Κυριακή 6 Ἰανουαρίου 2013 (Τά ἅγια Θεοφάνεια)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶναι μεγάλη γιορτή. Δεσποτική γιορτή. Εἶναι ἡ γιορτή τῶν Θεοφανείων. Ἡ γιορτή τῆς φανερώσεως τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Φανερώνεται στόν κόσμο ἡ Ἁγία Τριάδα τήν ὥρα πού ὁ Χριστός βαπτίζεται στόν Ἰορδάνη ποταμό ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἡ ἀρχή τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή γῆ. Μέ τά ἅγια Θεοφάνεια ἔχουμε τήν παρουσία τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Στόν Ἰορδάνη ποταμό, λοιπόν, πηγαίνει ὁ Ἰησοῦς. Ἐκεῖ ὅπου ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κήρυττε τή μετάνοια καί βάπτιζε τό λαό, ἀφοῦ πρῶτα οἱ βαπτιζόμενοι ἐξομολογοῦνταν τίς ἁμαρτίες τους. Πηγαίνει στόν Ἰωάννη ὁ Ἰησοῦς, γιά νά βαπτισθεῖ. Ὅμως ὁ Ἰωάννης τόν ἐμποδίζει ἐπίμονα λέγοντας: -Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα πού εἶσαι ἀναμάρτητος, καί ἔρχεσαι ἐσύ σέ μένα, γιά νά βαπτισθεῖς; Καί ὁ Κύριος τοῦ ἀποκρίνεται: -Ἄφησε τίς ἀντιρρήσεις, Ἰωάννη, καί μή φέρνεις δυσκολίες στό βάπτισμά μου. Πρέπει νά ἐκπληρώσω κάθε ἐντολή τοῦ Θεοῦ μέ αὐτή τήν ταπείνωση, κάθε δικαιοσύνη του. Τότε ὁ Ἰωάννης ὑποχωρεῖ καί βαπτίζει τόν Ἰησοῦ. Καί ὁ Ἰησοῦς, ὅταν βαπτίσθηκε, ἐπειδή ὡς ἀναμάρτητος δέν εἶχε νά ἐξομολογηθεῖ ἁμαρτίες, βγῆκε ἀμέσως ἀπό τό νερό, καί δέν ἔμεινε σ’ αὐτό, ὅπως οἱ ἄλλοι βαπτιζόμενοι. Καί ξαφνικά ἄνοιξαν γι’ αὐτόν οἱ οὐρανοί! Καί εἶδε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ  μέ μορφή πού ἐξωτερικά ἔμοιαζε μέ περιστέρι νά κατεβαίνει καί νά ἔρχεται ἐπάνω του. Τότε ἀκούστηκε φωνή ἀπό τόν οὐρανό πού ἔλεγε: -Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπημένος, στόν ὁποῖο εὐαρεστήθηκα. Αὐτός εἶναι ἐκεῖνος τόν ὁποῖο γέννησα προαιωνίως. Καί ὡς Θεός εἶναι ὁ μονάκριβος Υἱός μου. Ὡς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀπολύτως ἀναμάρτητος. Ἔκανε πάντοτε αὐτό πού ἦταν ἀρεστό σέ μένα. «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός ἐνᾧ εὐδόκησα».

Ὁ Χριστός βαπτίζεται στόν Ἰορδάνη ποταμό. Καί ὁ Θεός Πατέρας πιστοποιεῖ τή θεότητα τοῦ Υἱοῦ του.

 Ἡ βάπτιση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα συγκατάβαση θεϊκή καί Υἱοθεσία. Εἶναι συγκατάβαση, ἀφοῦ εἶναι τύπος τοῦ δικοῦ μας βαπτίσματος. Ὁ Χριστός βαπτίζεται, ὄχι γιατί ἔχει ἀνάγκη βαπτίσματος, ἀλλά γιά νά ἐκπληρώσει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ἡ δική του συγκατάβαση χαρίζει σέ μᾶς τήν υἱοθεσία. Ναί, τό βάπτισμα εἶναι γιά τούς ἀνθρώπους, γιά μᾶς τούς ἔνοχους καί ἁμαρτωλούς. Τό βάπτισμα εἶναι «καθάρσιον»· εἶναι λουτρό πού μᾶς ξαναγεννᾶ, ἔνδυμα πού μᾶς χαρίζει τήν ἀθανασία καί τήν ἀφθαρσία, χάρισμα πού μᾶς κάνει πάλι παιδιά τοῦ Θεοῦ καί μᾶς χαρίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν· δῶρο ἁγιασμοῦ  πού κατατροπώνει τούς φοβερούς δαίμονες. Ἀπ’ ὅλα αὐτά δέν εἶχε ἀνάγκη ὁ Χριστός μας, ὁ μόνος καί τελείως καθαρός καί ἀναμάρτητος. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη νά βαπτισθεῖ, γιά νά καθαριστεῖ ἀπό τή δυσωδία τῆς ἁμαρτίας.

Βαπτίζεται ὁ Χριστός, γιά νά ἀνοίξει τό δρόμο πρός τό βάπτισμα, γιά νά καθιερώσει τό μυστήριο. Παρουσιάζει τόν ἑαυτό του ὡς παράδειγμα στόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, γιά νά τοῦ προσφέρει τήν υἱοθεσία. Ταπεινώνεται καί βαπτίζεται ὁ Χριστός, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο υἱό τοῦ Θεοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ χάρις καί εὐλογία τοῦ Ἰορδάνη. Χωρίς τήν τριπλή κατάδυση καί ἀνάδυση τοῦ βαπτιζόμενου «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», δέν ὑπάρχει σωτηρία, δέν γινόμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ οὔτε κληρονομοῦμε τή βασίλεια τῶν οὐρανῶν.

Μέ πνεῦμα ταπεινῆς εὐγνωμοσύνης ἄς δοξάζουμε τόν σαρκωθέντα ἀπό τήν Παρθένο Μαρία καί βαπτισθέντα ἀπό τόν Τίμιο Πρόδρομο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, γιά τήν τόση συγκατάβαση καί ἀγάπη μέ τήν ὁποία ἐργάστηκε τή λύτρωσή μας ἀπό τήν ἁμαρτία, γιά τήν ἀναγέννηση τῆς ψυχῆς μας καί τήν υἱοθεσία μας καί γιατί μᾶς ἄνοιξε καί πάλι τό δρόμο γιά τόν πάμφωτο οὐρανό.