Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012 ( Η΄ Λουκᾶ )

«Σαμαρείτης δέ τις...ἰδών αὐτόν εὐσπλαχνίσθη» (Λουκ.ι΄,33)

Σήμερα ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη. Ἡ παραβολή αὐτή δείχνει τό δρόμο πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν κοινωνική εὐτυχία.

Ἀφορμή γιά νά πεῖ ὁ Κύριός μας αὐτή τήν παραβολή ἔδωσε ἕνας νομικός πού νόμιζε πώς μέ τίς ἐρωτήσεις του θά δυσκόλευε τόν Κύριο. Ὁ νομικός αὐτός γιά νά ἀποδείξει ὅτι ὁ Χριστός δέν ἤξερε καλά τό Μωσαϊκό Νόμο, τοῦ ἔκανε δύο ἐρωτήσεις. Ἡ πρώτη ἐρώτηση ἦταν: «Διδάσκαλε τί πρέπει νά κάνω, γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή;» Ὁ Χριστός τόν ἀνάγκασε τότε νά ἀπαντήσει ὁ ἴδιος ἀπό ὅσα διάβαζε στή Γραφή, ὅτι γιά νά κερδίσει κανείς τήν αἰώνια ζωή πρέπει νά ἀγαπᾶ τό Θεό μέ ὅλο του τό εἶναι, καί τό διπλανό του ὅπως τόν ἑαυτό του. «Σωστά ἀπάντησες,  τοῦ εἶπε ὁ Κύριος. Αὐτά νά κάνεις καί θά ζήσεις». Τότε ὁ νομοδιδάσκαλος θέλοντας νά δικαιολογηθεῖ ρώτησε:  «Καί ποιός εἶναι ὁ διπλανός μου;» Στή δεύτερη αὐτή ἐρώτηση ὁ Χριστός ἀπάντησε μέ τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη.

Ἕνας ἄνθρωπος ταξίδευε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα πρός τήν Ἰεριχώ. Σέ μιά ἀπόμερη καί ἔρημη τοποθεσία ἄγριοι ἄνθρωποι, ληστές, ἔπεσαν ἐπάνω του, τόν κτύπησαν, τόν πλήγωσαν, τοῦ ἀφαίρεσαν ὅ,τι εἶχε, τόν ἄφησαν γυμνό καί μισοπεθαμένο καί ἐξαφανίστηκαν.

Ἀπό τό μέρος ἐκεῖνο πέρασαν  τρεῖς ἄνθρωποι. Ὁ πρῶτος ἦταν ἱερέας. Ἄκουσε τά βογγητά, ἔρριξε μιά ματιά στό μισοπεθαμένο ἄνθρωπο καί συνέχισε ἀδιάφορος τό δρόμο του. Ὁ δεύτερος πού πέρασε ἦταν Λευΐτης, πρόσωπο πού ὑπηρετοῦσε καί αὐτό μέσα στό ναό. Ἀλλά, δυστυχῶς, καί αὐτός φάνηκε ἀδιάφορος. Πλησίασε γιά νά δεῖ τόν τραυματισμένο μόνο ἀπό περιέργεια. Ὁ τρίτος ἄνθρωπος πού πέρασε ἀπό τόν τόπο τοῦ ἐγκλήματος ἦταν ἕνας ἐχθρός του, ἕνας Σαμαρείτης, ἀφοῦ οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ Σαμαρεῖτες μισοῦνταν μεταξύ τους. Αὐτός, λοιπόν, ὁ ἐχθρός του, κατέβηκε ἀπό τό ζῶο του, ἔπλυνε τίς πληγές τοῦ πληγωμένου μέ λάδι καί κρασί καί τίς ἔδεσε μέ ἐπιδέσμους. Μετά τόν ἀνέβασε στό ζῶο του καί τόν πῆγε σέ κάποιο πανδοχεῖο, γιά νά τόν περιποιηθεῖ περισσότερο καί νά συνέλθει. Ἔμεινε μαζί του ὅλο τό βράδυ, τοῦ πρόσφερε ὅ,τι μποροῦσε, καί τό πρωί φεύγοντας πλήρωσε τόν ἰδιοκτήτη τοῦ πανδοχείου καί τόν παρακάλεσε νά περιποιηθεῖ τόν ἄνθρωπο. Τοῦ ὑποσχέθηκε μάλιστα ὅτι θά τοῦ πληρώσει στήν ἐπιστροφή ὅ,τι ἐπιπλέον θά ξόδευε.

Τελειώνοντας τήν παραβολή, ρώτησε ὁ Χριστός τό νομικό. «Ποιός ἀπό τούς τρεῖς νομίζεις ὅτι ἔγινε διπλανός τοῦ ἀνθρώπου πού ἔπεσε στούς ληστές;» Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ νομικοῦ ἦταν: «Ἐκεῖνος πού τόν φρόντισε». Τότε τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. «Πήγαινε καί κάνε κι ἐσύ τό ἴδιο».

Ἄς δοῦμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ποιός εἶναι ὁ καλός Σαμαρείτης τόν ὁποῖο πρέπει νά μιμηθοῦμε. Καλός Σαμαρείτης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Αὐτός ἦλθε στή γῆ καί ἔσκυψε πάνω στόν πληγωμένο καί πονεμένο ἄνθρωπο. Στόν ἄνθρωπο πού ἔπεσε θῦμα τῶν ληστῶν, τῶν δαιμόνων, καί τοῦ ἄνοιξαν φοβερές πληγές, πού εἶναι οἱ ἁμαρτίες. Οἱ ἁμαρτίες πληγώνουν τόν ἄνθρωπο καί σωματικά καί πνευματικά. Ὁ ἄνθρωπος κτυπημένος ἀπό τούς δαίμονες καί ἀπό τήν ἁμαρτία μόνος του δέν μπορεῖ νά σωθεῖ. Ἔρχεται, λοιπόν, ὁ Χριστός, ἀκούει τούς κτύπους τῆς καρδιᾶς του, τόν πονάει καί τόν βοηθάει νά σωθεῖ. Ἀνεβαίνει πάνω στό Σταυρό καί χύνει τό αἷμα του γιά τή σωτηρία τοῦ πληγωμένου ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπου.

Τρία χρόνια ὁ Χριστός  ὑπηρετοῦσε, εὐεργετοῦσε, θεράπευε καί  ἀνακούφιζε τόν ἄνθρωπο πάνω στή  γῆ. Καί φεύγοντας ἀπό τή γῆ προνόησε γιά ὅλους τούς ἁμαρτωλούς. Προνόησε νά βροῦν ὅλοι τή σωτηρία τους. Καί γιά τό σκοπό αὐτό ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία. Αὐτή εἶναι τό πανδοχεῖο, πού δέχεται ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς θεραπεύσει ἀπό τήν ἁμαρτία, νά τούς ἀπομακρύνει ἀπό τούς ληστές, τό διάβολο καί τή συμμορία του, καί νά ἀποκτήσουν τή σωτηρία τους συμμορφούμενοι μέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Στό πνευματικό αὐτό πανδοχεῖο, στήν Ἐκκλησία, μέ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ ὑπηρετοῦν οἱ κληρικοί πού προσφέρουν κάθε βοήθεια στούς ἀνθρώπους, γιά νά ὁδηγηθοῦν στή σωτηρία, μέ τή χάρη τῶν Μυστηρίων.

Καλός Σαμαρείτης ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. πανδοχεῖο καί ἰατρεῖο ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἄρρωστοι ὅλοι ἐμεῖς. Ἄς τρέξουμε ὅλοι στό ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία μας, γιά νά θεραπευθοῦμε ἀπό τόν Κύριό μας.