Κυριακή 31 Μαρτίου 2013 (Β΄ Νηστειῶν)

«Λέγει (ὁ Ἰησοῦς) τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μαρκ. β΄, 5)

Γιά ἕναν ἄρρωστο μᾶς μιλᾶ σήμερα τό Εὐαγγέλιο. Ἕναν ἄρρωστο πού κάποτε ἦταν κι αὐτός ὑγιής, ἦταν παλικάρι. Πήγαινε ὅπου ἤθελε, ἔτρεχε, ἔκανε ὅλες τίς δουλειές. Ξαφνικά,  ἔνιωσε τά χέρια του καί τά πόδια του νά μουδιάζουν, νά παραλύουν, νά μήν τόν ὑπακοῦν. Ἔπεσε στό κρεβάτι. Ὁ καιρός περνοῦσε καί ἡ κατάσταση δέν ἄλλαζε. Ὅλο του τό σῶμα ἔμεινε παράλυτο. Φώναξε γιατρούς, πῆρε φάρμακα, ἀλλά τίποτε δέν μποροῦσε νά τόν θεραπεύσει. Ἔμεινε ἀκίνητος στό κρεβάτι. Ζωντανός νεκρός. Πόσο δυστυχισμένος ἄνθρωπος ἦταν ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου!

Ξαφνικά, ὁ ἀπελπισμένος αὐτός ἄνθρωπος ἀκούει μιά εἴδηση. Ἔφτασε, λέει, κάποιος πού ὅποιον ἀκουμπᾶ γίνεται καλά. Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι τό ὄνομά του. Καί ὁ παράλυτος  στηρίζει τώρα σ’αὐτόν ὅλες του τίς ἐλπίδες .

Θέλει νά πάει νά τόν συναντήσει. Μέ ποιόν τρόπο ὅμως; Ζητάει βοήθεια. Τέσσερις σπλαχνικοί ἄνθρωποι ἀναλαμβάνουν νά τόν βοηθήσουν. Τόν σηκώνουν ὅπως εἶναι μαζί μέ τό κρεβάτι του, καί φθάνουν ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Χριστός καί διδάσκει. Εἶναι ἀδύνατο, ὅμως, νά προχωρήσουν. Τό σπίτι εἷναι γεμάτο   κόσμο μέχρι τήν αὐλή. Κι ὁ κόσμος δεν μετακινεῖται καθόλου ἀπό τή θέση του. Ἀκούει μέ ἀνοιχτὀ τό στόμα τά θεϊκά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀδύνατο νά ἀνοίξει διάδρομο, γιά νά περάσει ὁ παράλυτος. Τότε οἱ πονόψυχοι ἐκεῖνοι ἄνδρες κάνουν κάτι ἐκπληκτικό! Ἄνεβάζουν τό κρεβάτι μαζί μέ τόν παράλυτο πάνω στή στέγη τοῦ σπιτιοῦ. Ξεσκεπάζουν ὕστερα τή στέγη στό σημεῖο ὅπου βρίσκεται ὁ Κύριος, κάνουν ἕνα ἄνοιγμα καί σιγά-σιγά τό κατεβάζουν μπροστά στόν Κύριο. Θαυμάζει ὁ Κύριος τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων. Καί ἀπευθυνόμενος στόν παράλυτο, πού ἀγωνιᾶ μήπως οἱ ἁμαρτίες του γίνουν ἐμπόδιο για τή θεραπεία του, τοῦ λέει: «Παιδί μου, σοῦ ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου» Γιατί, ὄντως, αἰτία τῆς σωματικῆς παραλυσίας τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ἦταν οἱ ἁμαρτίες του. Ὑστερα ἀπό τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του ὅμως, τοῦ δίνει καί τή σωματική ὑγεία. «Σήκω, τοῦ λέει, πάρε στόν ὦμο σου τό κρεβάτι  σου καί πήγαινε στό σπίτι σου». Ἀμέσως ὁ παράλυτος σηκώνεται, παίρνει τό κρεβάτι του καί μπροστά σέ ὅλους βγαίνει ἀπό τό σπίτι. Κι ὅλοι θαυμάζουν καί δοξάζουν τό Θεό γιά τό θαῦμα!

Ἐντύπωση ἔκανε στούς  ἀνθρώπους ἐκείνους τό ὅτι ἕνας παράλυτος περπάτησε. Ἐντύπωση ἰδιαίτερη κάνουν καί σήμερα σέ πολλούς ἐκεῖνα τά θαύματα πού θεραπεύουν τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι, ἆραγε, αὐτά τά θαύματα τά μεγαλύτερα πού μποροῦν νά γίνουν σέ ἕναν ἄνθρωπο; Ἀσφαλῶς ὄχι. Γιατί ὅλοι αὐτοί πού ἔλαβαν μέ θαυματουργική ἐνέργεια τή θεραπεία τοῦ σώματος, θά ἔρθει ὥρα πού θά πεθάνουν. Προσωρινή εὐεργεσία ἑπομένως εἶναι ἡ θεραπεία τῆς σωματικῆς ἀρρώστιας.

Ἐκτός, ὅμως, ἀπό τή σωματική ἀρρώστια ὑπάρχει καί μία ἄλλη ἀρρώστια πιό φοβερή, πού ἔχει φριχτές συνέπειες καί στήν παροῦσα ζωή καί στήν αἰώνια. Καί ἡ ἀρρώστια αὐτή φωλιάζει στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, καί ἀπό ἐκεῖ ἁπλώνεται καί μολύνει καί τή σκέψη του καί τό συναίσθημα καί τή θέληση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀρρώστια αὐτή κάνει ἀφάνταστη καταστροφή στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί στό σῶμα του. Κι αὐτή εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία ἦταν αὐτή πού κατέστρεψε τό σῶμα τοῦ παραλύτου τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν του ἦταν ἡ παραλυσία του. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός θεράπευσε πρῶτα τήν ψυχή τοῦ παραλύτου ἀπό τή φοβερή ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας. Τοῦ χάρισε πρῶτα τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, καί ἔπειτα τοῦ ἔδωσε τή σωματική του ὑγεία.

 Ἀλλά ἡ ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας, ἀδελφοί μου, ἔχει προσβάλει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἁμαρτάνεις, ἄνθρωπε; Βάζεις μέσα στήν ὕπαρξή σου τό φοβερότατο μικρόβιο πού λέγεται ἁμαρτία; Αὐτό τό μικρόβιο θά σοῦ προκαλέσει σιγά–σιγά μεγάλη ζημιά. Γιατί ἀπ’ τήν ἁμαρτία προέρχονται ὅλα τά κακά. Ἀπό τήν ἁμαρτία προέρχονται οἱ ἐνοχές, ἡ στενοχώρια, ἡ ἀγωνία, τό ἄγχος, τό ἀνικανοποίητο, ἡ ἀπελπισία, οἱ ἀσωτεῖες, ὅλα αὐτά πού φθείρουν τήν ὑγεία σου καί προκαλοῦν τή σωματική σου ἀρρώστια.

Παράδεισος  θά γινόταν ἡ γῆ μας, ἀδελφοί μου, ἄν ὁ κόσμος μποροῦσε νά ἀπαλλαγεῖ  ἀπό τήν ἁμαρτία. Ὑγεία, ἀγάπη, εἰρήνη καί ὁμόνοια θά ἐπικρατοῦσαν παντοῦ. Ποιό εἶναι, ὅμως, τό φάρμακο πού σκοτώνει τό μικρόβιο τῆς ἁμαρτίας, τόν ἀληθινό αὐτόν καρκίνο πού κατατρώει τά σπλάχνα μας; Τό φάρμακο κατά τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι τό αἷμα Του πού ἔχυσε πάνω στό Σταυρό, γιά νά θεραπεύσει τό μεγάλο τραῦμα πού μᾶς ἄνοιξε ἡ ἁμαρτία. Τό συναισθανόμαστε ἆραγε ἤ ζοῦμε ἀμέριμνοι καί ἀδιάφοροι, καί ἀφήνουμε τόν καρκίνο τῆς ἁμαρτίας νά ροκανίζει τό σῶμα μας;

Ἄς συναισθανθοῦμε, ἀδελφοί μου, τήν ἁμαρτωλότητά μας. Ἄς ἐνδιαφερθοῦμε γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας. Ἄς τρέξουμε στό Χριστό. Στούς πνευματικούς μας πατέρες, στούς ἐξομολόγους, νά τούς ποῦμε ὅλες τίς ἁμαρτίες μας, ὅλα τά κρίματά μας. Μέ δάκρυα στά μάτια, μέ ταπείνωση στήν καρδιά καί μέ τή διάθεση νά διορθωθοῦμε, ἄς ζητήσουμε συγχώρεση ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα μας πού εἶναι ἐλεήμων, μακρόθυμος  καί πολυέλεος. Γιά νά τόν ἀκούσουμε κι ἐμεῖς νά μᾶς λέει: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Γιά νά γίνει Παράδεισος ἡ καρδιά μας  !