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα πού γεννήθηκε. Ἀναδείχθηκε ἥρωας τῆς ὑπομονῆς. Καί ὁ Χριστός ἦλθε νά τόν βραβεύσει . Βραβεῖο τῆς ὑπομονῆς του ἧταν ἡ θεραπεία του. «Σήκω ἐπάνω, πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα», τοῦ εἶπε. Καί ὁ παράλυτος σηκώθηκε ἀμέσως ὄρθιος. Τόν θεράπευσε ὁ Χριστός μέ ἕνα λόγο του. Γιατί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι παντοδύναμος. Καί θαυματουργεῖ ὁ Χριστός μέ ἕνα λόγο του στούς ἀνθρώπους πού παραδίνονται μέ ἐμπιστοσύνη στά χέρια του καί δέν ἀντιδροῦν στό θέλημά του.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὀνομάζει τή δεξαμενή τῆς Βηθεσδά κολυμβήθρα. Σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ κολυμβήθρα αὐτή ἦταν ἕνας τύπος, μία σκιά, θά λέγαμε, ἕνα σύμβολο τῆς πραγματικῆς κολυμβήθρας πού εἶναι τό ἱερό Βάπτισμα. Νερό ὑπῆρχε καί στή μία κολυμβήθρα, νερό ὑπάρχει καί στήν ἄλλη. Τό νερό τῆς κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδά, πρίν τό ταράξει ὁ ἄγγελος, δέν εἶχε καμιά θαυματουργική δύναμη. Ἀλλά καί τό νερό πού χρησιμοποιοῦμε γιά τό ἱερό Βάπτισμα εἶναι ἁπλὀ νερό, χωρίς θαυματουργική δύναμη. Ἀπό τή στιγμή, ὅμως, πού ὁ ἱερέας τελεῑ τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί ἐπικαλεῖται μέ τίς εὐχές τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό νερό τῆς κολυμβήθρας παίρνει θεϊκή δύναμη καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐκείνη τήν ὥρα κάνει θαῦμα ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἀπό τό θαῦμα τῆς κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδά. Διότι ἡ κολυμβήθρα ἐκείνη θεράπευε μόνο τό σῶμα τοῦ ἀρρώστου. Ἡ κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας ἀγγίζει καί τήν ψυχή του. Καθαρίζει, δηλαδή, καί τό σῶμα καί τήν ψυχή τοῦ βαπτιζόμενου, πρώτιστα ἀπό τήν ἁμαρτία πού  κληρονόμησε ἀπό τούς Πρωτοπλάστους, ἀπό τό λεγόμενο προπατορικό ἁμάρτημα, ἀλλά καί ἀπό τίς ἄλλες προσωπικές του ἁμαρτίες, τίς ὁποῖες πρόσθεσε πάνω σ’αὐτό. Ἔτσι κατά τό νηπιοβαπτισμό, τό νήπιο καθαρίζεται μόνο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα, ἀφοῦ δεν ἔχει ἄλλες ἁμαρτίες. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, πού βαπτίζεται σέ μεγάλη ἡλικία καθαρίζεται καί ἀπό τίς δικές του προσωπικές ἁμαρτίες.

Ἀδελφοί μου, ἄν εἴχαμε μάτια ἀγγέλων καί μπορούσαμε νά δοῦμε τί κατορθώνει ἡ θεία Χάρη μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, θά βλέπαμε τήν ψυχή τοῦ ἀβάπτιστου μαύρη, πρίν μπεῖ στήν κολυμβήθρα. Ὅταν, ὅμως, γίνει ἡ βάπτιση στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος  καί ὁ ἄνθρωπος βγεῖ ἀπό τήν κολυμβήθρα, ἡ ψυχή του εἶναι λευκή σάν τό χιόνι. Δέν ἔχει ἐπάνω της καμιά ἁμαρτία. Δέν τήν βαραίνει καμιά ἐνοχή. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται παιδί τοῦ Θεοῦ καί λάμπει ὁλόκληρος. Καί, ἐάν μετά τό βάπτισμα πεθάνει, πηγαίνει κατευθεῖαν στόν Παράδεισο, κοντά στό Θεό καί στούς ἀγγέλους. Γι’ αὐτό καί  οἱ γονεῖς πού χάνουν τά παιδιά τους σέ μικρή ἡλικία καί εἶναι βαπτισμένα, δέν πρέπει νά τά κλαῖνε. Γιατί τά παιδιά αὐτά ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό σάν ἀγγελούδια καί χαίρονται αἰωνίως τή χαρά τοῦ Παραδείσου.

Ἀδελφοί, ὅλοι βαπτισθήκαμε! Ὁλόλευκοι βγήκαμε ἀπό τήν κολυμβήθρα! Ἀλλά, δυστυχῶς, γινόμαστε μαῦροι μέ τίς ἁμαρτίες μας. Καί πάλι, βέβαια, ὁ Θεός μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Τά δάκρυα πού χύνουμε γιά τίς ἁμαρτίες πού κάνουμε ὕστερα ἀπό τό βάπτισμα, αὐτά τά δάκρυα γίνονται μιά ἄλλη κολυμβήθρα. Ἄν τρέχαμε σ’ αὐτήν, ὅπως ἔτρεχαν τότε στήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά, ὁ Χριστός θά μᾶς δεχόταν καί θά μᾶς θεράπευε ὁποιαδήποτε ἀρρώστια κι ἄν εἴχαμε.

 Ὁ Χριστός, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ ἰαματική κολυμβήθρα ὅλων τῶν αἰώνων. Αὐτός διά μέσου τῶν ἱερέων τελεῖ τά μυστήρια καί καθαρίζει τούς ἁμαρτωλούς. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μεγάλος ἰατρός πού θεραπεύει κάθε ἀρρώστια ψυχῆς καί σώματος. Σ’ αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.