Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 ( Ι΄ Λουκᾶ )

«Ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι» (Λουκ. ιγ΄, 10)

Ἕνα θαῦμα τοῦ  Κυρίου μας ἀκούσαμε στή σημερινή  Εὐαγγελική περικοπή. Ἕνα θαῦμα πού ἔγινε σέ μιά ἀνήμπορη γυναίκα, στόν τόπο τῆς λατρείας τῶν Ἑβραίων. Σάββατο, λοιπόν, ὁ Χριστός πῆγε γιά νά διδάξει σέ μιά συναγωγή, στόν τόπο ὅπου συγκεντρώνονται οἱ Ἑβραῖοι, γιά νά μελετήσουν τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί νά προσευχηθοῦν. Ἐκεῖ βλέπει μιά γυναίκα πού ἦταν ἄρρωστη δεκαοκτώ χρόνια. Ποιά ἦταν ἡ ἀρρώστια της; Εἶχε κυρτώσει τόσο πολύ, ὥστε τό κεφάλι της σχεδόν πλησίαζε στή γῆ. Καί αὐτή ἡ γυναίκα, ἡ ὁποία περπατοῦσε μέ πολλή δυσκολία, πῆγε στή συναγωγή, γιά νά προσευχηθεῖ. Ὁ Κύριος ὅταν τήν εἶδε, τή φώναξε καί ἀκουμπώντας πάνω της τά ἅγια χέρια Του, τή θεράπευσε. -Γυναίκα, τῆς εἶπε, εἶσαι πλέον ἐλεύθερη ἀπό τήν ἀρρώστια σου. Εἶσαι τελείως καλά! Κι ἀμέσως τό σῶμα της γυναίκας ἀπόκτησε τήν ὄρθια στάση. Καί δόξαζε συνεχῶς τό Θεό.

Ὁ ἀρχισυνάγωγος γεμάτος  ἀγανάκτηση, ἀντί νά δοξάσει καί αὐτός τό Θεό γιά τό θαῦμα, ἄρχισε νά μαλώνει τή γυναίκα, γιατί ἡ θεραπεία της ἔγινε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, πού ἦταν ἀργία γιά τούς Ἑβραίους, καί ὄχι κάποια ἄλλη μέρα. Βλέποντας τήν κακία του ὁ Κύριος τοῦ λέει: -Ὑποκριτά, δέν πηγαίνεις ἐσύ τά ζῶα σου ἡμέρα Σάββατο νά τά ταΐσεις καί νά τά ποτίσεις, χωρίς νά θεωρεῖς ὅτι καταργεῖς τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου; Κι αὐτή πού ἔγινε καλά μετά ἀπό δεκαοκτώ χρόνια ταλαιπωρίας, θεωρεῖς ὅτι δέν τηρεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου; Καί ἐνῶ ὁ λαός χαιρόταν γιά ὅλα τά θαυμαστά πού συνέβαιναν, οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καταντροπιάζονταν.

Ἄς δοῦμε γιά λίγο σήμερα τή συμπεριφορά τῆς γυναίκας τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἀνάπηρη αὐτή γυναίκα, ἄν δέν πήγαινε τό Σάββατο στή συναγωγή, γιά νά προσευχηθεῖ, ἡ ἀπουσία της θά ἦταν δικαιολογημένη. Κι ὅμως, παρ’ ὅλη τήν ἀρρώστια της, ὅταν ξημέρωνε Σάββατο, δέν ἡσύχαζε. Ἦθελε νά βρίσκεται στή συναγωγή. Καί πήγαινε χωρίς νά γογγύζει ἐναντίον τοῦ Θεοῦ γιά τήν κατάστασή της. Αὐτή τή φορά, ὅμως, ὁ Θεός τῆς ἔκανε τό θαῦμα.

Πόσους Χριστιανούς δέν  θά κρίνει κατά τήν ἡμέρα τῆς  κρίσεως ἡ συγκύπτουσα αὐτή γυναίκα; Ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε ὡς ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ τήν Κυριακή, τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Τόπος λατρείας μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Καί ὀφείλουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά τιμοῦμε τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς καί νά βρισκόμαστε τό πρωί στήν Ἐκκλησία. Τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας πρέπει νά σταματοῦν ὅλες οἱ ἐργασίες, ἐκτός ἀπό τίς ἀπόλυτα ἀναγκαῖες. Οὔτε τά καταστήματα νά εἶναι ἀνοιχτά ἐκείνη τήν ὥρα, οὔτε λαϊκές ἀγορές νά γίνονται, οὔτε φροντιστήρια νά βάζουμε, οὔτε ἐκδρομές νά κάνουμε,οὔτε ἄλλες ἐργασίες στό σπίτι. Τό πρωί τῆς Κυριακῆς ἀνήκει στό Θεό. Δέν μπορεῖ κανείς ὀρθόδοξος Χριστιανός νά τό κλέβει ἀπό τό Θεό. Ἔχουμε τόσες ἄλλες ἡμέρες καί τόσες ἄλλες ὧρες, γιά νά κάνουμε τίς δουλειές μας, τά ψώνια μας, τά ταξίδια μας, τίς ἐκδρομές μας.

Ὁ Χριστιανός πού πηγαίνει κάθε Κυριακή στήν Ἐκκλησία καί  παρακολουθεῖ μέ εὐλάβεια ὅσα λέγονται καί γίνονται στή Θεία Λειτουργία καί κοινωνεῖ μέ πίστη τά Ἄχραντα Μυστήρια, ἔχει μεγάλη ὠφέλεια καί μεγάλο κέρδος.

Κάθε Κυριακή στή Θεία Λειτουργία εἶναι παρών ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί μᾶς περιμένει. Μᾶς περιμένει, γιά νά μᾶς εὐλογήσει, γιά νά μᾶς ξεκουράσει, νά μᾶς ἐνισχύσει, νά μᾶς δώσει τή χάρη Του, γιά νά ἀγωνιζόμαστε στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας. Μᾶς περιμένει, γιά νά χορτάσει τήν ψυχή μας μέ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του.

Πόσοι ἄνθρωποι μπαίνουν στήν Ἐκκλησία λυπημένοι, στενοχωρημένοι, μελαγχολικοί, γονατισμένοι ἀπό τά ποικίλα προβλήματα καί στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας φεύγουν γεμάτοι χαρά καί ἀγαλλίαση; Φεύγουν, ὅπως ἡ γυναίκα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, μέ τήν ψυχή ἀνυψωμένη πάνω ἀπό τά γήινα, τά καθημερινά καί ἁμαρτωλά· μέ τήν ψυχή στραμμένη στό Θεό.

Ἀδελφοί, στή Θεία Λειτουργία εἶναι πάντοτε παροῦσα ἡ Ἁγία Τριάδα - ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα - καί μᾶς περιμένει.

Ἄς ἀνταποκρινόμαστε στήν προσδοκία τοῦ Θεοῦ κι ἄς εἴμαστε κι ἐμεῖς παρόντες κάθε Κυριακή στή Θεία Λειτουργία.