Κυριακή 19 Μαΐου 2013 (τῶν Μυροφόρων)

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ»                  (Μάρκ. ιε΄, 43)

Μεγάλη Παρασκευή! Πρίν ἀκόμη δύσει ὁ ἥλιος  τῆς θλιβερῆς ἐκείνης ἡμέρας, ἕνας ἄλλος ἥλιος εἶχε δύσει. Ὁ Χριστός! Ὁ πνευματικός ἥλιος, πού φώτιζε καί θέρμαινε τόν κόσμο, ἔγειρε τήν ἁγία του κεφαλή πάνω στό σταυρό καί παρέδωσε τό πνεῦμα του. «Τετέλεσται» ἦταν ὁ τελευταῖος του λόγος. Βασίλεψε ὁ ἥλιος Χριστός, ὅπως βασιλεύει ὁ ἥλιος πάνω στή γῆ, γιά νά ἀνατείλει ἀλλοῦ καί νά φωτίσει ἄλλους κόσμους. Γιά νά φωτίσει ἐκείνους πού ζοῦσαν αἰωνίως στό σκοτάδι τοῦ Ἅδη...

Ὁ Χριστός νεκρός πάνω στό σταυρό! Ἐκείνη τήν ἐποχή ὅσοι καταδικάζονταν σέ θάνατο σταυρικό καί πέθαιναν πάνω στό σταυρό, ἔμεναν κρεμασμένοι στό ξύλο, γιά νά γίνει τό σῶμα τους τροφή γιά τά ἄγρια πουλιά, ἄν δέν βρισκόταν κάποιος, νά τούς  θάψει. Γιατί οἱ σταυρωμένοι θεωροῦνταν στοιχεῖα ἐγκληματικά, πού δέν ἔπρεπε νά δείχνει κανείς γι΄αὐτούς πόνο καί ἐνδιαφέρον. Ἀνάμεσα σ’αὐτούς κι ὁ Κύριός μας! Ὁ Δίκαιος, ὁ Ἀναμάρτητος, ὁ Ἅγιος Ἰησοῦς!

Ὁ Χριστός νεκρός ἐπάνω στό σταυρό! Οἱ ὧρες περνοῦν. Ἀρχίζει νά σκοτεινιάζει καί ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νά εἶναι μόνος ἐπάνω στό σταυρό. Αὐτός πού εὐεργέτησε ὅσο κανένας ἄλλος τόν κόσμο!  Κανείς δέν βρίσκεται, λοιπόν, κοντά του; Ποῦ εἶναι οἱ μαθητές του; Ποῦ εἶναι ὁ Πέτρος; Ποῦ εἶναι οἱ χιλιάδες ἐκεῖνοι, πού ὁ Χριστός θεράπευσε ἀπό τόσες ἀρρώστιες; Ποῦ εἶναι οἱ πεινασμένοι πού χόρτασε στήν ἔρημο; Ποῦ εἶναι ὁ ἐνθουσιώδης ἐκεῖνος λαός πού τήν Κυριακή τῶν Βαΐων κρατοῦσε βάγια καί φώναζε «ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος...»;

Ἀλίμονο! Κανένας ἀπό αὐτούς δέν ἐμφανίζεται. Κανένας, λοιπόν, δέν τόν ἀγαπᾶ; Τόν ἀγαποῦν, ἀλλά ὄχι μέ τέλεια ἀγάπη. Τόν ἀγαποῦν λίγο. Γιατί φοβοῦνται τούς ἐχθρούς του, τρέμουν. Πῶς νά πλησιάσουν; Δέν τολμοῦν. Προσπαθοῦν ἀπό μακριά νά ἀτενίσουν τό Γολγοθᾶ. Ἡ ἀγάπη τους ἀποδεικνύεται λίγη. Ἡ μεγάλη ἀγάπη εἶναι φλογερή. Τολμᾶ τά πάντα. Δέν γνωρίζει δειλία.

Ἀλλά νά, στό λόφο τοῦ Γολγοθᾶ φτάνουν οἱ γενναῖοι. Δύο ἄνδρες καί λίγες γυναῖκες.  Ἔρχονται, γιά νά ἐκπληρώσουν τό καθῆκον τους ἀπέναντι στό νεκρό. Θαυμάζει κανείς τήν τόλμη τους. Εἶναι ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία. Βουλευτής, εὐγενής χαρακτήρας καί γνωστός στόν Πιλᾶτο. Αὐτός μόνο τόλμησε νά πάει στόν Πιλᾶτο καί γιά νά ζητήσει τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί ὁ Πιλᾶτος, ἀφοῦ βεβαιώθηκε γιά τόν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ, ἔδωσε τήν ἄδεια. Γεμάτος συγκίνηση καί χαρά ὁ Ἰωσήφ ἀγόρασε ὅ,τι χρειαζόταν, γιά νά θάψει τό σῶμα τοῦ  Ἰησοῦ. Μαζί του καί ὁ Νικόδημος, κρυφός μαθητής τοῦ Κυρίου, πού τώρα παίρνει κι αὐτός θάρρος. Κοντά σ’ αὐτούς ἔρχονται καί λίγες γυναῖκες, οἱ Μυροφόρες, ἀνάμεσα στίς ὁποῖες χωρίς ἀμφιβολία εἶναι καί ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ Παναγία. Αὐτή ἡ ἁγία συντροφιά μέ χέρια πού ἔτρεμαν καί μέ ἱερή συγκίνηση ξεκρέμασε τόν Χριστό ἀπό τό Σταυρό. Ἔπλυνε τίς ἅγιες πληγές του, τύλιξε σέ καθαρό σεντόνι τό ἄχραντο σῶμα του καί τό τοποθέτησε μέ εὐλάβεια σέ τάφο καινούργιο, σκαλισμένο πάνω σέ βράχο.

Θάρρος καί τόλμη χρειάστηκαν  ὁ Ἰωσήφ, ὁ Νικόδημος καί οἱ Μυροφόρες γυναῖκες. Ὅ,τι δέν τόλμησαν οἱ πολλοί τό ἔκαναν αὐτοί οἱ λίγοι.

Καί ἐμεῖς, ἀδελφοί, πού ζοῦμε σήμερα στόν αἰώνα τῆς ἀποστασίας καί τῆς διαφθορᾶς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό θάρρος καί τόλμη, γιά νά ἐκπληρώσουμε τά χριστιανικά μας καθήκοντα. Θάρρος καί τόλμη χρειάζεται, γιά νά κάνουμε τό σταυρό μας, ὅταν βρισκόμαστε σέ περιβάλλον μή χριστιανικό. Σέ ἕνα τραπέζι, λόγου χάρη, κοσμικό, ὅπου ὅλοι κάθονται καί σηκώνονται χωρίς προσευχή, εἶναι δειλία, ἄν φοβηθοῦμε τίς εἰρωνεῖες καί τά σχόλια. Τό ἴδιο κι ὅταν, περνώντας ἔξω ἀπό μία ἐκκλησία, ντραποῦμε νά κάνουμε κανονικά καί ὄχι φοβισμένα τό σταυρό μας.

Κι ὅταν, ἀδελφέ μου, βρίσκεσαι σέ ἕναν κύκλο ἀνθρώπων πού βλασφημοῦν καί εἰρωνεύονται τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς πίστεώς μας, εἶναι δειλία νά σιωπήσεις. Φτύνουν οἱ ἄπιστοι τόν Χριστό χειρότερα ἀπό τούς σταυρωτές του κι ἐσύ σιωπᾶς; Χριστιανέ, ἄνοιξε τό στόμα σου καί μίλησέ τους γιά τό Χριστό. Λίγο θάρρος καί τόλμη χρειάζεται...

 Ἀδικεῖται ὁ γείτονάς σου ἀπό ἀνθρώπους ἰσχυρούς, πού καταπατοῦν τό δίκαιο τῶν ἀδυνάτων, καί σιωπᾶς; Τί φοβᾶσαι, μή γίνουν καί δικοί σου ἐχθροί; Θάρρος καί τόλμη χρειάζεται καί στήν περίπτωση αὐτή, γιά νά μιλήσεις.

Θάρρος καί τόλμη χρειάζεται, ἀδελφοί μου, στίς δύσκολες περιστάσεις  τῆς ζωῆς μας, ἄν θέλουμε νά δείχνουμε κι ἐμεῖς τή μεγάλη μας ἀγάπη στόν Ἐσταυρωμένο μας Χριστό, ὅπως τήν ἔδειξαν ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος καί οἱ ἅγιες Μυροφόρες.