Κυριακή 20 Ἰανουαρίου 2013 (IB΄ Λουκᾶ)

«Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;» (Λουκ. ιζ΄, 17)

Φοβερή καί  βασανιστική ἀρρώστια, ἀγαπητοί μου  ἀδελφοί, εἶναι ἡ λέπρα. Τό δέρμα  γεμίζει πληγές καί κοκκινίζει. Σαπίζει τό κρέας. Παραμορφώνεται τό πρόσωπο. Καί τό χειρότερο... εἶναι ἀσθένεια μεταδοτική. Καί μέχρι πρίν λίγα χρόνια ἦταν ἀθεράπευτη. Ἕνας λεπρός μποροῦσε νά μεταδώσει τήν ἀσθένεια σέ ἕνα ὁλόκληρο χωριό. Κανένα φάρμακο δέν ὑπῆρχε γι’ αὐτήν. Καί ὅταν κάποιος παρουσίαζε σημάδια τῆς φοβερῆς αὐτῆς ἀρρώστιας, οἱ ἄνθρωποι, ἀπό τό φόβο μή κολλήσουν, ἔδιωχναν τό λεπρό ἀπό τό χωριό. Ἦταν ἀναγκασμένος ὁ λεπρός νά χωρίζεται ἀπό τό σπίτι του, νά ζεῖ μακριά ἀπό τόν κόσμο, ἀπομονωμένος μέσα σέ σπηλιές καί σέ χαλάσματα, μαζί μέ ἄλλους λεπρούς, χειμώνα-καλοκαίρι. Κανείς δέν πλησίαζε τούς λεπρούς. Κρεμοῦσαν ἀπό τό λαιμό τους κουδούνια γιά νά τά ἀκοῦνε οἱ ἄνθρωποι καί νά φεύγουν μακριά.

Δέκα τέτοιους λεπρούς ἄνδρες συνάντησε ὁ Κύριος στό δρόμο του, καθώς ἔμπαινε σέ κάποιο χωριό. Ὅταν τόν εἶδαν, ἄρχισαν ὅλοι τους νά φωνάζουν δυνατά καί νά ζητοῦν ἀπό μακριά τή βοήθειά του: -Κύριε, Ἰησοῦ, σπλαχνίσου μας καί θεράπευσέ μας. Τό φώναζαν μέ πίστη. Πίστευαν ὅτι μόνο ὁ Χριστός θά μποροῦσε νά τούς θεραπεύσει, ὅπως θεράπευσε χιλιάδες ἀρρώστους. Καί ὁ Χριστός μέ τόν παντοδύναμο λόγο Του τούς θεράπευσε. Σέ μιά στιγμή, τό σῶμα τους καθαρίστηκε. Δέν ἔμεινε ἐπάνω τους οὔτε σημάδι τῆς φοβερῆς ἀρρώστιας. Τούς ἔστειλε, μάλιστα, στούς ἱερεῖς για νά βεβαιώσουν τή θεραπεία τους.

Οἱ ἱερεῖς, πού τήν  ἐποχή ἐκείνη εἶχαν τήν ἰατρική ἐπίβλεψη τῶν λεπρῶν, πιστοποίησαν πράγματι ὅτι οἱ δέκα λεπροί ἦταν ὑγιεῖς καί μποροῦσαν νά ἐπικοινωνοῦν ἐλεύθερα μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Γεμᾶτοι χαρά οἱ λεπροί, τρέχουν στά σπίτια τους. Ἀλλά μέσα στή χαρά τους ξεχάστηκε ὁ Χριστός. Ἕνας μόνο ἀπό αὐτούς, τόν ὁποῖον περιφρονοῦσαν, ἐπειδή δέν ἦταν Ἰουδαῖος ἀλλά Σαμαρείτης, θεώρησε ὑποχρέωσή του νά εὐχαριστήσει τό Χριστό, πρίν ἐπιστρέψει στό σπίτι του. Ἦρθε, λοιπόν, στό Χριστό, ἔπεσε στά πόδια Του καί μέ δάκρυα στά μάτια εὐχαρίστησε τόν εὐεργέτη του. Καί τότε ὁ Χριστός τοῦ εἶπε: «Δέν καθαρίστηκαν ἀπό τή λέπρα καί οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Ἕνας μόνο ἦρθε νά εὐχαριστήσει καί νά δοξάσει τό Θεό; Καί μάλιστα ὄχι Ἰουδαῖος ἀλλά Σαμαρείτης;»

Πόσο ἀχάριστοι φάνηκαν οἱ ἐννέα λεπροί! Οὔτε ἕνα εὐχαριστῶ! Ἀχάριστοι, ὅμως, εἴμαστε καί ἐμεῖς πού λέμε ὅτι πιστεύουμε στό Χριστό, ἀλλά δέν τόν εὐχαριστοῦμε ὅπως πρέπει γιά τίς εὐεργεσίες του. Πόσες φορές τήν ἡμέρα θυμόμαστε πώς ὅ,τι καλό ἔχουμε, ὑλικό καί πνευματικό, δέν εἶναι δικό μας, ἀλλά τοῦ Χριστοῦ; Ἡ φύση ὁλόκληρη, τά ποτάμια, οἱ θάλασσες, ὁ ἥλιος πού μᾶς φωτίζει καί μᾶς θερμαίνει, ὁ ἀέρας πού ἀναπνέουμε, ἡ βροχή πού ποτίζει τή γῆ. Εῖναι ὅλα δῶρα δικά του. Πόσες φορές τήν ἡμέρα τοῦ λέμε «εὐχαριστῶ»;

Ἕνα μονάχα εἶναι δικό μας καί ὄχι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἁμαρτία μας. Ἡ ἁμαρτία εἶναι προϊόν τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά διαλέξει τό καλό, διάλεξε τό κακό καί τό κακό σά λέπρα κόλλησε ἐπάνω μας. Δέν ὑπάρχει βασανιστικότερο κακό ἀπό τήν ἁμαρτία. Αὐτή δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά ἡσυχάσει οὔτε νύχτα, οὔτε ἡμέρα. Καί ἀπό τήν ἁμαρτία ὑποφέρουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ψυχικῶς λεπροί. Λέπρα εἶναι ἡ φιλαργυρία, ἡ φιλοδοξία, ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία, ἡ ζήλεια, τό μῖσος, ἡ ἐκδίκηση, ὁ φθόνος καί κάθε ἄλλη κακία πού δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο ἥσυχο καί τόν κάνει νά ὑποφέρει καθημερινά.

Αὐτή τή λέπρα τῆς ψυχῆς μας ἕνας μόνο ἔχει τή δύναμη νά τή θεραπεύσει, ὁ Χριστός, «ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ὅποιος πιστεύει στό Χριστό καί ζητᾶ τή βοήθειά του, θεραπεύεται ἀπό τή λέπρα τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τά βασανιστικά πάθη τῆς κακίας.

Χριστέ μου, χίλια καλά μᾶς δίνεις, χίλιες φορές μᾶς  συγχωρεῖς γιά τά ἁμαρτήματα πού  κάνουμε. Χίλιες φορές μᾶς σώζεις ἀπό σωματικούς καί ψυχικούς κινδύνους. Πόσο ἔπρεπε νά σέ ἀγαποῦμε καί νά σέ εὐγνωμονοῦμε;

Κι ὅμως, πόσο ἀχάριστοι εἴμαστε; Μᾶς καλοῦν τήν Κυριακή οἱ καμπάνες, νά ἔρθουμε στό ναό σου καί νά σοῦ ποῦμε εὐχαριστῶ. Πόσοι, ὅμως, ἐρχόμαστε καί μάλιστα μέ ζεστή καρδιά;

Συγχώρησέ μας, Κύριε. Καθάρισέ μας ἀπό τή λέπρα τῆς ἀχαριστίας. Δός μας καρδιά πού νά σέ ἀγαπᾶ καί νά σέ εὐγνωμονεῖ αἰώνια.