Κυριακή 14 Ἀπριλίου 2013 (Δ΄ Νηστειῶν)

«Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»       (Μάρκ. θ΄, 19)

Γιά ἕναν δυστυχισμένο πατέρα μᾶς μιλάει ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἦταν δυστυχισμένος, γιατί τό παιδί του ἦταν δαιμονισμένο. Τό εἶχε κυριεύσει ὁ δαίμονας καί τό βασάνιζε. Δέν ἄκουγε. Δέν μιλοῦσε. Κουφό καί ἄλαλο ἦταν. Καί ἐνῶ φαινόταν ἥσυχο, ξαφνικά τό ἔπιανε κρίση. Ἔπεφτε κάτω, σπαρταροῦσε σάν ψάρι, ἔβγαζε ἀφρούς, ἔτριζε τά δόντια, γινόταν σάν νεκρό. Ἕνα θέαμα φρικτό! Ἔπρεπε νά εἶναι κάποιος συνεχῶς κοντά του, γιατί κινδύνευε νά πέσει ἄλλοτε στή φωτιά καί νά καεῖ κι ἄλλοτε στό νερό καί νά πνιγεῖ. Δυστυχισμένο παιδί! Ἀλλά πιό δυστυχισμένος ὁ πατέρας, πού τό ἔβλεπε καί ἔλιωνε. Τό δαιμόνιο αὐτό μόνο ὁ Χριστός μποροῦσε νά τό βγάλει ἀπό τό παιδί.

Παίρνει, λοιπόν, ὁ πατέρας τό παιδί του καί τό πηγαίνει στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Τούς παρακαλεῖ νά τό θεραπεύσουν. Τό θαῦμα, ὅμως, προϋπέθετε πίστη. Ὁ πατέρας ἔπρεπε νά πιστεύει στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά ὁ πατέρας εἶχε ἀμφιβολίες. Σκεφτόταν: -Ἆραγε θά μπορέσει ὁ Χριστός νά κάνει καλά τό παιδί μου;

Χιλιάδες θαύματα  εἶχε κάνει ὁ Χριστός. Πολλά δαιμόνια εἶχε βγάλει καί πολλοί εἶχαν θεραπευθεῖ. Kι ὁ πατέρας ἔπρεπε νά πιστεύει μέ ὅλη του τήν καρδιά. Ἀλλά ἦταν κι αὐτός ἕνας ἀπό τούς πολλούς Ἰουδαίους πού, ἐνῶ ἔβλεπαν καθημερινά θαύματα, δέν πίστευαν στό Χριστό. Ὅλο ἀμφιβολίες εἶχαν καί ὅλο πιό μεγάλα θαύματα ἤθελαν νά βλέπουν. Τίποτε δέν τούς ἔπειθε. Κι ὁ Χριστός βλέποντας τήν ἀπιστία τοῦ πατέρα, ἀναστενάζει μέ λύπη καί λέει τά φοβερά ἐκεῖνα λόγια: «Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι;» Ὦ γενιά πού τόσα θαύματα εἶδες καί εἶσαι ἀκόμα ἄπιστη, ἕως πότε θά εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Ὑποφέρει ὁ Κύριός μας ἀπό τήν ἀπιστία καί τή σκληροκαρδία τῶν Ἰουδαίων. Δέν μπορεῖ νά μένει κοντά σέ ἕναν λαό ἄπιστο, διεφθαρμένο καί ἀχάριστο.

«Ὦ γενεά  ἄπιστος». Τά φοβερά αὐτά λόγια πού  εἶπε ὁ Χριστός γιά τούς Ἰουδαίους, δυστυχῶς ταιριάζουν καί σέ μᾶς. Γιατί καί ἐμεῖς ἔχουμε εὐεργετηθεῖ ἀπό τό Χριστό περισσότερο ἀπό τούς Ἰουδαίους. Εἴδαμε ἀναρίθμητα θαύματα. Ἄν ἀνοίξουμε τούς βίους τῶν ἁγίων, θά δοῦμε πάμπολλα θαύματα πού ἔκαναν οἱ μάρτυρες καί οἱ ἅγιοι μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Καί κάνουν ἀκόμα. Στήν Κεφαλλονιά ὅποιος πάει, θά δεῖ πώς ὁ Ἅγιος Γεράσιμος διώχνει δαιμόνια καί θεραπεύει τούς δαιμονιζομένους.  Στήν Αἴγινα ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, στήν Τῆνο ἡ Παναγία, στά Μοναστήρια καί στά Ἱερά Προσκυνήματα θά δοῦμε θαύματα πού κάνουν στούς πιστούς οἱ ἅγιοι. Ἀλλά καί στήν οἰκογενειακή καί προσωπική μας ζωή ὑπῆρχαν στιγμές πού κινδυνεύσαμε τρομερά καί τήν τελευταία στιγμή κάποιο χέρι ἀόρατο μᾶς ἔσωσε. Ἦταν τό χέρι τοῦ Χριστοῦ. Ἀκόμη καί ἡ ἱστορία τοῦ πολυβασανισμένου ἔθνους μας, τῆς Ἑλλάδας, εἶναι ἱστορία θαυμάτων. Ὕστερα ἀπό τόσα θαύματα θά ἔπρεπε ὅλοι οἱ Ἕλληνες νά πιστεύουμε στό Χριστό. Πιστεύουμε ὅμως; Ἡ πίστη μας φαίνεται ἀπό τά ἔργα μας. καί τά ἔργα μας δείχνουν ὅτι ἡ πίστη μας δέν εἶναι ζωντανή. Δέν ἔχει μέσα της φλόγα καί δύναμη. Εἶναι μιά πίστη χλιαρή, πού δέν διαφέρει πολύ ἀπό τήν ἀπιστία. 

Ἄν πιστεύαμε, θά ἀκούγαμε τό πρωί τῆς Κυριακῆς τήν καμπάνα  καί θά τρέχαμε ὅλοι στήν Ἐκκλησία. Κανείς δέν θά ἔλειπε. Ἄν πιστεύαμε, θά τηρούσαμε τή νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς καί κυρίως τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἄν πιστεύαμε, θά τρέχαμε στήν ἐξομολόγηση καί μέ δάκρυα στά μάτια θά λέγαμε τά ἁμαρτήματά μας. Δέν θά ἀδικοῦσε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, δέν θά ἔκλεβε, δέν θά ἀπατοῦσε τόν γείτονά του, δέν θά ἀτίμαζε τό σπίτι του, δέν θά πρόσβαλλε τήν προσωπική του τιμή. Ἄν πιστεύαμε, δέν θά ἀθετούσαμε τό ἱερό Μυστήριο τοῦ γάμου, τρέχοντας στά Δημαρχεῖα ἤ συζώντας χωρίς ντροπή. Δέν θά βλασφημούσαμε τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ, πού τό τρέμουν καί οἱ δαίμονες ἀκόμη. Δέν θά ἀφήναμε τό διάβολο νά χορεύει στό σπίτι μας μέσῳ τῆς τηλεοράσεως. Θά ἤμασταν δίκαιοι καί ἐλεήμονες. Αὐτή ἡ διαφθορά μικρῶν καί μεγάλων, αὐτή ἡ ἀσέβεια, ἡ ἀδικία, ἡ ἀσπλαχνία καί ἡ θηριωδία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπιστίας.

Τί πρέπει, λοιπόν, νά κάνουμε, ἀδελφοί μου; Νά συναισθανθοῦμε τήν ἀπιστία μας. Νά πέσουμε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί μέ δάκρυα νά φωνάξουμε καί ἐμεῖς τά λόγια τοῦ δυστυχισμένου ἐκείνου πατέρα: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Χριστέ μου, βοήθησέ με, νά διώξω ἀπό τήν καρδιά μου κάθε ἀμφιβολία, κάθε δισταγμό. Νά γίνω ἕνας πιστός μαθητής σου καί νά εἶμαι κοντά σου καί τώρα καί αἰώνια.