Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012 ( ΙΓ΄ Λουκᾶ )

«Ἔτι ἕν σοι λείπει» (Λουκ.ιη΄,22)

Ἕνας ἄνθρωπος πλούσιος πλησίασε τόν Ἰησοῦ - ἀκούσαμε σήμερα στήν Εὐαγγελική περικοπή - καί τόν ρώτησε: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή; Τί νά κάνω, γιά νά πάω στόν Παράδεισο;» Καί ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀφοῦ ἔρχεσαι σέ μένα νομίζοντας πώς εἶμαι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος καί ἔρχεσαι γιά νά μέ πειράξεις, γιατί μέ λές ἀγαθό; Ἕνας μόνο εἶναι ἀγαθός, ὁ Θεός. Ἀλλά τέλος πάντων. Τίς ἐντολές τίς γνωρίζεις· νά μή μοιχεύσεις, νά μή σκοτώσεις, νά μήν κλέψεις, νά μήν ψευδομαρτυρήσεις, νά σέβεσαι καί νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου». Καί ἀπαντᾶ ὁ πλούσιος: «Αὐτά, Κύριε, εἶναι εὔκολα. Αὐτά τά ἔχω ἐφαρμόσει ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία». Ἀκούγοντας αὐτή τήν ἀπάντηση ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: «Ἕνα ἀκόμη σοῦ λείπει. Ὅλα ὅσα ἔχεις πούλησέ τα καί δῶστα στούς φτωχούς καί ἔτσι θά ἀποκτήσεις θησαυρό στόν οὐρανό. Καί ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις. Ἔλα νά γίνεις μαθητής μου». Ὅταν  ἄκουσε τά λόγια αὐτά ὁ πλούσιος, λυπήθηκε πάρα πολύ. Ἦταν πολύ πλούσιος καί κολλημένος στά πλούτη του. Ὅταν τόν εἶδε τόσο στενοχωρημένο ὁ Ἰησοῦς εἶπε πώς δύσκολα θά μποῦν στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν αὐτοί πού ἔχουν χρήματα. Γιατί εἶναι πιό εὔκολο νά περάσει μία καμήλα ἀπό τήν τρύπα πού ἀνοίγει μιά βελόνα, παρά νά μπεῖ ἕνας πλούσιος στόν Παράδεισο. Ἐκεῖνοι πού τόν ἄκουγαν ἀπόρησαν καί εἶπαν: «Καί ποιός, λοιπόν, μπορεῖ νά σωθεῖ;» Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε: «Αὐτά πού εἶναι ἀδύνατα νά γίνουν ἀπό τούς ἀνθρώπους εἶναι δυνατά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό τό περιστατικό διαβάσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο. Καί πολλοί ἀπό μᾶς διερωτώμεθα πολλές φορές τί πρέπει νά κάνουμε, γιά νά πᾶμε στόν Παράδεισο; Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη. Νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Νά μήν ἔχουμε παράνομες σχέσεις - εἴτε εἴμαστε παντρεμένοι εἴτε ὄχι. Ὁποιαδήποτε σχέση ἐκτός γάμου εἶναι παράνομη. Ἔπειτα, δέν πρέπει νά σκοτώνουμε εἴτε ἄμεσα εἴτε ἔμμεσα. Φόνος εἶναι ἡ μέ ὁποιονδήποτε τρόπο ἀφαίρεση ζωῆς, ὅπως εἶναι ἡ ἔκτρωση, στήν ὁποία εὐθύνη ἔχει ὄχι μόνο ἡ γυναίκα ἀλλά καί ὁ ἄνδρας. Ὅποιος θέλει νά γίνει πολίτης τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ δέν κλέβει, δέν ἐπιθυμεῖ ὅσα ἔχει ὁ διπλανός του, εἶναι τίμιος στίς συναλλαγές του πρός ὅλους· δέν λέει ψέματα ἐναντίον ἄλλου, δέν συκοφαντεῖ, σέβεται τούς γονεῖς του, ἀνέχεται τίς ἀδυναμίες τῶν γερόντων γονέων του. Καί κυρίως, δέν βάζει λόγια στούς ἄλλους καί δέν γίνεται ἠθικός αὐτουργός τέτοιων παραβάσεων. Μπορεῖ κάποιος ἀπό μᾶς νά πεῖ ἐπιπόλαια - ὅπως ἐπιπόλαια ἀπάντησε καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Εὐαγγελίου: «Αὐτά τά ἔχω κάνει ἀπό μικρός». Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἡ ἴδια μ’ αὐτήν πού πῆρε ὁ πλούσιος. «Ἔτι ἕν σοι λείπει». Ἀκόμη ἕνα σοῦ λείπει.

Πιθανῶς νά ἀγωνιζόμαστε νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντολές τοῦ  Θεοῦ. Ἀλλά μπορεῖ νά ὑπάρχει κάτι πού νά μᾶς ἀρέσει καί νά μή θέλουμε νά τό κόψουμε. Ἄλλος ἔχει ἐξάρτηση ἀπό τήν τηλεόραση, δέν μπορεῖ νά μή δεῖ τό «α» ἤ «β» ἔργο. Ἄλλος ἔχει ἐξάρτηση ἀπό τά τυχερά παιχνίδια, ἄλλος ἀπό τά χαρτιά, ἄλλος ἀπό τό πιοτό, ἄλλος ἀπό τό κουτσομπολιό, ἄλλος ἀπό τή φιλοδοξία καί τή φιλοχρηματία· ἄλλος ἀπό τή φιληδονία καί τήν ἀνηθικότητα, ἄλλος ἀπό φθόνο, ἀπό ζήλεια, ἀπό τό νά θυμᾶται τό κακό πού τοῦ ἔκαναν καί νά θέλει ἴσως νά ἐκδικηθεῖ· ἄλλος ἀπό τό νά χαίρεται στή δυσκολία καί στή στενοχώρια τοῦ ἄλλου, ἄλλος ἀπό τό θυμό καί τήν ὀργή, ἄλλος ἀπό τή βλασφημία,ἄλλος ἀπό τό νά λέει κατά τήν γνώμη του μικρά ψέμματα. Ἄλλος δέν θέλει νά συγχωρήσει ἤ νά  μιλήσει μέ τόν ἀδελφό του. Ὅλοι κάτι μικρό ἤ μεγάλο μπορεῖ νά ἔχουμε καί αὐτό μᾶς κρατάει μακριά ἀπό τό Θεό. Μπορεῖ νά νηστεύουμε, μπορεῖ νά ἐκκλησιαζόμαστε, μπορεῖ νά ἐξομολογούμαστε καί νά κοινωνοῦμε ἀκόμη, ἀλλά ἐάν δέ θέλουμε νά κόψουμε ἕνα τέτοιο ἐλάττωμά μας, αὐτό μᾶς ἔχει δεμένους καί δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί, ἄς παρακαλοῦμε  τό Θεό νά μᾶς φωτίζει καί νά κάνει τά ἀδύνατα δυνατά, ὥστε νά ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπ’ ὅ,τι μᾶς κρατάει μακριά του, καί νά ἀπολαύσουμε τήν αἰώνια ζωή.