Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012 ( Ε΄ Λουκᾶ )

«μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σύ τά ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καί Λάζαρος ὁμοίως τά κακά· νῦν δέ ᾧδε παρακαλεῖται, σύ δέ ὀδυνᾶσαι» (Λουκ. ιστ΄, 25)

Τή ζωή δύο ἀνθρώπων μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινή παραβολή. Ἑνός πλουσίου, πού δέν γνωρίζουμε κἄν τό ὄνομά του, καί ἑνός φτωχοῦ, πού λεγόταν Λάζαρος. Μᾶς ζωγραφίζει τή ζωή τους πρίν ἀπό τό θάνατό τους καί μετά τό θάνατό τους. Ὁ ἕνας, ὁ πλούσιος, τά εἶχε ὅλα στή ζωή αὐτή. Χρήματα πολλά, ροῦχα πανάκριβα, φαγητά ὅλων τῶν εἰδῶν, ζωή ἀνέμελη. Καθημερινά ἀπολάμβανε τά πάντα, χωρίς νά ἐνδιαφέρεται γιά τούς γύρω του. Στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του ἦταν ὁ φτωχός Λάζαρος. Ἦταν γεμάτος πληγές, μόνος του, ρακένδυτος, νηστικός· προσπαθοῦσε νά χορτάσει ἀπό τά ψίχουλα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου. Καί δέν ἦταν μόνο αὐτό. Καθώς ἦταν σχεδόν γυμνός, ἔρχονταν τά σκυλιά καί ἔγλυφαν τίς πληγές του. Χρόνια ὑπῆρχε αὐτή ἡ εἰκόνα στό σπίτι τοῦ πλουσίου. Μέσα στό σπίτι τά συμπόσια καί ἡ καλοπέραση· ἔξω ἡ δυστυχία, ὁ πόνος, ἡ ἀρρώστια, ἡ πείνα, ἡ στέρηση. Καί μιά μέρα ἦρθε ὁ θάνατος!

Τό σκηνικό τώρα ἀλλάζει. Μετά ἀπό τόσα χρόνια οἱ δυό τους ἀλλάζουν θέση. Τόν φτωχό Λάζαρο τόν παίρνουν οἱ ἄγγελοι καί τόν μεταφέρουν στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ στόν Παράδεισο. Τόν πλούσιο τόν παίρνουν οἱ ἄνθρωποι καί τόν πηγαίνουν μέ μεγαλοπρέπεια στόν τάφο. Ἀλλά ἡ ψυχή του πηγαίνει στόν Ἅδη κι ἐκεῖ βασανίζεται. Σηκώνει κάποτε τά μάτια του καί βλέπει ἀπό μακριά τόν Λάζαρο. Κι ἐνῶ μέχρι τώρα δέν ἔχει παρακαλέσει ποτέ κανένα, τώρα παρακαλεῖ τόν Ἀβραάμ νά τοῦ στείλει τόν Λάζαρο, γιά νά τόν ἀνακουφίσει ἀπό τήν κόλαση στήν ὁποία ζοῦσε. Ἀλλά ὁ Ἀβραάμ τοῦ ἀπαντᾶ: -Παιδί  μου, μήν ξεχνᾶς ὅτι ἐσύ χάρηκες καί ἀπόλαυσες ὅλα τά ἀγαθά, ὅταν ζοῦσες στή γῆ. Ὁ Λάζαρος ἀντίθετα ἀπόλαυσε τά κακά· τή δυστυχία καί τήν ἀρρώστια. Τώρα ὁ Λάζαρος παρηγορεῖται ἐδῶ γιά αὐτά πού ὑπέφερε, ἐνῶ ἐσύ ὑποφέρεις καί βασανίζεσαι γι’ αὐτά πού ἀπολάμβανες. Ἐπιπλέον, ὅπως βλέπεις, ὑπάρχει ἀνάμεσά μας μεγάλο χάσμα, καί δέν μποροῦμε νά ἔρθουμε σέ σᾶς, οὔτε ἐσεῖς σέ μᾶς. Ὁ πλούσιος πάλι παρακαλεῖ ἀπό τόν τόπο τῆς βασάνου: - Ἀφοῦ ἔτσι εἶναι ἡ κατάσταση μετά τό θάνατο καί δέν μποροῦμε νά τή διορθώσουμε, σέ παρακαλῶ πήγαινε στούς πέντε ἀδερφούς μου καί πές τους πῶς εἶναι ἡ κατάσταση ἐδῶ, μήπως μετανοήσουν καί γλιτώσουν τά βάσανα τά δικά μου. Καί ἀπαντᾶ ὁ Ἀβραάμ: -Ἔχουν τούς προφῆτες καί τόν Μωυσῆ πού τά ἔχουν πεῖ  ὅλα αὐτά. Ἐπιμένει ὁ πλούσιος: - Ὄχι, τοῦ λέει· ἄν τούς τά πεῖ κάποιος ἀπό τούς νεκρούς πού εἶναι ἐδῶ, θά μετανοήσουν. Ἀλλά ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀβραάμ εἶναι πάλι ἀρνητική: -Ὅποιος δέν ἔχει διάθεση νά μετανοήσει καί νά πιστέψει, καί νεκρός ἄν ἀναστηθεῖ, ἀμετανόητος θά μείνει.

Αὐτή τήν παραβολή ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου μας πού μᾶς λέει μεγάλες ἀλήθειες. Μιά ἀπ’ αὐτές θά σχολιάσουμε. Ὅτι ἡ ἐδῶ ζωή μας προκαθορίζει καί τήν μετά θάνατο ζωή. Ἀπό τό πῶς ζοῦμε τώρα ἐξαρτᾶται καί τό πῶς θά ζοῦμε αἰωνίως. Ὁ πλούσιος ἀπόλαυσε τά ἀγαθά ἐδῶ, ἀλλά ἔχασε τήν ἄλλη ζωή, ἐνῶ ὁ φτωχός τά στερήθηκε ἐδῶ, ἀλλά τά ἀπόλαυσε στόν Παράδεισο.

Τό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς μιλάει γιά ἄσκηση, γιά θεληματική στέρηση, γιά λιτότητα. Ὁ Κύριος μᾶς παραγγέλλει τή νηστεία, τήν ἑκούσια κακοπάθεια σηκώνοντας τό Σταυρό μας, τήν ἐγκράτεια καί τή χρησιμοποίηση τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν ἀγαθῶν· τήν ἀποφυγή τῆς σπατάλης καί τό δόσιμο ὅσων μᾶς περισσεύουν στούς ἀδελφούς μας πού ἔχουν ἀνάγκη· τή χρησιμοποίηση τοῦ χρόνου μας γιά ἐπισκέψεις καί ἔργα ἀγάπης· τή στέρηση τῆς δικῆς μας ἀναπαύσεως, τῶν δικῶν μας δικαιωμάτων, τῶν νομίμων ἀπολαύσεων γιά τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν καί γιά νά ὁμοιάσουμε περισσότερο πρός τό Θεό καί ὄχι πρός τά ἄλογα ζῶα.

Ὅταν ὁ πιστός ἐγκρατεύεται στή ζωή του, ὅταν ὑπομένει ἀγόγγυστα καί μέ χαρά τίς ὅποιες δοκιμασίες, τίς ἀσθένειες καί τούς πειρασμούς, ὅταν νηστεύει καί ἀγρυπνεῖ προσευχόμενος, ὅταν θυσιάζει τά λίγα ἤ πολλά χρήματά του στούς ἀνήμπορους, ὅταν χαρίζει τόν ἐλεύθερο χρόνο του ἀνιδιοτελῶς γιά νά δείξει ἀγάπη, τότε ὅλα αὐτά θά τά χαρεῖ καί θά τά ἀπολαύσει πολλαπλάσια κοντά στό Θεό, στήν αἰώνια ζωή, στόν Παράδεισο.

Μή ξεγελιόμαστε, ἀδελφοί. Μέ ἀνέσεις, μέ πολυτέλεια, μέ καλοπέραση, πρόσωπο Θεοῦ δέν μποροῦμε νά δοῦμε. Μή ξεγελοῦμε τόν ἑαυτό μας, ἐάν κάποτε κάνουμε κάποια ἐλεημοσύνη ἤ ἀπό θέση ὑπεροχῆς δείξουμε συμπάθεια σέ κάποιο φτωχό.

Ἄς ἀγαπήσουμε τήν ἄσκηση, τήν ἐγκράτεια, τήν κακοπάθεια, τήν ἑκούσια στέρηση, γιά νά ἀκούσουμε ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου μας τήν πρόσκληση νά ἀπολαύσουμε τά ἀγαθά τῆς μακαρίας ζωῆς.