Κυριακή 14 Μαΐου 2023 (ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)

Κυριακή 14 Μαΐου 2023 (ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)

(Ἰωάν. δ’  5 - 42)

Εἴδαμε τὸν Κύριό μας στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα νὰ κάθεται «κεκοπιακὼς» δίπλα στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακὼβ καὶ νὰ συνομιλεῖ μὲ μιὰ Σαμαρείτιδα. Εἶχε κουραστεῖ ἀπὸ τὴν πεζοπορία, ἀλλὰ ἡ καρδιά του ποτὲ δὲν κουράστηκε νὰ ἀγαπᾶ. Καὶ τώρα μὲ περισσὴ φροντίδα διακονεῖ στὴ σωτηρία αὐτῆς τῆς τραυματισμένης ψυχῆς. Τῆς ἀποκαλύπτει μεγάλες ἀλήθειες. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τῆς εἶπε ὅτι ὅποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δίνει ἐκεῖνος, δὲν θὰ διψάσει ποτὲ πιά. Ποιὰ εἶναι ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Κύριος καὶ γιατί μόνο ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ τὴν ἱκανοποιήσει.

Ὁ Κύριος δὲν μιλᾶ γιὰ τὴ σωματικὴ δίψα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς μεγάλους καὶ ἀσίγαστους πόθους τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Αὐτοὺς τοὺς πόθους τοὺς χαρακτηρίζει ὡς «δίψα» γιὰ νὰ φανερώσει πόσο ἔντονοι εἶναι. Διότι ἡ δίψα εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἔντονα αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ πρέπει σύντομα νὰ ἱκανοποιηθεῖ, γιὰ νὰ παραμείνει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή. Δὲν ἀντέχει χωρὶς νερὸ παρὰ ἐλάχιστες ἡμέρες.

Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ πόθοι τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς ποὺ ζητοῦν ὁπωσδήποτε ἱκανοποίηση; Εἶναι ὁ πόθος γιὰ ἀφθαρσία καὶ ἀθανασία. Λυπᾶται ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴ φθορὰ ποὺ βλέπει νὰ κυριαρχεῖ στὸν παρόντα κόσμο καὶ κυρίως γιὰ τὴ φθορὰ στὸ σῶμα του. Γιά τό ὅτι ἀρρωσταίνει, γερνᾶ, καὶ τὸ χειρότερο, πεθαίνει. Ὁ ἄνθρωπος δὲν δημιουργήθηκε γιὰ τὸν θάνατο ἀλλὰ γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Γι᾿ αὐτὸ ἀποστρέφεται τὸν θάνατο, συγκλονίζεται ἀπὸ τὸν θάνατο. Δὲν θέλει νὰ πεθάνει.

Ποθεῖ, ἐπίσης, τὴν τελειότητα καὶ μάλιστα τὴν τελειότητα στὴν ἀρετή. Θέλει νὰ εἶναι τέλειος σὲ ὅλα, ἄμεμπτος, καθαρὸς ἀπὸ κάθε ἀτέλεια, ἀπὸ κάθε ἐλάττωμα. Ἐπιθυμεῖ σφοδρὰ νὰ ἔχει ἀκατηγόρητη συνείδηση. Ἀγαπᾶ τὴν ἀρετή, τὴν θαυμάζει. Θέλει νὰ μεγαλουργήσει, νὰ ἀναδειχθεῖ, νὰ δοξασθεῖ. Διψάει τὴ χαρά, τὴν εὐτυχία...

Πόθοι, διάφοροι πόθοι τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς… Ἀναφέραμε τοὺς σημαντικότερους. Ποιὸς, ὅμως, μπορεῖ νὰ τοὺς ἱκανοποιήσει;

Ἡ δίψα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, γράφει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, χρειάζεται κάποιο νερὸ ποὺ νὰ μὴν τελειώνει ποτέ, νὰ εἶναι ἄπειρο. Αὐτὸς ὁ κόσμος μὲ ὅλα τὰ ἀγαθά του εἶναι πεπερασμένος, ἔχει ὅρια· πῶς μπορεῖ νὰ ἐπαρκέσει; Καὶ αὐτὸ τὸ ἄπειρο νερὸ εἶναι ἡ θεία Χάρις, ὁ Θεὸς κοινωνούμενος. Μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ξεδιψάσει τὸν ἄνθρωπο, ὁ Θεὸς ὁ ἄφθαρτος, ὁ ἀθάνατος, ποὺ ἔχει κάθε τελειότητα σὲ ἄπειρο βαθμό, ὁ μόνος Ἅγιος, ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ.

Γι᾿ αὐτὸ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐνηνθρώπησε, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὸ Θεό, γιὰ νὰ σβήσει τὴν ἀνθρώπινη δίψα, ποὺ τελικὰ δὲν εἶναι παρὰ ἕνας πόθος, ὁ πόθος γιὰ τὸν Θεό, γιὰ τὸν Χριστό. Διότι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημένος «κατ᾿ εἰκόνα» καὶ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» Θεοῦ. Ἔχει θεϊκὰ γνωρίσματα καὶ εἶναι προορισμένος, ἄν τὸ θελήσει, νὰ γίνει θεός – τίποτε λιγότερο! Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἔμφυτη τὴν ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἐπιθυμητός, γράφει πάλι ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας. Εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἐπιθυμεῖ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή. Κι ὅσοι τὸν βροῦν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζητήσουν τίποτε ἄλλο στὴ ζωή τους. Σταματοῦν τὴν ἀγωνιώδη ἀναζήτηση. Ἀναπαύονται πλήρως. Συμβαίνει αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ εἶπε σήμερα στὴ Σαμαρείτιδα ὁ Κύριος: «οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα».

Ἄραγε καταλαβαίνουμε αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου; Ὅποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ δίνει ὁ Κύριος, ξεδιψᾶ τελείως. Τὸ ζοῦμε αὐτό; Αἰσθανόμαστε τέτοια ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴ γνωριμία μας μὲ τὸν Κύριο; Ἂν ναί, εἴμαστε μακάριοι· κι ἂς τρέξουμε σὰν τὴ Σαμαρείτιδα νὰ ὁδηγήσουμε κι ἄλλες ψυχὲς στὴν πηγὴ τοῦ ἀληθινοῦ νεροῦ. Ἂν ὄχι, ἂς μὴν ἀπογοητευθοῦμε. Δόξα τῷ Θεῷ, ξέρουμε ποῦ θὰ ξεδιψάσουμε. Νὰ ἀγωνισθοῦμε πιὸ φιλότιμα. Καὶ θὰ βροῦμε ὁπωσδήποτε τὸν Χριστό· ἢ μᾶλλον ἐκεῖνος θὰ μᾶς βρεῖ, θὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ καὶ θὰ μᾶς ξεδιψάσει. Ἐκεῖνος  ποὺ εἶναι ἀκούραστος στό νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ καταδιώκει τὴν κάθε ψυχὴ γιὰ νὰ τῆς χαρίσει τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία.