Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012 ( ΙΑ΄ Λουκᾶ )

«Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθε πάντες» (Λουκ. ιδ΄, 18)

Ἕνας ἄνθρωπος ἤθελε νά ἑτοιμάσει ἕνα πλούσιο  τραπέζι καί προσκάλεσε πολλούς  φίλους του. Ὅταν ἦταν ὅλα ἕτοιμα, ἔστειλε τό δοῦλο του νά τούς εἰδοποιήσει, γιά νά ἔρθουν καί νά χαροῦν. Ὅλοι τους, ὅμως, ἄρχισαν νά παραιτοῦνται. Βρῆκαν διάφορες δικαιολογίες, γιά νά μήν πᾶνε στό τραπέζι. Ὁ πρῶτος εἶπε: -Ἀγόρασα χωράφι καί ὑπάρχει ἀνάγκη νά πάω νά τό δῶ. Ὁ δεύτερος εἶπε: -Ἀγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια καί πρέπει νά πάω νά τά δοκιμάσω. Καί ὁ τρίτος εἶπε: -Παντρεύτηκα, ἔχω γυναίκα καί δέν μπορῶ νά ἔρθω. Τότε ὁ δοῦλος πῆγε στόν οἰκοδεσπότη καί τοῦ ἀνέφερε τίς δικαιολογίες καί τήν ἄρνηση τῶν προσκεκλημένων νά τόν τιμήσουν στό τραπέζι. Κι ὁ οἰκοδεσπότης θύμωσε καί τοῦ εἶπε νά καλέσει τούς φτωχούς, τούς ἀνάπηρους, τούς τυφλούς πού θά βρεῖ στούς δρόμους, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἐπίσημοι ἄρχοντες τόν περιφρόνησαν. Μετά ἀπό λίγο ἐπέστρεψε ὁ δοῦλος καί εἶπε: -Κύριε, ἔγινε ὅπως εἶπες, ἀλλά ὑπάρχει ἀκόμη χῶρος καί γιά ἄλλους. -Βγές πάλι ἔξω, τοῦ λέει ὁ κύριος, καί πήγαινε στούς δρόμους καί στούς φράχτες τῶν κτημάτων νά φέρεις ὅλους ἐκείνους πού περιπλανοῦνται καί δέν ἔχουν μόνιμη κατοικία. Καί ἐπειδή θά διστάσουν καί θά ντραποῦν, παρακίνησέ τους ἐπίμονα νά ἔρθουν, γιά νά γεμίσει τό σπίτι μου. Καί τελειώνοντας ὁ οἰκοδεσπότης τό λόγο του εἶπε συμπερασματικά: «Σᾶς βεβαιώνω πώς κανένας ἀπό τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού κάλεσα καί ἀρνήθηκαν τήν πρόσκλησή μου δέν θά γευθεῖ τό δεῖπνο μου.»

Ὁ οἰκοδεσπότης Χριστός  μᾶς καλεῖ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νά γευθοῦμε τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του. Μᾶς προσκαλεῖ νά γευθοῦμε τά πνευματικά ἀγαθά πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τά  ἀγαθά αὐτά εἶναι ἡ διδασκαλία Του, εἶναι ἡ θυσία Του, τό ἅγιο Σῶμα Του καί τό Τίμιο Αἷμα Του. Εἶναι ἡ ἄφεση καί ἡ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ χάρη τῶν Μυστηρίων, ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Νά, λοιπόν, ποιό εἶναι τό πνευματικό τραπέζι στό ὁποῖο εἴμαστε καλεσμένοι.

Ἀλλά πόσο ἀνταποκρινόμαστε ἐμεῖς στήν πρόσκληση τοῦ Κυρίου μας; Κι ἐμεῖς, δυστυχῶς, πολλές φορές ἀρνούμαστε τήν πρόσκληση προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες. Δικαιολογίες πού δείχνουν ὅτι εἴμαστε προσκολλημένοι στά ὑλικά ἀγαθά, εἴμαστε δεμένοι μέ τήν ἁμαρτία. Εἴμαστε συμφεροντολόγοι, φιλάργυροι, πλεονέκτες, φιλήδονοι. Τά πάθη κυριαρχοῦν στήν καρδιά μας.

Ποιές εἶναι  οἱ συνήθεις δικαιολογίες μας;

• Ἔχω δουλειές, δέν προλαβαίνω.
• Τώρα δέν εἶμαι ἕτοιμος, ἀργότερα.
• Αὐτά πού ζητᾶ τό Εὐαγγέλιο δέν γίνονται σήμερα.
• Δέν βλέπεις αὐτούς πού πᾶνε στήν Ἐκκλησία καί κάνουν μεγάλους σταυρούς πόσο ὑποκριτές εἶναι; Ἄς τά κάνουν πρῶτα οἱ ἱερεῖς πού ἄλλα λένε καί ἄλλα κάνουν, καί ἐκμεταλλεύονται τόν κόσμο.
• Δέν ἔχω καλά ροῦχα νά φορέσω γιά νά πάω στήν Ἐκκλησία, λένε κάποιες γυναῖκες.
• Πενθῶ, λένε ἄλλες.
• Ἀκούω τή Θεία Λειτουργία ἀπό τό ραδιόφωνο.
• Περνάω κάθε μέρα ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀνάβω τό κερί μου καί προσεύχομαι.
• Ὁ Θεός δέν θέλει μεγάλους σταυρούς.
• Δέν καταλαβαίνουμε αὐτά πού λένε στήν Ἐκκλησία, ἰσχυρίζονται οἱ νέοι. Δέν ἔχουμε χρόνο. Ἔχουμε πολλά μαθήματα, φροντιστήρια, διαγωνίσματα.

Γιατί δέν ἐξομολογεῖσαι  νά ξαλαφρώσεις, ρωτᾶμε κάποιους; Καί ἀπαντοῦν:

• Ὁ Πνευματικός εἶναι κι αὐτός ἄνθρωπος καί δέν τοῦ ἔχω ἐμπιστοσύνη.
• Πάω στήν εἰκόνα καί τά λέω στόν Κύριο καί στήν Παναγία.
• Ἀφοῦ θά κάνω τά ἴδια, γιατί νά πάω;
• Ντρέπομαι νά πῶ αὐτά πού ἔκανα.
• Δέν ἔχω ἁμαρτίες, τί νά ἐξομολογηθῶ; Δέν ἔκλεψα, δέν σκότωσα! Τί νά πάω νά  πῶ, τά καθημερινά;

Γιατί δέν κοινωνεῖς;

• Δέν μπορῶ νά νηστέψω, ἀπαντοῦν.
• Φοβᾶμαι μήν κολλήσω καμιά ἀρρώστια.

Γιατί, παιδί μου, δέν κάνεις τό γάμο σου στήν Ἐκκλησία γιά νά ἔχεις τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί  πᾶς στό Δημαρχεῖο;

• Δέν ἔχω χρήματα. Εἶναι πολύ ἀκριβός ὁ γάμος, λέει - στήν πραγματικότητα ἀκριβά εἶναι τά τραπέζια, οἱ στολισμοί, οἱ φωτογράφοι.
• Κάνουμε πολιτικό γάμο, λέει ἄλλος, γιά νά πάρω μετάθεση ἤ νά πάρω δάνειο καί μετά...θά κάνω καί τόν θρησκευτικό.

Γιά ὅλα βρίσκουμε διάφορες δικαιολογίες, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἄν δέν ἔχουμε ὄρεξη νά μετέχουμε στό πνευματικό τραπέζι πού μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός. Ὅταν, ὅμως, γίνεται κάποιο γλέντι, κάποια κοσμική ἐκδήλωση, καί χρήματα βρίσκουμε καί χρόνος μᾶς περισσεύει καί τό πένθος ξεπερνοῦμε καί ὅλα τά τακτοποιοῦμε, ἐπειδή τό θέλουμε.

Δικαιολογοῦνται μέ πολλές καί διάφορες δικαιολογίες οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἐκκλησιάζονται, δέν νηστεύουν, δέν ἐξομολογοῦνται, δέν κοινωνοῦν, δέν προσεύχονται, δέν διαβάζουν καί δέν ἀκοῦνε τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ξεγελιέται ὁ Θεός μέ ψεύτικες δικαιολογίες; Κανείς δέν μπορεῖ νά ξεγελάσει τό Θεό.

Καθώς πλησιάζει ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἀδελφοί μου, ἄς ἀκούσουμε σοβαρά τό μήνυμα πού δίνουν τά τελευταῖα λόγια τοῦ Εὐαγγελίου: Κανείς δέν θά γίνει δεκτός στό τραπέζι τοῦ Θεοῦ ἀπ’ αὐτούς πού ἀρνήθηκαν τήν πρόσκλησή Του. Θά μείνει ἔξω ἀπό τό δεῖπνο, ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο. Μᾶς συμφέρει;