Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013 (Τελώνου καί Φαρισαίου)

«Ὁ Θεός, εὐχαριστῶ  σοι» (Λουκ. ιη΄, 11)

Τή συμπεριφορά δύο  ἀνθρώπων σχολιάζει στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Κύριός μας. Μᾶς μιλάει γιά δύο ἀνθρώπους  πού πῆγαν στό ναό νά προσευχηθοῦν. Ὁ ἕνας εἶναι  Φαρισαῖος, ὁ ἄλλος τελώνης. Ἄνθρωποι καί οἱ δύο, ὅμοιοι στή μορφή, ἀλλά διαφορετικοί στήν ψυχή. Πόσο διαφορετικοί εἶναι φαίνεται ἀπό τόν τρόπο πού στέκονται μέσα στό ναό, ἀπό τόν τρόπο πού προσεύχονται. Ὁ ἕνας στέκεται σέ μιά γωνία καί προσεύχεται ταπεινά. Ὁ ἄλλος στό κέντρο τοῦ ναοῦ στέκεται ἐπιδεικτικά παρατηρώντας τούς γύρω του καί κατακρίνοντας. Πόσες φορές κι ὁ χριστιανός συμπεριφέρεται μέσα στο ναό, ὅπως ὁ Φαρισαῖος! Ἄνθρωπε, πηγαίνεις στό ναό καί στέκεσαι ἐπιδεικτικά; Κοιτάζεις δεξιά καί ἀριστερά; Κουβεντιάζεις, γελᾶς, χασμουριέσαι; Κατακρίνεις τόν ἱερέα καί τόν ψάλτη; Ἀφήνεις τό μυαλό σου νά σκέπτεται ἄλλα πράγματα ἐκτός ἀπό τό Θεό; Δέν γνωρίζεις ὅτι ὁ ναός εἶναι τόπος ἱερός, εἶναι τόπος φοβερός;

Ἄς δοῦμε τώρα τήν προσευχή τοῦ Φαρισαίου, τό ξεκίνημα τῆς προσευχῆς του. «Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ».  Αὐτές ἦταν οἱ πρῶτες λέξεις πού εἶπε ὁ Φαρισαῖος στήν προσευχή του. Καί ἄν ἔλεγε μόνο αὐτές τίς λέξεις ποιός θά μποροῦσε νά τόν κατηγορήσει; Ὡστόσο ἐμεῖς θα μείνουμε σήμερα σ’ αὐτές. «Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ». Εἶναι μία ἔκφραση εὐγνωμοσύνης στό Θεό, στό μεγάλο εὐεργέτη τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στή θάλασσα τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ. Ὅπου κι ἄν σταθεῖ, ὅπου κι ἄν βρεθεῖ, τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ ἀπολαμβάνει. Σκέψου ἄνθρωπε τί ἤσουν, πρίν γεννηθεῖς. Ἕνα μηδέν, ἕνα τίποτα. Ποιός ἀπό τήν ἀνυπαρξία σέ ἔφερε στήν ὕπαρξη; Ποιός σέ ἔκανε ἄνθρωπο καί σέ ἔβαλε στή γῆ, πού εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος; Ποιός σέ τίμησε καί ποιός σέ προίκισε μέ ἕναν τέλειο ὀργανισμό, πού καμιά ἐπιστήμη δέν μπορεῖ νά τόν δημιουργήσει. Σοῦ ἔδωσε μάτια, γιά νά βλέπεις καί ν’ ἀπολαμβάνεις τό πανόραμα τῆς φύσεως. Σοῦ ἔδωσε αὐτιά, γιά νά ἀκοῦς τό κελάηδημα τῶν πουλιῶν, τή φωνή τῶν ἀγαπητῶν προσώπων, τή γλυκειά φωνή τῆς θείας διδασκαλίας. Σοῦ ἔδωσε χέρια καί πόδια γιά νά ἐργάζεσαι. Σοῦ ἔδωσε μιά καρδιά πού χτυπᾶ κάθε δευτερόλεπτο. Σοῦ ἔδωσε μυαλό, μοναδικό πάνω στή γῆ, ἀληθινό θαῦμα, πού μπορεῖ νά σκέπτεται, νά ἀνακαλύπτει, καί νά ἐφευρίσκει χίλια δυό πράγματα. Σοῦ ἔδωσε συνείδηση, γιά νά ξεχωρίζεις τό καλό ἀπό τό κακό. Σοῦ ἔδωσε ψυχή ἀθάνατη. Μέ λίγα λόγια σέ ἔκανε εἰκόνα δική Του. Σέ ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ».

Καί ὡς πατέρας στοργικός κάθε μέρα ἐδῶ στή γῆ σοῦ στρώνει τραπέζι. Ὁ ἀέρας πού ἀναπνέεις, τό νερό πού πίνεις, τό σιτάρι πού κάνεις τό ψωμί, τό γάλα, τό κρέας, τά φροῦτα καί τά λαχανικά πού τρῶς, τό μαλλί πού κάνεις τά ροῦχα σου, τά ξύλα πού ἔχεις γιά νά ζεσταίνεσαι, τόν ἥλιο πού σέ φωτίζει καί σέ θερμαίνει, τά βότανα πού κάνεις τά φάρμακα, ὅλα αὐτά καί τόσα ἄλλα ἀγαθά εἶναι δικά σου; Ὄχι. Εἶναι τοῦ Θεοῦ, πού σοῦ τά ἔδωσε, γιά νά ζεῖς καί νά τά ἀπολαμβάνεις. Λοιπόν, ἄνθρωπε, πού κολυμπᾶς μέσα στόν ὠκεανό τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ, τοῦ λές καθημερινά «Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ»;

Ἀλλά δέν εἶναι μόνο τά ὑλικά ἀγαθά πού σοῦ δίνει  ὁ Θεός. Εἶναι καί τά πνευματικά ἀγαθά, πού εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερα. Δυστυχῶς, λίγοι τά αἰσθάνονται καί εὐγνωμονοῦν τόν Εὐεργέτη. Ποιά εἶναι αὐτά; Ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Θεός γιά σένα καί γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Ἡ ἁμαρτία, δυστυχῶς, σέ κάνει σκουλήκι βρωμερό, πού ζεῖ καί κινεῖται μέσα στή λάσπη. Μιά ἀηδία εἶναι ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος. Ἀλλά ὁ Χριστός πού ἦρθε στή γῆ μας, ἔπλυνε μέ τό τίμιο Αἷμα Του τόν ἁμαρτωλό καί ἀκάθαρτο ἄνθρωπο καί τοῦ ἔδωσε τή δύναμη νά γίνει νέος ἄνθρωπος. Ἀπό σκουλήκι νά γίνει ἀετός. Ἀπό τή γῆ νά φτάσει στά οὐράνια καί νά γίνει ἀληθινός ἄγγελος, προορισμένος νά ζεῖ αἰώνια στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τί νά ἀνταποδώσουμε στόν Κύριό μας γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισε;

Γιά ὅλες αὐτές τίς εὐεργεσίες θά ἔπρεπε διαρκῶς νά τόν εὐχαριστοῦμε. Θά ἔπρεπε νά ἐρχόμαστε πάντοτε στήν ἐκκλησία καί νά τοῦ λέμε : -Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ. Νά τοῦ τό λέμε, ὅμως, ὄχι μέ καρδιά ἀκάθαρτη ἀπό τήν ὑπερηφάνεια καί τήν κατάκριση, ὅπως τό ἔλεγε ὁ Φαρισαῖος, ἀλλά μέ μιά καρδιά γεμάτη ταπείνωση κι εὐγνωμοσύνη σάν τόν τελώνη, μέ βαθειά τή συναίσθηση, ὅτι ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί εἴμαστε, ἀνάξιοι νά ἀπολαμβάνουμε τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε ἄξιοι μόνο τῆς αἰωνίου κολάσεως.

Γιά αὐτό ἄς ἀπευθύνουμε  θερμή τήν προσευχή μας στό  Θεό: -Ὦ Θεέ μας, χάρισέ μας τό ἔλεός σου καί σῶσε μας! Τό ἀναγνωρίζουμε εἴμαστε ἁμαρτωλά παιδιά ἀνάξια τῆς ἀγάπης σου. Σάν τόν τελώνη τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου στεκόμαστε ἐδῶ στό ναό σου, κλαῖμε τά ἁμαρτήματά μας καί σοῦ φωνάζουμε· Κύριε καί Θεέ μας, σπλαχνίσου μας καί συγχώρεσέ μας τούς ἁμαρτωλούς.