Κυριακή 7 Ἀπριλίου 2013 (Γ΄ Νηστειῶν)

«Ὅστις  θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» (Μάρκ. η΄, 34)

           Tρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας ὑψώνει μπροστά μας τή σημαία της. Σημαία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Σταυρός. Σημαία πού κυματίζει αἰῶνες τώρα καί δίνει θάρρος καί ἀνδρεία σ’ αὐτούς πού πιστεύουν καί ἀγωνίζονται γιά τό Χριστό. Σημαία πού νικᾶ κάθε ἐχθρό καί θριαμβεύει. Πού θά νικήσει μιά μέρα τά στρατεύματα τοῦ ἀντιχρίστου καί θά κυριαρχήσει σέ ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς. Στή σκιά της θά βρεῖ ὁ κόσμος τήν εἰρήνη καί τήν εὐτυχία του.

Κάτω ἀπό  τή σημαία τοῦ Σταυροῦ μᾶς καλεῖ  σήμερα ὁ Χριστός νά στρατευθοῦμε. Μᾶς καλεῖ ὁ αἰώνιος βασιλιάς νά καταταχθοῦμε στό στρατό του. Μᾶς ἀφήνει, ὅμως, ἐλεύθερους νά διαλέξουμε. Ἤ μέ τό Χριστό ἤ μέ τό διάβολο. Ἐθελοντές μᾶς θέλει ὁ Χριστός. Μᾶς λέει: «Ὅποιος θέλει νά γίνει δικός μου μαθητής καί νά μέ ἀκολουθήσει, ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του». Πόσο σέβεται τήν ἐλευθερία μας! Δέν εἴμαστε ἄλογα ζῶα ἐμεῖς, δέν εἴμαστε μᾶζες. Δέν εἴμαστε δοῦλοι. Εἴμαστε ἄνθρωποι ἐλεύθεροι. Μποροῦμε νά ἐκλέξουμε τό καλό ἤ τό κακό. Τό φῶς ἤ τό σκοτάδι. Τό Χριστό ἤ τό διάβολο.

Ἐλεύθεροι εἴμαστε νά ἀκολουθήσουμε τό Χριστό. Ἀλλά ἀπό τή στιγμή πού παίρνουμε    τήν ἀπόφαση νά τόν ἀκολουθήσουμε, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά κάνουμε αὐτό πού ὁ Χριστός θέλει. Ὄχι αὐτό πού θέλουμε ἐμεῖς. Καί τό πρῶτο πού μᾶς ζητάει, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο, εἶναι νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας. Νά μισήσουμε τόν ἑαυτό μας.

Τί σημαίνει νά μισήσουμε  τόν ἑαυτό μας; Δέν σημαίνει ἀσφαλῶς  νά μισήσουμε τό σῶμα μας καί νά τό ἐξοντώσουμε. Δέν ἐννοεῖ νά μισήσουμε τίς καλές ἐπιθυμίες πού φύτευσε ὁ Θεός στόν κάθε ἄνθρωπο. Ἐννοεῖ νά μισήσουμε καί  νά ἀπαρνηθοῦμε τίς κακές μας ἐπιθυμίες. Τά πάθη μας, πού φωλιάζουν μέσα στήν ψυχή μας καί μᾶς τυραννοῦν, καί δέν μᾶς ἀφήνουν νά ἀναπνεύσουμε ἐλεύθερα. Τίς κακίες, πού δέν προέρχονται ἀπό τό Θεό ἀλλά ἀπό τήν πονηρή φύση μας, ἀπό τόν ἁμαρτωλό καί διεφθαρμένο ἑαυτό μας. Αὐτόν πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τόν ὀνομάζει  παλαιό ἄνθρωπο. Κι εἶναι αὐτός πού μᾶς σπρώχνει διαρκῶς πρός τό κακό. Αὐτόν, λοιπόν, τόν παλαιό ἄνθρωπο πρέπει νά μισήσουμε,  καί νά μήν ἀκολουθοῦμε τίς εἰσηγήσεις του, ἄν θέλουμε νά μείνουμε πιστοί στό Χριστό. Ἄν θέλουμε  νά εἴμαστε ἄνθρωποι ἀνώτεροι, μέ ὑψηλό προορισμό καί νά μήν μοιάζουμε μέ τά ἄλογα ζῶα.

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν».                              Μερικά παραδείγματα θα μᾶς βοηθήσουν νά καταλάβουμε τό σπουδαῖο αὐτό λόγο τοῦ Κυρίου μας.

Εἴμαστε σέ περίοδο νηστείας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ ὅλους νά νηστέψουμε, ἐκτός ἀπό τούς πολύ ἀσθενεῖς. Ἔρχεται, ὅμως, ὁ παλαιός ἄνθρωπος πού ἔχουμε μέσα μας καί μᾶς λέει: «Μήν τούς ἀκοῦς. Τί θά πεῖ νηστεία; Ὅλες οἱ ἡμέρες εἶναι ἴδιες. Ἄλλα  μᾶς βλάπτουν καί ὄχι τό τί θά φᾶμε. Ὁ Θεός μᾶς τίς ἔδωσε τίς τροφές. Νά τρῶς καί Τετάρτη καί Παρασκευή καί Σαρακοστή καί τή Μεγάλη Ἑβδομάδα...». «Μή νηστεύεις», μᾶς λέει, λοιπόν, ἡ μία φωνή. «Νήστευε», μᾶς λέει ἡ ἄλλη. Ποιά ἀπό τίς δύο φωνές θά ἀκούσουμε; Ἄν ποῦμε, θά ἀκούσω τή φωνή τοῦ Χριστοῦ καί θά νηστέψω, ἐφαρμόζουμε τήν αὐταπάρνηση πού μᾶς ζητάει ὁ Χριστός, τό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Πατᾶμε τό θέλημα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου.

-Χτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ  σπιτιοῦ μας μία χήρα, ἕνα ὀρφανό. Ζητοῦν τή βοήθειά μας. Γνωρίζουμε ὅτι ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη. Δύο φωνές ἀκούγονται πάλι μέσα μας. Ἡ μία εἶναι ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ: «Δῶσε», μᾶς λέει. Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ φωνή τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, πού λέει. «Μή δίνεις. Αὐτοί φταῖνε πού κατάντησαν ἔτσι. Ἄς πρόσεχαν. Μήπως ἐμεῖς τἄχουμε πολλά;». Ἀδελφοί μου, ποιά φωνή θά ἀκούσουμε; Ἄν ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ, νικήσαμε τή φιλαυτία μας, δείξαμε ἀγάπη καί συμπόνοια.

-Χτυπᾶ πάλι κάποιος τήν πόρτα μας. Δέν εἶναι φτωχός, δέν εἶναι δυστυχισμένος. Εἶναι ὁ ἐχθρός μας, μᾶς ἔχει ἀδικήσει, μᾶς ἔχει βλάψει, μᾶς ἔχει συκοφαντήσει. Ἔρχεται νά μᾶς ζητήσει συγχώρεση. Τί θά κάνουμε; Ἄν ἀκούσουμε τό Χριστό καί τόν συγχωρήσουμε, νικήσαμε ἕνα ἀπό τά χειρότερα πάθη τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, τό πάθος τῆς ἐκδικήσεως. Ἀπαρνηθήκαμε τόν παλαιό ἄνθρωπο, πήγαμε μέ τό Χριστό, ἐφαρμόσαμε τό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν».

Ἀδελφοί! Ὁ Χριστός εἶναι  ὁ ἀρχηγός μας.  Σημαία μας ὁ Σταυρός. Κι ἐμεῖς στρατιῶτες. Ἄς φανοῦμε πιστοί καί ἀφοσιωμένοι στρατιῶτες τῆς στρατιᾶς τοῦ Χριστοῦ. Ἄς ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας Ἄς μισήσουμε τήν κακία μας. Ἄς διακόψουμε κάθε σχέση μέ τόν διεφθαρμένο ἑαυτό μας. Ἄς λέμε συνεχῶς « ὄχι » στά ἁμαρτωλά θελήματα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου πού φέρουμε μέσα μας. Κι ἄς ἐφαρμόζουμε μόνο τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ἄς λέμε προσευχητικά:

Χριστέ μου, ἀρνοῦμαι τό ἑαυτό μου, ἀρνοῦμαι τό θέλημά μου.

Χριστέ μου «γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».